De Filippijnen is best een leuk vakantieoord. Zeker voor avonturiers onder ons die de ongerepte natuur wel kunnen waarderen. Tel daar de culturele aspecten van de bevolking bovenop waar we hier in het Westen vaak maar weinig weet van hebben en je hebt gegarandeerd een interessante vakantie met een hoop verrassingen.
We schrijven vrijdag 11 mei 2001.
Ik was net twee weken eerder in de Filippijnen gearriveerd en was voornemens aan het einde van de vakantie met een verlovingsring terug te vliegen naar ons koude kikkerlandje.
Deze verloving vond plaats in de idyllische vallei van Taal Lake nabij Tagaytay. Dit is een plaatsje in de provincie Batangas in de Filippijnen bovenop een bergrug aan het grote Taalmeer ten zuiden van de Filippijnse hoofdstad Manilla. Het Taalmeer wordt gekenmerkt door Volcano Island welke een vulkaankrater herbergt met een hoogte van een kleine 311 meter. Taal is een steile kegelvormige vulkaan welke niet meer uitgebarsten is sinds 1977, maar sinds 1991 al weer een paar malen onrustig is geweest. Taal Volcano behoort tot de 16 ‘Vulkanen van het Decennium’. Zo genoemd vanwege hun bijzondere studiemogelijkheden, geschiedenis, hun grote vernietigende uitbarstingen en ligging aan bevolkte gebieden. Ze is het kleine zusje van haar grote zussen welke meer internationale bekendheid genieten zoals Etna (Sicilië, Italië), El Teide (Tenerife, Canarische Eilanden), Vesuvius (Napels, Italië) en Unzen (perfectuur Nagasaki, Japan).
Onze verloving vond daarmee plaats op een erg intrigerende locatie. Laat me je dat wel vertellen!
Op de dag vóór onze verloving zijn we met behulp van een bangka (Filippijnse outrigger) naar het eiland afgereisd en hebben we de Taal beklommen op de rug van kleine paardjes. Een erg instabiele steile beklimming en doodeng!
Teruggekomen van het bezoek aan het eilandje hebben we ’s avonds aan ons hotelletje nog een lekkere Tilapia gegeten welke door het hotelpersoneel vers voor ons werd gevangen in het meer en voor ons werd klaargemaakt. De primitieve Filippijnse provinciaalse sfeer lag er erg dik bovenop en bezorgde ons een tijd om nooit meer te vergeten.
Wat ons echter ook altijd is bijgebleven is de ietwat bizarre ervaring die wij overdag tegen de schemering hadden meegemaakt.
Om een beetje een indruk te krijgen van de omgeving om het meer besloten we om een korte wandeling te maken in het kleine plaatsje Talisay. Talisay is ook het plaatsje waar ons hotel stond, zodat we enkel de straat uit hoefden te lopen om het plaatsje te verkennen.
We liepen op ons gemak door de straat zodat we de omgeving rustig in ons op konden nemen. Heel rustig bleef het echter niet. Redenerend vanuit de plaatselijke bevolking kwam hier een jong stel de straat in lopen. De vrouw was Filippijnse waar niets ongewoons aan was. Maar het persoon aan haar zij bleek een schokkende indruk achter te laten: hij was blank!
Stel je een horrorfilm voor waarin een pas verloofd stel een verlaten stad binnen wandelt en waar vanuit alle hoeken en gaten zombies te voorschijn komen.
Op deze manier kwamen de inwoners van Talisay uit hun vervallen woningen ‘kruipen’ om zich te verbazen over deze man met zijn witte huid. Mannen, vrouwen en kinderen, iedereen kwam op ons af om ons te bekijken en mij te betasten. “Hey Joe!” hoorde je diverse malen zeggen. Een typische Filippijnse uitspraak welke gericht is aan de blanke toeristen waarvan voor het gemak wordt aangenomen dat ze Amerikaans zijn.
We hadden de straat hooguit een meter of tweehonderd ingelopen en stonden doodsangsten uit. Alsof wij als ontwikkelingswerkers hun straat binnen kwamen lopen om voedsel te brengen waar ze al weken op zaten te wachten.
Een hand van een kleine knul pakte mijn blanke hand om zijn eigen karamel kleurige huid naast te plaatsen ter vergelijk. In het Filippijns sprak deze jonge man tegen een broer of vriend zo van: “kijk broeder, zijn huid is wit!”
Eng, maar een begrijpelijk fenomeen voor een volk welke zelden in contact komt met anders getinte buitenlanders. Toch hadden mijn verloofde en ik zo lang een toeristische trekpleister als de Taal Volcano zelfs van de plaatselijk bevolking wel verwacht dat zij gewend zouden zijn aan ‘blanke’ toeristen.
Al met al een onvergetelijke verloving, zonder erupties, maar wel vergezeld van een bizar avontuur.
Meer informatie: