Het had weinig gescheeld of er had geen mogelijkheid voor mij bestaan dit artikel te schrijven. Vandaag voor de zoveelste keer word ik als voetganger werkelijk totaal genegeerd door vervoersmaatschappij terwijl ik toch duidelijk te kennen heb gegeven een zebrapad te willen oversteken. Deze vervoersmaatschappij, waar ik al niet echt bepaald een goede connectie mee heb, wil blijkbaar graag op tijd rijden. Maar nu vraag ik je: moet dat mensenlevens kosten? Wellicht dat deze organisatie de regel ‘rijdt kosten wat kost op tijd’ eens mag herdefiniëren!

Eén keer in het jaar laat ik een maand de fiets staan, om mij met de bus door het winterse weer naar het werk te begeven. In die ENE maand is het deze vervoersmaatschappij gelukt om mij om drie redenen meermalen PISNIJDIG te krijgen. Ik som ze graag even op:
1. Structureel in één werkweek tussen de klok van 1600 en 1636 uur geen dienst aanbieden zoals vermeld staat op het tijdenbordje. Dit geldt voor beide buslijnen die op die route rijden. Een paar weken later was het opnieuw raak.
2. Structureel bushalte(s) negeren van één bewuste buslijn. In het oogcontact wijst de buschauffeur omhoog naar het nummer op zijn buslijnenbordje zo van: “Hallo! Je weet toch dat ik hier niet rijd?”
3. Zo nu en dan bijna platgereden op een zebrapad worden door verschillende buslijnen.

Elke dag weer ren ik mijn benen uit mijn lijf om na aankomst van de trein om 15:58 de bus van 16:04 te kunnen halen. In de afstand die er tussen het treinstation en de bushalte ligt (laten we het heel ruim op 400 meter gooien), moet het mij toch lukken om de bus net voor te zijn. Alle geleverde moeite ten spijt mis ik deze bus vaak net, omdat de trein niet om 15:58, maar twee of drie minuten later arriveert.
Akkoord, geen verwijt. Dit kan ik nog hebben. Dan mis ik de bus van 16:04. Dat slik ik. Maar als de volgende bus van 16:16 er vervolgens ook niet is EN de volgende vier werkdagen van de week ditzelfde geintje steeds weer gebeurt,  … Hmr!! … nijdiger kun je me niet krijgen. Overigens, lopen naar de eerstvolgende bushalte waar meerdere buslijnen worden aangeboden zou een optie zijn. Zij het niet dat ik daar pas ruim na 1636 arriveer. Hallo! Dan kan ik dus net zo goed blijven wachten!

Voor het onder 2. genoemd geval kan ik het meervoud van bushalte niet hardmaken. Wat mij meer en meer het gevoel geeft dat deze busmaatschappij iets persoonlijks tegen mij heeft. “Als je die meneer bij de bushalte ziet staan, 1 regel: doorrijden en doen alsof je neus bloed”. Hard schaterend achter het stuur rijdt de duivelse chauffeur voorbij met de gedachte “Opnieuw heb ik hem beetgenomen”.
Wat heb ik misdaan?

Het geval waartoe ik heb besloten dit artikel te schrijven (3.) is helemaal uit den boze! Moet ik dood of zo? Dit is werkelijk te schandalig voor woorden. Mensen, ik ben geen autogebruiker. Maar welke afstand is voor een automobilist nodig om ervan overtuigd te kunnen raken dat de voetganger voor je wilt oversteken? 100 meter, 200 meter? We praten hier over een weg waar je 50 mag. De drie chauffeurs die reeds een aanslag op mijn gestel hebben willen plegen hadden zeker nog 150 meter voor de wielen. Minstens.

De klachtenbrief ligt klaar. Die mag deze vervoersmaatschappij zeker verwachten! Maar ik zou toch ook zeker in mijn recht staan als ik een aanklacht voor een poging tot doodslag laat opmaken, of niet soms?

This entry was posted on Tuesday, March 24th, 2009 at 14:05 and is filed under Nederlands, Scherpe Blik. You can follow any responses to this entry through the RSS 2.0 feed. You can leave a response, or trackback from your own site.