Wanneer ik één van mijn collega’s vraag of hij iets te drinken wilt hebben, kan ik er bij hem op wachten dat hij me om sinaasappel thee zal vragen.
Prima, doen we dat toch?
Dat wordt alleen wat anders als er alles behalve sinaasappelthee in de voorraad aanwezig is. Dan is hij gedwongen zijn smaak keuze anders op te geven of voor een andere versnapering te kiezen.
Zo ben ik een keer op zijn antwoord ‘doe maar een smaakje’ terug gekomen met Munt thee en een zakje van de Turkse variant van die smaak. Uiteraard met opzet, omdat ik weet dat die smaak op ons werk niet erg geliefd is. Persoonlijk vind ik het zelf ook helemaal geen theesmaak, maar daar terzijde.

De grap is geweest, er werd wat wrang op gelachen. Hij ging zelf maar lopen om een theesmaak te vinden die wel was te verteren.
Er is alleen een moment dat je iets aan die twee ranzige theezakjes moet doen die op je bureau slingeren. Prima. Zit ik ook niet mee. Dan breng ik ze toch terug? Zo gezegd zo gedaan. Alleen het terugbrengen van deze theezakjes verliep wat ongewoon.

Het geval zat zo dat ik weer eens last had van de zogenaamde ‘overflow’. Dit maande mij om zo snel te haasten naar het toilet als in mijn fysieke mogelijkheid lag. Onderweg had ik dan nog de taak om die theezakjes terug te brengen.
Aangekomen bij de koffiecorner wierp ik zo achteloos als ik maar kon de theezakjes in de richting van het openstaande theedoosje. En wat denk je? Zoals het een echte Michael Jordan betaamd, dunkte ik de twee theezakjes beide bij de juiste smaak.

Mission Accomplished (beide trouwens maar dat terzijde).

Door een ongelukkige weerslag kwam er sedert 1800 meer schot in de zaak van een radiodraaier die met een shoarmarol de schok had overleefd toen deze secuur voor de security een segmentje te veel had aangedraaid van het motoriek bij het murmelen aan het museumstuk door een te grote portie morfine in de door slagaderlijke bloeding veroorzaakt krijsen uit het strotje van een krijgshaftig handvaardigheidleraar die door zijn troef uit te spelen handtastelijk werd en toehapte op het aanleren van de esthetica en zo zijn comeback maakte om vrijgezelle oploskoffie op te potten aan de wandrekken om het door de slijk te halen zodat het vluchtig door de voortuin naar het bejaardentehuis kon kreupelen en zo de pijp aan Maarten gaf om de voortplanting van de blauwe verificatie aan de vaat te zetten men nu welwillend kernreactoren door radioactievelingen zekerheidshalve op de zaterdag verbiedt zeepaardjes aan het einde van je Latijn te laten wegslepen.

Waarschuwing: niet geschikt voor mensen met een zwakke maag!

“Vliegende ratten zijn het!” zei de kalende man altijd. Hiermee duidde hij zonder enige twijfel op de meeuwen die hem het leven zuur hebben gemaakt. En anders die van een vriend van mij wel.

Voordat wij in het visuele voorstellingsvermogen van deze kale kikker kruipen nemen we je eerst mee naar een duister verleden waarin je de kale man en mij aantreft. En niet onbelangrijk in dit verhaal: een vriend van mij die koste wat kost anoniem wenst te blijven.
We bevinden ons op een braakliggend terrein wat voornamelijk uit mul zand en gras bestaat. Hierin treffen wij ook wat restanten aan van vergane glorie van het bouwsel wat hiervoor heeft gestaan. Dit terrein staat haaks op een havenweg van een haven welke nog wel actief is, maar de glorieuze visserijtijden van vroeger al ver achter zich heeft gelaten. Verder is het een warme – je mag wel zeggen zweterige dag. Echt zo’n dag dat je jezelf, jonge god dat je bent, lekker op een terrasje zou willen zitten om een pint wel te laten smaken.
Nee, deze anonieme jonge man, zou toegeven aan een klus in de haven om op een braakliggend terrein eens fijn een juweeltje van een riolering aan te leggen. Je kunt je een zwoele zomerse dag niet beter voorstellen. Hup! Spade in de grond, zweet tot in je bouwvakkerdecolleté en een dozijn grijnzende meeuwen in de dakrand.
Pauzerend aan een energy drink slaat de werkgever het tafereeltje in de voor hem liggende geul leedvermakend gade. Terwijl het speeksel zich een weg baant door het gat van een getrokken kies naar een hap boterham met een vette plak kaas, lacht de slavendrijver demonisch.

In een visual ontmoeten we de anonieme jongeman die ploeterende met een spade in de handen zand weg schept uit een geul. In een stiekeme actie komt een aan Catweazel gelijkend creatuur naderbij kruipen om de nietsvermoedende jongeman een handje vogelzaad in de bilnaad te leggen. De jongeman heeft zoveel zweet onder aan zijn rug staan dat hij niets van deze lage streek opmerkt en schept rustig verder.
Wild van de honger en los van elke schaamte duikt het groepje van 12 meeuwen van de dakrand omlaag. In een scheervlucht duikt de eerste meeuw in de bilnaad van de jongeman en doet zich tegoed aan het zaad. Meer gevleugelde ratten volgen. De één naar de ander hapt een mondvol zaad uit de bilnaad van het slachtoffer en vliegt op om gulzig het zaad weg te slikken.
Jankend van de pijn tracht de jongeman tevergeefs om uit de zandgeul te kruipen met een achterwerk rood van de beurse plekken.

Pratend over deze visual werken we rustig door in de geul en houden ons oog angstvallig op de dakrand en de rest van de lucht. Met een citroenzure grimas kan de anonieme jongeman er ook wel om lachen, met een kiespijn van ongekende hoogten. Wat een bouwvakkerdecolleté al niet kan doen met je voorstellingsvermogen. Bah!

Deze jongeman en ik zijn nog altijd goede vrienden, maar de kreet “zaad in je naad” roept nog altijd de ergste nachtmerries in hem op.

Bij deze visual zijn geen echte meeuwen gebruikt en hebben derhalve geen leed ondervonden van het voorstellingsvermogen welke hier opgetekend. Psychische schade niet meegerekend.

Dit is je vast wel eens gebeurd: je rijdt met de trein van A naar B, maar midden tussen de weilanden staat de trein stil. Dat wil zeggen: als je vaak genoeg met de trein hebt gereisd om dit een keer mee te maken. Weinig plezierig. Want dit gebeurt altijd op het moment dat je dit het minst kunt gebruiken, bijvoorbeeld wanneer je haast hebt.
Van het voor laten gaan van een andere trein is geen sprake, want je bevindt je nog op een flinke afstand van het dichtstbijzijnde station.
Niet iedereen zal zich er iets van aantrekken, maar de praktijk wijst uit dat het grootste gedeelte van de passagiers hier toch wat humeurig van wordt. Afhankelijk van de geloofsovertuiging van de aanwezige passagiers zullen verschillende verwensingen door de trein galmen.

De frustratie wordt met de minuut erger, want er komt geen informatie uit de omroepinstallaties van de coupé. Hoe weet je nu wat er loos is? Minuten verstrijken. De doordringende mestlucht begint zich te mengen met de lucht in de coupés.
Na een minuut of tien zie je een ongeduldige passagier opstaan en naar voren lopen. Het is aannemelijk dat deze passagier verhaal wil halen bij de conducteur of machinist.
Tien minuten worden twintig minuten en nog altijd geen bericht over de oorzaak waarom de trein moet stoppen.

Is de trein stuk?
Is de machinist onwel geworden?
Is de machinist de weg kwijt?
Zijn er terroristen aan boord?
Houdt het treinpersoneel een koffiepauze?

…

Na 28 kostbare minuten komt de trein plotseling in beweging. De reis wordt hervat alsof er niets is gebeurd. Wat moet je hier nou mee?

Had er in elk geval een berichtje geweest met de mededeling dat er niet door kon worden gereden omdat een koe zich ophield op de rails, dan had de reactie heel anders geweest. “Ja, logisch, dan kun je niet doorrijden”.
De frustratie is minder en de reden van oponthoud aannemelijker.

Onze kok Guido en Beowulf van de keuken heeft dit een keer aan de hand gehad en spreekt hier van het zogenaamde ‘koe-op-de-rails syndroom’. Als het maar niet besmettelijk is hoop ik dan.

Bedrijfsnaam:
Prikjijhemlekdanplakikhemweer BV.

Locatie/Standplaats:
Amsterdam

Salaris:
Bruto ZB 182,40 p/band.

Bedrijfscultuur:
Veel in de buitenlucht in het centrum van Amsterdam tussen de straatartiesten.

Functieomschrijving:
Bandjes plakken aan de lopende fietsband. In de stad waar meer fietsen dan auto’s het stadshart bevolken, draag jij je steentje bij als bandenplakker. Gelegen op één van de hoofdslagaders van de fietsroutes verleen jij je plakkunsten aan de ongelukkige voorbijgangers.
Daarnaast onderhoud je contact met jouw collega, de punaiselegger, op het Damrak.

Functie-eisen:
Enige ervaring als letterzetter.

Dienstverband:
In principe vast, afhankelijk van de op te bouwen affiniteit in analfabetisch bandenplakken. 1 maand op proef.

Solliciteren:
Interesse in deze functie? Reageer direct en stuur je motivatie inclusief CV naar werving@wsnoi.com of kijk op onze website: http://wsnoi.com/tn/

Opmerking:
Telefoon van de zaak zonder sms-mogelijkheid.

Wat is mijn Zbersibarnensalaris in euro’s?
ZB 182,40 was op peildatum 1 mei 2009 E 2.280,- p/band.

Wsnoi heeft nu een eigen munteenheid!

Een tijd lang zat ik te bedenken wat ik met ‘Zbersibarn’ zou doen. Dit is een kreet die ik onlangs in de codewereld van een zekere programmeertaal heb ontdekt en wel grappig vond klinken. Eigenlijk is het alleen maar een Duits veldnaampje die toevallig lekker op de tong ligt.  Maar juist die simpele onzinnigheid maakte deze kreet voor Wsnoi letterlijk een klein goudmijntje.

Je kunt op ‘Zbersibarn’ nog rustig googelen. Andere bronnen dat wsnoi.com kom je daar (nog) niet op tegen. Dus wat wil je als fantast dan nog meer?
Nou is deze term er natuurlijk echt zo één die je alleen in de diepste grotten van de IT-wereld óf in de wereld van Gsorsnoi kan tegenkomen. Je zou dus gerust kunnen stellen dat er in de komende 2000 jaar geen hond zal zijn (IT-ers uitgesloten) die een dergelijk waanzinnig woord zouden kunnen verzinnen. Daar moet je dus wel een heel bijzonder genie voor zijn. Ahum…
Aangezien ik nog een naam zocht voor een munteenheid: laat ik die dan bij dezen Zbersibarn dopen. Geniaal al zeg ik het zelf.

Zbersibarn gaat daarmee door het leven als een nieuw betaalmiddel in de wereld van Wsnoi. Net als de Zenis en de Linden is dit nu een nieuwe Kudos. Dit is een term uit het Grieks en betekent zoiets als ‘waardering’, letterlijk: ‘waarvan gehoord is’.  Op het internet kom je de kreet tegen om virtuele betaalmiddelen mee de duiden.
In tegenstelling tot enkele andere Kudos is de Zbersibarn (nog) niet in te wisselen tegen echte harde euro munten.

Nu hebben we alleen nog een geldige koers nodig voor deze munteenheid.
Die is inmiddels ook bepaald en heeft een verhouding van 0,08 Zbersibarn staat gelijk aan 1 euro. Omgekeerd is 1 Zbersibarn gelijk aan E 12,50. Ter vergelijk:
ZB 40,- / 0,08 = E 500,-

1 Zbersibarn cent heet ‘1 Kazubans’. Eén Kazubans is gelijk aan E 0,125.

Vanaf nu worden alle Wsnoi vacatures uitgedrukt in Zbersibarnen. Onder elke vacature zal nog wel een vermelding staan hoeveel de hoeveelheid euro’s de Zbersibarnen waard zijn (gerekend naar 1 mei 2009, waarop de Zbersibarn het levenslicht zag).
Ondergronds wordt er door onze programmeurs ook aan een Quiz-site gewerkt, waar de Zbersibarn een belangrijke rol zal innemen.

Onthouden dus die kreet: Zbersibarn. Niet te verwarren met sperzieboon. Dat is namelijk nog geen geldig betaalmiddel.

Deze maand is het precies een jaar geleden dat de Tycoon Newspaper weder op stond en digitaal licht zag.
Wij hadden ons dan ook geen mooier cadeau mogen wensen dan de recente populariteit die de Tycoon Newspaper de afgelopen maand heeft ontvangen. Ook de grote hoeveelheid comments beschouwen we als een enorm compliment en motivatie om meer artikelen te blijven publiceren.

De afgelopen maand zijn er naast comments ook meer artikelen geplaatst dan ooit te voor. Een trend die we, waar mogelijk, graag voortzetten.

Mede namens Doubleyou en De Moraelridder willen wij onze lezers en de vele lieve familie en vrienden die ons steunen met hun sterke humor en fantastische ideeën bedanken voor hun support en aandacht.

Wij zien jullie graag ook in de komende jaren terug in …

De Tycoon Newspaper
A dynamic newspaper that makes sense to nonsense

Nog niet zo bijster lang geleden was ik weer eens een paar dagen achtereen op station Utrecht. Mijn reisdoel was studie en ik had een overstaptijd van ruim 10 minuten. Wie weleens op station Utrecht en Hoog Catharijne is geweest heeft waarschijnlijk een levende voorstelling bij wat ik ga vertellen. Ook zul je begrijpen waarom uitstappen op één van de hogere perronnummers en binnen 5 minuten overstappen op een buslijn die helemaal achterop het busseneiland ligt, praktisch geen haalbare kaart is.
Dit overkwam mij natuurlijk ook, zodat je vanzelf elke dag weer tot de conclusie komt: hoe ga ik vandaag mijn tijd weer vullen?
– Buiten wachten op de bus is geen pretje. Valt af.
– Een beetje shoppen in de winkels is één of twee dagen leuk. Valt bij de derde dag ook af.
Dan maar een beetje rondwandelen of het achterste neerlaten op één van de schaarse lege bankjes om een gratis dagblad open te vouwen.

Toch komt er van het tot mij nemen van de inhoud van zo’n dagblad in mijn geval maar weinig. Ik concentreer mij liever op de serene rust van de stationsbevolking. Met die smalle billen van mij heb ik een flink idee hoe een knakworst zich op brood moet voelen. Ineens dringt het allemaal tot mij door.
Wat kan het soms een genot zijn om te zien hoe mensen zich bewegen door zo’n constructie als het centraal station van Utrecht. Golvend zie je de mensenmassa’s aan je voorbij stromen alsof je tuurt naar open zee. Zoals ik ook zo kan genieten van het geluid van een windmolen of het tikken van de regen van Rob de Nijs, zo geniet ik ook hiervan.
De overstaptijd mag wat mij betreft nog wel even duren. Wat een verscheidenheid aan mensen loopt er dagelijks aan je voorbij. Normaal sta je er niet bij stil, omdat wij erom bekend staan zo met onszelf bezig te zijn.
Maar vind je het dan niet knap hoe die jongedame met haar koffers aan één hand al rennende al dat patat in dat volle bakje weet te balanceren zonder er ook maar één te verliezen?  En die oudere dame daar die erbij staat alsof ze wacht op haar reisgenootje om eens fijn naar Keukenhof te gaan.  Ze ademt deze valse ‘rust’ op eenzelfde manier in als ik dat nu doe. Verderop een jonge knul van een jaar of 7: hij heeft de grootste moeite de hand van zijn moeder vast te houden terwijl zij zich de Albert Heijn in wurmt. En dan die kuddes van mensen die de roltrap bijna doen bezwijken van het gewicht bij iedere 3 seconden nadat er een trein is gearriveerd.

Wat ik ook zo prachtig vind is dat het allemaal lijkt alsof het afgesproken werk is. Is het jou nooit opgevallen hoe achterlijk druk het is op zo’n (rol)trap als jij daar naar beneden wil om je trein te halen? Waarom? Waarom is het uitgerekend op dat moment zo druk op de trap?

Ik sta op en probeer geen brokken te maken zodra ik mij in de stroming voeg om mij langzaam te laten meeslepen van hier naar daar.

Uitgesproken door: hoofdorganisator van de festiviteiten van Koninginnedag in Apeldoorn n.a.v. de aanslag op de Koninklijke familie.

Datum: Donderdag 30 april 2009

Ja! Dat lijkt me wel ja. Wat een ongelukkige uitspraak zeg!

Varkensgriep is overgewaaid naar Engeland.

Zo getuige deze foto, geschoten door ooggetuige P.Floyd te Cambridge.