Wie kent ze nog: de Duitse techno-band Scooter uit eind vorige eeuw die zo’n heerlijke foute (baduy!) plaat componeerde die mensen moest aansporen hun billen te bewegen? Halverwege deze plaat ‘Move your ass’ hoor je plotseling een juweeltje van een kwoot geroepen worden alsof één of andere god een gesprek aangaat met jouw geweten:
 “It’s nice to be important, but it’s more important to be nice”.
Simpel, maar kom er maar eens op!
Het is veel belangrijker aardig te zijn, dan belangrijk. Hoe waar kun je het verzinnen?

John Cassis deed dit, concluderende uit de verwijzingen die je over deze uitspraken kan vinden op o.a. Google en Wiki. Zoek er maar eens op in een willekeurige zoekmachine en de resultaten verwijzen naar Scooter of Cassis.
Hoe zo’n uitspraak dan bij een techno-band als Scooter terecht is gekomen moet je mij niet vragen. Daar moet je vast een hoop Cassis en nog wat anders voor gedronken hebben om dat te kunnen verzinnen!

Deze magnifieke uitspraak kun je nog verder uitbouwen door de betekenis wat extra body te geven:
Je kunt beter jouw goede eigenschappen aanwenden om er andere mensen mee te helpen, dan een uur in de wind te stinken met een berg kapsones.

Ik ben nooit vies geweest van het pronken met mijn eigen kunnen. Maar zal het ook niet laten om mijn vaardigheden toe te passen om anderen mee te helpen. De grens tussen kapsones en trots is klein. Wees vooral trots en boor jouw kunsten aan om iets voor je medemens te betekenen. Alleen met je neus omhoog lopen omdat jij iets kan, zal jouw niet aan de top brengen.

Het is (geen) kunst om knap te zijn, jouw kunsten aanwenden om andere mee te helpen, dat is pas knap!
En je bereikt nog eens wat. Respect bijvoorbeeld.

image by darkpatator and Kashiff, edited by Gsorsnoi

Vluchten moest ik voor die bloedhonden om het er levend vanaf te brengen. Zo snel ik kon moest ik mij verwijderen van het huis van Der Witregels. Hoe eerder hoe liever en hoe sneller hoe beter.

Het koste mij zowat het laatste beetje energie dat ik nog in mij had om mij op een veilige afstand van zijn onderkomen te brengen. En toen ik eenmaal een beschutte plek in een bos had gevonden waar ik mij even kon terugtrekken, wist ik dat ik ook daar niet lang zou kunnen blijven.
Ik begon sterretjes te zien en stortte mij neer op een mosbed. Alles draaide om mij heen. Bomen leken vastgezet op de draaiende schijf in een draaimolen met mij vast op één punt in het midden. Languit lag ik daar in het natte groene mos, met een slappe buik die lag te pruttelen van misselijkheid. De energie vloeide uit mijn ledematen zodat ik niet langer het gevoel had ze met mijn toch al beperkte hersenen te kunnen aansturen.

Een boer maakte zich los van mijn maag en schoot omhoog. Veel smeriger had ik mij een smaak niet kunnen voorstellen. Maar net dat ik dacht dat een smerigere smaak niet mogelijk was, begon ik over te geven en zou ik hebben gezworen dat ik uit elkaar gerukt zou worden en in een verscheurend pijn zou sterven. De gore smaak die het vergezelde werd verdoezeld door de wrede pijn.

Daar lag hij dan: Explodeer Lacht Dan. Naakt en gehuld in het slijm uit mijn binnenste, trillend van de shock. Zijn armen en benen hingen slap naast zijn lijf. Weinig energieker dan ikzelf. Van zijn ogen was alleen het wit te zien.
Wie had gedacht dat ik er toch in zou slagen een persoon binnenste buiten te keren en in mijn lijf op te zuigen?

Voor mij was nu wel duidelijk waarom ik mij zo slap voelde. Deze politicus was een vreemdeling in mijn lijf waar ik mij zo snel mogelijk van moest ontdoen. Ik begon mij langzaam al iets energieker te voelen nu ik hem van mij had losgemaakt.
Het moge duidelijk zijn dat meneer de Graaf er niet in was geslaagd om mij in staat de stellen alle levenssappen los te zuigen uit mijn slachtoffers en deze binnen te houden. Met Obama Debat Heul was het mij per ongeluk bijna gelukt, maar hij kwam toch weer naar buiten.
Het is ook goed mogelijk dat iets in mijn persoontje het gewoon niet kan verkroppen een leven te nemen om meneer de Graaf te helpen met zijn duivelse plannen.

Zolang ik er de energie nog voor had moest ik mij weer uit de voeten maken. Dan maar terug naar het slot. Als ik maar zo ver mogelijk van die Der Witregels kon zijn. De nacht dat ik voor de zoveelste opeenvolgende nacht levenssappen bij de politici kwam halen mocht dan voor mij een donkere bladzijde zijn geweest in mijn slurpend bestaan, het zou gelukkig ook mijn laatste karwei zijn die ik voor meneer de Graaf hoefde op te knappen.

Nu moest ik terug door zijn landgoed naar het slot. Een route die je angstvalligen niet zou durven aandoen, omdat het landgoed bewaakt werd door allerlei misbaksels van gemuteerde slachtoffers. Gelukkig voor mij kende ik de route als mijn broekzak.
Maar op een lege maag was dat wel een opgave.

Terwijl namen als Sinus Woedeaanval Rel, Etende Verf en Caviahaar Rotalgen in mijn kop brandden door mijn honger naar energie, werd ik gadegeslagen vanachter de bomen. Waarschijnlijk was hij er al toen ik in gevecht was met mijn maaginhoud. Ik zou daar in elk geval niet meer achter komen. Wat ik wel weet is dat ik verder strompelde en op een goed moment realiseerde dat ik niet alleen was.
Starende naar het grauwe bos van het landgoed doemde Stein ineens voor mij op.
Stein is ook een volgeling van meneer de Graaf. Net zoals ikzelf is hij ooit ook als product geboren uit zijn experimenten. Stein is klein in tegenstelling tot zijn grote broer Frank. Hij is de snelle van de twee door zijn vermogen om zichzelf te verplaatsen in een snelheid die vele malen hoger ligt dan de snelheid van het geluid.

Stein kwam mij oppikken om mij naar het slot te brengen …
… waar ik zonder hem nooit levend had aangekomen.

Wordt vervolgd.

Vorig hoofdstuk: Der Witregels
Volgend hoofdstuk: Het zakhorloge

image by I’m Fantastic, edited by Gsorsnoi 

Het is midden in de nacht.  Een zwarte sluier is reeds lang over Puerto Rico getrokken en  kleurt de stad tot het donkerste grijs.

Talloze kruizen op muren van huizen schreeuwen van angst en pogen de dreiging te weren. Een zwerfhond loopt hier mogelijk zijn dood tegemoet. Hij dwaalt door de lege straten op zoek naar een veilige plaats. Want ook hij is bang. Bang voor de aanval. Bang door de snijdende spanning die een grote aanslag doet op zijn zenuwen en blaas. Het arme beestje trilt. Het trilt van de angst. Een angst die hooguit met stilte wordt beantwoord. Met daarna … alleen nog maar meer stilte.

Verminking van vee.

Van links vliegt een grote metalen schijf over een weiland. Direct erachter gevolgd door nog zo’n exemplaar. Samen trekken ze in cirkels over de volle open vlakte. Niet om graancirkels te creëren. Nee, daar zijn ze niet op uit en het gras is daarvoor te kort. Zij zijn er om jacht te maken op het vee. Haastig zoeken de jonge kalfjes de veiligheid en beschutting op van hun moeders, maar op veel beschutting hoeven zij niet te rekenen. De grotere koeien zelf slaan ook op de vlucht. De yoghurtproductie slaat op volle toeren wanneer één van de twee schijven een positie kiest boven zo’n dame. De andere vliegende schotel houdt even verderop stil boven een andere gevlekte melkfabriek. Twee energiestralen bundelen zich uit een opening aan de onderkant van de schotels en trekken de koeien uit de wei. Machteloos ziet een jong kalfje toe hoe haar moeder loeiend van doodsangst ronddraait in de energiestraal om omhoog te worden gezogen door de vliegende schotel.

Dan opeens klinkt er een knarsend opbouwend elektrisch geluid. Een knal volgt en één van de vliegende schotels spat uit elkaar zodat moeder koe aan een gewisse dood ontsnapt.

Melk weg.

In een gebogen houding ram ik op de spatiebalk en beweeg ik mijn laserinstallatie van links naar rechts over het scherm. Gehypnotiseerd staar ik naar het spel. Meer ruimteschepen komen van weerzijden het beeldscherm binnen vliegen terwijl ik één voor één de aliëns overhoop knal. Het zal me lukken om de score van mijn vriend Joaquin te verbeteren.
“Pieuw, pieuw!”
Driftig probeer ik mijn koeien te redden, maar helaas, ik verlies te veel vee en in het volgende level zit het me ook niet mee. Joaquin is nog altijd beter dan mij met dat heerlijke oude arcade computerspel:  ‘Super Space Invaders’.
In mijn fantasie stel ik mij voor hoe konijnen van de planeet Quick Nes naar de Aarde zijn afgereisd om hier onze vee te oogsten van hun melk. Met vliegende schotels dalen ze neer uit de lucht en zijn ze vast beraden om koeien of geiten op te stralen. Hier in Puerto Rico zouden ze dat net zo goed kunnen doen. Geiten zat.

Verlamde geiten.

Buiten fladdert een blauw gedaante geluidloos door de nacht. Zijn ogen zijn zo groot als kippeneieren en gloeien rood op. Een verlammende rode straal bevriest een prooi onder hem. Met zijn voorkomen lijkt het in niets op een buitenaards konijn, maar met een spanwijdte van een meter of vier en een huid glad en grijsblauw is dit zeker geen wezen van hier.

De Chupacabra (‘letterlijk: de geitenzuiger’) duikt omlaag naar een kleine kudde geiten en laat zich zachtjes tussen de bomen vallen – hij vormt een silhouet met scherpe punten tegen de nachtelijke hemel. De geiten die niet zijn verlamd beginnen te blaten en rennen paniekerig heen en weer. Bedwelmd door de smerige, zwavelachtige stank vergeet die ene geit te vluchten en maakt geen schijn van kans. De bloeddorst van de Chupacabra is niet meer te stillen. Het rode levenssap vloeit in het bos van El Yunque.

Vliegende demon of andere op hol geslagen fantasie?

Het is niet de melk waar deze bloedzuigende demon naar zoekt, maar de levenssappen van geiten, katten en honden. Dit buitenaards lijkende wezen teistert al sinds eind vorige eeuw grote delen van Amerika, maar vooral Mexico, Brazillië en Puerto Rico zijn het slachtoffer van deze kleine demon. Er gaan geruchten dat de Chupacabra het resultaat is van een uiterst geheim militaire experiment en dat hij ontsnapt is uit Area 51. Het ontsnapte wezen zou uiterlijke overeenkomsten hebben met een coyote. Toch denken anderen dat hij vliegt. Zodat ongelovigen het houden op  een vampiervleermuis.  De getuigen die hem gezien zouden hebben, hadden wellicht een beetje overdreven. Hoe het ook zij: de verhalen over het op hol geslagen vee vertonen verdacht veel overeenkomsten met de op hol geslagen fantasie van een gamer die er heilig in gelooft dat vliegende schotels vee op stralen om hun melk.

De volgende dag zou ik in de plaatselijk krant, hier op mijn vakantieoord, lezen dat er weer kadavers van honden en geiten gevonden werden nabij San Juan.  Zou de geitenzuiger weer hebben toegeslagen?

• “Uit welke Flower Power-kringloopwinkel heb jij je garderobe gestolen?”
• “Hadden ze bij de hondentrimmer een actie: baasje gratis meegeknipt?”
• “Met zo’n baard heb je in december gegarandeerd een baan!”
• “Dat gezicht, een schilderij van Monet is er niets bij!”

Het zijn een paar uitspraken die je zomaar los zou kunnen laten op een aantal figuren waarvan je hoopt dat ze nooit de nieuwste mode gaan uitmaken of er ook maar een klein beetje invloed op zouden kunnen uitoefenen.

De schaar er in.

Je hebt ze vast wel eens gezien: van die figuren waar makeover shows miljoenen mee moeten kunnen verdienen. Of ze verliezen ze juist door de hoge makeover-kosten waar zij zichzelf op jagen. Een aantal van deze mode missmatches moeten soms zelfs helemaal opnieuw uitgevonden worden.

Botox, grasmaaiers, anti-nerd-cursussen, cup-lifts, garderobe herzieningen, facelifts, heggenscharen, neuscorrecties, überhaupt wat kleding gaan dragen, nagelbeitels, gezicht in de steigers, mode onderricht en chronische zorgtrajecten bij de dermatologie … er zitten er bij die wel een beetje van alles kunnen gebruiken.

Baduy.

Dat is hoe ze in de Filippijnen mensen noemen die erbij lopen alsof ze het wat betreft mode of gedraging toch net niet helemaal gesnapt hebben. Of gewoon helemaal niet!
Deze uitspraak wordt vaak gebruikt voor – natuurlijk – de mode missmatches, maar vooral ook voor mensen die vervallen in van die typische Peter Parker-onhandigheden.

Zolang het niet past in het beeld van wat we als ‘normaal’ bestempelen, gebruiken ze daar in het Filippijns de term ‘baduy’ voor. Je spreekt het uit als ‘baa-doe-wie’.
Dat is op zichzelf al een hele baduy-uitspraak natuurlijk.

De plank mis hebben.

Het gaat heus niet om mode alleen. Laten we eerlijk zijn: een dierenparagnost of een andere Jomanda verwacht je niet strak in (mantel)pak naar het werk te zien gaan. En toch vinden sommige mensen de kledij die ze wel dragen een beetje raar. Het is maar wat je normaal vindt.
En dat is nou precies waar ‘baduy’ om gaat: wat jij denkt dat de gemiddelde mens niet normaal zou vinden.

Je pasgeboren zoon of dochter vernoemen naar een karakter uit Star Wars, als 50-jarige rond lopen in kleding van een 18-jarige, een spontane uitspatting op een feestje waarna iedereen je raar aan kijkt, ballroom dansen op een house party, etcetera.

In het Nederlands heb ik hier nog niet eerder echt een term voor gevonden. Maar bedenken kan ik hem wel.

Baduy dus.
Laten we eerlijk zijn: wie gaat er tegenwoordig nou nog in een Superman-shirt naar zijn werk?

image by analysoh, edited by Gsorsnoi

Samen met mijn broertjes en zusjes wacht ik netjes in een rij.
Totdat er iemand in ons knijpt, dan is er eentje vrij.

Met scherpe tandjes aanzien wij onze bloedloze prooi.
Georganiseerd en netjes. Alles blijft zo mooi.

Een heuse vampierbeet zonder enig bloed.
Goed richten is wel handig, dan gaat het helemaal goed.

image by NASA Goddard Photo and Video, edited by Gsorsnoi 

De investeringen die de Nederlanders eerder hebben gedaan door hun geld te sparen bij een IJslandse bank bleken in rook te zijn opgegaan.

Nu krijgen we het geld toch terug.

Kijk maar naar buiten: verassing!

Er zullen vast mensen zijn die er afgunstig van worden en deze eigenschap ook bijzonder graag zouden willen bezitten. Persoonlijk zie ik het ook niet echt als een groot gebrek of storende afwijking. Maar toch zijn er momenten dat ik echt wel eens gek word van dat projecterende vermogen van mezelf om alles maar direct voor me te zien wat iemand tegen me zegt.

Even voor de helderheid: wanneer je dus tegen mij praat over een nijlpaard op een driewielertje, dan zie ik die nijlpaard letterlijk op zo’n driewielertje in mijn fantasie voorbij fietsen. Om maar even een stom voorbeeld te geven.

Maakt pen en papier ondergeschikt.

Deze eigenschap is soms bijzonder handig. Zeker in je carrière wanneer je op het punt staat iets te willen realiseren en je eigenlijk nog in de ontwerpfase zit. Pen en papier zijn bij mij vaak overbodig of functioneren alleen als ondergeschikt hulpmiddel om een ruw beeld te vormen van hoe een eindproduct vorm moet krijgen.
In mijn functie ben ik programmeur en zoals de meeste bezoekers van WSNOI ook wel doorhebben, gebruik ik dat programmeren ook om WSNOI vorm te geven. Je kunt dus wel stellen dat je door het bezoeken van deze site bijna letterlijk een stap doet in de fantasiewereld van Gsorsnoi.

Deze website is in grove lijnen inmiddels allang van A tot Z in hoofdlijnen ontworpen: in mijn hoofd.
De enige reden waarom je daar nu alleen een klein deel van ziet, is omdat ik er nog niet alle tijd voor heb gehad om al die fantasieën in mijn hoofd om te zetten naar code die al die ideeën verwezenlijkt.

Kunnen zien en kunnen maken.

Een hoop mensen zullen dit overigens niet zo’n hele spannende conclusie vinden. Zij hebben dat ook. Jij vertelt ze hoe je wilt dat jouw huis eruit komt te zien en zij bouwen het voor je. De verschillen liggen op die plekken waar de één net even wat sterker is met het vertalen van jouw wensen naar een eindproduct, waar de ander jouw wensen net even anders had geïnterpreteerd.
Een ander groot verschil is natuurlijk dat ik geen huis kan bouwen. Zo kun je dus best bij me aankomen en vertellen hoe jij wilt dat jouw huis eruit komt te zien … dat huis komt er dan toch niet.

Ja, programmeren gaat me wel lekker af. En ik doe het graag (want ook dat helpt!).
Toch, zoals met zoveel dingen, heb elk voordeel ze nadeel: want wanneer er iemand in de ruimte waarin ik ook aanwezig ben toevallig praat over zoiets ordinairs als Jan Peter Balkenende in een string …

… dan hoopte ik echt dat ik eerder mijn oren dicht had kunnen doen!

Bestaat uit: “Roet in het eten strooien” + “Zand in de machine”

Uitgesproken door: Gsorsnoi

image by seeks2dream, edited by Gsorsnoi 

Zie dit kleine sprietje gras,

Bevroren in de laatste sneeuw
Angstig voor wat komen gaat
Wacht zij mankig op de spreeuw

Warmte gloeit van punt tot zaad
Mat en moe ontwaakt
Door de angst en vrees ontdaan
Ziet zij hoe de lente blaakt

Zeker is het met het wit gedaan
De spriet weet hoe het kon
Hoe zich groen tot licht ontvouwt
In de lentezon

Hoe valide is het om de devalidatie van de validatie van de revalidatie op een invalidenparkeerplaats te evalueren?
Bob zou daar vandaag achter komen.

Nietsvermoedend parkeerde hij zijn vehikel per abuis op de invalidenparkeerplaats van zijn werkgever. Hij is natuurlijk niet bepaald invalide, maar gebruikte zijn gebrek aan nachtrust als excuus om voor deze gelegenheid zijn automobiel op de invalidenparkeergelegenheid te plaatsen.
Zo abuis was hij dus eigenlijk niet. Hij vond dat hij zijn milieuvervuiler om deze reden toch wel heel juist op een valide plaats had geplaatst.
Abuis was het dus niet, maar wel invalide. Of toch niet?

Afijn. Bob liep de afdeling op om achter zijn buis te kruipen en weer eens fijn aan een nieuwe werkdag te beginnen. Veel kans om te revalideren van zijn gebrek aan slaap had hij niet: hij kreeg op zijn werk meteen te horen dat revalidatie per ongeluk gevalideerd was.
Als daar maar geen ongelukken van komen!

Er komen pas ongelukken van als je echt serieus wilt begrijpen waarom revalidatie niet gevalideerd mag worden. Laat dat maar aan de experts over.
Feit is, dat de validatie van de revalidatie gedevalideerd moest worden. Anders zouden er hele vervelende en weinig valide situaties optreden waar een flink revalidatie proces voor nodig zou zijn om de weinige validen onder ons te revalideren van invaliditeit.

Bob kreeg er in elk geval al gauw de bibberaties van.
En ik kan je melden, dat hij daar nu nog lang niet van gerevalideerd is.

Geïnspireerd door: – hoe kan het ook anders – BoB