RONDE 4: 1e aanwijzing.
Het eerste deel van deze serie waarin Rina Oddel jullie net zolang liet raden tot duidelijk werd dat we Devil’s Tower zochten, is ons eigenlijk wel goed bevallen. Daarom trachten we in deze ronde opnieuw een rotsvaste locatie te vinden. Of hij moeilijker is dan de voorgaande rondes? Daar durf ik eerlijk gezegd mijn geld niet meer om te verwedden. Helder is wel dat jullie niet om geld zullen spelen, maar om sterren! Check even de spelregels zodat je weet hoe je mee kunt doen en verras ons eens met de exotische locaties die er in je op komen…
Succes!
1e aanwijzing: Deze rotsformatie aan het strand vind je links onder de bron van de Nijl.
Pot voor deze foto: 105 sterren, toegekend aan BoB
B-b-b-bibber. H-het is k-k-k-koud. D-de mussen v-v-v-vriezen d-dood op het d-d-dak. I-inmiddels i-is het 27 g-g-g-graden… o-o-o-onder nul. D-de eind-r-r-redacteur laat mij met dit k-k-k-klote weer d-dit idiote w-w-w-weerbericht op-l-l-lezen in de v-v-vries-k-k-kou. E-en ik s-s-s-sterf er ook v-v-v-van. E-e-e-er komt damp uit mijn m-m-m-mond d-die d-d-d-direct be-v-v-vriest en er h-h-h-hangt een ijs-p-p-pegel aan mijn Unox-w-w-w-w-… m-m-m-muts. B-b-b-bibber ende ik heb het k-k-k-koud. B-b-b-bibber. M-m-m-morgen wordt het g-g-g-gelukkig 25 graden, m-m-m-maar ook o-o-o-onder n-n-n-nul. E-e-e-en nu b-b-b-kijken jullie het m-m-m-maar. Ik g-ga naar b-b-b-binnen!
image by Gsorsnoi
Er komt een tijd dat we alles hebben uitgevonden, zou je soms denken. Dan zijn Mars en enkele manen in ons zonnestelsel allang en volledig door de mens gekoloniseerd. Dromen over de mogelijkheid in één mensenleven een reis te kunnen maken naar afgelegen locaties in ons universum is dan niet langer een fantasie; we stappen simpelweg in een ruimtevaartuig, creëren een wormgat en warpen onszelf naar iedere denkbare locatie in het heelal.
Uiteindelijk raken we verveeld van de zichzelf steeds sneller opvolgende uitvindingen en technieken, dat we steeds vaker terug grijpen op ‘die goede oude tijd’. Vandaag deed ik alvast een voorzetje. Ik had mij op mijn werkplek geïnstalleerd, mijn jas opgehangen en mijn krantje en thermoskan wat achteloos een plek op mijn bureau gegeven. Ik startte mijn pc en begon de dag zoals normaal. Ongeveer een halve dag ging er aan voorbij toen mijn blik ineens werd gevangen door het tafereel dat ik in mijn onbewuste handelingen had gecreëerd.
De rest van de dag… kon ik mijn ogen niet meer van haar afhouden.
‘Spitsvondig’ noemde iemand het aan wie ik de foto had laten zien. Nou, gevonden in de SPITS had ik de dame zeker, maar niet zonder de hulp van wat héél ouderwets ge-paintshop. Er is geen computer aan te pas gekomen, toch wist ik de buste van een schaars geklede dame op de voorpagina van dit gratis dagbad te vergroten tot proporties waar menig man wild van zou worden! Zo zie je maar dat je al foto’s kunt bewerken met hele eenvoudige hulpmiddelen. Een ouderwetse papieren krantje en een thermoskan bleek voldoende.
Ooit zullen we ons niet langer met nieuwe innovaties bezighouden. Waar is die tijd van pixel voor pixel animaties maken met het retro-programma’s zoals Deluxe Paint op een Amiga? Of waarom vinden we niet gewoon een moderne beitel uit? Dan kunnen we daar onze foto’s mee bewerken op Apple Clay Tablet.
image by bookwhisperer, edited by Gsorsnoi
Geen idee wie dit jaar de post bij jullie rond loopt, maar ik hoop dat hij zich snelt en het lot van dit kaartje bezegelen zal. Want stel je toch voor dat hij in de mist loopt, dan kan ik me er iets bij indenken dat hij of zij stapje bij beetje over zijn stuur zal zijn om het allemaal nog te nauw en te nipper bol te benen. De enige manier om het nog een klein beetje onder de druk te kunnen houden, is door het uit de korte pols een windje in de rug te geven. Langzaam bij beetje zal die er dan geen nacht ijs over laten groeien en is het moeilijk de haalbaarheid in te peilen. Het snijdt kan noch wal (en ik kan er theoretisch naast missen), maar uiteindelijk scheelt het maar een nippertje of dit kaartje is bij jullie aanbezeilt.
Om een lang verhaal kort te breien, ga ik er nu een punt mee beëindigen. Zorg ervoor dat je 31/12 genoeg pijlen achter de hand hebt. Dan kan je gecontamineerd met 2012 van start!
image by plasticrevolver, edited by Gsorsnoi
Het is weer tijd om ouderwets te gaan ontanagrammaniseren!
Na Retromans succesvolle Titels van videogames uit de jaren tachtig gaan we deze keer weer even lekker om tafel zitten met elkaar. Ui heb ik er naar mijn beste weten nog nooit doorheen gedaan, toch lijkt mij lasagna met ui een heerlijke variatie op hoe wij het normaal gesproken eten. Bij ons zit er tussen de lasagnabladeren meestal toch vooral gehakt, champignonnen, saus en vooral veel kaas. Maar om het een keertje met ui te doen, ach, waarom ook niet? Het lijkt mij een verrukkelijke navelsalade!
In deze aflevering van de anagrammen van de Reuze Navelpad gaan we opnieuw op zoek naar de namen van bekende Nederlanders. Hieronder staat een rijtje met een aantal rare woordencombinaties. Het is de bedoeling dat je uit deze anagrammen weet te ontdekken welke bekende Nederlanders erin opgesloten zitten. Iedere keer dat je meent er één gevonden te hebben, dan kun je je antwoord kwijt in de comments. Voor elk correct opgelost anagram krijg je punten. En om het spel eerlijk te laten verlopen, moet je altijd na het raden eerst even iemand anders de kans geven ook een poging te wagen. Voor de uitgebreide beschrijving van de spelregels verwijzen we je graag even naar het artikel ‘Verse anagrammen, nieuwe regels’.
Trouwe ontanagrammaniseerders kennen het reglement natuurlijk van buiten, maar als je hier nieuw bent, dan is het wellicht wel even prettig bijgelezen te zijn.
Evenals is de vorige uitgaven, staat ook deze maand de anagrammenverzameling weer in het teken van een bijzonder thema. Welke dat is verklap ik nooit. Daar moet je tijdens het oplossen achter zien te komen. Weet jij wat het thema is? Roep het dan gauw in de comments, want als jouw suggestie juist is, dan word je daarvoor met ZB 100,- voor beloond. Dit fictieve bedrag krijg je aan het einde van het spel op jouw Snooi Bankrekening bijgestort.
Eén tip kan ik wel vast meegeven: dit thema moet je (opnieuw) verdacht bekend voorkomen, maar het zijn géén Sportmensen! En het verwarrende is, dat het thema hier nog niet eerder is verschenen.
Word jij deze keer de nieuwe ‘Navelklopper’?
Succes met ontanagrammaniseren!
Met vriendelijke reuzel,
Navelpad
PS: De ‘vreemde eend in de bijt’, zoals Retroman deze de afgelopen keer in zijn tweede editie van het Reuze Navulpak introduceerde, is ons goed bevallen. Daarom heb ik ook deze keer een vreemde eend verstopt. Zie of je hem kunt vinden. Benoem hem expliciet als ‘vreemde eend’ en je verdient er ZB 200,- bij. Er zijn ook twee anagrammen die om een andere reden bijzonder zijn. Probeer er eens achter te komen waarom en leg ons eens uit waarom jij ze opvallend vindt. Omdat ze zo makkelijk zijn, zijn ze beide ZB 50,- waard.
Te laat ingeschakeld?
Je kunt je op onze Tycoon Newspaper-artikelen abonneren door links in het menu onder het kopje ‘Tycoon Newspaper’ een RSS-abonnement te nemen op nieuwe artikelen. Zo wordt je altijd direct op de hoogte gehouden van nieuwe artikelen die hier verschijnen en krijg je dus ook direct bericht wanneer er weer anagrammen zijn.
RONDE 2: 1x uitgezoomd.
Deel 2 sneuvelde zo snel dat dit een duidelijk signaal voor me was om moeilijkere locaties uit te zoeken. Ik heb direct het vliegtuig gepakt en ben naar de andere kant van de wereld gereisd om een nieuw kiekje te schieten (lees: ik lepel ze gewoon op uit mijn fotoalbum). Opnieuw maar weer de vraag: waar ben ik? Voor de spelregels verwijs ik weer even naar het eerste deel van deze artikelenreeks.
Succes!
Pot voor deze foto: 225 sterren. Geraden door Zombie.
RONDE 1: Niet uitgezoomd.
Na het succes van de eerste ‘Waar ben ik?’ die jullie is aangeboden door mijn collega Rina Oddel, neem ik het stokje met alle liefde over en stel jullie voor het volgende raadsel: waar is bovenstaande foto genomen? M.a.w.: waar ben ik?
Voor de spelregels verwijs ik zolang nog even naar het eerste deel van deze artikelenreeks, maar bereid je er vast op voor dat we de spelregels vanaf de volgende rondes nog wat knapper zullen inkleden.
Succes!
Pot voor deze foto: 200 sterren. Geraden door Blackhearted Goddess.
image by Bash_Din, edited by Gsorsnoi
Opgevist uit de Tycoon Newspaper Archieven publiceren wij vandaag het eerste hoofdstuk van de ‘Lugubere avonturen van Graaf Schaurig’. Aanvankelijk wilde ik de vier eerder geschreven hoofdstukken in glorie herstellen en achter elkaar herschreven online zetten. Wellicht dat dit nog een keer gebeurt, maar vooralsnog houden we het even bij dit ene deel, dat zich prima op zichzelf laat lezen. Vanuit het originele verhaal was het vooral de bedoeling een gepersifleerde versie van ‘Het monster van Frankenstein’ neer te zetten, waarbij de monsters zelf de hoofdrol opeisen. Hoe dat er in toekomstige publicaties uit gaat zien laat ik nog even in het midden. Ik weet namelijk dat Victor Anished ook ooit iets geschreven heeft over de bizarre jeugd van de gruwelijke graaf, die ik liever eerst een keer laat terugkomen. Maar helaas lijken met zijn verdwijning, ook zijn artikelen in rook opgegaan.
DUITSLAND – ZWARTE WOUD: Een kleine zwarte gedaante fladderde langs de nachtelijk hemel dat met een dikke mist was doortrokken. Alleen het heftige geklapwiek van het figuurtje maakte dat het opviel tussen de inktzwarte lucht en de takken van de bomen. Het enige licht, dat afkomstig was van een troosteloos bouwwerk, bescheen deze mistslierten die onheilspellend afstaken tegen al deze groezelige zwarte donkerte.
Te midden van deze deerniswekkende toestand was een bouwvallig slot gesitueerd. Vier spitse torens staken spottend richting het uitspansel. Ingestorte muren en de aanwezigheid van modderige mossen ontsierden het eens zo mooie kasteel. Nu had het geheel meer weg van een deprimerende ruïne. Ongedierte tierde er welig en stinkende dampen stegen uit de slotgracht op om de adem af te snijden met een scherpte als dat van ijzige kou.
Een vleermuis vloog de burcht binnen door de gaten die in het raamwerk waren gevallen. Het was hetzelfde diertje wat we eerder al zagen fladderen. Eenmaal binnen vloog hij met onverminderde snelheid langs de vele paarsbruine wandtapijten welke allen waren doorweekt met vettige stof. Langs deze wanden hingen eveneens de grote en afzichtelijke portretten van graven die er eerder in dit slot de dienst uitmaakten. Ook deze portretten waren voorzien van enkele millimeters stof, zodat hun huiveringwekkende voorkomens er nog dreigender door uitkwamen. Lege demonische ogen met doorborende blikken leken je te volgen mocht je het lef hebben aan de doeken voorbij te lopen. Naast deze griezelige portretten stonden er in de hallen ook beelden. Beelden van duivels, leeuwen, slangenmensen, draken, helse honden en zeemonsters. Allemaal waren ze even beangstigend.
De vleermuis streek neer naast twee stalen operatietafels, midden in een hoge ruimte waarin apparatuur stond opgesteld van uiteenlopende aard. Verspreid over andere tafels stond divers glaswerk, zoveel dat je haast zou denken dat de eigenaar ervan er een obsessie in had. Maatkolven, reageerbuizen, pipettenrekken, erlenmeyers gevuld met verschillende gekleurde vloeistoffen, waterdampdestillaties, filtreerunits en trechters, je kon het zo gek niet bedenken of het was er. Ja, ook een vacuumapparatuur en een heus labyrint van een destillatieconstructie maakte deel uit van de verzameling. Natuurlijk vonden we er ook centrifuges, pompen, stoomturbines, autoclaven, vitrines met chemicaliën, reinigingsmaterialen en een flinke kapstok behangen met gasmaskers, doktersjassen en brillen om veilig mee te kunnen werken. Maar het type materiaal wat je daarnaast veel aantrof was een uitgebreid instrumentarium dat zowel een gemiddelde chirurg of slager niet zou misstaan: arterieklemmen, incisiescharen, hechtmateriaal, wondhaken, scalpsels, modelleermessen, ribbenspreiders, hamers, bijlen, vleesbrekers, uitbeenvorken… om eng van te worden.
Toch was er nog één set objecten die deze hele compilatie tot een nog merkwaardiger geheel wisten te maken; rondom de operatietafels stonden, met een tussenafstand van anderhalve meter tot iedere tafel, vier grote kegelvormige installaties opgesteld die waren bedoeld een vorm van energie op te wekken waar men in de tijd dat dit verhaal zich afspeelt, nauwelijks nog mee bekend was.
Op de tafels lagen twee gedaantes. Eén ervan was klein, wat breed in zijn schouders en was op zijn bovenlijf voorzien van ietwat ruige zwarte beharing. Hij had een muizig gezicht en ook op zijn schedel voorzien van een flinke bos krullend haar. Een vergissing hem te vergelijken met één van Tolkiens hobbits was zo gemaakt. De tweede van het stel was aanmerkelijk langer. Hij had rood haar dat wat korter en piekerig was. Zijn postuur was dat van een magere slungel en zijn handen waren onredelijk groot. Een opvallend detail was het ontbreken van zijn adamsappel. Op de plek waar die hoorde te zitten, was daarvoor in de plaats een kuiltje zichtbaar. Beide waren halfnaakt en vanonder bedekt met een wit laken. Smetteloos was die allerminst. Her en der vond je nog duidelijke aanwijzingen die verwezen naar operatieve handelingen die konden zijn uitgevoerd door een beul. Uit het bovenlijf staken op verschillende plaatsen slangetjes uit het lijf. Deze waren aangebracht met pleisterdrukkers en in hun halzen waren bouten en popnagels zichtbaar.
Plotseling steeg er naast deze opstelling een grijze wolk op die even snel in volume aanzwol als dat deze later weer verdween. Een sissend geluid was hoorbaar alsof iemand koud water in een hete pan gooide. In de optrekkende waas werd gauw een nieuwe gestalte zichtbaar. Het gebochelde gedaante dat erin verscheen, had zijn armen in de lucht gestoken. Zijn handen waren in operatiehandschoenen gestoken en wezen strak naar beneden. Twee arglistige ogen werden zichtbaar op een misvormd gelaat. Ze waren zo duister en hol dat je het idee kreeg alsof je recht in de krochten van de hel keek. Het gezicht van deze man was zo rijk met rimpels bezet, dat de wallen onder beide ogen uit drie platte maar vette kwabben leek te bestaan. Hij was gekleed in een lange doktersjas en stond in deze contreien bekend als een graaf met dictatoriale karaktertrekken. Deze man, was de verschrikkelijke Graaf Ignatz Schaurig.
Buiten scheurde een donderslag de griezelige stilte uiteen, vlak nadat een lichtflits het firmament verlichtte. Het was de energiebron waar Graaf Schaurig vol enthousiasme naar verlangde. Het enige wat de kille graaf nog stond te doen was een schakelaar over te halen op het moment dat de bliksem zou inslaan.
Het moment was daar. Een ingewikkeld uitziend apparaatje dat gewoon een klok moest voorstellen en voornamelijk bestond uit hout en koper, gaf het tijdstip aan van 0:07.
Graaf Schaurig sprak met een overduidelijk Duitse tongval:
“Welterusten stad die zijt gedoemd. Sluit U beide ogen en slaapt lekker. Want één bliksemschicht is voor Frank Groot und Stein Klein die wekker…”
En inslaan deed die bliksem. Via een gemonteerde ijzeren pen op het dak sloeg het weerlicht langs één van de spitse torens van het slot recht in de vier grote kegelvormige energieopvangers. Kort daarop kwamen de twee afzichtelijke monsters op de tafels langzaam tot leven. Ze rezen hun bovenlijf op en staken hun armen recht naar voren. Hun handen hingen er even slapjes bij als eerder de graaf de zijne naar beneden had gestoken. Ze stonden op van de tafels en liepen richting Graaf Schaurig.
“Ja, stop u maar, meine Freunden. Muhahahaha! Frank Groot und Stein Klein zijn geboren…”
image by GWM, edited by Gsorsnoi
De hoogzwangere Aziatische vrouw moest ergens rond de vijfentwintig zijn geweest. Ze lag voor hem op een laag pagodebed. De zogenaamde washitsu, waar Retroman in terecht was gekomen, was opgetrokken in de klassieke Japanse Sukiyastijl. Het betrof een slaapruimte waar belangstellenden voor de tempel zich in konden terugtrekken voor de nacht. Er hing een rotte geur die haast ondraaglijk was. De houten raamwerken, die aan één zijde van transparant papier waren voorzien, vormden de panelen die de slaapruimten van elkaar scheidden. Deze shoji waren aan de onderzijde versierd met een drakenmotief. Rechts van het bed stond een kast van mahoniehout en notenfineer die werd geflankeerd door een inmiddels gortdroge kentiapalm. In de tijd dat padden en zombies hier de dienst gingen uitmaken, had niemand de plant nog van vers water voorzien. Meer naar de kant waar Retroman stond, recht tegenover het bed, was nog een lagere kast aanwezig. Deze was uitgevoerd in geolied kersen hout, met daar bovenop een andonlamp, bestaande uit bamboe en rijstpapier. De tatamivloer, met haar matten van rijststro, maakte het geheel af. Door hun universele maatvoering van iedere tegel van 90 centimeter breed bij 180 centimeter lang, kwam de gehele ruimte uit op 3,60 bij 3,60 meter, wat voor deze oriëntaalse woonruimte heel gewoon is.
De jonge vrouw lag op het bed in een onordelijke houding te zwemmen in haar eigen zweet. Haar gezicht was van Retroman afgewend en had daarop haar hand liggen zodat hij geen idee had van haar voorkomen. Mogelijk had ze geen behoefte aan oogcontact, omdat ze wist dat deze stad ondertussen hoofdzakelijk door monsters werd bevolkt. Ze had in elk geval nog niet gereageerd op zijn binnenkomst. Een vijftal groezelige gedaantes echter, die uit een stoffige zweem tevoorschijn traden, liep dadelijk op Retroman toe. Zij hadden direct door dat hij geen ondode was en waren dadelijk van plan zich gulzig op zijn sappige vlees te storten.
Retroman grijnsde wrang en vastberaden. De vele gevechten van de afgelopen dagen hadden hem terug in conditie gebracht. En nu hij overtuigd leek te zijn dat hij niet langer de enige overlevende mens in deze stad was, gierde de adrenaline door zijn aderen. In een halve maan schoof hij met zijn voet over de vloer om een geschikte gevechtshouding aan te nemen. Hij had zijn samuraizwaard in zijn vuist geklemd en stak zijn andere hand naar voren. Met de rug van zijn hand naar zijn wederpartij gericht, gebood hij ze uitdagend om dichterbij te komen door even snel drie keer zijn vier vingers naar binnen te buigen.
Gespannen wachtte de Reuze Navelpad af wat er zou gebeuren. Hij zat nog steeds in de buik van deze dappere zombiestrijder en nam de sfeer met nodige scepsis op. De onverantwoorde actie van Retroman om van het dak van de tempel naar deze washitsu te springen, stond hem niet aan. Hiermee had hij achteloos de perfect uitgedachte strategie van zich afgeworpen. Bovenop dat dak waren ze weliswaar in het nauw gedreven, ze hadden de zombies één voor één kunnen afslachten zonder dat het ze veel energie zou hebben gekost. Kwalijk nemen kon hij hem niet; om na zoveel dagen de kans te worden geboden eindelijk weer in contact te komen met een individu van zijn eigen ras, moet een onweerstaanbare verleiding zijn geweest. Maar het kon Retroman toch niet zijn ontgaan dat deze zwangere dame in de afgelopen maanden amper voor zichzelf heeft kunnen zorgen, vooral onder deze omstandigheden. Laat staan dat zij zich staande heeft kunnen houden tegen de voortdurende dreiging van de monsters om haar heen. Die hadden haar immers allang tot op het bot hebben moeten afkluiven. Iets klopte hier niet.
De wind kreunde en huilde om de muren van dit tempelcomplex en deed het riet en de balken van het dak schudden. Het krakelig gekreun van de vele monsters buiten klonk haast even miserabel. De voorste man van de zombies die om Retroman heen stonden, draaide dreigend om hem heen. De meeste waren tenger en krachtig gebouwd, hadden O-benen en droegen naast een shirtje dikwijls alleen een wijde lange broek of, in het geval van de vrouwelijke zombies, juist een kawaii korte broek.
Toen de man langzaam naderbij kwam, bestudeerde Retroman hem zorgvuldig, maar hield vanuit zijn ooghoeken ook de andere vier in de gaten. Het was alleen, nu hij gedwongen was om de positie van iedere belager te bestuderen, dat hem de alkoof rechts in dit vertrek opviel. De tokonoma is een belangrijk focuspunt in het Japanse interieur. Hetzelfde drakenpatroon waarmee de shoji was beschilderd, kwam terug in de tekening van een lampion die aan het plafond van de ingebouwde nis was opgehangen. De rode verf van deze papieren lantaarn versterkte het schijnsel van het ochtendlicht. Vanachter deze lamp werd Retroman een zesde zombie gewaar. Maar wat vooral zijn aandacht trok in deze demonisch belichte hoek, was de katanastandaard met daarop opgesteld twee Japanse zwaarden. Die konden nog eens van pas komen.
Op slag werd Retroman van twee kanten tegelijk aangevallen. Zijn eigen samuraizwaard had hij stevig met zijn vuisten omklemd. De zombie die hij in zijn flank voelde naderen, weerde hij behendig af door hem uit balans te brengen met een stoot van zijn elleboog. In diezelfde beweging draaide Retroman om zijn as en bracht een been omhoog om een zwaaiende trap uit te delen. De tweede zombie werd hierdoor in zijn maagstreek geraakt en wankelde naar achteren. Hij struikelde en nam in zijn val een kleinere zombie mee dat een meisje moest zijn geweest die hooguit een jaar of zestien was. Degene die hij als eerste wist te pareren was met zijn gezicht tegen de kersen houten kast geknald en als een zak aardappelen op de matten terecht gekomen. Retroman hief zijn zwaard hoog op en liet het toen met een snelle beweging neerdalen. De punt van het zwaard groef zich diep in diens nek en door de kracht die Retroman op de slag had uitgeoefend werd de man er bruusk door onthoofd.
Een forser gebouwde man was de volgende. Hij had zich eerder verdekt opgesteld in de tokononma waar naast de twee katana’s enkel nog wat scherven van aardewerk aanwezig waren. Het geblokte figuur rende naar hem toe en stak zijn armen hoekig in de lucht alsof hij een weerwolf was die zich op zijn prooi wierp. Retroman had hem snel in gaten. Hij dook en met één slag hakte hij het linkerbeen van de vijand af. De zombie schreeuwde niet eens van de pijn maar trachtte direct houvast te vinden aan de lage kast, maar doordat hij één been miste, verloor hij alsnog zijn evenwicht en viel hij zijwaarts over het lijf van de ander. Zijn verdelger keek niet eens naar hem om, maar stootte zijn samuraizwaard slechts naar achteren om zijn rug te doorboren op de hoogte waar zijn lever zat.
Gewaarschuwd door rochelend gekrakeel liet Retroman zich haast verrassen door een volgende dubbele aanval. Terwijl de eerder getroffen man en het meisje zich alweer oprichtten, waren de twee overgebleven zombies in Retromans handbereik gekomen. Eén ervan had slechts één arm en die zombie wist hij even af te weren door hem slechts een ferme duw met zijn schouder naar achteren te geven. Hij maakte van het momentum gebruik door krachtig het zwaard uit de rug van de uitgeschakelde zombie te trekken en deze in de borst van de volgende te drijven. De brokken ingewanden vlogen door de lucht.
De Reuze Navelpad vanuit zijn buik voelde zich haast machteloos, maar wist dat Retroman meer in het voordeel was wanneer hij erin bleef zitten. Er nu uitkomen en hem bijstaan zou hem alleen maar meer in de problemen brengen. Ofschoon Retroman een veel sterkere indruk maakte dan in de dagen ervoor, had hij lang niet zo’n moordmachine geweest zonder de hulp van de pad. Door in zijn binnenste de wisselwerking met zijn levensenergie aan te gaan, maakte de Reuze Navelpad hem haast onverslaanbaar. In feite was de pad een soort katalysator geworden. Retroman voelde zich er superieur door en hakte met zijn zwaard door de volgende schedel alsof het om boter ging. De man aan wie het had toebehoord zakte dadelijk onder zijn zwaard onderuit. Het bovenste deel van de verticaal doorkliefde schedel volgde een moment later, omdat deze door de slagkracht gelift werd. Onder hem klemden enkele vingers zich nog een paar seconden krachteloos om zijn kuit en gleden toen weg. Om zeker te zijn stootte hij het samuarizwaard in het rottende vlees en het maakte een nat, zuigend geluid wanneer deze teruggetrokken werd. De zombie die een arm miste, beende in Retromans richting. Hij krochelde diep terwijl hij een mank geworden been achter zich aansleepte. Retroman houwde hem met het zuiverste gemak neer met een slag die het hoofd van zijn romp scheidde. De losgehakte schedel vloog van zijn schouders en rolde door de schuifdeuren het vertrek uit. Nu meende hij dat hem een kort moment werd gegund om zich te overtuigen van de toestand waarin de zwangere vrouw verkeerde die nog altijd op het bed lag te kermen. Maar hij vergiste zich; via diezelfde schuifdeuren kwamen de volgende zombies alweer binnen zetten. Of zij zich reeds in de tempel en haar slaapzalen ophielden of dat zij er binnen getreden waren sinds Retroman hier de kamer betrad, was hem om het even. Hij had zich te verweren tegen nieuwe vijanden en hij vreesde dat hij de gehele populatie van Gohes City zou moeten neerhalen, wilde hij met pensioen kunnen. Maar hij zag zijn kans schoon en reikte naar één van de extra katana’s die hij in de alkoof had ontdekt. Het was een veel lichter model dan het museumstuk dat hem nu al enige dagen trouw was gebleven, maar het voelde vertrouwd aan en het lag hem goed in de hand.
Toen hij zich weer omdraaide om de volgende aanvallen te pareren en nieuwe slachtoffers te maken, werd hij verrast door een zombie die hem plotseling van achteren aanviel. Het was het meisje waar hij eerder een grotere zombie tegenaan had geworpen. In alle consternatie was hij haar blind vergeten! Ze moest zich hebben verborgen tijdens zijn confrontatie met de andere zombies, zodat ze hem een hinderlaag kon leggen. Dit was een cruciale fout die hem duur kon komen te staan. Het zombiegrietje was hem op zijn rug gesprongen en had haar benen al om zijn middel geslagen. Door haar sprong bungelde haar twee inktzwarte vlechten nog net even in zijn gezichtsveld en Retroman voelde hoe haar tanden zich pijnlijk in zijn schouder groeven. Het lukte hem nog maar net om tijdig zijn greep op de gevesten van de zwaarden te verstevigen; hij had ze bijna uit zijn handen laten glippen doordat ze hem zo had overvallen. Hij moest nu snel handelen. Voor hem zag hij de zombies al naderen. In zijn onvermogen deze geharde tante vanuit deze positie te kunnen aanvallen, beukte hij zijn lijf richting de lage kast en hoopte er maar op dat het meisje haar grip op zijn lijf zou verliezen. De beet in zijn schouder verslapte zich onmiddellijk om vervolgens volledig los te komen toen haar achterwerk langs de kast schraapte. Maar hij was nog lang niet van haar af. Ze belandden beide op de grond, hij met zijn rug bovenop haar. De andonlamp die haar lijf in de beweging had meegesleurd viel naast hen op de vloer kapot. De tatamimatten mochten in sportzalen gebruikt worden om een val te breken, de lamp was te broos om omgeschonden te blijven. Gelukkig voor Retroman brandde deze allang niet meer, want hij had geen behoefte aan de extra uitdaging van vechten in een vuurzee. Aan zombies die zich boven hem posteerde en nog zo’n monster die zich aan zijn rug vastkleefde, had hij zijn handen vol. De veerkracht van deze slaapkamervloer bracht nog een ander nadeel met zich mee. Had hij harder geweest dan had Retroman haar heupen meer schade aan kunnen brengen door met zijn volle gewicht boven op haar neer te komen, waardoor ze misschien zou hebben losgelaten. De meeverende ondergrond en het feit dat ze gezombificeerd was, minimaliseerde die kans. Pijn voelde ze sowieso niet, zodat het effect van de poging zich los te wurmen te verwaarlozen was.
In deze benarde positie leek Retroman ten dode opgeschreven. Op de grond was hij in deze situatie nou niet bepaald in het voordeel. Hij had echter nog een trucje achter de hand waarmee hij tijdens een martials arts demonstratie de harten van het publiek zou stelen. Met alle kracht die hij in zijn armen had, prentte hij zijn beide vuisten in de matten en draaide zijn rechterbeen in een volle cirkel langs zijn bovenlijf. In de helikopterbeweging die daardoor ontstond sleepte hij zijn linkerbeen erbij en richtte zich half op door te leunen op zijn knieën. Het was een techniek die hij eens van een vriend had geleerd. Maar hij was wel zo uitputtend door de extra ballast die hij bij zich droeg dat hij zijn hart in z’n borstkas als een moker te keer voelde gaan. De gelegenheid echter die hierdoor ontstond om direct uit te halen met het tweede zwaard was te mooi om te laten liggen. Zo hakte hij met een lage houw de benen onder een zombie vandaan. En terwijl hij neerviel, stak Retroman het andere in de borst van de volgende.
Het gevecht met de zombies was hervat en hij leek zowaar de controle erover te hebben hervonden. Maar ondertussen was daar nog wel het zombiemeisje dat zich in zijn nek aan hem tegoed wilde doen en daar alle de kans toe kreeg. Ze mocht wat beduusd zijn geweest door de val, ook zij begon zich te herstellen en opende reeds haar kaken om Retroman in zijn hals te bijten. Dit besef bracht hem tot het besluit om radicaal naar achteren te rennen. Hierdoor knalden ze samen tegen de vensterrand en klapte haar lijf naar achteren zodat zij haar rug brak. Haar teer geworden lijf scheurde boven haar korte broek bij haar middel open en legden haar darmen bloot. Haar armen en benen verslapten en Retroman kwam eindelijk los uit de dodelijke greep. Hij voelde hoe zijn rug kraakte toen hij weer naar voren veerde om twee andere zombies te onthoofden. Een ondode die hem van links probeerde aan te vallen, leende hij zijn tweede zwaard door deze tussen haar borsten te drijven. Hiermee spiesde hij haar vast aan de hogere mahoniehouten kast.
Een drietal nieuwe zombies, rechts van hem, leek onder de indruk en deed twee passen achteruit. Na dit moment van verbazing sprongen de drie even later over hun dode kameraden heen en stormden op hem af. Een van hen klauwde naar Retroman die de vervaarlijke uithaal ontweek, de grauwe pols van zijn tegenstander vastgreep en hem over de vensterrand slingerde. Deze zombie trok het kadaver van het gehalveerde grietje mee en samen vielen ze steunend op de straatstenen. Het volgende zielloze lichaam dat op Retroman afkwam, stak zijn beide armen voor zich uit en reikte naar zijn keel. Retroman maakte van deze handreiking gebruik door ook zijn arm vast te grijpen en de zombie om zich heen te slingeren. Hierdoor beukte hij de ander omver en wierp een barricade op bij de schuifdeur. In de tussentijd, voordat een nieuwe bestorming zou losbarsten, trok Retroman aan het gevest van het zwaard waaraan hij de zombievrouw had geregen.
Nu had hij opnieuw twee zwaarden. Maar wederom werd hij door een zombie verrast die hij door de stoffige atmosfeer over het hoofd had gezien. Deze kwam wel met zoveel logheid op hem afspringen, dat hij er niet direct een antwoord op had. Het was een zwaarlijvige Aziaat met een opgeblazen gezicht. Zijn onderkaak ontbrak. Samen beukten ze tegen de scheidingswand die het daarop begaf onder hun gewicht. Ze belandden in een andere kamer, die behoudens het meubilair gelukkig vrij was van nog meer zombies. Retroman was op zijn zij gevallen, maar herstelde zich opmerkelijk goed. Leunend op één schouder bracht hij met zijn vrije arm de aanvaller boven hem de genadestoot toe. Hij houwde met zijn samuraizwaard door zijn dikke buik en werd zelf gedolven door de stinkende ingewanden die daardoor vrijkwamen. Een misselijkmakende drab van organen, maden en kevers stortte zich over hem uit. Kokhalzend duwde hij het kadaver van zich af en richtte zich vlot weer op.
Ook de zombies die Retroman door de andere kamer had geslingerd hadden zich herpakt. Via de gang kwamen ze deze kamer binnen. Eén van hen had een laag ebbenhouten tafeltje meegebracht die hij onderweg had opgepikt. Hij hield het boven zijn hoofd en haalde ermee uit naar Retroman. Deze ving de slag met een van zijn zwaarden op, stapte toen tot vlak bij hem naar voren, dreef het zwaard die hij in zijn andere hand had in de buik van de zombie en gaf hem een duw waardoor hij achteruit wankelde tot hij door zijn kameraad opgevangen werd. Retroman spleet de schedel van de zombie met een slag die reikte tot op zijn strottenhoofd. De kracht van de slag was groter dan het zwaard kon verdragen. Het brak af en Retroman hield alleen het gevest nog in zijn handen. Verdwaasd keek hij ernaar. Wat was hij nu blij dat hij er nog één reserve had. En dat was nog altijd dezelfde die hij uit het museum had weggegrist. Daarmee doodde hij de laatste zombie en zag nu eindelijk de kans om zich over de toestand van de zwangere vrouw te ontfermen.
De Reuze Navelpad had zich al die tijd gespannen opgehouden in zijn binnenste. Iedere krachtstoot die Retroman met succes in zijn slachtoffers wist toe te brengen, had de pad van nieuwe energie voorzien. Op de één of andere manier voelde hij zich reuze prettig bij elke overwinning die zijn gastheer ervoer. Het stilde zijn honger en deed hem fitter voelen. Ondanks het feit dat Retroman wel wat anders aan zijn hoofd had, kon hem deze krachtige wisselwerking niet zijn ontgaan. Zijn aanwezigheid vergrootte zijn uithoudingsvermogen en maakte hem zo sterk als drie volwassen mannen.
Aangekomen bij de lijdzame vrouw waarvan hij de aanwezigheid begeerde, vergewiste hij zich er nog even van of ze wel alleen waren. Voor het moment leek dat zo.
De Japanse soberheid in deze kamer had plaats gemaakt voor een morbide tafereel. Omcirkeld door verwrongen lichamen waar stroperig lichaamsvocht en ander gruwzaam materiaal uitsijpelde, lag een hijgend vrouwmens te kreunen alsof ze spoedig haar laatste adem zou uitblazen. In het opkomende zonlicht glansde haar maanbleke huid karmijnkleurig op. Zweetdruppels parelden over haar rug en de enige schouder die Retroman kon zien. De andere, daar lag ze op. Ze droeg een katoenen nachtjapon met spaghettibandjes. En nog altijd had ze haar hand over haar gezicht geplaatst, alsof ze zich schaamde voor haar voorkomen.
Nu was Retroman het zat en wilde weten hoe het haar verging. Zonder aarzeling trok hij aan haar schouder en terwijl hij dat deed deinsde hij onmiddellijk van walging achteruit. In plaats van een ietwat opgezet gelaat van een jonge dame die in verwachting was, staarde hij naar een onuitsprekelijk macaber gezicht. Haar uitdrukking was zo doods, dat het hem koude rillingen bezorgde. Voor een kort moment brabbelde ze een onverstaanbare tekst die net zo goed in de taal van de duivel kon zijn gesproken. Hij wankelde verder op zijn benen naar achteren en werd licht in zijn hoofd van de akelige aanblik. Voor hem lag een vrouw die zo onuitsprekelijk lelijk was, dat je je zou afvragen of ze nog wel mens was. Dikke etterende puisten en rode vlekken hadden terrein opgeëist op haar anders zo smetteloze huidje. Rond de haargrens en om haar lichaamsopeningen, zoals haar oren, krioelde het van de moerasgroene korsten die zich er schilferig ophielden. Uit haar wijd geopende mond kwijlde ze met zwarte pruttelende speekseldraden. Haar irissen waren deels weggedraaid onder haar oogleden. Het wit van haar oogballen trilden epileptisch en maakten van het geheel een haast paranormale vertoning. Maar dat was nog niet alles. Want doordat Retroman aan haar lijf had getrokken, had hij het inwendige proces tot een hoogtepunt gedreven. Als een rijzende cake zwol haar lichaam op en barstte haar huid op verschillende plekken open. Op andere plaatsen werd het zo droog dat deze door wrijving ontveld raakte. Rottingsgassen vulde het vertrek en maakte dat Retroman het moest uitbraken. Naast de kast waar hij eerder een andere vrouw op had vastgeprikt, boog hij voorover en voelde hij hoe de hete maagzuren zijn slokdarm schroeiden. Een plas braaksel bevuilde de tatamimatten en te midden ervan keek hij in het verdwaasde gezicht van de Reuze Navelpad. Die was in een andere route naar buiten gekomen dan hij zelf voor mogelijk had gehouden. Krachteloos trok Retroman zich even later weer op aan de kast. Hij wilde vluchten met de pad, maar kon zijn blik niet losmaken van de jonge vrouw die bezig was te transformeren tot een bijenkoningin. Ze scheurde uit haar nachtjapon en ondergoed en begon ongecontroleerd te schokken met haar dikke naakte lijf. Het bed bezweek eronder, nu haar gewicht was gestegen naar het vijfvoudige van wat ze een moment daarvoor woog. Een reutelende ademhaling was nog kort hoorbaar voordat het wegstierf om vervolgens plaats te maken voor een ander naargeestig geluid. Haar dijen klapten plotseling krakend en wijdbeens uiteen. Het linker hing er het slapste bij, omdat het bot in het bovenbeen zich had losgemaakt van haar heup. Een liter stinkend groenbruin vocht maakte zich los uit haar geslachtsorgaan. De Reuze Navelpad die zich juist de brokken braaksel uit zijn ogen had gewreven, raakte opnieuw bedolven onder ranzig lichaamsvocht.
Inmiddels had haar buik de omvang gekregen van een flinke circusbal, maar egaal rond was ze allerminst. Rondom haar opgezette navel krioelde honderden kleinere ballen door elkaar die zo groot waren als flinke stuiters. Op die plaatsen waar ze door de huid heen leken te prikken, kleurde deze paarsig op. Ten slotte leken ze een uitweg naar buiten te zoeken door alle mogelijke openingen die ze in hun moeder konden vinden.
Retroman en de Reuze Navelpad stonden er van angst bevroren bij. En niet alleen zij waren onder de indruk van het schouwspel dat zich in deze washitsu voltrok, ook de volgende zombies die door Retroman waren aangetrokken, stonden aan de grond genageld.
Als een kolonie vluchtende mieren kroop een afschrikwekkende hoeveelheid kleine padden uit het opengereten lijf van de vrouw.
Wordt vervolgd.
Vorig hoofdstuk: Perfecte strategie
Volgende hoofdstuk: Oerkrachten
