Sommige collega’s herken je aan hun teksten. Het zijn de verhalen die ze vertellen, de opmerkingen die ze maken als je binnen komt lopen op het werk of de namen die ze aan je geven. Dit soort collega’s maak je één keer mee en ze blijven je altijd bij.

Zo heb ik ook zo’n collega die prima tussen die gasten thuis hoort. Momenten zijn er genoeg dat je hem niet hoort. Want dan is hij druk bezig achter zijn monitortje met het analyseren van pipen en pidjes. Maar owee als hij z’n oren spitst op het moment dat hij collega’s hoort praten over een onderwerp waarbij hij denkt zijn bijdrage te kunnen leveren.

Dan gaat zijn mond dan open en begint hij te ratelen tot je oren er werkelijk afdonderen. Dan past er echt geen entertje meer tussen. Dan is het bla-die-bla en lijkt er geen eind aan te komen. Alle collega’s vallen stil en is deze man alleen aan het woord. Zijn stemgeluid vult rijkelijk de akoestiek van de werkvloer zodat telefoongesprekken niet meer mogelijk zijn en je beter even kunt wachten tot hij is uitgesproken.

En wachten kun je. Want bla-die-bla, het is net Truus de Mier. Maar in plaats van ‘tuut, tuut, tuut, tuut’ klinkt het bij hem meer als ‘pidderdepid’. Maar goed, om een lang verhaal kort te maken, deze man praat graag en veel. Als het niet om die gasten gaat die zo zitten te klootzakken dan gaat het wel om een stukje code waarbij X is gelijk aan Naked. Of hoe noem je het ook alweer?

Nee, duidelijk.

Een entertje hier of daar en er zijn alweer een paar regeltjes tekst gevuld en die collega van mij die ratelt wel door. Dat geneuzel allemaal. Bla-die-bla en weer begint de volgende zin in het verhaal.
Al wat je als collega kan doen is gevangen blijven in zijn blik en met lede ogen, wat zeg ik, met lede oren aanhoren wat hij ons allemaal te vertellen heeft. Pidderdepid, dat geneuzel allemaal. Dat ze het niet zus of zo. Hadden ze dat pid-segment in de pijp een beetje anders hadden gedaan. Nu ontbreekt er een stukje code en kan het programma niet vooruit. Die gasten hadden dan beter … dat geneuzel!

Maar goed, om een lang verhaal kort te maken. Hij heeft misschien nog wel iets op de plank liggen waarmee het met een beetje klootzakken hier of daar een stuk vlotter had gekund. Dan hadden die gasten er allang uitgeweest. Bla-die-bla … nee, duidelijk!

Niet om nou te gaan zitten bitneuken, maar hij zou dat in de koppeling wel anders hebben aangepakt. Een touwtje hier, een touwtje daar. Geen geneuzel, gassen met die hap.

Heerlijk zo’n collega! Geen woord tussen te krijgen. Een cabaretvoorstelling van Bert Visscher is er soms niets bij. Toch pik? Zeg nou zelf! Er is geen touw aan vast te knopen soms, maar soms is het wel gewoon vermakelijk om te aanschouwen hoeveel woorden er uit één persoontje kunnen komen die allemaal verband lijken te hebben met eenzelfde onderwerp.
Die collega van mij kan er niets aan doen, maar hij is gewoon zo. Laat hem vooral zo door klootzakken. Van je bla-die-bla. En je moet niet raar op je neus vallen wanneer je tot de conclusie moet komen dat er nog logica en verhaal in zit ook.

Maar goed, om een lang verhaal kort te maken. Hij is op vakantie …

… en wij ook!

Nee … Duidelijk!

Een lange tijd had ik tijdens deze (doodsaaie) Tour de France geen last van spijt bij het gokken op Lance in het geel. Heel reëel achtte ik de kans niet meteen. Toch gun ik het die man wel dat hij gewoon even komt laten zien dat hij het na drie jaar nog altijd kan.
Want onverdienstelijk doet hij het zeker niet! Laten we dat even gezegd hebben. Maar het mogen duidelijk zijn dat opa Armstrong er toch zeker dieper voor moet gaan om prestaties neer te zetten die momenteel enkel lonken naar de oude successen. Of heeft hij gewoon even een slechte dag? Daar hebben alle renners toch wel eens last van? Naar Verbier moet je toch goede benen hebben.

Dat Contador (niet mijn favoriet, maar ik kan zijn succes niet ontkennen) daar vandaag wel de benen voor had en eventjes laat zien dat die pik het kan, valt terecht een wisseling van de wacht te noemen op de apenrots. De sportverslaggevers Maarten Ducrot en Herbert Dijkstra laten me wel eens vaker flauwtjes lachen om de keren dat ze met wat rake opmerkingen wat smeuïgheid aan de Tour geven. Dus dat Maarten of Herbert vandaag Armstrong voor aap uitmaakte, vond ik niet terecht, maar wel een alles verhelderende beeldspraak.
Want zo is het toch! Armstrong heeft iedereen weggeblazen in de Tour de France alsof het een schaak grootmeester betrof. Maar helaas komt aan alle succes een keer een eind.

Beste Lance, het wordt nu tijd dat je aan de andere klimgeiten baan geeft. Jouw apenrots wordt nu waarschijnlijk spoedig overgenomen door een nieuwe held. Het kan niet altijd feest blijven. En dat ik er mijn poultje mogelijk mee zal verliezen omdat ik jou in het geel waan, dat kan ik wel hebben.
Fiets nog lekker even met de andere wielersterren mee, dan genieten wij nog even van jouw inspanningen. Op jou zijn we al lang apenTrots!

En wie weet, Parijs is nog ver.

Nu ik met mijn gezinnetje net lekker dacht ingekickt te zijn in ons nieuwe stulpje, bleken we uit het internet en andere moderne communicatie gekickt te zijn. Na onze verhuizing bleek de verhuisservice van één of ander duister postbedrijf verzuimd te hebben onze wijzigingen ook aan onze provider door te geven. Nu zitten we dus tot 15 juli zonder radio, televisie, telefoon en internet. Lekker dan!

Omdat wij onze gegevens ondergebracht hebben bij een hele berg organisaties meende ik hiervoor een verhuisservice te kunnen aanspreken die wel eventjes aan al deze bedrijven zou aanschrijven met ons nieuwe adres. Dat had deze luie Nederlander dus wat te gemakkelijk ingeschat.
Nog niet eens een vijfde van de opgegeven contacten werd door dit postbedrijf op de hoogte gesteld. Vast een misvatting van mij. Bij een volgende verhuizing, geef ik het liever allemaal zelf door.

Afijn, mijn vakantie start dit weekend, dus word ik hiermee nu verplicht mijn lijkbleke IT-huidje aan de zon aan te bieden. Gelukkig is dat niet zo’n verschrikkelijk straf als het misschien lijkt. Nu we een tuintje jungle hebben die wat onderhoud verdient en een nieuwe omgeving hebben om te verkennen, kan ik mijn tijd buiten de deur goed besteden. Hier en daar moet er wat onkruid uitgekickt worden en met een beetje fietsen door de duinen kan ik lekker van het computeren afkicken.

Nu moet alleen het weer nog even mee zitten, want het begint een beetje te rommelen in de lucht.

Kortom: tot 15 juli hebben we wat artikelen klaargezet die op gezette tijden gepubliceerd zullen worden. Mocht je daarom je reacties op deze posts niet gelijk terug zien op de website, dan kan het zijn dat ze nog even gemodereerd moeten worden. Dit zal ik na 14 juli pas weer kunnen doen.

Allen die er nog gebruik van moge maken: fijne vakanties!

‘mj is dood’ was de letterlijke tekst die ik van mijn broer kreeg ge-sms’t toen ik vrijdag 26 juni nog in bed lag. Later kreeg ik ook zo’n sms van mijn vrouw, zij was onderweg naar haar werk en had het nieuws in de krant gelezen.
Zelf had ik het nieuws op dat moment nog niet via andere media vernomen. Dankzij de uitblijvende verhuisservice van een welbekend postbedrijf zijn wij afgesloten van radio, televisie, telefoon en internet. Daar baalde ik natuurlijk enorm van, omdat ik als Michael Jackson-fan hierdoor de moderne media-bronnen moest missen en daarmee afhankelijk was van de sms-tamtam. De belangstelling van mijn vrienden en familie was wel erg indrukwekkend. Dat deed me wel goed.

Ik stond dadelijk op uit mijn bedje en zocht mijn heil in de ouderwetse sprietantenne van mijn draagbare radio. Tussen het buitenaards aandoende geruis op FM-zenders door ving ik nieuwsberichten op van de radioprogramma’s die bol stonden van Moonwalker-feitjes.

Toch heb ik wel een traantje moeten wegslikken bij elke keer dat het feit dat hij er niet meer is werd genoemd. Ik was net dertien dat ik via een vriendin op onze camping in aanraking kwam met Michael Jackson. Zij was al een geruime tijd fan van deze legendarische man en liet mij zijn videoclips zien. Daarin zag ik Macauley Culkin ruziën  met zijn vader aan het begin van een clip. Aan het einde van die clip was in zowel onder de indruk van de videoclip zelf (inclusief morphing) als de muziek van MJ. Ik werd fan.

Zijn jongere zus Janet volgende al gauw als mijn tweede idool.

‘Ben’ was niet alleen mijn eerste album, het was ook mijn allereerste gekochte van een CD. Andere CD’s bezat ik nog niet. In rap tempo moest ik een CD-rek aanschaffen om mijn albums een onderkomen in te geven. En mijn broer, met wie ik mijn kamer deelde, moest mijn kruiskreten aanhoren en mijn belabberde Moonwalk imitaties aanzien. Mijn zus kon er niet van slapen. Die sliep een kamer naast ons.

Zelfs Doubleyou en de Moraelridder heb ik nog eens zover gekregen om samen met de MJ-vriendin naar een fanclubdag te gaan om dat fenomeen eens te mogen aanschouwen. Hoe moesten zij zich toen gevoeld hebben?

“De King is dood” kun je Lisa Marie Presley nu een tweede maal horen zeggen. Even onwerkelijk als logisch galmt het door mijn verstand. Hoe kan het? Waarom hij?
Maar aan de andere kant: die man werd geleefd, al vanaf zijn vierde. Het is nog een godswonder dat hij zolang heeft kunnen blijven dansen als een Fred Astaire (groot inspirator voor Michael!).

Michael, this is it … rest in peace.

Meer dan veertien spenen per zeug? Dat is pas echt zielig! Genetische vooruitgang? M’n neus! Ze willen extra aandacht gaan besteden aan het toe doen nemen van het aantal spenen per zeug. Zo moeten varkens meer voeding kunnen gaan geven om het overschot van het aantal geboren biggen te kunnen opvangen.

Momenteel bieden varkensfokkers kunststof vaten vol met dode biggen langs de kant van de weg aan om van gestorven biggetjes af te komen. Deze arme zieltjes hebben de dood gevonden omdat mamma geen melk meer voor ze had. In plaats van zich te richten op het terugbrengen van het aantal geboortes wil de sector deze arme varkens verder uitmelken om geen achteruitgang te zien in de vleesproductie. Het varken is hiermee nog nadrukkelijker een wegwerpproduct geworden.Als je het mij vraagt heeft men de varkens zo lang lopen doorfokken dat de eicellen van deze dieren voorgesteld worden door een platte schijf met twee gaten erin. Oftewel: een varkensneus. De ingebrachte spermacellen krijgen zo een tweede kans op bevruchting zodat er meer big (lees: vlees) kan worden geproduceerd.

Klinkklare onzin natuurlijk. Wat mij betreft gaat die kreet ook op voor de bedachte oplossing om varkens van meer spenen te voorzien. Ik vind het woord ‘zeug’ een lugubere en zielige klank krijgen op deze manier.

Laten we hopen dat dit niet tot enige zeugma’s leidt…

Aanvulling: 
Dankzij collega Johan hierbij nog enige extra informatie over varkens:
http://www.kinderboerderijdebrink.nl/index.php?option=com_content&view=article&id=31&Itemid=42
Zie kopje ‘Biggetjes’.

Ik ben geen racist.

Er worden hier vaak scootertheekransjes gehouden door de opgeschoten jeugd. Vernieling schijnt hier tegenwoordig tot de primaire levensbehoeften te horen. Dat deze mensen veelal van etnische afkomst zijn is natuurlijk wel opvallend. Maar dat maakt mij nog geen racist.
Onder het asociale volk zitten namelijk ook veel Nederlanders.

Waar ik mij meer aan erger zijn de mensen die menen dat ze het wel goed doen en anderen ondertussen mateloos irriteren.

Ik ben werkzaam geweest in Amsterdam aan het Weesperplein. Om daar vanuit de gemeente Velsen te komen was ik gewoon gebruik te maken van een snelle veerdienst vanuit mijn gemeente. Deze veerdienst bood de mogelijkheid mijn fiets boven op het dak te plaatsen, zodat ik vanaf het station gemakkelijk naar het Weesperplein kon fietsen.

Het is soms veiliger om aan de rotonde rond de Arc de Triomph te knikkeren zonder dood gereden te worden dan te fietsen in het centrum van Amsterdam. Ik opteer daarom om die Noord-Zuidlijn voorlopig te schrappen en dit geld te investeren in extra fietsrijbanen. Spitsstroken, carpoolstroken voor tandembezitters en op- en afritten voor fietsers zouden de fietspadenhel van Amsterdam soms best sieren. Een achtbaanervaring is er niets bij.

Enige andere fietspadirritatie is dan ook uit den bozen. Van elke dag dat ik naar het Zuidoosten van het Amsterdamse centrum mijn bedevaart naar mijn werkgever heb afgelegd is er niet één dag aan mij voorbij gegaan dat ik niet in conflict ben geweest met zo’n fietsende camper.
Kinderen met de meest onuitsprekelijke kakkersnamen, pedalen bezet met elke dag vers opgelikte bruinleren herenschoenen (of nog erger: sandalen), retro knijptoeters en meestal mannelijke bestuurders met pandjesjassen, dure monturen en kapsels waar Harry Potter en Jan Peter Balkenende spontaan geil van worden.
Ngh! Ik vind het verschrikkelijk!

In al die tijd dat ik aanvaringen heb gehad met bakfietsen is dit het volk dat ik als bestuurder van een ‘kakfiets’ ben tegen gekomen.

Mijn irritatie is compleet als ik zo’n bakfiets spot die het hele fietspad in beslag neemt en mij de doorgang blokkeert. Ze kúnnen een beetje opzij. Maar dat vertikken ze. Ongegeneerd sjokken ze voort in hun zondags tempootje. Er normaal omheen rijden is er dan niet bij. Ik zou ook niet durven: Wammes Waggel zwalkt nog minder als hij loopt.
Mensen, ik heb echt geen bloedhaast, maar ik wil wel een beetje normaal op tijd op mijn werk arriveren.
Plotseling stoppen kunnen ze ook goed. Eén van de kids in de bak presteert het om iets náást die enorme laadklep te laten vallen. Paps knijpt natuurlijk meteen zonder op of om te kijken de rem in. Vervolgens klap ik op de achterkant van die bakfiets of weet met enige marge stil te houden.
Je schrikt je dan toch kapot?

Ik zie maar één oplossing:
Sluit deze mensen op in de Teletubbie-heuvels met meters hoge hekken erom.  Leg daar een flink netwerk fietspadasfalt aan zodat ze  zich de hele dag kunnen uitleven op hun bakfiets. Geef ze een blauwe zelfstudiemap ‘Hoe leer ik niet alleen naar mijn ego te luisteren?’ en heropvoeden die lui.

Mijn krijg je van z’n leven niet op of in zo’n kakfiets. Laat dat duidelijk zijn.

Vorige maand heb je kunnen lezen in  Een onbegrijpelijk HL7 avontuur (1) hoe Peter met zijn fijne collega een cruciale blunder hadden begaan door te vertrouwen op hun Zaanse gebruik door 2 koekjes te nemen. Vermoedelijk onder invloed van paddo´s gaat het duo in dit tweede en laatste deel een erg zware middag tegemoet.

Na ook deze geestelijke foltering en aanval op de menselijke geest te hebben afgeslagen brak de pauze aan, het licht ging aan en maakte duidelijk dat ik niet alleen zat. De vrijheid lonkte. Gebruik makend van de ruimte die mij werd geboden maakte ik mij uit de voeten om een zgn. overflow te voorkomen. Ofwel een sanitair avontuur die zijn weerga niet kende. Zoekend en dolend door het pand, de borden volgend bracht mij op een plaats waar helemaal niemand was. Vreemd, maar de opluchting was daar.
Na deze geklaarde klus op weg naar de koffie c.q. paddo-dealer…… om eens voorzichtig te informeren bij mijn collega hoe hij de tijd had doorgebracht. Deze wist mij te overtuigen dat ik niet alleen stond in mijn vreselijke ervaringen. Hij was ook in hoge mate verbaasd hoe het mogelijk was om een dergelijk zeldzame verzameling mensen op het podium de revue te laten passeren. Voor het aanschouwen van een dergelijk gezelschap moet er op de kermis diep in de buidel worden getast.
We hadden er gezamenlijk lol om, het amusementsniveau was hoog, leermomenten ontbraken.
Doch na het genot van enige versnaperingen en de koek argwanend ontwijkend, kwam het vervolg.

De voorzitster, ik ben er nog niet helemaal uit, maande ons te haasten en weer terug te gaan naar het slagveld. Aarzelend en schoorvoetend gaven wij daar gehoor aan. In de arena aangekomen bleek al, dat diverse mensen het pand op slinkse wijze hadden verlaten.
Deel 2 van de middag diende zich aan. En omdat deel 1 zonder noemenswaardige schade was doorgekomen en het idee dat het dieptepunt toch wel gepasseerd moest zijn, toch maar weer plaats genomen. Maar helaas, trol nummer 4 diende zich aan, met een niet-te-begrijpen onderwerp. De paddo’s deden nog steeds hun werk. Mij vasthoudend aan het idee dat verder wegzakken bijna niet mogelijk moest zijn, toch maar wakker gebleven.
Helaas, mijn collega fluisterde “We zakken nog verder”
How low can you go ? Nou…..ik kan u vertellen: DIEP. Het werd weer doorbijten, mezelf sommen opdragend voor wat hoofdrekenen, het alfabet intern opzeggend in het Engels, Duits en Frans hield mij wakker. Maar bij trol 5 het idee, “we ontsnappen” Deze hield een korte voordracht over “kweeniewat” met kort daarop de opmerking, “zo, dat was het” er volgde een zucht van verlichting. Zo kon het dus ook !
Maar ook nu weer op het verkeerde been gezet. Er was ergens in de zaal een Chinees of Japanner, die in een onverstaanbaar dialect vragen begon te stellen met als reactie nog onbegrijpelijkere antwoorden. En een volgende zinloze discussie voltrok zich.
Dit was de wereld op zijn kop, Ergens in Nederland tussen Nederlanders, die blijkens de voegwoorden, bijwoorden, bijvoeglijke naamwoorden etc.
Nederlands bleken te spreken, maar er toch geen woord aan vast kunnen knopen. De moed zonk inmiddels in de schoenen, kwam er dan nooit een einde aan deze lijdensweg ?

Ik besloot bij trol 6 gewoon te negeren en maar schaamteloos de ogen te sluiten, meer kon ik niet verdragen……waar had ik dit aan verdiend ?
Om kort te gaan, het licht ging om kwart over vijf weer aan en de voorzitster, (ik weet het nog niet), nodigde ons uit tot het genieten van diverse hapjes en drankjes in een ander hol. Door schade en schande wijs geworden, trapten wij daar niet in ! Mijn collega moest zijn dreigende overflow voorkomen, dus hebben wij met gezwinde spoed en ons door niets en niemand weerhoudend het pand met grote snelheid verlaten.
Beduusd liepen wij naar buiten en genoten van de inmiddels herwonnen vrijheid. Zelfs het zien van een achteloos gedeponeerde honde-bolus kon de pret en opluchting niet meer onderdrukken. Eenmaal de schroom van het weer kunnen spreken overwonnen, bleek mijn collega op dezelfde wijze de middag te hebben ondergaan. Ik was dus niet alleen in deze.  En om een eerder citaat aan te halen, deze persoon wist dus waar het gepretendeerde onderwerp over ging, maar niet waar op deze middag over gesproken was.

De terugreis was een kopie van de heenreis, vermoeiend.
Maar, nogmaals, de herwonnen vrijheid maakte heel veel goed.
Ook dit was een kwestie van geduld maar dan in vrijheid.

 De volgende ochtend sloeg ik de Volkskrant open en las ergens op pagina 5
                               het volgende:
http://www.volkskrant.nl/binnenland/article431037.ece/Aantal_paddo-incidenten_stijgt
                     Alles was mijn ineens duidelijk !
                              De koekjes…..

                en verder gaat het heel goed met mij…….
                               Peter  Visser
 

Lang hebben we er over na moeten denken voor we besloten dit artikel te willen plaatsen. En lang is het. Dat gegeven op zich is op een weblog al dodelijk. Echter, deze fijne collega heeft het er in onze optiek tot gepresteerd een dusdanig kunstwerk te kunnen schrijven over een totaal onbegrijpelijke materie dat we hem als gast auteur een kans gunnen. Voor de leesbaarheid volgt hier eerst deel 1. Eerlijk is eerlijk, het is werkelijk subliem als je zo kunt schrijven! Chapeau!
Lees en vooral huivert!Ter illustratie het volgende waar gebeurde verhaal:Als iemand een lichamelijk ongemak oploopt ergens in den lande, is het voor medische hulpverleners bijzonder handig om op elektronische wijze de medische doopceel te kunnen lichten van het slachtoffer. Dit om te voorkomen, dat wanneer medicatie moet worden toegediend, zich complicaties kunnen voordoen, door het niet kennen van voorgenoemde doopceel. Met daarmee als mogelijk resultaat, het rochelend ter aarde storten van de patiënt.
Welnu daar is van overheidswege over nagedacht en een richtlijn voor
opgesteld: Het EPD. Ofwel het Electronisch Patienten Dossier. En dit alles wordt ondersteund met een berichtensoort HL7 in het formaat XML:
      Voor hen die dit begrijpen ….geen verder uitleg
      Voor hen die niet begrijpen…..laat maar
      Voor hen die het een beetje begrijpen….ook een soort EDI.
Dit HL7 is redelijk geïntegreerd in de medische wereld waar het op informatie-uitwisseling aankomt tussen diverse componenten in deze wereld.

Voor dit soort berichten heeft zich een aantal enthousiastelingen georganiseerd en sterk gemaakt in de vorm van een stichting. Deze stichting heeft gemeend om een themamiddag te moeten organiseren betreffende HL7.
In of-all-places: EDE.

———Tot zover de inleiding———-
Als redelijk onbevangen automatiseerder in het medische circuit, natuurlijk een uitgelezen kans voor mij dit vak-jargon eigen te worden.
Welnu, ondergetekende heeft acte-de-presence gegeven en één en ander is uitgelopen op een zgn. bad trip.
De trip is gemaakt met een collega, die zich al geruime tijd in dat vakgebied begeeft, en dit gegeven is in het verdere verloop van het verhaal niet onbelangrijk.

De reis, 111 kilometers groot, zou zich normaal gesproken in ruim 5 kwartier kunnen voltrekken. Maar de AORTA van Nederland, te weten de A2, was dusdanig bezet dat de reis dus ruim 2 uur in beslag nam. (Velen met U staat in de bijbel, waarvan acte).
Ik had hier achteraf gezien al nattigheid moeten voelen.

Het gebouw waar het samenzijn moest worden gevierd, deed het ergste vermoeden. Ondanks onze moeizame heenreis en ontstane vertraging had het festijn nog geen aanvang genomen.
Doch bij ons binnenkomen werd eenieder direct gemaand zich onverwijld richting feestzaal te begeven, en feest werd het!
Maar halsstarrig als wij als duo waren, lieten wij ons eerst nog een kopje koffie inschenken, met de gedachte “lul maar, eerst koffie en dan de rest, wij komen wel”.
Er werd ons tevens een koekje aangeboden, welke wij gretig tot ons namen.
En niet 1, maar volgens een goed Zaans gebruik, gewoon 2.
Dit nu was waarschijnlijk een cruciale fout!
Tot op dit moment verdenk ik deze koekjes als bron van de zware middag.
(paddo’s ?)
Enfin koffie op, de zaal in, het feest kon beginnen. Kom maar op met die hap!

De hele zaak werd voorgezeten door een vrouw, op zich wel stoer natuurlijk.
Maar bij nadere bestudering was ik van de sekse niet geheel overtuigd.
Cup 0,5 A, hoofd als vrouw, brede torso, maar toch weer een dikke vrouwelijke kont. Tja, kon alle kanten op. Ik had de hele middag de tijd om dat te bestuderen.

Spreker 1 begon over modellering, een niet te volgen verhaal, maar op dat moment nog geen paniek er zou immers nog veel theorie volgen.
De eerste wegtrekkers dienden zich aan, doch door een redelijk gecamoufleerde plek was dit nog goed te verbergen.
Onderweg met spreker 2, kreeg ik het koud. Met nog steeds de geruststellende gedachte dat er nog 4 sprekers zouden volgen.
Maar koud bleef het en dientengevolge was een wegzakker nog redelijk te onderdrukken.
Bij spreker 3 sloegen de veronderstelde paddo’s in volle hevigheid toe. Ze hadden iemand bereid gevonden om over het transporteren van gegevens een zegje te doen.
Deze man, volledig overtuigd van eigen kunnen wist, van een zelfs voor leken te volgen verhaal iets te maken, waarmee eenieder die het hoort een status van volledige desoriëntatie bereikt.
Deze trol leek te zijn ontsnapt uit een verhaal van Ollie B. Bommel, waartegen Tom Poes de wapenen moest opnemen, om toch voor een goede afloop te zorgen.
Een angstig en bevreemdend effect maakte zich van mij meester, maar koud bleef het. Wat weer een vervelend effect had op de blaas.

Wordt vervolgd in Een onbegrijpelijk HL7 avontuur (2)

Eeuwig geridderd zedenmeester van Sweavelhooffen,

In de totaliteit van dit allesomvattend geheel wil ik volledig zijn geenszins enig detail weg te laten om u compleet te voorzien in uw maximale behoefte aan informatie. Niet geheel in tegenstelling tot hetgeen eerder nog niet genoemd werd, laten we nog geen negatieve klanken horen om u te ontzien van de waan dat niets tot nergens leidt.

Aangezien uw geheel onthouding van de wetenschap van kennis u aanzet tot de onkunde van het bekende, toont het onbekende zich volledig. Ik pleeg stellig te veronderstellen dat ik daaraan denk en verschoon mij daarom van mijn ongenoegzaamheid u alles te willen vergeven wat nooit uw schuld kan zijn geweest daar er nooit daadwerkelijk is aangetoond dat u de dader geweest bent van deze nooit gepleegde daad. Zodra is aangetoond dat het feit als niet bewijsbaar geen plaats heeft gevonden acht ik de kans groot dan men ooit zal hoeven stellen dat er iets is gebeurd. Dat wil zeggen, als de aanklacht luidt dat het oordeel vooraf is gegaan aan de toezegging dat er toekenning is trek ik mijn handen ervan af.

Allicht weet u net zo min als ik wat we niet weten. Zo kunnen wij onze handen, die niet vervuild kunnen zijn daar zij smetteloos is, wassen in het reine. Onverrichter zaken heeft het vonnis reeds voltrokken geweest.

Ik hoop dat ik u niet geheel in ongebreken heb gelaten in het verkondigen van dit alles. Want zeg nou zelf, deze onzin is toch je reinste waarheid?

Met vriendelijke groet,

Hij die het beschrevene op papier heeft gezet.

Noem hem ouderwets of bijdehand verstandig. Mijn collega Peter heeft in elk geval een interessant afwijkende kijk op dagelijkse beslommeringen in het leven waar wij als kudde dieren massaal voor vallen. Klokslag twaalfuur ruikt het hier naar bammetjes al dan niet met salami of een konijnenvoorraad komkommers zodra de deksels van de tupperware wordt getrokken. En we gaan er allemaal prat op. Peter snapt er al ruim 50 jaar geen moer van. Waarom moeten we zonodig met die stroom mee?

Vandaag moesten zijn naburige collega’s eraan geloven door zijn diepe verlangens naar de goede oude Mario Bros spelletjes te moeten aanhoren. “Ik had zo’n poppetje. Hij kon naar links, drukte ik op deze knop dan kon hij naar rechts en als ik op de spatiebalk of Enter drukte dan kon hij met een beetje gelukt nog springen of schieten ook. En dat was alles wat ik nodig had.” Peter houdt van simpel.
Collega Johan poogde Peter’s aandacht te krijgen door hem te interesseren voor een super-de-luxe game voor zijn ergonomische tv-console waarbij je jezelf een gitaarheld waant. Wat? Nee! Wii!
“Nee man, ik hoef zo’n apparaat niet. Ik heb thuis zelf een gitaar. Dat kan ik wel af zonder tv en zo’n ingewikkeld ding.”

Peter is nog van de generatie waarbij hij in de lente de vogelnetjes uit zijn antenne moet schudden. “Thuis staat er een zwart vierkant doosje waar wat licht en geluid uit komt als ik op een knop druk. Zondags ‘s avonds gaat dat ding een keertje aan als ik de knop kan vinden en echt niets anders te doen heb dan mij te ergeren aan 60% reclames en 40% bullshit. Ik druk de tv dan ook uit als die reclames voorbij komen. Voor mij hoeft het allemaal niet zo. En zeker die reclames niet! Het ergste is nog dat je nog betaalt voor de flauwekul ook.” aldus Peter.
Hij kreeg dan ook ruzie met zijn zoon toen hij plechtig had belooft een nieuwe tv te zullen aanschaffen als de kosten om de oude te repareren boven de honderd euro zouden uitkomen. Gniffelend trok hij de volgende dag 90 euro uit zijn zak en was als een kind zo blij toen hij zijn gerepareerde tv afrekende. De digitale vissenkom functioneerde weer.

“En waarom zo’n ding zo groot moet, snap ik ook niet. Er komt toch alleen maar shit op tv. Sommige mensen gebruiken thuis zelfs een beamer om die onzin mee op de muur te moeten projecteren. Dan zit je dus naar 3 x 5 meter shit aan de muur te staren.”
Voor voetbal op een beetje plasma scherm krijg je Peter ook niet uitgenodigd. Het moet allemaal tegenwoordig zonodig zo groot getoond worden, dat je net zo goed een grasmat tegen je wand kan monteren. Of beter: gooi je bankstel de deur uit en monteer een tribune in je huiskamer als je toch zo graag dat stadion gevoel wilt ervaren.

“Waar gaat het heen met deze High Definition Shit van tegenwoordig?”