Hoe bizar kan jouw vrijdag de dertiende zijn? Raar maar waar, mij overkwam het! Die bewuste dag dat de mensheid massaal bezig is het ongeluk over zichzelf af te roepen, flirten psychedelische machten met mijn nuchtere ik. De dag begon dat ik een afspraak had bij de dokter. Lekker dagje om naar de dokter te gaan, zou je denken. De eerste poging tot terreur sloeg direct al toe wanneer ik op de fiets bij het inslaan van een zijstraat met een kerende vrachtwagen te maken kreeg. Ik zou al strak op tijd zijn gekomen bij de dokter, dus dit oponthoud kon er nog makkelijk bij. Niets spannends verder.
Het dokters bezoek viel wel mee. Ik heb weinig schimmen in de hoek van de spreekkamer zien verschijnen. Tenzij mijn dokter, die zwanger bleek, in verwachting zou zijn van Chucky, zou ik kunnen concluderen dat er geen rare geesten of monsters te bespeuren waren. Behalve de dokter dan! Nee, het eerste wat mij opviel wat echt noemenswaardig was, waren de gevelwerkzaamheden buiten aan het pand. Een steiger had men niet nodig dus kozen zij op vrijdag de dertiende voor een ladder. Het spreekt voor zich dat je zo’n ding over het enige pad naar buiten plaatst. Ik keek bij het verlaten van het pand nog even op om te zien of de Dood vandaag een overall aan had.
Ondertussen was ik iets later op de ochtend in de trein een krant aan het lezen waarin een preview te lezen was van een nieuwe film: The Happening. Een verfrissend stuk over een moderne schoonmaakmethode in een stad. De natuur zou wraak willen nemen op de streken die de mensheid heeft uitgehaald. Hoe precies is mij nog niet geheel duidelijk geworden. Daarvoor zal ik toch eerst de film moeten zien. Een beeld wat wel in mijn speciaal voor fantasie gereserveerde hersencellen was opgeslagen, was een stuk over wat er met de hardlopers in die film zou gebeuren. Zij zouden ineens langzamer gaan lopen om vervolgens zichzelf te mutileren. Heerlijk, mensen die spontaan zin hebben zichzelf van kant te maken. Al met al een gezellig verhaaltje om eens rustig op je gemak ´s ochtends in de trein tot je te nemen.
Aangekomen op het station Uitgeest moest ik mijn fiets pakken om mijn weg naar mijn werk te kunnen vervolgen. De trein rijdt nog best een stuk door voordat het werkelijk op het uiterste puntje van perron 4a stopt. Daarmee kost het de passagier – die zich tactisch in de coupe heeft verborgen welke het dichtst halt houdt bij de trap naar de uitgang – nog een dikke anderhalve minuut om het station te kunnen verlaten. Drie minuten dus om een trein aan de overkant te pakken met flink doorstappen. Mijn voeten hadden nog geen vijftig meter vanaf het treinstel afgelegd of een bijzonder tafereel liet zich zien op de perrons. Of liever daartussen. Eén of andere dwaas die op het punt stond zijn trein te missen, besloot dat het verstandiger was om drie minuten overstapverschil op te lossen door het  spoor over te steken. Creatief met je tijd omgaan noem ik dat. Maar voornamelijk dom. Het geval wil dat rond dat tijdstip nog wel eens een intercity voorbij raast. Toch geeft dat wel een lekker gevoel: zien hoe iemand vervolgens kort daarop door een conducteur op zijn achterlijke daden wordt gewezen en de trein wordt geweigerd. De jongeman was vandaag blijkbaar hoe dan ook gedoemd zijn trein te missen.
Heel ver naar mijn werk was  het nu niet meer. Ik was al op mijn fiets geklommen om op mijn dooie gemakje een tien minuten fietstochtje richting de molens te maken. Halverwege werd mijn aandacht echter getrokken door opnieuw iets waanzinnigs. Bij het passeren van een speelveldje liep er aan de andere kant van dat veldje een drietal mensen te joggen. Een ruwe schatting vertelde mij dat deze mensen rond de vijfentwintig waren. Twee mannen liepen voorop en direct daarachter een vrouw die mogelijk een jaar of twee jonger was. Het gebeurde niet lang nadat ik het groepje in het vizier had gekregen: plotseling zakte één van de mannen in elkaar. Hij viel rechtsom tegen de andere man aan, probeerde nog houvast te vinden aan het lichaam waarlangs hij neerviel om vervolgens een onaangename kennismaking met de planeet Aarde te maken. Gelukkig voor hem was een alert echtpaar meteen in touw gesprongen om deze voorbijwandelaar ter hulp te snellen. De jongeman kwam snel bij, maar bleef nog even zitten op de grond om bij te komen van deze vreemde gebeurtenis. Na het lezen van de filmpreview eerder op die ochtend moest ik concluderen wederom een bizarre gebeurtenis te hebben aanschouwd.
Zelfs op het werk ging het er idioot aan toe. Als je de film ‘The Timemachine’ wel eens hebt gezien dan heb je enige voorstelling hoe een snel vooruit lopende klok zich gedraagt. Nu treft het geval dat wij in het kantoor een nieuwe klok cadeau hebben gekregen die zich ook wel erg apart gedroeg. Ik had net een bak thee voor mezelf in elkaar geschonken, toen ik de klok gadesloeg hoeveel ik te laat op het werk was gearriveerd. Dat was voor mij het moment om mij af te vragen of ik echt gek was geworden. De klok – welke een atoomklok functie had – was volledig op hol geslagen waardoor de wijzers als een idioot door de tijd reisden.
Afijn, het was dus gauw vijf uur die dag. Dat scheelde stukken. Inmiddels had ik de trein alweer gepakt naar huis toe en bedacht mij hoe het toch kon dat je zoveel waanzinnige indrukken op een dag kan meemaken. Mijn vrienden zouden mij een standaard reactie geven van: “dat kan alleen jou overkomen!” Anders te interpreteren als: “deze ervaringen zijn wel zo ongelooflijk dat je ze wel verzonnen moet  hebben!” Om de dag maar gelijk goed af te sluiten passeerde ik een man op het perron die mij opnieuw de stuipen op het lijf joeg. De man die het treinstel in stapte dat ik zojuist had verlaten had een gezicht zó misvormd dat je zou denken dat zijn gezicht zojuist ge-Photoshopped was waar hij een whirlpool effect in het gezicht geworpen had gekregen. Zijn rechteroog zat op zijn wang terwijl hij vanuit z’n linker mondhoek z’n wenkbrauwen had kunnen likken (als deze daar nog zaten).

Fietsend naar huis werd ik gestalked door een kauw met de afmeting van een volwassen raaf. Freaky Friday the Thirteenth!!

Lees ik vandaag in de krant ‘Speur mee naar valkuilengraver’. In de Heldense bossen zijn inmiddels vier valkuilen ontdekt met daarin betonnen blokken geplaatst waaruit stalen spiezen omhoog steken. Burgemeester Mat Vestjens roept alle inwoners van Helden op om mee te helpen zoeken naar deze kuilgraver.

Ik kijk wel beter uit. Straks lig ik er zelf in!

Beste landgenoten,

terug van lang weg geweest arriveerde ik 1 juni 2008 aan de luchthaven Schiphol in Nederland. En ik groet u: “Wat een kutstreek vervoer!” Ik herinner mij nog goed dat ik binnensmonds iets soortgelijks moet hebben gesproken toen ik, trots op Nederland, na tien minuten wachten nog geen bus had gezien. Dat was slechts 8 maanden geleden. De gedachte schoot door mijn brein: “Die chauffeur zal wel koffie drinken zijn”. “Doe dat even lekker in je eigen tijd” denk je dan. Wachten is niet echt mijn hobby. Zodat een beetje vlotte doorstroming van het OV wel wenselijk is. Ik stond dan ook met koffers vol ergernis toen ik mij met de aankomst op Schiphol had voorgenomen met de bus naar huis te gaan. Dat kon ik dus mooi op mijn buik schrijven! Meneer de taxichauffeur lachte in z’n vuistje een fatsoenlijk mens als ik te moeten zien smeken of hij mij misschien een ritje naar Amsterdam kon aanbieden. Gelukkig dat het OV daar wel in beweging wilde komen.

Prima, klaag maar raak. Zo begon ik ook. Totdat je even nadenkt over wat er gaande is. Het spreekt vanzelf dat de reizigers de dupe zijn van deze stakingsacties. Aan de andere kant zou je eens stil moeten staan bij de brandstof waar deze chauffeurs nu van afhankelijk zijn. Veel meer dan aardgas hebben zij niet. De echte benzine ontbreekt: koffie. Oftewel een oer-Hollands bakkie pleur. Op het moment dat jij staat te kankeren waar die bus blijft, zit die arme chauffeur zijn looie pijp te trainen in het gauw-gauw wegwerken van een lekker bakje koffie. “Pauze, hoezo?” Is het je nooit opgevallen dat chauffeurs koffie drinken in de bus?
Mogen zij dan op z’n minst hun pauze doorbetaald krijgen?

Guido is volgens zijn zeggen een ware chef de cuisine. Zo schept hij graag op over zijn hoogstaande keukengerei en de kunsten die hij daarmee kan uithalen. Trots verkondigde hij ons laatst dat hij nu eindelijk een echt koksmes voor zijn verjaardag heeft gekregen. Maar hoe lang duurt het voordat hij dit moordwapen enkel nog hanteert als iemand zijn huis probeert leeg te roven? Want dan gaan we pas echt over lijken! Guido, wie beter bekend staat als de Beowulf van de keuken, is zeker geen keukenleek in het bereiden van eten, maar terwijl de keukenlijken zich opstapelen in de kasten heeft deze man voldoende aan zijn mes.

Elke Nederlander heeft wel een voorwerp in de keuken dat zelden of nooit wordt gebruikt. Het is een fenomeen dat in uw keuken leeft onder de naam ‘keukenlijk’. En nee, dan hebben we het niet over uw partner  of een andere keukenhulp, maar doelen hiermee op zo’n nooit gebruikte tiendelige keukenmachine  die onder de gootsteen voor lekemmer speelt of een eenmaal gebruikte spatel welke nu beter plakt dan de gemiddelde koelkastmagneet.
Veel keukens wemelen van pakken voedingswaren die drie oma’s hebben overleefd of kruidenverzamelingen die uit de fungus van de oude specerijen zijn ontstaan. De uiterste houdbaarheidsdatum was voor de oorlog blijkbaar nog geen wettelijk verplichte vermelding. Dus is het niet ondenkbaar dat de ene fles slasaus zich is gaan voeden met de inhoud van wat voor een pot Zaanse glorie had moeten doorgaan. De gemorste mosterd kreeg hierdoor de kans om op de koelkastplank te rijpen en heeft de basis gevormd voor één van de vele kwellende keuzes in de supermarktschappen waarmee we wekelijks worden geconfronteerd.

Schijn bedriegt als je een huis binnenstapt met een prachtige keuken waarbij iedere keukenprinses vochtig zou worden tussen de dijbeentjes. Achter de deurtjes van de keukenkastjes leven gedrochten van ongebruikte spullen. Dacht je dat jouw verzameling Russische poppetjes nu wel compleet was? De overdaad aan stofhappende pannensets kunnen mogelijk nog een rijke aanvulling bieden.

Een beetje moderne gamer zal niet kunnen wachten tot het eerste deel van ‘Keukenlijken’ in de winkel ligt. Beschermd met een omgekeerde steelpan op de kruin kruipt de gamer een keukenkastje binnen en baant zich een weg tussen de blauw beschimmelde broodplanken en stuit daarbij op een zwerm gemuteerde staafmixers. Gelukkig is de gamer gewapend met de inhoud van de keukenlade, zodat de cocktailprikkers en appelboren al gauw het luchtruim zullen kiezen. Het zal van de werptechnieken van de gamer afhangen of de gemuteerde staafmixers zich zullen mogen promoveren tot vleesmolens om zich meteen maar tegoed te doen aan deze kansloze indringer.

Neem nou van mij aan: het is veiliger om  een ruzie met je vrouw te riskeren omdat je geen rijstkoker wilt kopen voor haar verjaardag dan erachter te moeten komen dat je op een nacht wordt aangevallen door een tot zombie vergane stampotstamper.

Eet (on)smakelijk!

Heb je even voor mij? Dan zal ik zo even vertellen wat dat ‘ogenblikje’ nou eigenlijk precies betekent. Dat bespreek je namelijk niet zomaar eventjes. Aan die blik in je ogen zie ik dat je het heel graag wilt weten. Er is heel wat gaande in zo’n tijd. Je verkijkt je zo gemakkelijk op een ogenblik.

‘Ogenblikje’ wordt al snel geroepen. Maar het vergt enige tijd om een ogenblikje uit te voeren. Eigenlijk duurt dit zelfs langer dan wanneer je met je ogen knippert. Ogenblikkelijk vragen ze je een ogenblikje te wachten. Onderwijl heb je tijdens het luisteren naar het woord ‘ogenblikje’ al even geknippert met je ogen, want blikken met je ogen is zo gebeurd. Knipper je even met je wimpertjes dan is er in een ogenblik al met het oog geblikt en zo is een ogenblikje toch al snel voorbij.

‘Eventjes wachten’ klinkt dan al wat minder netjes,  maar geeft de mens toch wat meer tijd om in een kort tijdsbestek al wat meer uit te voeren dan in een tijd van een ogenblik. Bij het woord ‘ogenblikkelijk’ verwacht je eigenlijk dat iemand meteen klaar staat voor je of snel iets uitvoert. “Wil je eventjes ogenblikkelijk knipperen met je ogen?” Het zou toch wat gek zijn als iemand dat aan je vraagt! En ja – daar zeg ik het alweer – je knippert dus eventjes met je ogen. Toch hebben we net gesteld dat ‘eventjes’ toch langer is dan ‘een ogenblik’? *Zucht*! Eventjes kan dus al gauw vijf minuten in beslag nemen. En als ik vijf minuten mezelf moet gaan bezighouden met het sluiten en openen van mijn ogen dan ga ik me toch snel vervelen.

Wat moet ik me nou eigenlijk voorstellen bij ‘een ogenblikje’? Is dat eventjes? Nee, want eventjes kan makkelijk vijf minuten duren. Dat zeiden we net. Maar eventjes met je ogen knipperen is zo voorbij. Nu, zou dat dan toch een ogenblik zijn? Ik kan me toch lastig voorstellen dat een ogenblikje het even weg zijn om een conserveblikje gevuld met ogen te gaan halen? Nee, dat lijkt me eigenlijk net eventjes een te luguber idee van een ogenblikje. Het duurt dus wel even iets langer dan ik verwacht had om de definitie van een ogenblikje te bepalen. 

‘Momentje’ klinkt zo commanderend, maar geeft wel precies aan waar het om gaat. Een momentje kan inderdaad makkelijk vijf seconde of vijf minuten betekenen. En in een moment kan er heel wat gebeuren. Momenteel ben ik namelijk bezig om eventjes in een korte tijd deze tekst over een ogenblik ogenblikkelijk te tikken. En nog geen moment geleden heb ik een punt gezet aan het einde van de laatste zin die ik hiervoor had getikt. 

Dus wat is er nu eigenlijk de meest eenvoudige definitie voor een ogenblik? Ogenblikje hoor! Daar ga ik eventjes een momentje over  nadenken…

Geachte heer achmedlien,

Naar aanleiding van uw stukje huigvermuiting veroorzaakt dremel, zou ik graag een kanttekening willen plaatsen. Ten eerste ben ik van mening dat huigvermuiting per definitie al geen dremel KAN veroorzaken. Dit omdat de grootsjebink eerst naar polderwieks is gegaan om daar te vertuffelen. Als de tuffel  vervolgens over de balk is gegooid, blijft er geen enkel uitsiebaard meer overeind om daaraan te sloven. En natuurlijk ben ik op de hoogte dat dit WEL kan op het moment dat dremel laag overvliegt op vrijdag de dertiende, mits het een lekker luchtje op heeft. Maar die kans is ZO gering dat de kwiekerdomp dat geraalg maar op non-actief stelt. Daarnaast vind ik dat de term “huigvermuiting” wel erg discriminerend is voor alle gruivers in ons land, om redenen die ik hier niet hoef te verduidelijken. Mocht u zich dan toch van die term willen bezigen, stel ik de volgende alternatieven voor die politiek correct zijn:

• steperduiking
• kwasiehering
• streuverduiming

Al is die laatste wellicht iets te versteukt van bleveringen.Als u dan toch de frubbels wilt bereiken middels huimerfrontjes, kan ik u uit eigen ervaring meeblijffen dat de fruitschaal zondag naar de grobber mag. Wel eerst een afspraak maken uiteraard…
Wat die grobber betreft, sinds die last heeft van dremel, is hij erg uit zijn goede doen. Wellicht is dat een reden dat bovenstaand gerucht in de wereld gepluimd is. Ik verzoek u dan ook vriendelijk om eerst uw bronnen op integriteit te checken voordat u aan de fleperschop nadrocht. Als moraalridder met enige ervaring in de dremelarij kan ik u verzekeren dat uw stukjes dan uiteindelijk de gewenste stramateriiën begropt. Met vallen en opstaan worden we daar allemaal sloeperder van, denkt u ook niet? Maar goed, ik ben van mening dat zelfs de meest doorgewinterde huigvermuiting aan z’n eind komt, zoals napoleon de slag bij waterloo  verloor, als ‘ie maar niet zo stom was geweest om de elite-vertrievers in de punt van de aanval te laten toepen met juichverbruivers. En dus, waarde achmedlien, kunnen wij gerust zijn op een goede afloop. De huigvermuiting rokkelt vrolijk verder, en van een dremel hebben we dus niets te vrezen. Die verstacht overmorgen naar een chinchilla-kolonie in Bloemendaal, onder mijn toezicht en verstaukeling,

Hopende u hiermee geholpen te in uw queeste naar schuitekloppers, verblijf ik,

Patrick Paulszoon Goodefroot van Berghesteyn Swaevelhooffen Koschter,
moraelridder van Velschen tot Bloemendael,
curator van de thermo-nucleaire, semi-biologisch getransmuteerde klonen van troetelbeertjes in diens lab in capelle a/d ijssel,

Dit artikel had ik eerst ‘Godverdomme’ willen noemen. Echter, gezien mijn sociaal ingestelde achtergrond en het feit dat tere christelijke zielen waaronder ikzelf dit artikel ook wel eens zou kunnen lezen, besloot ik toch een wat minder afschrikwekkende kop te kiezen. Zo’n vloekende kreet wilde ik de mens sowieso niet aandoen. Koppensnellers zouden overigens wel eens meteen het loodje hebben kunnen leggen, enkel door het lezen van de originele titel. Mijn standpunt laat zich verder niet beïnvloeden door het zachte roze of juist hatelijk gele karakter van een kop boven een artikel. Vloeken is deels nuttig en deels onbehoorlijk.
Voor mij is dit genoeg reden om een bond op te richten tegen een ‘bond tegen vloeken’. Met een groot deel van de strekking van deze bond ben ik het zeker eens. Je hoeft geen katholiek te zijn zoals ik om zich te storen aan Godslasteringen in de verdoemende kreten die wij dagelijks slaken alsof het onze boterham dikker zou kunnen maken. Ook het aanroepen van de heilige Messias om je emotionele uitspattingen meer kracht bij te zetten zie ik niet als een functionele oplossing. Daar heeft de bond zeker een punt. Zelfs al zouden Here God en Jezus Christus geen Schepper of Messias vertegenwoordigen, wat geeft jou het recht om überhaupt iemands naam als zondebok te besmeuren? Jouw naam wordt toch ook niet uitgekrijst als het even tegenzit? Wat dit betreft ben ik het volledig eens met de bond. Het misbruiken van de heilige naam is een ontegensprekelijke zedenmisdaad.

Waar ik mij niet in kan vinden is het volledig van tafel vegen van alle vloeken. Let wel: vloeken. Iemand voor klootzak of kutwijf uitschelden of de miljoen varianten die daar tegenwoordig op verzonnen zijn, zijn scheldwoorden, geen vloeken. En schelden doet nog altijd pijn. Daar heb ik overigens nooit het nut van ingezien. Maar zouden we helemaal niet meer mogen vloeken dan vrees ik dat we zullen eindigen in een Markies-de-Canteclaer-van-Barneveldt-maatschappij. Parbleu!

De zogenaamde oplossing om vervangende woorden uit te slaken wanneer we in een vloek hadden willen uitkomen voldoet niet. “Potjandozie zeg, laat ik toch mijn koffie over mijn computer vallen!” Wat is hier het nut van?
Al deze onuitgebraakte emotie slaat een mens op. Zo maken wij binnenvetters van onszelf wat nooit goed kan wezen. De bloeddruk wordt daar ook al niet minder van. Een mens mag toch op zijn tijd wel eens goed kwaad zijn? Natuurlijk ben ik het wel met de anti-vloekers eens dat het best een beter minder mag met de wijze waarop wij de straat bevuilen met onzin. Dus moeten wij die rotzooi mijden of opruimen. Hiermee hebben we gelijk een reden om het vloekschepje uit te vinden.
Al met al hoeft dat vermijden van vloeken van mij helemaal niet zo. Zorg er alleen wel voor dat een ander geen last heeft van die ongein.

Vloeken heeft zin.
Dat wil niet zeggen dat ik het hele leven een ‘fucking kutzooi’ hoef te noemen. Dat lijkt me ook weer ongepast. De dames onder ons hoor je toch ook niet roepen dat we in een ‘neukende piemelbende’ leven? Al zit in beide soms best een kern van waarheid. Maar dat is weer een heel andere onderwerp om later nog eens over door te draven.

Vloeken kan soms bijzonder functioneel zijn. Een mens vloekt namelijk voornamelijk omdat de geest een grote behoefte heeft zich emotioneel te ontdoen van een negatieve belading die het mentaal systeem plotseling heeft te verwerken. Een gemiddeld mens kan die overbelasting niet aan en heeft zin om een artistiek behangetje bij elkaar te vloeken. Dat kan soms best een opluchting zijn. Het is daarom maar wat fijn om dat verbaal eens te kunnen uiten. Houd dan dus alleen wel rekening met je omgeving!
We mogen overigens van geluk spreken dat we deze ontladingen kunnen uiten met woorden en niet van wapengeweld afhankelijk hoeven te zijn. Hadden wij elke geuite vloek met een handje buskruit vervangen dan hadden we ondertussen zelf voor God kunnen spelen met een eigen oerknal.

Begrijp me niet verkeerd maar ik bedoel wat ik zeg: vloeken is niet verkeerd, als het maar zin heeft en je er niemand mee beledigd of verwenst.

Fi donc!

image by Wouter Kiel, edited by Gsorsnoi

Zelf sta je er misschien nog niet zo bij stil, maar hopelijk komt er voor jou ook een dag dat je jezelf ‘bejaard’ mag noemen. Dat wil niet zeggen dat je je niet meer jong mag voelen. Neem bijvoorbeelde die ouwe van mij. Er wordt gezegd dat hij een volwassene moet voorstellen, maar een echt veel ouder dan 22 zal hij nooit worden. Gelukkig voor mij zijn dit zijn eigen woorden, anders had ik nu toch mooi een dikke vete ontketent met mijn vader.

Ooit komt dus die dag dat je niet alleen voor je omgeving, maar ook aan jezelf moet toegeven dat je een dagje ouder begint te worden. Welke beeld hebben wij daar eigenlijk van? De oudjes van vandaag kennen we wel. Maar zien wij er straks ook zo uit? En gedragen wij ons ook zo? Keek je tien jaar geleden om je heen dan zag je hobbelende oudjes met een beetje geluk met een driepoot een NZH-bus in duiken om eens fijn met z’n allen een dagje uit te gaan. Dat beeld is vergeleken met nu gelukkig niet zoveel veranderd. Behalve dat de organisatie van het streekvervoer een nog lelijkere kleur heeft kunnen verzinnen om de bus mee te bekladden. De inhoud en de intentie van de reis is verder hetzelfde gebleven.

Toch zien we dat de ouderdagactiviteiten een evolutie ondergaan. Terwijl het vensterbankgroen nog steeds gedomineerd blijft door de geraniums, begint de mobiliteit van de grijze mensen en hun grijze massa andere vormen aan te nemen. Zou een derde wereld migrant een eerste wereld binnenstappen dan zal de migrant steeds sterker de indruk hebben op een andere planeet te zijn beland. Daar is overigens niets nieuws aan. Dat beeld bestaat nu ook al. Het meest opmerkelijke verschil is echter dat de oudjes van nu zich steeds meer op geautomatiseerde wielen voortbeweegt. En als ik mij daarbij realiseer dat mijn oma uit 1931 leeftijdgenoten les geeft in computergebruik, dan vind ik dat je ouderenevolutie een begrip mag noemen. Dat zullen we háár oma niet hebben zien doen.

Kijk nu eens om je heen naar de mensen die je kent van je eigen leeftijd. Probeer je dan eens voor te stellen hoe zij straks hun oude dag besteden. Het is gemakkelijker om dat te visualiseren op een persoon dat naast je zit dan op het persoon aan de andere kant van de spiegel. Grijs worden we met een beetje geluk allemaal. Maar leunt je buurman anno 2074 nog steeds op een veredelde kruk? En draagt hij straks jampotbrilglazen of een jampotcontactlens? Of moeten biedt laseren de ultieme oplossing? Naar de technologische ontwikkeling valt te gissen, zodat ik me afvraag of de rolstoel niet een keer ‘uit de mode’ raakt. 

Vervolgens kun je je afvragen hoe je bent oud wanneer de pensioenleeftijd intreedt. Voor ons zal dat nu nog wel vrij vast staan. Maar wat te denken van de generatie(s) na ons? Momenteel verlangt de regering wel steeds meer dat we tot onze 70ste door blijven zwoegen. Straks zullen we misschien wel met z’n allen pas op onze 120ste onder het gras kruipen. Dan is tot je 70ste door blijven werken toch zeker een luizenleventje!

Ondertussen wachten we de ontwikkeling af van de geranium in hologram.

12,3 miljoen inwoners in Jakarta, 12,8 miljoen inwoners in Sjanghai, 13 miljoen inwoners in Buenos Aires, 13,8 miljoen inwoners in Calcutta, 14,1 miljoen inwoners in Delhi, 17,4 miljoen inwoners in Bombay, 17,9 miljoen inwoners in Sao Paolo, 18,3 miljoen inwoners in New York, 18,7 miljoen inwoners in Mexico-Stad, 35,5 miljoen inwoners in Tokio-Yokohama, 6,1 miljard inwoners over de hele wereld en één vogelgriep.

Er hoeft maar één besmettelijke zuchtje asem of een kloddertje rochel een epidimietje te veroorzaken en de gehele mensheid is als één gezamelijke vlo op het achterste van president Bush die door een komeet in het hart getroffen wordt.

“Tjiep tjiep”, zegt het vogeltje op het Griekse eilandje Inousses en lacht nog eens vrolijk naar Al Qaida. “Als we op Halley moeten wachten, dan is er straks helemaal geen plekje meer voor ons om in de rui te gaan”. De bevolking slibt dicht en de mensheid rouwt haar verlorenen. Maar hoever gaan wij nog door? Hoeveel dichter moet moeder Aarde bevolkt raken, wij willen homo sapiens er eindelijk eens van overtuigd raken dat je wel degelijk van deze wereldbol af kan vallen?

Hogere machten hebben het wel degelijk goed met ons voor. We gaan er eigenlijk alleen maar op vooruit. Neem nou SARS. Deze pandemie zorgde er alleen maar voor dat we meer adem kregen. Je hebt in elk geval meer kubieke meters lucht per mens. Toch?
Of wat te denken van de tsunami in Azië? De vissers daar hadden toch al moeite om genoeg vis te kunnen vangen. De oplossing lag in feite al tijden voor de hand: reduceer het aantal vissers! En buiten dat, levert het ook nog eens werkgelegenheid op voor de cartografen. Want er zijn heel wat nieuwe kustlijnen aan te passen! Niet alleen in Azië, maar natuurlijk ook in de Verenigde Staten.
Wat ik eigenlijk wil zeggen is dat het soms wel goed is dat er hier en daar een paar mensen de kans krijgen het groenere gras te zien of een keer ontvoert te worden door Elvis zonder terug te komen. Mensen vragen zich nog wel eens af:”waarom gaan altijd de goeierikken dood?” Nou!? Omdat de slechterikken het verdienen om zichzelf verder naar de knoppen te helpen.

Ook wil ik nog even een misverstandje uit de wereld helpen: een ENDemie is een besmettelijke ziekte die in een land of gebied blijft voorkomen, een EPIDemie is een exponentiëel toenemende ziekte van besmettelijke aard en een PANDemie is een EPIDemie die zich over een groter gedeelte van de aarde verspreidt. En zolang de EPIDemieën ENDemisch van aard blijven en zich doen optreden onder de dieren dan spreekt men van EPIZOOTIEEN!

Nou waar wachten we nog op? Gaan we nou met z’n allen zitten hokken op de Maan (Op Mars schijnt namelijk al leven te zijn)? Of is het wachten op een via zuurstof overdraagbare hartkwaal?

Hoedanook, als wij niet eens beter beginnen te leven dan sterft vandaag of morgen de wereld aan een scheet.