Meestal zijn mijn gedachten bij de herrie die ik op mijn hoofd heb of ergens in een andere wereld waar ik moedig een kudde pink demons bestrijd wanneer ik al fietsend mij een weg door de verkeerschaos naar mijn werk baan. Dit is vaak ook de reden waarom ik ‘s ochtends als een zombie het kantoor binnen kom draven. Vandaag leken deze gedachten zich in mijn directe omgeving te projecteren toen ik op mijn stalen ros Velsen Noord doorkliefde over de Duinvlietstraat.

Naast het schoolgebouw aan het begin van deze straat stond een auto in de startblokken om mij de schrik van m’n leven te geven. Mijn kille bloedpomp sloeg drie keer over toen de precies naast mij geparkeerde monster plotseling in beweging kwam. Hierbij was natuurlijk mijn eerste idee dat ik te maken zou krijgen met een agressieve bestuurder die deze morgen geen seks van z’n vrouw heeft gekregen en zich daarom in zijn woede rücksichtslos van de stoeprand heeft willen losmaken om naar zijn werk te snellen. Dit plezier werd mij echter niet gegund. Dan had ik deze op donderdag rijdende zondagsrijder eens flink met weinig poezelige woorden kunnen uitkafferen. Had ik dit gedaan dan had ik geen respons hoeven verwachten aangezien de auto leeg was!

Tot mijn verbazing zal ik de wagen voorrollen naar de hoek van de straat waar het de zijstraat van rechts overstak. Tezelfdertijd was ik mij nog druk harkend op mijn vervoersmiddel aan het voortbewegen naast dit tafereel. Zodra wij beide het einde van de breedte van die zijstraat hadden overbrugd boorde deze stalen beweging zich niet al te spectaculair in de voorkant van een ander geparkeerd monster. Liet ik toch zo beleefd zijn om mijn woon-werkverkeer te onderbreken om even aan te bellen bij de dame voor wiens woning de geparkeerde auto halt had gehouden. De klap was overigens luid genoeg om toch wel naar buiten te komen.

De abuizen spookrijder was niet bereid een schadeformuliertje te overleggen.

Om slapeloze dagdromen van over te houden!