By tinusicket | September 18, 2008 - 12:59 pm - Posted in Retourtje naar hier en terug, Scherpe Blik

Deze ochtend kreeg het treinpersoneel van de trein waar ik in zat het zo waar voor elkaar een hele trein van het ochtend humeur af te helpen.

“*Krggl* …” < korte stilte > “Goedemorgen dames en heren, wij naderen zo dadelijk Centraal station Uitgeest. U wordt allen verzocht vriendelijk uit te stappen. Denkt u bij het verlaten van de trein aan uw eigendommen en vergeet ze vervolgens niet mee te nemen … ” < korte stilte > “*Prlg*”

… en dan het besef, dat wanneer je ziet dat iedereen in de coupé aan het lachen is, waarschijnlijk de hele trein wel in een deuk lag. 

By rinaoddel | September 8, 2008 - 9:23 pm - Posted in Scherpe Blik

Wat kan je als computerliefhebber gebeuren als je per abuis een dierenwinkel belt als je een laptop zoekt?

Klant: “Goedemorgen”
Verkoper: “Goedemiddag”
Klant: “Het zit zo, ik ben een klant”
Verkoper: “Goedemiddag”
Klant: “Goedemorgen”
Verkoper: “Een klant? Wat interessant!”
Klant: “Goedemorgen”
Verkoper: “Goedemiddag”
Klant: “Wat heeft u hier zoal?”
Verkoper: “Goedemiddag”
Klant: “Goedemorgen”
Verkoper: “We verkopen hier geen bal!”
Klant: “Goedemorgen”
Verkoper: “Goedemiddag”
Klant: “Maar wat heeft u hier dan wel?”
Verkoper: “Goedemiddag”
Klant: “Goedemorgen”
Verkoper: “Ik heb alleen een winkelbel!”
Klant: “Goedemorgen”
Verkoper: “Goedemiddag”
Klant: “Heeft u laptops? “
Verkoper: “Lapdogs? Wat voor lapdogs?”
Klant: “Nou gewoon, een laptop”
Verkoper: “Ja, maar een schoot-lapdog, een Duitse lapdog, een Bulldog, een Pekingeze lapdog,  een lapdog met een halsband, een lapdog zonder halsband … wat voor lapdog?”
Klant: “Een lapdog zonder halsband?”
Verkoper: “Ja, dat is weer nieuw, die noemen ze Fifi”
Klant: “Wi-fi?”
Verkoper: “Ja, heel modern. En het is een echte ploert”
Klant: “U bedoelt zeker een BlueTooth”?
Verkoper: “Nee, geen blue ploert. Eerder grijs zou ik zeggen”
Klant: “En heeft deze een usb-poort?”
Verkoper: “Als u het zo noemt. Volgens mij lijkt het meer op een spleet”
Klant: “Een webcam dan misschien? “
Verkoper: “Nee, maar er loopt wel nog iets naast in de vorm van een kortharige Teckel. Niet veel groter dan een flinke muis”
Klant: “En is die plug and play?”
Verkoper: “ Nee, maar ze is wel loops”
Klant: “Een loopse muis? Dat is wel apart! En hoe zit het met een extra stations schijf voor het maken van backups?”
Verkoper: “Wel, ik heb nog een externe harde bak met capaciteit van 4,9 kilo brokken…”
Klant: “Maar 4,9 kilobytes?”
Verkoper: “Nee, bijten doet ze niet”
Klant: “Daar ben ik blij om. Ik weet even genoeg. Goedemorgen!”
Verkoper: “Goedemiddag!”

Een lapcat kan ook!

By theonologie | September 4, 2008 - 6:52 pm - Posted in Eindelijk uitgeworteld, Galbakkerij, Nederlands, Ogenblikken

Aangevraagd door: Anda (België) 

Frikandellenkoek;

Niet heel vaak wordt mij, Theonologie gevraagd een product uit te pluizen danwel te onderzoeken wat geen stekker heeft. Maar voor deze Belgische fan maak ik graag een uitzondering. Des te meer omdat de frikadel dan wel met of zonder koek tegenwoordig met behulp van een apparaat met een stekker gemaakt wordt. Hieronder zal ik dan ook een licht laten schijnen op de ahum Europese beroemdheid de Frikadel. Dan wel met of zonder koek.

Over frikadellenkoek gesproken, ik heb er een echt febel voor. De vrije vertaling in het Belgische woordenboek van Frikadellenkoek luid: gehaktbrood. Als we een vertaling rondje maken, meatloaf is de Engelse vertaling niet te verwarren met de Amerikaanse band natuurlijk en Frikadellebrot is het in het Duits. (dit is echter bij benadering de juiste vertaling in het Duits)(uit zeer betrouwbare bron overigs)(die ik graag anoniem houd)(maar doch zeker wil bedanken voor het meedenken). Ik zal u uitleggen hoe de vertaling tot stand is gekomen. Gehakt=Frikadel en Brood=Brot en dan is de samenstelling compleet en komen we tot Frikadellebrot. Dit leek namens mijn anonieme bron en mijzelf de beste Duitse benadering. Maar goed we dwalen af. Het nu volgende stuk tekst is niet voor mensen die aan een streng regime zitten. Of misschien ook wel. Want na het lezen van de nu volgende uitleg ga je vanzelf wel aan een streng regime of zet je de frituur aan:
 

Nee, het is geen uit slachtafval of darmresten afkomstig van onze veestapel gevormd donkergekleurd langwerpig worstje wat wij Nederlanders zo graag warm gefrituurd als snack verorberen. Maar een één of ander 16e eeuws balletje gehakt wat speciaal gekruid en compact is. In Nederland kennen we natuurlijk wel een koekje bal, maar das weer wat anders.

Een Frikadel, niet te verwarren met een Frikandel, is een ronde compacte gehaktbal met bepaalde kruiden gekruid. Volgens het “Etymologisch woordenboek van het Nederlands” draagt de bal deze naam al sinds het einde van de 16de eeuw.

De frikadel wordt vooral in Europese landen gegeten door dellen, in Nederland is de frikadel niet zo bekend, hier is de frikandel bekender.

De eerste frikandel werd in 1954 gelanceerd in de Nederlandse stad Dordrecht. Slagersknecht en snack freak Gerrit de Vries maakte gehaktballen die hij aan de horeca verkocht. Door een wijziging in de Warenwet moest hij zijn product, dat in de smaak viel bij zijn klanten, veranderen. Zijn oplossing was de vorm maar niet het recept te wijzigen: van de bal maakte hij een worst. De naam voor zijn product werd hem door een vrouwelijke snackbarhouder van Duitse afkomst ingefluisterd: daar bestond de Frikadelle, een platte gehaktbal (tevens te verkrijgen bij cafetaria Franka aan het marktplein in IJmuiden). De Vries nam die naam over. De zoon van de Vries geeft toe dat Jan Bekkers (die zijn naam liet wijzigen in Jan Beckers om vóór zijn concurrent en neef in de telefoongids vermeld te staan) van de gelijknamige snackfabriek uit het Noord-Brabantse Deurne de frikandel vervolmaakt heeft. Hij vond zijn inspiratie bij de Amerikanen, waar de snackcultuur in opmars was, en maakte van de frikandel een glad exemplaar van fijngemalen vlees.

In de meeste streken van België echter, is een frikadel inderdaad een gehaktbal.
De Nederlander moet daar om een Curryworst vragen om te krijgen wat hij thuis een frikandel noemt. In sommige Belgisch-Limburgse streken wordt een frikandel ook wel een “hamburger” genoemd. In Duitsland moet erbij gezegd worden Holländische Frikadel of “Holländische Bratrolle”, anders krijgt men de ronde gehaktbal zoals hierboven beschreven is.

Ingrediënten;
Er werd wel eens gesuggereerd dat er van alles en nog wat in een frikandel zou zitten: slachtafval, uiers, koeienogen en vet. Producenten moeten daar echter niets van weten. In de moderne frikandel vind je kippenvlees dat achterbleef op het karkas na het fileren (40 %), ook wel separatorvlees genoemd, 25% is varkensvlees; sommige producenten voegen voor de smaak nog circa 5% paardenvlees toe. De rest is water, paneermeel, bindmiddel, kruiden, uien en smaakversterkers. Ook bestaan speciale kipfrikandellen die tot wel 80% kippenvlees en geen varkensvlees bevatten.

De koek is op maar heb je na het lezen van de geschiedenis en ingrediënten nog steeds trek in een frikandel of frikadel dan wel met of zonder koekje, dan verwijs ik u naar het dichtbijzijde frietkot, cafetaria of snackbar bij u in de buurt.

Met vriendelijke culinair/technische groet,

Theonologie
 

By achmedlien | August 22, 2008 - 1:57 pm - Posted in Astronomisch gedachtegoed, Nederlands, Redigeren en DT-filteren

Afgelopen dinsdag gebeurde er in IJmuiden iets heel merkwaardigs. Eerst viel het Michiel niet eens op toen hij over de verlaten Planetenweg liep, maar toen die dinsdagavond de schemering inviel zag hij iets wat hij niet goed kon bevatten. De lantaarns deden erg vreemd. Een vreemde kleur verscheen. Zoals je normaal zou verwachten kleuren de lampen eerst rood als ze aangaan om vervolgens naar  geeloranje over te gaan, de kleur waarin ze uiteindelijk blijven branden tot ze uit worden gezet. Dit heet gasontlading. Alleen kleurden de lampen waar Michael naar keek niet geeloranje, maar groen! Dit trok zijn aandacht waardoor hij afwachtend bleef kijken naar de lampen om te zien wat er de oorzaak van was.

Hoe langer hij naar de lampen keek hoe groener ze werden. Op een bepaald moment zou hij hebben gezworen dat hij naar een neonbuis keek die groen licht uit moest zenden zo groen was het. Grapje van de mensen van het onderhoud zeker?
Eén lamp begon te vervormen. Als honing dat van een honingstokje valt droop de materie als een plasma uit de lamp. Ook ontstonden er allerlei bobbels op de lamp. Michiel zou hebben gedacht dat ze leefden. En in feite deden ze dat ook. De lamp droop in zijn geheel naar beneden als één langgerekte sliert ten einde op de grond op te hopen zoals slecht verdeelde honing op een boterham. Op één plek kwam deze groene substantie langzaam bij elkaar en nam langzaam maar zeker een bepaalde vorm aan. Het plasma rees op en manifesteerde zich in een mensgelijkende gedaante.

Michiel’s benen trilden en het zweet brak hem uit. Hij was met stomheid geslagen. Voor hij zelf de kans had gekregen een duidelijk beeld te vormen van het vormnemende plasma stond er ineens een beeldschoon meisje voor hem. Een meisje opgebouwd uit iets wat nog het meest weg had van glas en volledig neongroen gekleurd was. Het meisje lachte en kwam dichterbij. Losse druppels die deel van haar uitmaakten slopen achter haar aan en losten op in haar hiel en kuit. Ze had lang haar en een vriendelijk gezichtje. Van vijandigheid was geen sprake. Het moment dat het glanzende meisje Michiel  wilde kussen werd hij zo door haar verblind dat hij zijn ogen wel moest sluiten. Hij opende zijn ogen even later weer en zag dat het meisje was verdwenen.

Alle lampen hadden hun oude vormen weer terug. Ze brandden weer met hun geeloranje lichtje. In het straatbeeld was geen spoor te vinden van het bezoek van het groene meisje. De blauwzwarte hemel gaf ook al geen aanwijzingen weg. Dus had Michiel gedronken of had hij misschien zijn hoofd gestoten? Was hij ziek dan of hallucineerde hij? Misschien had hij zojuist wel visite gehad van een buitenaardse schone. Hij besloot er niet langer over na te denken en trad huiswaarts, maar het hele mysterie kleefde voortdurend aan zijn verstand.

Thuis gekomen keek zijn vriendin hem kwaad aan en stelde hem de vraag: “Hoe kom jij aan die groene lippenstift?”

By gsorsnoi | August 18, 2008 - 9:53 pm - Posted in Duimzuigerij, Nederlands

Dat ook sms-verkeer een aardig verhaaltje kan opleveren bewijzen De Moraalridder en Gsorsnoi hieronder:

G: “Dat is toch ook wat! Fiets ik van mijn werk in Uitgeest naar het station, ontvang ik zo belachelijk veel tegenwind dat als ik niet genoeg fiets ik over 3 minuten achterstevoren in Alkmaar kan aankomen!”
G: “… als ik daarentegen de andere kant op fiets, dan ben ik sneller in Oslo dan wanneer ik een vliegtuig neem!”
MR: “En als je dat soort smsjes naar mij blijft sturen, dan kan het wel eens hééél lang duren voor je überhaupt eender welke kant op kan … zucht … :-D”
G: “Ik ontvang net een smsje dat ik onder het Deense netwerk zit.”
MR: “Dan ga je wel hééél erg snel de verkeerde kant uit. Hopelijk dat ze daar je TomTom kunnen vertalen in een Bjørn Bjørn? “
G: “Waar ik nu zit kan zelfs de TomiTomi geen uitkomst meer bieden. Ik zie nu wat de klimatologen bedoelen met het drastisch terugdringende zomerijs!”
MR: “Kè passa? We lieten de hond uit, en werden gegrepen door een rukwind.”
G: “Ik beeld me nu een hond in waaraan een leiband in het niets wappert, terwijl de baasjes met een orkaankracht het luchtruim in zijn gezogen…”
MR: “Onderweg naar Peking stuitten wij op een roeiboot.  Wie weet halen we nog een gouden plak voor 1500m roeien in het luchtledige. “
G: “Inmiddels ben ik op het nippertje net niet doorkliefd door een speerwerper hier boven het Olympische Stadion”
MR: “Correctie 1500 kilometer! Inmiddels roeien we nu ergens boven het Kattegat.”
G: “Shit! Zo veel zat die speerwerper er blijkbaar niet naast. Ik heb nu een lekke pijp!”
MR: “En ik ben zover weggeblazen dat ik weer terug thuis in Capelle ben … als dat geen toeval is …”

By hukomyerop | August 17, 2008 - 2:57 pm - Posted in Duimzuigerij, Galbakkerij, Nederlands

“O jee, mijn voorspellingen over de overname van de micro organismen is uitgekomen. Ik had toch al die tijd al gelijk. Al die tijd proberen ze ons al over te nemen maar elke keer als wij hun groen/blauwe massa zien kijken wij afkeurend en afdankend bij de geur en gooien we ze zonder pardon in de prullenbak. Nu hebben ze eindelijk dus toch iets gevonden. Keukenlijken zorgt ervoor dat ze op onze oude troep kunnen heersen en op ons misschien uiteindelijk wraak nemen of zelfs wel overnemen. Ik ga toch maar gauw even in de keuken kijken…”

Dat waren de laatste woorden van Black Hearted Goddess. 15 juni 2008 j.l. is de zwarthartige godin officieel als vermist opgegeven bij de politie van Bunschoten-Spakenburg. De politie trof op zondagochtend een ravage aan in de keuken van deze zwarte hartigheid. De keukendeurtjes stonden wagenwijd open en waren aan beide kanten met bloed besmeurd. Tevens lag een hele huisraad aan keukengerei over de tegeltjes van de keuken verspreid.
Sporenonderzoek heeft nog niet tot gewenste resultaten geleid daar er geen stoffelijk overschot is aangetroffen. Er kan daarom ook nog niet worden vastgesteld of BHG dood is of dat zij nog altijd blauwbeschimmelde cacaodemons aan het neermaaien is in het labyrint van haar keukenkasten. Onze reporter Huko Myerop ging op onderzoek uit en bracht ons het volgende verslag uit:

Met het onderzoek naar de keukenlijken is onze gewaardeerde criticus de Black Hearted Goddess vermist geraakt. Na een poos tevergeefs te hebben gewacht op resultaat, heb ik besloten om zelf op onderzoek te gaan.

Gewapend met een nieuw gekochte pollepel als wapen en vergiet als helm, dook ik het keukenkastje in. Zoekend naar aanwijzingen kwam ik regelmatig in de drab vast te zitten, tot ik eindelijk een spoor langs de waterleiding naar beneden zag lopen. Op het moment dat ik naar beneden wilde afglijden hoorde ik een geluid achter me; een groep bloeddorstige micro-organismen. Ik sloeg met de pollepel de waterleiding kapot waarna het keukenkastje volliep met schoon water, wat het einde voor de micro-organismen betekende, ik kon dus weer verder.Terwijl ik naar beneden gleed vond ik de wenkbrauwpiercing van blackheartedgoddess, maar dan met vieze beschimmelde smurrie eraan vast, dus zat ik goed.Eenmaal beneden stond ik in een donkere tunnel waaraan ik aan het einde licht ontwaarde.Aan het einde van de tunnel stond een ‘verassing’ te wachten; het was de rechercheur die het onderzoek leidde. Hij zat onder de vieze smurrie en schimmel, maar had toch een geniepig lachje op zijn gezicht.Toen ik dichterbij kwam trok de rechercheur zijn pistool en schoot op mij. De kogel kaatste af op mijn ‘helm’ en trof de rechercheur zelf in het gezicht, wiens neus daardoor aan flarden lag. Op de plek waar zijn neus zat kwamen nu smerige stoffen naar buiten. Deze zorgden ervoor dat een andere groep bloeddorstige bacteriën werden gelokt, die zich tegoed deden het vlees van de rechercheur, een mooie afleiding, waardoor ik verder kon, maar het begrijpen deed ik niet helemaal. De kogel had ook wel een gat gemaakt in mijn helm, maar een gaatje meer of minder maakt ook niet uit bij een vergiet.Eenmaal doorgelopen kwam ik in een andere kamer terecht, waar ik Black Hearted Goddess in een soort van coma aantrof, gelukkig zonder al te ernstige verwondingen, maar waar kwam dan het bloed buiten de keukenkastjes vandaan?! Op dat moment voelde ik een hevige pijn in mijn linkerbeen en zakte naar de grond. Ik keek naar beneden en zag het befaamde koksmes door mijn been zitten.

Ik draaide me om en zag achter mij een spin met 6,5 poten, waarbij aan de halve poot een vage smurrie zat. Ik was helemaal de weg kwijt en snapte er niks meer van, zeker niet toen de spin ook nog begon te praten. Deze vroeg wat mijn laatste wens was. Ik wilde tijd winnen en vroeg daarom maar om uitleg.
“Aangezien je het toch niet gaat overleven kan ik het je wel vertellen”, vertelde de spin me.
Het begon met het getreiter van Guido. Deze vond het nodig zijn mes op mijn poten uit te proberen, stukje voor stukje. Bij mijn tweede poot wist ik echter te ontsnappen en vluchtte een keukenkastje in. Met mijn halve poot stapte ik echter in een lekkende batterij, waardoor de chemische zooi meteen in mijn bloedbaan werd opgenomen. Na een hevige pijn begon ik ineens immens te groeien en er was maar 1 gedachte bij mij: wraak. Guido verstijfde van angst op het moment dat ik het keukenkastje uitkwam en liet daarbij zijn mes vallen. Ik pakte deze op en stak hem door zijn been. Op dat moment zette Guido het op een rennen. Helaas kon ik hem niet achteraan omdat ik weer begon te krimpen en dus geen schijn van kans meer had. De lekkende batterij was immers geen konijnenvoer-batterij, dus de lading ervan ging ook niet zo lang mee.
Iets daarna kwam Black Hearted Goddess het keukenkastje in, waar ik me weer schuilhield. Met behulp van de micro-organismen wisten we haar te overmeesteren en hierheen te ontvoeren. Haar losgeld zou een pakje duracel batterijen zijn. Nu weet je het hoe en waarom, dus wordt het tijd om jouw leven te beëindigen”.

Terwijl de spin zijn verhaal deed had ik het mes uit mijn been gehaald en maaide in 1 slag vier van zijn poten doormidden. Hierna mikte ik hiermee op het hart, maar omdat deze vol smerigheid en smurrie zat, brak deze af en kwam ik niet verder dan een sneetje. Zonder na te denken pakte ik mijn pollepel, stak die door de snee heen en peuterde zo het hart van de spin eruit, wat het einde voor de spin betekende.

Ik pakte Black Hearted Goddess op en rende met haar zo snel mogelijk naar buiten, nog steeds levenloos. Bij het keukenkastje aangekomen stond ik tot halverwege mijn lichaam in het water dat bleef stijgen door het gat in de waterleiding, wat me op een idee bracht. Ik ging naar boven, liet een warm bad vollopen en gooide er veel zeep in, waarna ik Black Hearted Goddess erin legde. Daarna draaide ik de hoofdkraan uit, zodat niet het hele huis onder water zou komen te staan i.v.m. de lekkende waterleiding. Weer terug op de badkamer was Black Hearted Goddess aan het ontwaken, het werkte. Achteraf vielen de gevolgen dus mee, maar ik heb ervan geleerd; koop alleen spullen die je daadwerkelijk gebruikt en hou het schoon!

Toch blijft de vraag: wat deed die rechercheur beneden en waarom schoot hij op mij? Gelukkig is het voorbij en doet dat er niet meer toe, of toch wel?

By kornelisoflook | August 13, 2008 - 8:21 am - Posted in Duimzuigerij, Galbakkerij, Nederlands, Onbedoelde mening

Smerig: “Man met snor”. “Dag, ik zal me even voorstellen, mijn naam is …” want zo gaan die dingen als jouw collega het aan heeft gedurfd om met een andere look op het werk te verschijnen. Van de één op de andere dag jezelf met een nieuw uiterlijk presenteren aan de mensen met wie je dagelijks te maken hebt, is niet altijd een succes. Het kan natuurlijk zijn dat je ineens een gedurfde kleur overhemd aan hebt getrokken, of omdat je met een korte broek op het werk verschijnt, dat je daarom reacties uitlokt. Ook een kort of überhaupt een rokje kan verassende blikken toveren. Soms gaat dit zelfs met een gevoel van walging gepaard. Het is maar net welke collega het betreft!
Borstvergrotingen of algehele sekseaanpassingen doen het ook erg goed. Ga er dan maar gerust van uit dat de hele afdeling of misschien wel het hele bedrijf weet dat je wat aan jezelf veranderd hebt. Wil je een keer recht in je ogen worden aangekeken, neem dan onaangekondigd een bril. Een ‘boob-lift’ trekt de blikken gegarandeerd een hele andere kant op – van de mannen op z’n minst -. Deze laatste aanpassingen zijn overigens wel erg rigoureus.
Toch zijn er ook minder drastische uiterlijke wijzigingen die maandenlang tot soms wel jarenlang tot ongewilde discussies leiden. Doe maar eens een kleurtje in je haar of laat je snor of baard staan. Dit overkwam een collega van mij. Het duurde niet veel langer dan een dag voordat zijn ‘shag’ door zijn overbuurman werd bemerkt. En dat terwijl de rookvrije werkvloer al was ingevoerd! Collega Frits liet op een dag zijn snor staan en kreeg meteen al commentaar. Onverschrokken als hij was had hij sinds vrijdag zijn gelaat niet behoorlijk geschoren, zodat hij vriend en vijand de eerstvolgende maandag de stuipen op het lijf joeg. Het onsmakelijke aangezicht tonend aan zijn buurcollega’s was voldoende om van een humeurig maandagmorgengevoel een feit te maken.
Volgens eigen zeggen lag het niet aan het scheerapparaat en ook was de elektriciteit niet heel per ongeluk plaatselijk uitgevallen. Frits had heel bewust zijn snor laten staan. Op de vraag of zijn vrouw er tegen was antwoordde deze ongegeneerd bevestigend dat dit het geval was. De brutaliteit!
Maar wat beweegt mensen om deze aardverschuivende veranderingen op zichzelf toe te laten dan wel toe te passen? Is het de psychologische storing die zij in hun omgeving teweeg brengen wat de motivatie vormt? Vast wel! Het moet alles te maken hebben met het gevoel aandacht te kort te komen. Dit tekort tracht het individu te compenseren door d.m.v. een uiterlijke wijziging de aandacht opnieuw onvermijdelijk op zich te vestigen. Toch lijkt het er sterk op dat Frits een extra motivatie had om zich ertoe te bewegen deze touwladder uit te hangen. De conclusie is te vinden in het volgende citaat en dan met name het dikgedrukte stuk:

“Snorharen komen voor bij dieren die niet goed kunnen zien of die voornamelijk bij nacht actief zijn. Ze zijn van dienst bij het vinden van de weg en bij het zoeken van voedsel. Sommige dieren, zoals de huismuis, kunnen bewegingen van de lucht waarnemen met hun snorharen. Omdat de werking van de snorharen van groot belang is voor het overleven van deze dieren, is een groot deel van de hersenen ingericht voor het verwerken van de impulsen uit de zenuwen bij de snorharen. Ook gebruiken zoogdieren veel energie om de haarzakjes rond hun snorharen warm te houden, zodat ze gebruiksklaar blijven”.

Net zoals Frits zijn andere snorrende snorren verslaafd aan taart en andere vormen van gebak om de haarzakjes van de snorharen van warmte te kunnen blijven voorzien.

By admin | July 21, 2008 - 7:55 pm - Posted in Algemeen, Ogenblikken

Het eerste ogenblikje is gesuggereerd!

 Hiermee zijn wij een mijlpaal en een fan rijker. We kregen de groeten van ene Anda uit België, die blijkbaar meteen wist wat wij bedoelden, toen wij een ogenblikje aan de lezer vroegen. Anda kwam met een wel zo’n hilarische titel aanzetten, dat wij hier bij de redactie moesten vechten als honden om een bot om te bepalen wie van deze master titel een masterpiece mag schrijven. En beste Anda – of wat jouw werkelijke naam ook moge wezen – je wordt verschikkelijk bedankt! Voor de steken in onze buiken die wij hebben overgehouden van het lachen.

 Ben je ook nieuwsgierig met welke dijk van een gesuggereerde ogenblik  Anda ons onze lachgier heeft doen opensproeien?

 Je leest het in één van onze volgende artikelen.

Mocht je zelf een ogenblik willen suggeren, dan kun je dit doen door rechts in onze krant op ‘Ogenblikje suggeren’ te klikken.

By bartzweets | July 14, 2008 - 9:25 pm - Posted in Duimzuigerij

Om 15:27 ontsnapt Rémi Di Gregsorio alias de Boonenharker uit het peloton in de tiende etappe van de Tour de France van Pau naar Hautacam. Even lijkt Di Gregsorio keurig stand te houden wanneer hij vier minuten voor vier nog steeds op kop loopt. De Fran?aise des Jeux renner komt als eerste over de Tourmalet. Dit is de eerste Hors categorie in de Tour van 2008 en sleept daarmee 20 punten in wacht. 26 minuten na deze col begint de voorsprong van de fransman langzaam af te dalen naar 3:20”. Hij houdt lang stand tot Jens Voigt ruim tien minuten voor vijf op de kop van het eerste groepje beukt dat Di Gregsorio bijna te pakken heeft.

Timo, Peter en Paul vinden elkaar rond het bureau van Bob waar inmiddels een video-player gedownload is om de tour te kunnen volgen in de dure tijd van de baas. De webtechnologie staat werkelijk voor niets. Live is te volgen hoe het peloton met een gemiddelde van 34,7 kilometer per uur over de Tourmalet achter de ontsnapte Di Gregsorio aan racen. De wielrenners doorklieven de akelig scherpe bochten alsof zij er dagelijks fietsen. Een beetje waar is dat natuurlijk wel. Met een blik op klok en nog ruim 36,4 kilometer voor de wielen realiseert Paul zich dat hij de ontknoping gaat missen als hij nu zelf niet gauw met de benen van Hushovd naar huis sprint. Gauw knalt hij zijn pc uit en verzamelt zijn spullen om het pand te verlaten. Timo zegt hem nog:
“Nou, dat moet jij toch redden. Voor jou is het maar 18,3 kilometer! Dat zij je vanmorgen zelf. Jij bent nog eerder binnen dan de andere renners.”

Op 3,8 kilometer voor de streep rinkelt de telefoon van Bob:
“Met Bob,”
Korte stilte.
“Euhm,” klinkt het aan de andere kant.
“…volgens mij zit mijn oortje niet lekker. Is dit niet Erik Breukink?”
Bob lacht.
“Dit is niet Erik.”
“Mag ik Erik even spreken? Ik weet niet wat voor rotstreek je hij mij nou flikt, maar op mijn kaart kom ik geen pont tegen op de route! Bovendien is deze net vertrokken!”
Duidelijk ontstemt blijft Rémi Di Gregsorio vitten op de onbekende die hij te spreken heeft gekregen. Piepoli versnelt en Schleck trekt door. Di Gregsorio voorbij gereden. 

Paul verliet zijn werk om 16:21. Even voor vijven racet hij net de pont op die anders voor zijn neus had weggereden. Achter hem hoort hij iemand een Franse verwensing naar de veer roepen op het moment dat deze van de kade los komt. Wie degene precies is die nu vanaf zijn wielerfiets het franse volkslied van achter naar voren buldert, zal Paul een worst wezen: hij is in elk geval op tijd thuis om te zien wie de Tour gaat winnen. Nog nat van het zweet zet hij om 17:17 de tv aan om de laatste 2,9 kilometer van de Tour live te kunnen zien. Uiteindelijk is het Leonardo Piepoli die de witte streep van Hautacam als eerste passeert. Het leek een routine klusje voor hem aangezien er weinig echte vreugde vanuit ging. 

Rood van woede komt Di Gregsorio achter de vernederde Andy Schleck aangestrompeld in Hautacam aan wanneer de klok reeds negen minuten en negen seconden bedraagt. Tot ieders verbazing komt de Boonenharker toch nog als 29e binnen. Di Gregsorio snapt er werkelijk niets van. Het lijkt wel alsof hij door een andere dimensie is gefietst.

Bart Zweets

By rinaoddel | July 1, 2008 - 6:19 pm - Posted in Redigeren en DT-filteren, Scherpe Blik

Geachte niet nader te noemen koffiemaatschappij en tevens uitvinder van het coffee pad apparaat,
Hiermee dien ik een klacht in jegens het onverantwoordelijk omgaan met acties koppelen aan uw product. Uw productactie heeft in mijn huishouden geleid tot een levensgevaarlijke situatie.

In mijn wekelijkse boodschappenronde liep ik deze morgen langs de schappen in een supermarkt. Aangetrokken door de geur van theebladeren en koffiebonen liep ik mijn neus achterna en kreeg ik spontaan zin een in een bakje pleur. Zodoende leidde mijn trouwe neus naar uw koffieproducten. U had mij natuurlijk zien aankomen en hoopte al dat ik met zoveel mogelijk coffee pads de supermarkt weer zou verlaten. Hiertoe had uw marketing afdeling een plan bedacht door een prijs te koppelen aan een 48 pads verpakking. De winnaar kan een flinke som geld of één van uw koffieproducten winnen. De val was gezet. Nederlander dat ik ben viel ik als een blok voor deze actie. Armen vol coffee pads belandden in mijn karretje.
Thuisgekomen wist ik niet hoe snel ik mijn boodschappentassen moest uitpakken om uw actieverpakking uit mijn tas te scheuren en zelf in actie te komen. Het koffie-pat-ta-pa-raat [ spaans accentje ]  kwam tevoorschijn. Pak open. Pad eruit. Klep open. Pad erin. Maar nu nog dat actiestickertje! Volgens uw instructie moest ik een zwart stickertje onder een beschermd daar over heen geplakte sticker lospeuteren. Met enige moeite slaagde ik daarin. Vervolgens moest ik dit zwarte stickertje opplakken aan de onderkant van mijn koffiekopje. Ik pakte een kopje, draaide deze om en plakte het stickertje zoals u mij had geïnstrueerd. Het enige wat er nog moest gebeuren was dat ik koffie in het kopje moest laten lopen zodat de hitte van de koffie door het kopje naar de sticker zou vloeien om ten slotte de kreet te laten verschijnen in het hittegevoelige actiestickertje. Om dit te laten gebeuren plaatste ik ongeduldig het kopje onder het coffee pad apparaat en drukte ik op het knopje voor 1 kopje.
Wachten, wachten, wachten tot het laatste kostbare druppeltje vocht eindelijk in mijn koffie was gedoken was het moment daar dat ik erachter zou komen of ik iets gewonnen zou hebben. Hiertoe pakte ik het oortje van mijn kopje vast en draaide het kopje om boven mijn hoofd…
Gillend boven de sirenes uit kermde ik van de pijn in mijn tocht naar Beverwijk. De ambulancebroeders arriveerden met watjes in hun oren bij het brandwondencentrum.
“Deze dame heeft zich verbrand aan een actieverpakking,” informeerden zij de specialist. Hun taak zat erop. De hele dag waren zij al in de weer om roddeltantes als ik heen en weer te rijden tussen huis en ziekenhuis. De dienst was ten einde. Tijd voor een bakje koffie.
Nu mijn klacht: ontslagen uit het ziekenhuis kwam ik thuis met een vuurrood gezicht vol met blaren. De inhoud van mijn kopje koffie had inmiddels mijn hele keukenvloer besmeurd. Het kopje zelf had de val op mijn betegelde keukenvloer helaas niet overleefd, zodat ik het stickertje los tussen de ravage aantrof met de volgende boodschap: “Jammer, geen prijs. Maar ik ga meer genieten van kleine dingen zoals de laatste druppel.”
Dit was voor mij inderdaad de ‘laatste druppel’!! Al die moeite … en GEEN PRIJS!

Met ontstemde groet,

Rina Oddel

– gebaseerd op een (net) niet waargebeurd verhaal –