Onze opdrachtgever is op zoek naar een:
Sr. Zoetsappige zeepsoppen slagroomsoesjesspuiter

Bedrijfsnaam:
Zinderende cirkelzaag zevenhonderdzessenzestig (ZCZ)

Locatie/Standplaats:
Spuitzak 766 te Zuurdijk

Salaris:
ZB 7.104,-

Functieomschrijving:

Zelden ging het zo goed met onze supermarkt ZCZ als nu en daar zijn wij daarom dus ook supertrots op! Zeker, we houden van lekker, vers en gezond schransen en van medewerkers die met plezier suikerzoete slagroomsoesjes spuiten. ZCZ is onze ambachtelijke bakkerij-traiteur waar schitterende nog naschuimende vers gespoten slagroomsoesjes elke seconde van de dag zo uit de steenvloerovens slingeren, evenals zigzaggende moorkoppen, zijdezachte Bossche bollen, Gougère, Croquembouches en andere ovenverse zaligheden. Zompige zeepsop slagroomsoesjes zijn kleine zoetzure slagroomgebakjes, gemaakt van kookdeeg en gevuld met zure slagroom, custard, alles reinigende zeepsoorten en super zuinige shampoo’s. Ze hebben meestal de vorm van een zak of zaadbal maar er kunnen ook voor andere vormen gekozen worden, zoals sierlijke zwaantjes of suggestieve zwaluwen.

ZCZ Zuurdijk zoekt ervaren en enthousiaste senior zoetsappige zeepsoppen slagroomsoesjesspuiters of andere suikerzoete confiseuren voor met name de zaterdagen en zondagen! Senior studenten zijn ook welkom, maar zwakzinnige koekenbakkers zijn we zeker niet naar op zoek.

Zowat bij alles wat ZCZ creëert, staat smaak op de eerste plaats. Zonder meer moet die het beste zijn! Zodat we, om dat te bereiken, steevast werken we met verse, zuivere en smaakvolle zuur- en zoetigheden. Slapen doen we niet, en gebruiken het liefst subliem en opperbest beslag, zachte zepen en zoveel mogelijk biologisch als het even kan. Superieure spijzen bereiden we ter plaatse, naar origineel recept en in onze state of the art keukens, douches en badkamers. Zelfverzekerd en zeker geen slabakker ben jij als zwoegende medewerker het visitekaartje van ZCZ! Zwetend en stinkend overtref jij de verwachtingen van de gasten en bepaalt voor een belangrijk deel het succes van onze slagroomsoesformules.

Stellig op de parterre van ZCZ Zuurdijk ervaar je een smakelijk foodbeleving. Schromelijk overdreven spuit jij hier zelfstandig en sensueel sierlijke stapels suikerzoete slagroomsoesjes geïnjecteerd met ongemeen zure zeepsoppen, een snufje zout en met een mespuntje softijs , uiteraard onder bezielde begeleiding van onze zinnenprikkelende saxefoniste. Smetteloos slagroomsoesjes smeden is aan jou wel uitbesteed!

Specifiek voor ons ZCZ-food concept in het centrum van Zuurdijk, zijn wij daarom op zoek naar een senior zoetsappige zeepsoppen slagroomsoesjesspuiter met minimaal 6 á 7 jaar ervaring. Schijtlaarzen zitten we niet op te wachten en ook liever geen zure snorren, sukkels uit de snackbar sociëty of andere zachariassen met zandzagen. Zo onderhand al aan het likkebaarden bij deze vacature? Sjok dan niet, schrijf subiet die sollicitatiebrief en je bereid voor op een zware selectieprocedure!

Functie-eisen:
Onze opdrachtgever zoekt het volgende in de kandidaat:

• Je bent superbe met spatten, spritsen en sproeien
• Je bent snoezig
• Je bent schijnheilig
• Je schuimbekt bij de woorden ‘zuur’ en ‘suiker’
• Je bent niet te zuinig met slagroom
• Van softwareleveranciers krijg jij een zoete nasmaak
• Je schroomt evenmin met suikerroom als je suikeroom
• Je kunt smaakvol smeuïg smakken
• Je bent gek op sporadische Suikerfeesten
• Je kunt in één ademteug opzeggen of uitslaken: “Zes Zonderlinge Zaventemse Zatte Zotten Zullen Zowaar Zeven Zeer Zomerse Zondagen Zwemmen Zonder Zwarte Zwembroek. Zuster Zulma zei zorgelijk: “Ze zullen zelfs zachtjes zeggen: ‘Zulke zijn zeker zedeloos, zowat zeven zonnige zondagen zigzag zwemmen zonder zo’n zwarte zijden zwembroek”.

Voorgeschreven bedrijfskleding:
zes stuks, te kiezen uit de volgende artikel (gesponsord door de zaak):

Sari, slip, sjaal, short, stola, strik, sarong, schoenen, short, skipak, string, skijack, sandaal, singlet, spencer, stofjas, swagger, sweater, zwempak, skibroek, slipover, splitrok, salopette, slobbroek, sportbeha, sporthemd, tuinbroek, zomerjurk, zwembroek, spijkerpak, strandjurk, zomerbroek, zomerjapon, zwemstring, smokinghemd, zomermantel, spijkerbroek, sportpantalon, zomerpantalon, schoudermantel, streepjesbroek of streepjespantalon. Zonder sokken en streepjesstropdassen dragen verplicht!

Dienstverband:
Tot je tong breekt.

Slissend solliciteren:
Interesse in deze functie? Reageer direct en stuur je motivatie inclusief CV naar werving@wsnoi.com of kijk op onze website: http://wsnoi.com/tn/

Wat is mijn Zbersibarnensalaris in euro’s?
ZB 7.104,- was op peildatum 1 mei 2012 E 84.466,56
(koers 11,89)

Woensdag 12 maart werd mijn gezin gered door een poepbroek. En een onbestemd gevoel dat ik ineens kreeg toen ik op dezelfde dag een heftige crematie had bijgewoond.
Het was alsof het me werd ingegeven; ik was juist na de plechtigheid de beruchte heuvel van crematorium Westerveld in Driehuis afgelopen en was al onderweg naar de ruimte waar koffie en thee gedronken kon worden en met de nabestaanden kon worden nagepraat. Maar er klopte iets niet. In de laatste paar meters voordat ik bij het gebouw aankwam was er iets dat mij plots tegenhield, een gevoel dat zich erg moeilijk laat beschrijven. Het was niet de bedoeling dat hier binnen ging, ik moest naar huis. Op het moment zelf kwam dit op mij over alsof ik het niet aankon, dat het onder ogen komen van de nabestaanden mij te zwaar zou worden. En alhoewel ik mij toch enigszins bezwaard voelde om het terrein te verlaten, liet ik mij door dit gevoel overreden en pakte ik de trein naar huis. En gelukkig maar, want had ik niet naar dat gevoel geluisterd dan had ik die trein gemist en had ik hier de opvolgende week mogelijk weer gestaan. Over heftig gesproken!
Thuis aangekomen leek alles kalmpjes te verlopen. Jenny was met Joaquima aan het spelen op het speelkleed en ik herinner me dat Jared op de bank met iets bezig was. Zij hadden al gegeten, want ik was door de crematie later thuis. Nog geëmotioneerd van de reeds zware middag begon ik toen nietsvermoedend aan mijn avondmaal. Wat ergens wel vreemd was, was dat ik bij het thuiskomen op het toilet een geur had geroken die ik zelfs daar erg vreemd vond. Pansit, één van onze katten had in de gang gepoept, had ik Jenny eerder horen zeggen. Dus hoewel ik de geur nog steeds vreemd vond, concludeerde ik dat één van de dames de geur met een andere geur had willen verdrijven. Maar toen kwam er ineens een nieuwe geur bij: Quima had ook gepoept. Onze dochter van bijna anderhalf had een volle broek, dus ging Jenny met haar de trap op naar boven. Binnen een minuut was ze terug:
“Schat, er is rook boven.”
Nog altijd niet gealarmeerd ging ik toch maar even snel boven kijken en trof er in de ‘natte ruimte’ onze droger aan. Rook. Inderdaad, witte rook. En er was niet eens een nieuwe paus gekozen, probeerde ik bij mijzelf nog een vrolijke noot aan te slaan. Van onder het bovenblad en uit de deur kwamen steeds dikker wordende witte pluimen naar buiten. Het raam, waar de afvoerdroger naast stond, was wijd open, dus de rook trok daardoor direct weg. Maar daardoor kreeg wat er binnen dat apparaat gaande was wel meer zuurstof toegevoerd. Nochtans had ik, ondanks dat ik BHV-er ben, nog altijd niet door wat de ernst van deze situatie was. Dus ik liep de trap af naar beneden om mezelf te beraden wat ik het beste kon doen. Ik nam in elk geval mijn telefoon mee terug naar boven en kreeg toen wel door dat er geen redden meer aan was: de droger stond te smeulen. Spoedig zou hij in de fik gaan.
Stekker eruit, deurtje open of er nog iets te redden viel, en de eerste binnengekregen rook uitproesten. Afijn, ik moest mij terug trekken uit de natte ruimte, deed de deur dicht en ging om de trap zitten, 112 bellen. Vanaf de traptreden waar ik zat kon ik door de open trap waar ik mij onder bevond en wij nog niet zo heel lang geleden hebben laten plaatsen, tussen de treden door de rook verder zien ontwikkelen. Kort en bondig gaf ik de melding door via de alarmcentrale en hoopte maar dat ze twee straten verder aan de Wijk aan Duinerweg bij de kazerne snel in actie kwamen.
“Verlaat met uw gezin de woning. Politie en brandweer komen uw kant op.”
En vervolgens sta je nog geen drie minuten later (want zo snel gaat zoiets) met je gezin op straat en aanschouw je tussen de tranen door hoe de rookontwikkeling zich uitbreidt en onder het geknetter de vlammen zichtbaar worden.

Mijn gezin was veilig, dat was het eerste wat ik zeker wilde weten. Verder herinner ik me nog hoe Jenny voor Joaquima een dekentje kreeg omgeslagen door iemand uit de straat (ze had immers haar broekje al uit, maar nog wel een volle luier), maar werd verder door de emoties bevangen door wat ik met ons huis zag gebeuren. Ik had mijn dag al niet echt, maar wat hier gebeurde kwam op dat moment erg hard aan. Zo wisten ook onze directe buren, die eveneens door de brandweer hun huizen uit werden gehaald. Inmiddels was het na 19:00 uur en stonden er meer mensen op straat, dan er binnen bleven. Politie en brandweer waren het eerst aanwezig en al druk bezig met de brand blussen, ons op te vangen en de straat af te zetten. De ambulance kwam ook aangereden, want ik was door rook geweest. Dus werd ik op mijn longen gecontroleerd en ook Jenny en Joaquima kregen een korte checkup. Quima kreeg toen een beertje van het ambulancepersoneel.

Het huis bleef grotendeels bespaard. Al hadden we veel rookschade. De boosdoener, de droger, heeft enige tijd bij ons voor in de tuin gelegen en heeft uiteindelijk niet heel lang gebrand. De natte ruimte en alles wat erin stond was compleet total loss. En wanneer je later, onder begeleiding van het Salvage-team je huis weer betreedt dan lijkt het alsof het achteraf allemaal wel meevalt, behoudens die ene ruimte natuurlijk, maar rook richt meer schade aan dan je later op de avond kan overzien.
In de weken na de brand zijn we uitstekend door onze verzekeringsmaatschappij en aangekoppelde bedrijven verder geholpen. De eerste ploeg die dezelfde nacht nog werd ingeschakeld kwam om een eerste schoonmaak uit te voeren en was er met name voor om ergere schade te voorkomen. Veel waterschade hadden we niet, dus dat bleef dan ook bij schoonmaken. De volgende schoonmaakploegen kwamen direct de volgende dag en trekken je hele huis leeg, van inboedel tot en met textiel, alles gaat mee. Want schoonmaken op locatie is te arbeidsintensief. En bovendien wordt het met het fijnstof toch allemaal weer vies wanneer de aannemer erin komt. Die was er ook al snel. En in de drie weken erna werden onze eerste etage en zolder compleet aangepakt.
Praktisch alles werd vergoed. Alleen vloerbedekking en zeil moet je sinds 2011 zelf bekostigen.

We hebben dan weliswaar drie weken in de woonkamer moeten bivakkeren (de begane grond was niet aangedaan), we zijn er wel beter uitgekomen. Jenny en Joaquima hadden reeds een vakantie van drie weken gepland staan naar de Filippijnen om opa en oma te bezoeken – dus die hebben van de troep weinig meegekregen – Jared en ik hebben in die tijd flink gebuffeld om alles weer netjes aan kant te krijgen. En omdat we toch een nieuw begin moesten maken hebben we meteen maar een paar frisse meubels en woondecoraties aangebracht en heb ik – onder het mom van verrassing/therapie – vijver uit de tuin gejast en er graszoden voor in de plaats gebracht.

Zo’n avontuur op zichzelf vergeet je natuurlijk je leven niet meer, maar het zijn met name de woorden van één van de mannen die ons huis kwamen schoonmaken die mij altijd bij zullen blijven. Want toen ik hem had verteld dat Jenny de rook ontdekte omdat Joaquima voor een vieze broek naar boven moest, zei deze man:
“Goh zeg, die dochter van jullie is wel een geschenk uit de hemel.”

Joaquima Skye betekent ‘geschenk uit de hemel’.

Ik ben een egoïst, maar gelukkig is er toch niemand die dat door heeft.

Een eerdere werkgever zei eens tegen mij: “Het zou jou niet misstaan als jij iets egoïstischer was.”
Dit adviseerde hij mij toen ik bij dat bedrijf weg ging – hoewel ik het er helemaal niet slecht had – en wij elkaar een laatste hand gaven.

(Magere Hein & Retroman puffen even uit)

The last man on Earth sat alone in a room. There was a knock on the door…

Fascinerend hoe slechts twee zinnen je de stuipen op het lijf kunnen jagen.
In bovenstaand voorbeeld van detective- en sciencefictionauteur Fredric Brown is het de angst voor het onbekende die de lezer doet huiveren.
Door het ontbreken van een gesloten einde wordt de lezer gedwongen een eigen invulling te geven aan het verdere verloop van deze situatie, en de kracht van de verbeelding is dikwijls sterker dan hetgeen wat de schrijver op papier had kunnen zetten.

Ik ben een groot fan van korte verhalen. Vooral in de genres horror en sciencefiction kan ik smullen van hersenspinsels die mij onderdompelen in ijzingwekkende taferelen, mij op het verkeerde been zetten en/of mij met een naargeestig gevoel achterlaten.

Recentelijk struinde ik de krochten van het internet af in mijn queeste voor gruwelgenot, en tot mijn vreugde stuitte ik op een fenomeen dat mij erg aansprak: de zogenaamde ‘two-sentence horror stories’, oftewel horrorverhalen die enkel uit twee zinnen bestaan.

Hier zijn een aantal van mijn favorieten:

My daughter won’t stop crying and screaming in the middle of the night.
I visit her grave and ask her to stop, but it doesn’t help.

As soon as she looked, the man looking in her bedroom window darted away.
Her room was on the second floor.

TIME MACHINE REACHES FUTURE!!! …nobody there…

He Even reads over my Letters to make sure i spelled everything Perfectly. although My capitalization isn’t Excellent yet.

I saw the happiest man with the biggest smile ever buying baby clothes in my shop.
A week later, the same man without the smile returned the clothes.

I crawl into bed, feel the cool touch of her fingertips against the nape of my neck, and I sigh, “not tonight, honey.”
She tiredly calls out from the bathroom in agreement.

Sleep did not come to me easily that night in the cabin in the woods, for the portraits on the wall only portrayed the deformed, the decrepit and the damned.
Sleep has never come easily to me ever again, for when I had woke I found no portraits, only windows.

Omdat WSNOI wemelt van de creatievelingen en horrorfans, leek deze ultrakorte stijl mij een amusante manier om jullie aan het schrijven te krijgen.
Dus: schroom niet om de digitale pen te hanteren en de comments-sectie te vullen met verderfelijke verzinsels!

Hier zijn alvast een paar van eigen makelij (in het Engels, omdat ik ze oorspronkelijk voor een Engelstalig publiek had geschreven):

The fortune-teller told the young man he’d live to be a hundred.
His screams echoed through the dungeon halls.

A year after his wife had passed away, Henry decided to look through their photo albums.
He regretted the fact he had so few pictures of her, so he went down to the cellar to take some new ones.

The children looked outside and saw their father standing there, smiling and waving.
Behind them, the flames grew higher and higher.

Zo, nu weten jullie ook weer hoe mijn weekendbesteding eruit ziet.
“Zuigen maar!”
Oftewel: een zeugma. Bovenstaand is namelijk een stijlfiguur, een stijlfout waarbij in dit geval een werkwoord twee woordgroepen verbindt, terwijl dat werkwoord in relatie tot de beide zinsneden verschillende functies vervult.
Het meervoud van dit stijlfiguur maakt deel uit van mijn favoriete woorden: zeugmata… of moet ik in dit geval zeggen: zuigmata?

Meer over zeugmata: http://nl.wikipedia.org/wiki/Zeugma_(stijlfiguur)

Deze ervaring is gebaseerd op een waar gebeurde nachtmerrie…

Toen ineens rook ik iets wat ik van mijn leven nog niet geroken had. Ik werd wat draaierig en zakte langzaam ineen. Waar ik mij bevond laat zich lastig omschrijven. Het houdt zich op tussen de kades van het typerende plaatsje Volendam, onder apocalyptische weersomstandigheden, en een soort bedrijfsruimte waar de volgelingen van de duivel mijn collega’s zijn. Doordat ik op de zandachtige grond was komen te liggen kon ik onder de werkbank voor mij nog net de poel zien pruttelen die als een zwembad in dit bouwwerk was ondergebracht. Zo stel ik mij ook voor dat de werkvloer eruit moest hebben gezien. Ik ben ervan overtuigd dat ik werknemer of slaaf was. Wat door moest gaan voor een kaderand had de hoogte van een stoeprand met dito structuur en dimensies. Het vertrek was bijzonder donker. Waar de verlichting vandaan kwam is mij een raadsel. Lampen of andere aardse verlichting kon ik nergens spotten. Het zwembad in de hel kookte niet, maar leek mij eerder een bak met een slijkachtige substantie in de kleuren van afkoelend lava en modder uit het meest verdorven moeras. Impachtige wezens passeerden mijn twijfelachtige gestel en negeerden mij volkomen. Het was alsof ze mij niet eens opmerkten of dat ze dat niet wilden omdat het uitvallen van medewerkers er nou eenmaal bij hoorde en dat ik later op de dienst vanzelf als een soort restafval zou worden opgeruimd.
Achter mij ontdekte ik ineens wat mij onpasselijk had gemaakt; mijn trouwe metgezel, een gemuteerde vorm van een schildpad, was al enige tijd ziek en had zijn maaginhoud over mijn dikke ontblootte kuit overgegeven. Hij en ik moeten hier al langer hebben gewerkt, onder deze erbarmelijk omstandigheden en het moge duidelijk zijn dat het hem te veel is geworden of dat hij zwaar is geïnfecteerd door een virus uit de onderwereld. De gifgroene uiterst dunne kots beet enorm en ik werd er hoe langer hoe misselijker van. Daarom richtte ik mij op en vond er op de werkbank iets wat er vertrouwd uitzag als een wastafel. Om mij heen maakte de dubieuze bedrijfsruimte plaats voor een meer vertrouwde omgeving, in elk geval iets dat ik begon te herkennen als het interieur van de sanitaire ruimte waar mijn collega verslaggevers van de Tycoon Newspaper zich nog wel eens wilde terugtrekken als zij even naar hun eigen gezeik wenste te luisteren.
Maar bij Gsor almachtig. Wat was dit? Zodra ik er mijn maaginhoud in begon te ledigen kreeg ik de indruk dat aliëns bezit van mij hadden genomen. Grote brokken kots moest ik er door mijn strottenhoofd naar buiten duwen, al ging het evengoed met een vaart waar mijn menselijk gestel geen weerstand tegen kon bieden. Eén voor één schoten ze naar buiten, als organisch resten die een afvoer verstopten en plotseling losschoten omdat de loodgieter apparatuur op een gootsteen had geplaatst en de troep er onder hoge druk uitpersten. Mijn knieën knikten en ik had de grootste moeite om mijn rechtopstaand te houden. Ondertussen beet het braaksel waar ik misselijk van was geworden nog altijd in mijn kuiten en hoorde ik hoe de buitenaardse schildpad achter mij zijn laatste adem uitblies. Onderwijl ging het uitkoren van, Gsor mag weten wat voor materiaal het was, onverbiddelijk door. De restanten van mijn maaginhoud blies ik onder grof geweld tegen de muur, want het overgeven ging zo ongecontroleerd dat het kokhalzen mij ertoe dwongen om mijn hals als een op hol geslagen tuinslang in de rondte te slingeren. Wat was dit toch wat ik hier uit mijn ingewanden naar buiten spoog? Het leek wel alsof ik een heel nest van ratten die ik naar buiten werkten en wekenlang in mijn maag hebben liggen rotten. In de momenten dat ik even de kans kreeg om te zien wat er langs de tegels droop kreeg ik wel de indruk dat het zoiets geweest moest zijn. En al helemaal toen ik het kenmerkende natte zwarte harige achterlijf van één van hen, onder opnieuw een heftig salvo tegen het interieur zag verschijnen. Door mijn maagslijm (was dat wel van mij?) plakte het ongedierte er tegen de wand en begon het langzaam wat naar beneden te glijden. Klaarblijkelijk is het ook al die tijd binnen in mij voor een deel in leven gebleven, terwijl het toch heeft zitten rotten; de vette rattenstaart sloeg nog enkele malen spastisch tegen de smoezelige tegels aan de muur.
En toen gebeurde het; op het moment dat ik het idee had dat mijn eiwitten begonnen te koken en mijn gelaat een koortsachtige temperatuur oversteeg bezweek ik. Met mijn logge lijf trok ik de bak van de gootsteen, die het glazuur allang verloren had, in stukken en zeeg ik met mijn logge lijf op de toiletvloer neer. In mijn toch altijd al zweterige ondergoed maakten de laatste darmgassen zich los en kwamen stukken ontlasting en brokken darm naar buiten, met de kleur van de zuiverste diaree. Slierten bloed en diep donkerbruine strengen van mijn darmkanaal plakten er in volle glorie tegen het eens zo witte katoen terwijl daarachter nog beweging was. Mijn hals was aan gort. De huid van mijn nek was in stukken getrokken. Het bloedde leeg alsof iemand er met een Stanleymes zijn signatuur in had geplaatst. Op het laatst staarde ik er langs de poel van mijn eigen kots over de tegels van ons toilet en liet ik het leven toen uit mijn anus toch nog iets naar buiten kroop. Eén ervan had het toch nog overleefd. Het was een rat.

“Euhm Jos? Ehhh… Hallo? Is daar nog iemand?” vroeg ik plotseling in de ruimte in de hoop dat hij nog terug kwam om mij te verlossen. “Jos!?”
Ik had geen besef van tijd. Het zou een kwartier geleden geweest kunnen zijn, maar het had ook gemakkelijk meer dan twee uur kunnen wezen. Ik was ingedut, staarde nu naar het plafond en probeerde mij zo min mogelijk te bewegen. In plaats daarvan was ik bezig figuurtjes te ontdekken in de verfstructuur rondom de lichtbakken die ik boven mij zag om mij toch wat te vermaken. Maar eerlijk gezegd verveelde ik mij een beetje, in deze veel te rustgevende en inspiratieloze ruimte. Tussen mijn ogen in probeerde ik daarom een voorwerp scherp te stellen. Alleen zat het scherpe ding zo dicht op mijn voorhoofd dat ik het onmogelijk achtte dat ik het helder in beeld zou krijgen. Mijn armen voelde ik niet meer. Mijn benen des te meer. Daar zaten de meeste. Jos had gezegd dat hij dat veel mensen hoorde zeggen.
Waar bleef hij toch?
Op de radio op zijn bureau hoorde ik nu voor de tweede maal de reclames voorbij komen. Ze kondigden het nieuws aan. Gelukkig, want behalve de radio was er niets anders in deze ruimte dat mij kon vertellen hoe laat het was. Ja, mijn horloge dan, maar die lag verderop en daar kon ik niet bij zolang ik mij niet bewegen kon.
Zucht. Wanneer kwam hij nou? Ik was nu toch echt wel voldoende ontspannen. Door de meridianen stroomde de energie nu rijkelijk. En zou ik dat eigenlijk wel mogen, …bewegen? Misschien beïnvloedde ik het effect dan wel. Ik kon mij niets herinneren over de voorlichting op dat vlak. Bovendien zou ik mij een beetje naakt voelen als ik in deze toestand het gebouw zou rondlopen. Stel je eens voor! Want echt veel kleren droeg ik nou ook niet precies.
Negen uur. Het nieuws verklapte het. Dus nu wist ik het zeker. Ik lag hier ruim een uur. En dan te bedenken dat ik de behandeling juist zo duur had gevonden.
Daar kwam Jos eindelijk.
“Sorry, sorry! Ik was je bijna vergeten. Stel je toch eens voor!”
Ja, inderdaad, stel je dat eens voor. Alsof ik echt zo zou weglopen. Hij was mij dus echt vergeten. Wat normaal twintig minuten zou duren, liet hij mij nu ruim een uur voor liggen. Toch bracht hij het als één rekening in behandeling.
“Zal ik je de rekening weer meegeven? W.O., ‘wordt overgemaakt’…”
Eén behandeling acupunctuur, voor een prikkie.

Ontdek nu op WSNOI wie jouw geheime valentijn is!

Met een nieuw spel op onze site, die je gedurende de eerste 14 dagen van de maand februari kunt spelen, kun jij erachter komen wie er een oogje op je heeft. In dit spel is het de bedoeling dat je op zoek gaat naar allerlei chocolaatjes die behoren bij een Chocolade Hart welke je aantreft op de beginpagina van dit spel. Wanneer je alle chocolaatje cq. bonbons gevonden hebt, kun je ze gaan opsmikkelen en kun je gaan ontdekken wiens hart sneller van jou gaat kloppen.

Stap in het avontuur door een bezoek te brengen aan Gsorsnoi’s Steamworks en struin het pand af naar chocolaatjes. Pas wel op, want deze speurtocht is beslist niet zonder gevaren; navelpadden liggen voortdurend op de loer om jouw sterren af te pikken. De beloning die jou staat te wachten is precies 100 inwisselbare sterren. Truc is dus om zoveel mogelijk uit de klauwen van die blauwe kwakers uit te buurt te blijven om zo min mogelijk sterrenschade op te lopen.

Kom Secret Admirer nu uitproberen op WSNOI door deze link te volgen: http://www.wsnoi.com/index.php?page=valentine

Succes met vinden… en in de liefde.

Groetjes,

Stefanie Gotch

Gisteren was ik mijn stem kwijt… vandaag ben ik sgor. Ja, zelfs het uitspreken van mijn naam lukt me gewoon niet meer.

Sinds enkele jaren ben ook ik een fanatiek volger van de televisieserie ‘Wie is de Mol?’, een fantastisch tv-programma waarbij het de bedoeling is dat je erachter ziet te komen wie de ‘mol’ is. De kandidaten, allemaal bekende Nederlanders, moeten allerlei verschillende opdrachten uitvoeren met als doel om geld in de pot te krijgen. De mol echter, doet er alles aan om die pot zo juist leeg mogelijk te houden, een echte saboteur dus. Aan het einde van iedere aflevering moeten de kandidaten een test invullen om zo de identiteit van de mol te achterhalen.
Aan het einde van aflevering 4 sprak presentator Art Rooijakkers van een ‘Grote Oversteek’ en kondigde daarmee aan dat de kandidaten zich moesten opmaken voor een trip naar een ander land. De laatste test en executie vond nog plaats in Hong Kong, waar Daphne Bunskoek de test het slechtst had gemaakt, dus afviel en niet meeging naar het volgende land.
Eerder bij dit televisiespel dacht ik heel even dat het tweede land dat ze zouden aandoen Amerika was. De show opende namelijk helemaal aan het begin met een Aziatische man in een bootje dat brieven postte in een typische Amerikaanse brievenbus met daarop de tekst ‘US Mail’ en de ‘Grote Oversteek’ zou kunnen wijzen op het oversteken van de Grote Oceaan, van Azië naar Amerika. Maar na het bekijken van de beelden wat er ons in aflevering 5 staat te wachten, weet ik in elk geval 100% zeker dat ze daar niet maar toe zullen gaan!
Glunderend, en met de beelden van die aankondiging nog op mijn netvlies, postte ik op Facebook ‘Ik weet meer dan de rest’, want ik weet waar ze wel naar toe gaan. Deze uitspraak werd eerder door Art zelf al eens in een iets andere vorm gebruikt toen hij bij de allereerste test en executie Daphne feliciteerde met de opmerking: “Gefeliciteerd, jij weet meer dan de rest.”
Er waren twee previews van aflevering 5 die mij overtuigden van de reisbestemming: een zekere kerk èn de vlag van een bepaald land op de romp van een vliegtuig waarbij te zien was dat de kandidaten uit het vliegtuig stapten en voet zetten op…
…Filippijnse bodem.

Hiermee werd ook direct verklaard waarom ik de man in de boot (dat al iets weg had van een bangka) verdacht veel op een Filipino vond lijken. Hij was het die aan het begin van dit seizoen een stel brieven op de post deed.

Na mijn ontdekking heb ik iedere dag een aanwijzing gegeven op Facebook. Hieronder nogmaals de aanwijzingen met daar ook telkens een uitleg erbij. Eén en ander kon deelnemers aan de Wie is de Mol?-app helpen met het beantwoorden van vraag 5 voor aflevering 5.

Zondag – “Uitbarsting” – WIDM5
In de kerk, die ik in de preview aan het einde van aflevering 4 had gezien, herkende ik direct een godshuis dat naar mijn beste weten Church of San Augustin moest zijn, beter bekend als Paoay Church. Dit is een 18e-eeuwse kerk in de Filippijnse gemeente Paoay in de noordelijke provincie Ilocos Norte. De Filippijnen staat bekend om grote vulkanische activiteit, vandaar de aanwijzing ‘Uitbarsting’.

Maandag – “Met kennis van het verleden weet je meer over de toekomst” – WIDM5.
Deze tekst verwijst naar het thema van dit WIDM-seizoen. Art heeft ons aan het begin vertelt dat de toekomst een grote rol speelt in dit avontuur. Wel, als mijn vooruitziende blik naar aflevering 5 geen verwijzing naar de toekomst genoeg is, dan weet ik het niet meer. Ik wist door mijn kennis over de Filippijnen (verleden) dat de volgende aflevering (toekomst) daar plaats zal vinden. Je zou dit ook nog kunnen uitleggen als de man in de boot die in aflevering 1 (verleden) al werd getoond, waarbij ik vermoed dat hij in de laatste aflevering weer zal opduiken (toekomst). Dat lijkt mij een redelijke aanname, maar dat is afwachten natuurlijk.

Dinsdag – “US Mail” – WIDM5
Verwijst opnieuw naar de man in de boot. Maar je zou dit ook kunnen lezen als een verwijzing naar de luchtpost waarmee de liefdesrelatie met mijn vrouw mee is begonnen die zelf ook uit de Filippijnen komt.

Woensdag – “LAO – Godshuis” – WIDM5
Godshuis is de meest duidelijke link naar de eerder besproken kerk. LAO is de internationale afkorting voor het vliegveld Laoag International Airport, waarop het WIDM-team geland moet zijn willen ze de snelste verbinding richting Paoay kunnen maken.

Donderdag – “Joker, 20 in the pocket” WIDM5
Wie WIDM een beetje kent, weet dat jokers een machtig middel zijn om daarmee beter door de test en executie te komen. De joker verwijst hier naar de voorkennis over vraag 5 uit de WIDM-app en de 20 in the pocket naar de waarde van die specifieke vraag. Hebben de aanwijzingen je voldoende geholpen, dan heb je 20 punten verdiend door vraag 5 goed te beantwoorden. Die had je met ‘Filippijnen’ moeten beantwoorden. En uiteindelijk was het me daar natuurlijk de hele tijd om te doen.