Heb je dat weleens? Sla je onnadenkend een krant open. Je bladert even. Maar in gedachten ben je met iets van je werk, privéleven of met iets heel anders in gedachten. Dus je bent eigenlijk helemaal niet zo met het lezen van de krant bezig maar met de gedachtes in je hoofd.

Net nadat je een volgende pagina openslaat besef je ineens dat je hersenen net iets opvallends hebben geregistreerd. ‘Blote billen’ (als tekst!), de naam van een persoon, de naam van een lang verwachte film, het kan vanalles zijn. Het is een woord geweest dat jouw aandacht heeft getrokken zonder dat je er zelf moeite voor hebt hoeven doen om het bewust te lezen.

Ik heb dit heel vaak. En ik ben toch al een druk denker. Ben altijd aan het denken aan en over vanalles. Misschien is het daarom wel dat mijn hersenen soms visuele informatie opslaan, herkennen en mij vervolgens wakker schudden zo van ‘Hey joh! Heb je wel gelezen wat er in dat artikel staat?’

Probeer het zelf maar eens. Je pakt een krant die je nog niet hebt gelezen. Houdt deze 1 tel voor je neus vast. Zorg ervoor dat je niet bewust leest wat er staat en trek de krant weer weg. Zag je nu een woord wat werkelijk je aandacht trok?

Ziejewel! Het is eigenlijk heel makkelijk.

Probeer met deze methodiek niet op de onontkomelijke visuele informatie te berusten. Laat het beeld van de pagina van de krant als een flits aan je voorbijschieten. Als je ogen op één punt zijn gericht, dan is het voordehand liggend dat het woord wat toevallig onder je ogen komt jouw aandacht trekt. Dat is alleen niet de bedoeling.

Heb je het trucje door? En heb je zo’n woord ‘toevallig’ geregistreerd? Bedenk dan eens waarom nou net dát woord jouw aandacht trok. Blijkbaar had het jouw interesse.

Ook dit ontgaat mij……misschien wel te gevolge van gebrek aan ruimte in mijn denkraampje….. http://www.nu.nl/internet/1913860/negenjarige-schrijft-iphone-applicatie.html Welke zwakzinnige wil er nu verfvingeren op een telefoon ?

Is dit nieuws?

Je kan dat ding toch ook in een pot verf laten zakken……..en zo zijn er nog veel meer dingen, zoals het kijken naar een film op dit postzegel-beeldscherm of uh internetten met zo’n postzegel. Ik ga stoppen, anders maak ik mij nog kwaad ook: Ga een wijf vingeren, stelletje idioten !

Het had weinig gescheeld of er had geen mogelijkheid voor mij bestaan dit artikel te schrijven. Vandaag voor de zoveelste keer word ik als voetganger werkelijk totaal genegeerd door vervoersmaatschappij terwijl ik toch duidelijk te kennen heb gegeven een zebrapad te willen oversteken. Deze vervoersmaatschappij, waar ik al niet echt bepaald een goede connectie mee heb, wil blijkbaar graag op tijd rijden. Maar nu vraag ik je: moet dat mensenlevens kosten? Wellicht dat deze organisatie de regel ‘rijdt kosten wat kost op tijd’ eens mag herdefiniëren!

Eén keer in het jaar laat ik een maand de fiets staan, om mij met de bus door het winterse weer naar het werk te begeven. In die ENE maand is het deze vervoersmaatschappij gelukt om mij om drie redenen meermalen PISNIJDIG te krijgen. Ik som ze graag even op:
1. Structureel in één werkweek tussen de klok van 1600 en 1636 uur geen dienst aanbieden zoals vermeld staat op het tijdenbordje. Dit geldt voor beide buslijnen die op die route rijden. Een paar weken later was het opnieuw raak.
2. Structureel bushalte(s) negeren van één bewuste buslijn. In het oogcontact wijst de buschauffeur omhoog naar het nummer op zijn buslijnenbordje zo van: “Hallo! Je weet toch dat ik hier niet rijd?”
3. Zo nu en dan bijna platgereden op een zebrapad worden door verschillende buslijnen.

Elke dag weer ren ik mijn benen uit mijn lijf om na aankomst van de trein om 15:58 de bus van 16:04 te kunnen halen. In de afstand die er tussen het treinstation en de bushalte ligt (laten we het heel ruim op 400 meter gooien), moet het mij toch lukken om de bus net voor te zijn. Alle geleverde moeite ten spijt mis ik deze bus vaak net, omdat de trein niet om 15:58, maar twee of drie minuten later arriveert.
Akkoord, geen verwijt. Dit kan ik nog hebben. Dan mis ik de bus van 16:04. Dat slik ik. Maar als de volgende bus van 16:16 er vervolgens ook niet is EN de volgende vier werkdagen van de week ditzelfde geintje steeds weer gebeurt,  … Hmr!! … nijdiger kun je me niet krijgen. Overigens, lopen naar de eerstvolgende bushalte waar meerdere buslijnen worden aangeboden zou een optie zijn. Zij het niet dat ik daar pas ruim na 1636 arriveer. Hallo! Dan kan ik dus net zo goed blijven wachten!

Voor het onder 2. genoemd geval kan ik het meervoud van bushalte niet hardmaken. Wat mij meer en meer het gevoel geeft dat deze busmaatschappij iets persoonlijks tegen mij heeft. “Als je die meneer bij de bushalte ziet staan, 1 regel: doorrijden en doen alsof je neus bloed”. Hard schaterend achter het stuur rijdt de duivelse chauffeur voorbij met de gedachte “Opnieuw heb ik hem beetgenomen”.
Wat heb ik misdaan?

Het geval waartoe ik heb besloten dit artikel te schrijven (3.) is helemaal uit den boze! Moet ik dood of zo? Dit is werkelijk te schandalig voor woorden. Mensen, ik ben geen autogebruiker. Maar welke afstand is voor een automobilist nodig om ervan overtuigd te kunnen raken dat de voetganger voor je wilt oversteken? 100 meter, 200 meter? We praten hier over een weg waar je 50 mag. De drie chauffeurs die reeds een aanslag op mijn gestel hebben willen plegen hadden zeker nog 150 meter voor de wielen. Minstens.

De klachtenbrief ligt klaar. Die mag deze vervoersmaatschappij zeker verwachten! Maar ik zou toch ook zeker in mijn recht staan als ik een aanklacht voor een poging tot doodslag laat opmaken, of niet soms?

“In de haven van Rotterdam zijn twee boten met elkaar in aanvaring gekomen. Eén boot met zink aan boord zinkt als gevolg van de aanvaring.”

Uitgesproken door: Nieuwslezer

Datum: Woensdag 20 maart 2009

Hij zal wel niet meer varen dan?

Raadsel:

In een regenachtige week treffen we een drietal survivaldeelnemers aan in Noorwegen. Alle drie dragen ze een eigen rugzak. Het is al laat, zodat ze besluiten op een open plek in het bos de nacht door te brengen. Na veel geploeter is er een tentje opgezet waar de mannen binnen kruipen om daar de luiken te sluiten.
Op deze hoogte van het noordelijk halfrond trekt het paarsblauwe kleed slechts twee uur lang over de hemelboog en maakt al gauw weer plaats voor de lichtblauwe variant. ‘s Ochtends vroeg prikt de zon al door het tentje en wekt de vakantiegangers.

Er staat een 42 kilometer lange wandeltocht over het Geirangerfjord op het programma, zodat het drietal vlug de tent opbreekt en snel vertrekt. Tijd en ruimte voor het verzamelen en opslaan van souvenirs is er niet. Ook wordt er geen rugzak met andere spullen ingepakt dan deze de avond ervoor werd uitgepakt.
Toch loopt één van de drie survivaldeelnemers met 3,5 kilo last meer in de rugzak de zware wandeltocht van deze dag tegemoet. Zijn handen zijn koud en de pijn drijft erdoor als tandartsboren. Rara, hoe kan dat?

“Jij trekt ze aan” was wat mijn collega Jeroen ooit zei toen ik nog bij die witgoedzaak werkte. Ik dreig hem er gelijk in te moeten geven. Waarom weet ik ook niet. Er zijn van die rare types die altijd mij moesten hebben als het om contact gaat. Zodra ze contact met je hebben dan ben je van hun en is de enige uitweg grof te zijn om aan ze te ontsnappen. Jammer genoeg voor mij ben ik eerder het geduldige type dat tot het uiterste beleefd probeert te blijven.
Ik dacht er weer even verlost van te zijn tot er vandaag bij de bushalte eentje voor me opdook. Eerder op het station had ik dit zonderlinge type al gespot. Ik was binnen aan het wachten opdat de bus zou komen omdat het buiten zo koud was. Vanaf die positie kon ik goed zien hoe of de bus eraan zou komen. En daar was het dat ik voor het eerst deze alternatieveling met zijn hoge Victoriaanse hoed binnen zag lopen. Hij valt onder de categorie typetjes waar je gewoon niet overheen kàn kijken. Goed, ik had de man gespot en wist genoeg. Mijden! Alcohol rook ik nog niet, maar ik wist zeker dat zo gauw ik binnen de straal van 10 meter om hem zo stappen, ik een gordijn van dranklucht zou binnenwandelen.  In dit laatste had ik mij toch echt vergist. Dat gaf hem toch een pluspunt.

De bus zou over 3 minuten arriveren, ik had mij reeds naar de bushalte verplaatst. En ik bleek daarin niet de enige. Nog maar een minuut voordat de bus hier zou zijn, schoot hij mij aan. Hij noemde mij bij mijn naam zo van ‘Hé gabber, da’s een tijd geleden’.  Moet je je dat eens voorstellen?! Iemand die je totaal niet kent, die je aanspreekt en dan ook nog eens een type die je het laatst zou verwachten achter een kassa vragend of je nog zegeltjes wilt.
Maar hoe benauwend dat ook door iedereen kan worden ervaren, er schoot mij nog iets extra raars door me heen: het overkomt mij nóóit dat ik een gezicht niet herken. Het wil niet zeggen dat als wij elkaar na jaren weer eens ontmoeten, dat ik je dan direct bij je naam noemen kan. Maar een gezicht vergeet ik gewoon nooit. Hier klopte per definitie dus al iets niet. En ik was daarom echt bang. Echt bang. Want hoe kent hij mij dan bij naam? Voor- en achternaam hè! 

Wat bleek, ik had net een cursus week achter de rug en had daarbij een tasje gekregen zodat ik er mijn cursusmap in kon opbergen. Ik ben niet het type dat mijn naam op mijn tas schrijft, maar achterop de tas stond wel mijn naam op een kaartje gedrukt, zodat het opleidingsinstituut wist aan welk persoon zij deze tas moesten overhandigen.

En de zonderlinge man? Zij het in het begin enigszins ongemakkelijk, ik heb er de helft van de busreis naar huis een prettig gesprek mee gevoerd over van alles en nog wat. Maar Uri’s gezicht … die zal ik nooit meer vergeten!

Lang hebben we er over na moeten denken voor we besloten dit artikel te willen plaatsen. En lang is het. Dat gegeven op zich is op een weblog al dodelijk. Echter, deze fijne collega heeft het er in onze optiek tot gepresteerd een dusdanig kunstwerk te kunnen schrijven over een totaal onbegrijpelijke materie dat we hem als gast auteur een kans gunnen. Voor de leesbaarheid volgt hier eerst deel 1. Eerlijk is eerlijk, het is werkelijk subliem als je zo kunt schrijven! Chapeau!
Lees en vooral huivert!Ter illustratie het volgende waar gebeurde verhaal:Als iemand een lichamelijk ongemak oploopt ergens in den lande, is het voor medische hulpverleners bijzonder handig om op elektronische wijze de medische doopceel te kunnen lichten van het slachtoffer. Dit om te voorkomen, dat wanneer medicatie moet worden toegediend, zich complicaties kunnen voordoen, door het niet kennen van voorgenoemde doopceel. Met daarmee als mogelijk resultaat, het rochelend ter aarde storten van de patiënt.
Welnu daar is van overheidswege over nagedacht en een richtlijn voor
opgesteld: Het EPD. Ofwel het Electronisch Patienten Dossier. En dit alles wordt ondersteund met een berichtensoort HL7 in het formaat XML:
      Voor hen die dit begrijpen ….geen verder uitleg
      Voor hen die niet begrijpen…..laat maar
      Voor hen die het een beetje begrijpen….ook een soort EDI.
Dit HL7 is redelijk geïntegreerd in de medische wereld waar het op informatie-uitwisseling aankomt tussen diverse componenten in deze wereld.

Voor dit soort berichten heeft zich een aantal enthousiastelingen georganiseerd en sterk gemaakt in de vorm van een stichting. Deze stichting heeft gemeend om een themamiddag te moeten organiseren betreffende HL7.
In of-all-places: EDE.

———Tot zover de inleiding———-
Als redelijk onbevangen automatiseerder in het medische circuit, natuurlijk een uitgelezen kans voor mij dit vak-jargon eigen te worden.
Welnu, ondergetekende heeft acte-de-presence gegeven en één en ander is uitgelopen op een zgn. bad trip.
De trip is gemaakt met een collega, die zich al geruime tijd in dat vakgebied begeeft, en dit gegeven is in het verdere verloop van het verhaal niet onbelangrijk.

De reis, 111 kilometers groot, zou zich normaal gesproken in ruim 5 kwartier kunnen voltrekken. Maar de AORTA van Nederland, te weten de A2, was dusdanig bezet dat de reis dus ruim 2 uur in beslag nam. (Velen met U staat in de bijbel, waarvan acte).
Ik had hier achteraf gezien al nattigheid moeten voelen.

Het gebouw waar het samenzijn moest worden gevierd, deed het ergste vermoeden. Ondanks onze moeizame heenreis en ontstane vertraging had het festijn nog geen aanvang genomen.
Doch bij ons binnenkomen werd eenieder direct gemaand zich onverwijld richting feestzaal te begeven, en feest werd het!
Maar halsstarrig als wij als duo waren, lieten wij ons eerst nog een kopje koffie inschenken, met de gedachte “lul maar, eerst koffie en dan de rest, wij komen wel”.
Er werd ons tevens een koekje aangeboden, welke wij gretig tot ons namen.
En niet 1, maar volgens een goed Zaans gebruik, gewoon 2.
Dit nu was waarschijnlijk een cruciale fout!
Tot op dit moment verdenk ik deze koekjes als bron van de zware middag.
(paddo’s ?)
Enfin koffie op, de zaal in, het feest kon beginnen. Kom maar op met die hap!

De hele zaak werd voorgezeten door een vrouw, op zich wel stoer natuurlijk.
Maar bij nadere bestudering was ik van de sekse niet geheel overtuigd.
Cup 0,5 A, hoofd als vrouw, brede torso, maar toch weer een dikke vrouwelijke kont. Tja, kon alle kanten op. Ik had de hele middag de tijd om dat te bestuderen.

Spreker 1 begon over modellering, een niet te volgen verhaal, maar op dat moment nog geen paniek er zou immers nog veel theorie volgen.
De eerste wegtrekkers dienden zich aan, doch door een redelijk gecamoufleerde plek was dit nog goed te verbergen.
Onderweg met spreker 2, kreeg ik het koud. Met nog steeds de geruststellende gedachte dat er nog 4 sprekers zouden volgen.
Maar koud bleef het en dientengevolge was een wegzakker nog redelijk te onderdrukken.
Bij spreker 3 sloegen de veronderstelde paddo’s in volle hevigheid toe. Ze hadden iemand bereid gevonden om over het transporteren van gegevens een zegje te doen.
Deze man, volledig overtuigd van eigen kunnen wist, van een zelfs voor leken te volgen verhaal iets te maken, waarmee eenieder die het hoort een status van volledige desoriëntatie bereikt.
Deze trol leek te zijn ontsnapt uit een verhaal van Ollie B. Bommel, waartegen Tom Poes de wapenen moest opnemen, om toch voor een goede afloop te zorgen.
Een angstig en bevreemdend effect maakte zich van mij meester, maar koud bleef het. Wat weer een vervelend effect had op de blaas.

Wordt vervolgd in Een onbegrijpelijk HL7 avontuur (2)

Je bent wel meteen klaar dan. Ik bedoel, direct op je gat gaan zitten en achter over hangen met de houding van “Zo, die zijn uitgepoept, ik hoef niet meer” dat zal er niet in zitten. Ga daar wel vanuit. Je hebt nu echt een berenklus voor je neus liggen. Wat zeg ik? Aan je tepels liggen. Maar je druk maken over gezinsuitbreiding, een gezellig huis vol familie zo rond de feestdagen, dat hoef je niet meer.

Hulp in huis zul je natuurlijk de eerste, pak ‘em beet, 10-14 jaar wel nodig hebben. Maar na die tijd wórdt er voor je gestreken, gewassen, etc, etc, etc. Ik zou het afdwingen tenminste. Je verwacht als één van de acht van mij toch niet dat als ik je 14 jaar heb lopen spenen, dat je vervolgens tot 6 uur ’s nachts in de kroegen kan overnachten om mamma zaterdag ook nog eens het huishouden voor je te gaan zitten doen terwijl jij je roes ligt uit te slapen hè? “Zo zijn we niet getrouwd” hoor ik mijn oudjes nog zeggen. Alle handjes heb je dan wel nodig.
En als ze allemaal van eenzelfde leeftijd zijn, dan is een gelijke lijn van aanspreken wel prettig. Laten we wel zijn: stel je nou eens voor dat die koters met zijn achten hadden afgesproken om steeds twee jaar na elkaar uit jouw schoot de wereldbol te komen oplopen. Dan houdt jij de broekenpoepers en de Koning van de Pus niet meer uit elkaar. Mijn diepste respect en een constant ‘Amen’ dus voor je als je dan met een gezin in elke leeftijd een gelijkmatige aandachtsverdeling naar je kinderen kan bedelen. Ik vrees dan ook dat je beter af bent als je in één keer voor ‘zeug’ getekend bent.

18 jaar jezelf uit de naad werken, 500 keer dubbeltjes omdraaien om rond te kommen, lobbyen bij kerken, buurtgroepen, familie, vrienden en vrijwilligers voor hulp in allen handen, gratis monsters voor flesvoeding afdwingen bij de kinderartsen, kortingsbonnen en kwantumkortingen verzamelen alsof je aan het hamsteren bent. Dat is dan alleen nog maar het financiële stuk!  Wat te denken van de onlosmakelijke kennismaking met insomnia  ten gevolge van het nachtwaken om die snaveltjes ‘s nachts dicht te houden en zelf te kunnen slapen? Uiterlijk zou ik je maar niet meer druk maken. Dat komt toch nooit meer goed. Als je tegen de pensioenleeftijd uitgerangeerd bent kunt je met jouw wallen onder de ogen altijd nog aan de bak als anti-tankwal. Ook zou ik, nadat je het peleton verloskundigen de deur uit hebt geschopt, het volgende blik zorgverleners, babysitters en psychologen opentrekken. En zeker die laatste kun je wel eens harder nodig gaan hebben dan je lief is. Dus ik zou maar iets bedenken om je hoofd koel te houden, want je zult het nodig hebben.

Kortom: de 168-urige werkweek is zojuist voor jou uitgevonden.

In het dierenrijk zijn er ‘worpen’ waar astronomische aantallen kinderen ter wereld worden gelanceerd, waarbij je dat laatste soms letterlijk kan nemen. Maar eigenlijk is het in de wereld van de zoogdieren best RAAR als je aankomt met ‘een kudde babies’. Met 10 tot 12 jongen houdt het echt wel een keer op. Er zijn simpelweg niet meer tepels op de buik van de mamma te vinden. Je zou bijna suggereren dat deze Amerikaanse beschermheilige van de borstvoeding een beetje oneerbiedig een ‘zeug’ genoemd zou moeten, maar netto is eigenlijk elke vrouw dat. Wij zogen en daarmee zijn wij zoogdieren. Echt leuk vinden we de term niet wegens de vrouwonvriendelijke associaties.

Even te vergelijk!  

Een vos baart zo’n 4-6 jongen;  die pikkerige egel werpt 3-7 speldenkussens naar buiten; een muskusrat poept er tussen de 6 en 12 jongen naar buiten; onder de hondachtige is het de Afrikaanse wilde hond die er met 10 stuks er haar buik  vol van heeft;  het wilde zwijn zorgt met  haar 4 tot 12 jongen tot de overbevolking op de Veluwe en de berglemming … die doet het precies andersom in tegenstelling tot de hiervoor genoemde soorten … zij zoogt er eerst  3 tot 9 jongen om vervolgens minimaal de helft van dat aantal over de rand van een berg te werpen.

Mocht al het hiervoor genoemde je dan toch hebben geïnspireerd tot het samen onder de wol kruipen, doe dat dan in België  waar je kraamgeld kan krijgen voor meerlingen (meer dan twee) wat kan oplopen tot boven de  €1100 per kind. En in het belang jouw en de toekomstige administratie van de kroost, geef ze in vredesnaam allemaal een andere voorletter!

In discussies met je kinderen stuit je vaak op interessante visies waar geen volwassen mens onder normale omstandigheden aan gedacht zou hebben. Ik wil het je maar meegeven wat mijn dochter had bedacht bij het eten van een patatje in de Chinees toen we aan de spraak raakte over ‘tweedehands honden’. Vraag me niet hoe ikzelf tot die bizarre stelling kwam, maar in een gesprek over haar toekomstige eigen huisdieren opperde ik dat ze wellicht een keuze zou moeten maken tussen een nieuwe hond of een tweedehands hond.
Hiermee bedoelde ik natuurlijk of het huisdier vanuit een dierenwinkel gekocht kon worden of dat het beestje bij het asiel is weggehaald. In de periode van de opruimingen krijg je de boom waaraan de hond vastgebonden zit er gratis bij. Mijn dochter zag dat toch een beetje anders dan ik vanuit mijn referentiekader had willen schetsen.
Volgens haar is een hond die je in een dierenwinkel koopt sowieso tweedehands. Stellig begon ze uit te leggen dat een hond pas ‘nieuw’ kan zijn als deze nog gezoogd wordt bij de moeder. Een verse hond is pas nieuw als deze nog tussen de andere puppies ligt en zijn oogjes nog moet openen. Een ‘nieuwe’ hond in de winkel kan pas nieuw zijn als de moeder er dus nog aanhangt.

Tegen deze kinderwijsheid kan geen mens op!

“Goedemorgen dames en heren, door een verstoring in de werkzaamheden is er een vertraagde aanrijding mogelijk tussen Alkmaar en Den Bosch. Houdt u rekening met extra reistijd van ingezette bussen.”