image by CairoCarol, edited by Gsorsnoi
Hier is Rare Rina weer met een mooi raadseltje waar jullie hoop ik nog lang gepuzzeld over blijven!
“We zijn een rockgroep van vier en niet bepaald van hier.
Reeds tot stof wedergekeerd, waarvan één van ons van achteren aan kruit bezeerd.”
Succes!
image by abbamouse, edited by Gsorsnoi
In meerdere opzichten is deze tot de familie Theropoda behorende sauriër intrigerend te noemen.
Zijn tanden werden voor het eerst gevonden in 1874 door A.Lakes in Colorado. Foutief dacht men toen dat het hier om een Deinodon ging.
In 1892 echter dook hij opnieuw op in South Dakota en kreeg de naam Manospondylus gigas. Feitelijk was dit de oorspronkelijke naam, maar deze naam was geen lang leven beschoren. Zou men toen per abuis hebben gedacht dat deze overduidelijke carnivoor familie moest zijn geweest van de herbivore soort Manospondylus? In dat geval zou ik aan de hier gevonden vraagstelling een hele andere conclusie willen opknopen. Hoe het ook zij, de opgraving en daarmee zijn naam werd vergeten waarbij de naam de status nomen oblitum kreeg. Wat zoiets als ‘vergeten naam’ betekent.
Apport!
We kennen hem inmiddels beter als de tiran onder de reptielen uit de prehistorie en heeft een ongekende bekendheid opgebouwd dankzij zijn opstellingen in musea, optredens in films, bijbehorende merchandise en diverse documentaires .
We hebben het hier uiteraard over ieders favoriete moordmachine uit de prehistorie: de Tyrannosaurus Rex. Ookwel populair T.Rex genoemd.
Hij schittert in majestueus in films als (natuurlijk) Jurrasic Park en King Kong en wordt nogal wat spottend afgebeeld in de nieuwere films zoals Night at the Museum en Ice Age: The Meltdown.
Maar vraag ieder volwassen kind, mezelf incluis, die opgegroeid is met de dino-rage toen Jurrasic Park voor het eerst in de bioscoop verscheen welke dinosaurus de meeste indruk bij ze heeft achtergelaten en je krijgt negen van de tien keer Mister T.Rex als antwoord.
Het ‘killerdesign’.
De enorme schedel met een flinke voorraad tanden in een meer dan indrukwekkende grote kaak, maken hem gemakkelijk de eerste verbeelding van een prehistorisch moordreptiel. Meerdere studies op zijn schedel en kaak wijzen uit dat de schepper een meer dan bijzonder efficiënte gehaktmolen op de tekentafel had liggen.
Hoe een achttal voortanden speciaal ontworpen waren om vleeslappen uit een prooi te rukken zien we bij de huidige levende wezens niet meer terug. Alleen zijn tijdgenoten zagen nog enige kans daarin te concurreren. Eén goed uitgekozen hap was voldoende om een prooi te doden. Eerdere theorieën die moesten uitwijzen dat hij zijn prooi eerst liet doodbloeden hielden geen stand. Het mag een wonder heten als je een hap van een meter lang en 30 centimeter diep langer dan een paar seconden weet te overleven.
Met een schedel die gemakkelijk 12% van zijn volle lengte uitmaakt is er weinig beweeglijkheid te verwachten van zijn nek. Om toch op een flexibele manier de prooi in stukken te kunnen scheuren werd dit gebrek gecompenseerd door het middengewricht van zijn onderkaak extra beweeglijk te maken.
Wedstrijdje doen?
Tel daar een stel gespierde achterbenen bij op waar de gemiddelde hardloper afgunstig van zou worden en hij vormt met zijn vermeende snelheid van 40 km/u ieders worst nightmare. En zelfs al had zijn snelheid gestokt bij de eerder berekende maximumsnelheid van 25 km/u … dan zou ik nog steeds wensen dat ik sneller kon rennen dan binnen de bebouwde kom op de rijbaan is toegestaan.
Het is een hongerig wezen van 5,6 ton die er wel oren naar heeft om jou als voorafje te proberen.
Achterom kijkende staar ik in een brullende muil van een enorm 14 meter lang wezen dat in zijn typerende naar voren hangende heuphouding jacht op mij maakt.
Geef me de … euh … twee?
Toch klopt er iets niet in mijn beeld bij deze zogenaamde ‘grootste vleeseter aller tijden’. Iets wat inmiddels ook niet meer klopt aangezien de in 1915 ontdekte Spinosaurus die titel later heeft veroverd.
Waarom heeft het wezen dat in de belevingswereld van een kind de prominente positie verschaft als de incarnatie van het monster twee absurd kleine armpjes met elk maar twee vingers?
Geef hem een lolly en hij kan het snoepgoed niet eens normaal vasthouden. De twee vingers geven gewoon niet voldoende grip om iets kleins vast te houden. Fijne motoriek is praktisch uit den bozen. Neuspeuteren is er dus ook niet bij. Hij zou zijn vingers niet bij zijn neus kunnen krijgen.
Hij heeft werkelijk te korte armen om op afstand iets te kunnen uitrichten.
Een klap uitdelen of een prooi vasthouden zou onmogelijk blijken. En om het vrouwtje te kunnen vasthouden bij het paren zou ook belachelijk zijn. Grove motoriek kun je dus ook wel wegstrepen.
Waar dienden die armpjes dan voor?
Waarom zou je dit wezen in vredesnaam überhaupt nog voorzien van armen? Zijn die enorme muil, twee indrukwekkende achterpoten en een staart om het geheel in balans te houden niet voldoende om een paar miljoen jaar als één van de meest gevreesde vleeseters te laten domineren?
Was het echt nodig deze koning te bespottelijk te decoreren met twee misvormde aanhangsels ter hoogte van zijn borst?
Gedevolueerd modeverschijnsel?
Tot voor kort dacht men altijd dat deze satéprikkers een gedevolueerd overblijfsel waren van zijn verre voorouders. Er is echter nog niet zo heel lang geleden een voorloper van hem opgegraven die deze theorie helemaal van de baan veegt.
Het bekende ‘killerdesign’ wat we zien bij de Tyrannosaurus Rex bleek 90 keer verkleind al zo te zijn toegepast door Moeder Natuur bij zijn stamvader de Raptorex kriegsteini.
Als je het mij vraagt hadden ze dit oerreptiel beter kunnen voorzien van een stel ‘normale armen’ en een tutu kunnen aantrekken. Het had mijn beeld van dit moordreptiel niet minder potsierlijk gemaakt.
Update: woensdag 31 maart 2010. Volgens mij verklaart deze afbeelding een hoop:
image by chris.corwin, edited by Gsorsnoi
Het werd wel weer eens tijd dat we jullie gingen verwennen met een artikeltje in de categorie ‘Gekalibreerde gedrochten’. Het laatste artikel op de Tycoon Newspaper dateert alweer uit 2008. 6 Augustus 2008 wel te verstaan. Toen schreven we over de Megalodon. Dat artikel en degene die we je nu zullen voorzetten zijn eigenlijk zelfs al veel ouder. Ik schreef ze in 2000, toen er van een digitale versie van de Tycoon Newspaper nog lang geen spraken was. Het zijn verhalen uit de Tycoon Newspaper Archieven.
Hierbij dus het originele verhaal over de Narwal zoals ik deze toen heb geschreven.
De theorie is inmiddels wel wat achterhaald. Maar wat geeft het?
De volgende keer neemt mijn alterego Achmed Liën deze categorie voor zijn rekening. Maar voor nu, nog even mijn oude versie:
Suikerzoet Troetelbeer-gehalte.
Ja ja, geef het nou allemaal maar toe: we hebben allemaal wel eens ‘My Little Pony’ zitten kijken. Die zoetsappige tekenfilmserie met allemaal kleine eenhoorntjes en een suikerzoet Troetelbeer-gehalte. Ze hadden alle kleuren van de regenboog en de één huppelde nog irritanter vrolijk rond dan de ander.
De mannen onder ons denken misschien wel dat ze allemaal zo mannelijk zijn en vol testosteron de stoere knap kunnen uithangen. Maar diep in ieder van deze koele kikkers schuilt nog altijd dat kleine lieve onschuldige ‘My Little Pony’-hartje. Ahum, blêh!
Maar goed, het gaat mij er hier helemaal niet om of je nou een bikkel bent of een softy. Het gaat mij hier om zo’n paardje van dat gnoomformaat. Je weet wel: de eenhoorn. Zo’n lilliput poepfabriek. Zo’n dwergknol met een bovenmaatse breinaald op hun kop. Vind je het gek dat ze alleen bij vrouwen in de smaak vallen? Verschrikkelijk vind ik ze. Toch … inderdaad … ook ik heb ‘My Little Pony’ wel eens gekeken.
Visuele kruising.
Dat dier is zo mythologisch en oud als de Bijbel. Het zou me om die reden ook niet verbazen dat wanneer je bij de schimmel van Klaas op zijn neus tussen de grijze schimmel haren kijkt, er een litteken van die verdraaide lans te vinden is.
Kortom, die bezemsteel van dat arme beest heeft net als Sinterklaas en de Kerstman behoorlijk wat vragen opgeroepen. Heeft er überhaupt ooi t wel eens zo’n beest bestaan? Nee, niet Sinterklaas sufferd!
Er is een stellige stelling waarvan ik vind dat het wel erg geloofwaardig omschrijft hoe de eenhoorn ontstaan zou kunnen zijn. In feite zou de zogeheten ‘eenhoorn’ nog steeds kunnen bestaan. Het dier ziet er alleen niet direct uit als een paard en door de lucht vliegen kunnen ze ook niet. Zwemmen kunnen ze wel.
De eenhoorn zou namelijk worden belichaamd door een kruising tussen een paard en een narwal. Een visuele kruising wel te verstaan!
Bovenmaatse satéprikker.
Een narwal is een dier dat in de Noordelijke IJszee leeft en een behoorlijke lans op zijn kop met zich meedraagt. Even buiten het midden van de kop van de narwal groeit er een spiraalvormige tand uit zijn kop. De narwal is een soort rob en heeft twee tanden. Eén tand blijft echter onderontwikkeld in zijn kaak zitten terwijl de ander naar mate het dier ouder wordt groter en groter groeit. Net zo groot tot het op een dag uit zijn kop groeit tot het formaat van een flink zwaard.
Deze zwaardvormige tand gebruikt hij niet zozeer als wapens als wel als een stoottand om in de paringstijden mannetjes narwallen mee te kunnen wegstoten van het wijfje.
‘Geef mij het vrouwtje anders prik ik je lek’. Zo gebeurt het vaak. Het zwakkere mannetje verliest het dan en wordt uit de groep gestoten of bezwijkt aan de aangebrachte verwondingen. Het vrouwtje heeft hier allemaal weinig last van: zij heeft geen lans en hoeft ook niet te vechten.
Voorloper van Photoshop.
De voornaamste reden waarom men denkt dat de narwal voor eenhoorn moest doorgaan, is omdat ze denken dat men ooit een uit het water opspringende narwal in het silhouet met een paard op de voorgrond met dit mythische dier moeten hebben aangezien.
Tegenwoordig kunnen we dit met Photoshop veel gemakkelijker voor elkaar spelen. Maar aangezien ze toen nog niet geloofde in Photoshop en Hans Anders pas in de twintigste eeuw werd geboren, kun je ze deze visuele verwarring moeilijk kwalijk nemen.
Het is weer tijd voor een raadseltje. Een makkelijke dit keer:
“Ik ben een lekker stuk. Wij zijn er in verschillende vormen en in maten. Maar geen van ons is gelijk.
Je kunt me plaatsen waar je wilt. Maar er is maar één plek waar ik thuis hoor.
Rara, wat ben ik?”
Eén voorbeeldje is met het plaatje hierboven al gegeven. Maar er zijn heel wat meer antwoorden mogelijk op de volgende vraag:
Wat heeft ogen maar kan niet zien?
De antwoorden kunnen plaatsen in de comments bij deze post.
Ter overdenking:
Weet iemand mij te vertellen wat ‘gevorderde digibeten’ zijn?
Ben je dan juist net even handiger met computers dan de doorsnee digibeet? Of snap je dan juist nog net even wat minder hoe je met computers moet omgaan?
Ik snap het in elk geval niet.
Bron: NOS Journaal
M’n moeder zag laatst op de markt een DVD’tje over Michael Jackson voor een prikkie te koop staan. ‘Dat zal Retroman wel leuk vinden’, dacht ze en besloot prompt mij daarmee te verrassen.
Toen ik de hoes van ‘Man In The Mirror: The Michael Jackson Story’ onder ogen kreeg, vroeg ik me af waarom er een silhouet van MJ stond afgebeeld en niet gewoon een foto van hem in vol ornaat. Vonden de makers van de DVD dit misschien stijlvoller, of wist de fotograaf niet hoe hij een blanke neger moest belichten?
Alles wordt duidelijk wanneer je de DVD opstart. Het blijkt te gaan om een low budget productie waar Mikey spontaan van kleur zou verschieten als hij het ooit te zien zou hebben gekregen.
Het is om meerdere redenen een bizarre film te noemen.
Ten eerste zijn er totaal geen beelden of muziek van Michael in deze film te vinden. Het blijkt namelijk te gaan om een onofficiële verfilming van het leven van Michael Jackson, iets wat niet direct aan de DVD-hoes is af te lezen.
Ten tweede lijken de acteurs in deze film absoluut niet op de mensen die ze moeten voorstellen. Jackson wordt gespeeld door ene ‘Flex’ Alexander, en hoewel hij zijn best doet om te bewegen en te klinken als Michael, lijkt hij zó weinig op de King of Pop dat het bijna pijnlijk is om naar te kijken.
Zoals ik al zei zit er geen muziek van MJ in deze film. De muziek die wél in de film zit, bestaat uit een soort van dromerige new age pop, wat niet echt bijdraagt aan de sfeer van de film. Zo zijn er bijvoorbeeld beelden van ‘Michael’ te zien tijdens een van zijn energieke optredens, terwijl we op de achtergrond slechts een deuntje horen dat iemand ongeïnteresseerd uit een ouderwets Casio-keyboard heeft getrokken.
De visagiste van deze film heeft hoogstwaarschijnlijk het eerste het beste potje clownsschmink tevoorschijn getoverd toen zij aan de slag ging met het creëren van Michaels evenbeeld. Toegegeven, om een goed lijkende Jackson te creeëren heb je waarschijnlijk het special effects team van The Lord of the Rings-trilogie nodig, maar de kwaliteit van de makeup in deze film is echt onder de maat. Ze presteren het zelfs om Michaels gezicht wit te schminken en zijn handen zwart te laten!
De manier waarop het levensverhaal van MJ wordt verteld is niet bepaald Oscarwaardig te noemen. De dialogen zijn zo oppervlakkig en tenenkrommend dat zelfs de schrijvers van Samson en Gert ervan zullen blozen. Ook lijkt het alsof de scriptschrijver slechts wat feitjes van Wikipedia heeft ge-copy/paste en er verder weinig persoonlijks aan heeft toegevoegd, op een paar uiterst merkwaardige scènes na waarin Diana Ross in Michaels dromen verschijnt om hem te waarschuwen dat het leven van een superster erg zwaar zal zijn. Ahum.
Al met al doe je er goed aan om deze film te vermijden als je een mooi eerbetoon aan de King of Pop wilt zien. Wil je echter anderhalf uur genieten van een onbedoeld komische interpretatie van Michael Jacksons leven, dan zul je hiermee volop aan je trekken komen!
Bron: IMDB – “Man in the Mirror: The Michael Jackson Story”
