image TexasPol, edited by Gsorsnoi

In het begin van je leven heb je altijd in de belangstelling gestaan.
Op zich is dat geen verkeerd bestaan,
maar je moet er geen misbruik van maken.
Dat is iets waar je ouders voor moeten waken.
Het voelt goed om populair te zijn,
en streken uit te halen voor de gein.

Maar je heb ook mensen die erbij willen horen,
en het gevoel van anderen willen doorboren.
Je zag dat mensen je stoer vonden en om je lachten.
Maar de meeste zaten daar toch niet helemaal op te wachten.
Het liefst haalde je ze helemaal onderuit,
en zaten ze er jou eens verbaal mee op de huid.

Je deed het ook om je ego mee te strelen,
zodat je zogenaamde vriendjes de vriendschap met je wilden delen.
Pesten, dat was pas stoer en ook erg vet,
alleen heb je voor jezelf de poort naar de hel open gezet.

Op een bepaald moment merkte jij het wel,
ineens werd je gepest door je voormalige metgezel.
Daardoor kreeg je veel pijn en veel verdriet,
en natuurlijk, dat wilde je helemaal niet.

Je zocht een manier om jezelf te bewijzen,
maar je vriendschap begon al wat te vergrijzen.
Dus begon je andere te slaan,
en uiteindelijk kwam jou dat duur te staan.
Je had veel woede en drift van binnen,
een gevoel van misplaatstheid die je wilde innen.

“Wat heb je gedaan?”
vroeg jij je af toen je naast het lijk ging staan.
De dood was hier langs geweest,
en de persoon die jij nu pestte, gaf de geest.
Jezelf kun je het nooit vergeven,
het verdriet dat je aan zijn nabestaanden hebt gegeven.

This entry was posted on Monday, August 29th, 2011 at 06:49 and is filed under Het leven van, Nederlands, Rijmende kunsten. You can follow any responses to this entry through the RSS 2.0 feed. You can leave a response, or trackback from your own site.