image by Corona, edited by Gsorsnoi

19-12-1957.
Met die ene dag heb ik een slechte band,
die dag heb ik mijn benen verbrand.
Ik was bezig met het opsporen van mijnen,
niet wetende dat die ene mijn benen liet verdwijnen.

In een flits waren ze weg,
het werd toen omschreven als ‘dikke pech’.
Eén klap en kon niet meer lopen,
door alle verdriet heb ik me klem gezopen.

Daardoor raakte ik iedereen om me heen kwijt,
mijn vrouw, mijn kinderen, mijn familie en daarvan heb ik heel veel spijt.
Het waren zware tijden,
deed me veel verdriet, maar kon het niet vermijden.

Ik had pijn, verdriet en was agressief,
en dat alleen maar door zo’n explosief.
Mensen in mijn wijk waren me ook aan het slopen,
opmerkingen van: “Wat raar, dat je niet meer kan lopen!”

Zakte steeds meer in een dieper dal,
totdat een stem zei: “Hé, doe eens niet zo mal.
Kom eens uit dat gat,
want eigenlijk ben je gewoon een schat.
Iemand van wie ik hou,
en ik al jaren goed vertrouw”.

En door die lieve woorden,
ben ik weer een heel ander mens geworden.
Een man met weer zin in het leven,
liefde krijgen en liefde geven.
Dat is waar het op staat,
en alles in het leven over gaat.

This entry was posted on Friday, July 29th, 2011 at 09:44 and is filed under Het leven van, Nederlands, Rijmende kunsten, Verbaal Genot. You can follow any responses to this entry through the RSS 2.0 feed. You can leave a response, or trackback from your own site.

1 Comment

  1. July 30, 2011 @ 20:00


    Foto is erg treffend gekozen! 😀
    Van je gedichten DJ p and p vind ik dit één van de betere. Goed hoor.

    Posted by Sandra

Leave a Comment

Please note: Comment moderation is enabled and may delay your comment. There is no need to resubmit your comment.