image by VanderWoude, edited by Gsorsnoi

Het bleek een lumineus idee: Jenny had er ineens niet zoveel behoefte meer aan om mee te gaan naar de High Tea in Gohes City, zodat we Retroman hadden aangeboden of hij haar plaats dan wellicht wilde innemen. Het was haar eigen idee geweest dit uitje te organiseren om tezamen met onze dochter en haar vriendje tot een gezellige weekendbesteding te komen. Ieder hadden wij ons eigen tafeltje, zodat de jonge kalverliefde verder tot ontplooiing kon komen, terwijl mijn schat en ik ook even konden genieten van een romantisch samenzijn. Alleen werd er op het laatste ogenblik voor één van ons roet in het eten gegooid, doordat een zware werkweek met veel gereis een wissel begon te trekken op wat Jenny naar het weekend toe nog kon opbrengen. Met reeds enkele andere activiteiten die er in datzelfde weekend stonden gepland in het vooruitzicht, zag ze plotseling als een berg op tegen opnieuw een aantal uur te moeten besteden in het openbaar vervoer en moest zich daarom excuseren. Achteraf bleek dat maar goed ook.

Gelukkig was Retroman blij verrast in haar plaats mijn ‘date’ te willen zijn. Ik had hem die donderdag meteen gebeld. Verheugd verlangde ik ineens met geheel andere vorm van voorpret naar die bewuste zaterdag, omdat ik deze fijne vriend toch ook alweer een flinke poos niet had gezien. Nerderige feitjes uitwisselen, goede oude tijden ophalen van bij onze gezamenlijke ex-werkgever, praten over de artikelen op de Tycoon Newspaper en hem er op strategische wijze van overtuigen dat het nu wel een mooi moment zou zijn om toch ook die Doom-levels van mij eens te gaan spelen. Het was al zo lang geleden dat ik die had ontwikkeld en had ze eigenlijk nog nauwelijks door iemand kunnen laten testen. Oh, ik zag het al helemaal zitten! En zo kwam het dat ik me met twee tieners in de trein naar Gohes City begaf en kon uitkijken naar het weerzien van deze al even grote nerd als ikzelf bij Het Badhuis in het oostelijke deel van die grote stad.

We mogen dan in sommige weken weleens dagelijks per mail contact hebben met elkaar, het was nu al zo lang geleden dat we als twee ouwe rakkers met een kop thee op tafel over onze dagelijkse bezigheden had geouweneeld. Het werd hoog tijd dat we daar eens verandering in aanbrachten. Soms hoeft vriendschap helemaal niet uit wezenlijke wekelijkse ontmoetingen te bestaan. Maar hoe fijn en heerlijk is het dan als je elkaar na lange tijd wel weer eventjes kunt zien?
Het Badhuis liet zich makkelijk vinden; we stapten in Oost uit een krakende tram – die zijn beste tijd inmiddels wel heeft gehad – en liepen één straatje uit, recht op het café af. Het bouwwerk vormde de spil van een pleintje. Aan vier kanten stroomde het verkeer in haar hectiek voorbij, al leek eenieder die aan de tafeltjes in het midden daarvan zat, zit weinig aan te trekken van al die onrust. Integendeel; iedereen zat heerlijk binnen en lieten schijnbaar alle rassen aan koetjes en kalveren de revue passeren onder het genot van een van een vleug honing voorziene bak muntthee of iets anders uit het assortiment. Buiten begon het ook nog ietwat te miezeren. Dus gaf ze eens ongelijk!

Met de kinderen betrad ik hetzelfde plein en voegden ons bij de andere bezoekers. Jenny had alles piekfijn geregeld; via een online deal had ze verzorgd dat alle versnaperingen vooraf al waren betaald (waarvoor dank!). Het enige wat wij hoefden te doen, was achteraf een coupon overhandigen aan een serveerster en voldaan het pand weer verlaten.
Zo gezegd zo gedaan. Retroman arriveerde slechts een paar minuten later dan wijzelf. Dus terwijl ik het verliefde koppel een plaats aanwees, zwaaide ik hem in een telefoongesprek naar binnen. Alsof we gisteren nog als collega’s hadden samengewerkt, wat inmiddels ook reeds 8 jaar geleden was. Ik mijn eerste grijze haren, hij wat inhammen. Verder waren we geen spat veranderd. Twee nerdige dertigers waarbij de tijd zo’n beetje stil was komen te staan toen we elkaar voor het eerst de hand hadden geschud. We lachten wat, maakte extreem flauwe grappen en haalden in alle rust die goede oude tijden op.
Ons tafeltje volgde hetzelfde arrangement als dat van de kinderen. Voor ons stonden twee koppen thee, klaar om ieder moment hervuld te worden met de pot thee die ernaast was gezet, en een gelaagd treetje waarop verschillende ‘zoete broodjes’. De rest van de gezelligheid was voor onszelf om ingevuld te worden.

Jammer is het dan, wanneer de engelse gezegde ‘time flies when you’re having fun’ een einde moet maken aan het geheel. Retroman had later op de middag namelijk nog een andere afspraak. Bovendien wilden de kinderen en ik ook wel weer een beetje op tijd thuis arriveren. Nog volop in onze gespreksonderwerpen wierpen we een oog op de klok en stemden in met het moment waarop we zouden vertrekken. Een cruciaal besluit. Daar zouden we later nog uitgebreid op terugkomen.
Retroman en ik bleven voor we opstapten nog even hangen in een filosofie over hoe toeval geen toeval kon zijn en dimensies worden gecreëerd door de keuzes die eenieder in z’n leven maakt. De theorie zou hierop neerkomen dat bij iedere beslissing die een mens maakt, nieuwe werelden ontstaan gelijk aan de veelheid van keuzemogelijkheden die vooraf gaan aan dat ene besluit. Had ik bijvoorbeeld in mijn jeugdige jaren er niet voor gekozen om op badminton te gaan, dan zou ik vrijwel zeker Jenny nooit hebben ontmoet. Ik zou dan niet met Doubleyou in de onenigheid zijn beland over hoe een ‘heren dubbel’ gespeeld moest worden en zodoende niet uiteindelijk met hem bevriend zijn geraakt. Zonder hem als vriend was het uitgesloten dat hij mij er een aantal jaar later van zou overtuigen om eens te gaan uitproberen wat ‘chatten’ was. En precies die aanmoediging bracht mij online tot de verleiding verliefd te worden op Jenny, die in het verre Filippijnen woonde. Het is een hele ketting van keuzes geweest. Doubleyou of ik hadden namelijk ook kunnen besluiten om niet te komen tot het bijleggen van ons geschil, zodat onze vriendschap nooit had kunnen ontstaan. En accepteren dat chatten misschien toch wel een leuke bezigheid is, was ook iets waar ik het mee oneens kon blijven zijn.
Toch geloof ik dat er met het aantal keuzes die er in de loop der tijd aan ons worden voorgelegd automatisch nieuwe dimensies worden gecreëerd waarin we anders hadden beslist. Zo bestaat er een versie van mij, in een heel ander universum, waarin ik met een hele andere vrouw ben getrouwd. Of misschien wel helemaal niet. Net zoals dat ook moet gelden voor het levensverloop van Jenny. Retroman had ik misschien wel niet eens gekend als ontwikkelingen een ander beloop hadden genomen. Werelden bestaan bij de gratie van de mogelijke andere paden die er kunnen worden ingeslagen. Dat is hoe ik het zie.

Retroman kon nu een paar dingen doen (opnieuw een keuze!): mij schaapachtig aankijken en/of mij compleet voor gek verklaren, of hij kon meegaan in deze geesteswetenschap, misschien wel gewoon omdat hij de theorie plausibel vond. Het scheen mij aan dat hij koos voor het laatste, gezien zijn reactie op mijn relaas. Voor het verdere verloop van deze dag was zijn standpunt interessant, maar net zoals dat voor mijzelf gold, van weinig invloed op de gebeurtenissen die nog zouden volgen. Was het voorbestemd dat we het juist vandaag en juist hier over dat onderwerp moesten hebben? Het is een vraag die ons lang zal bezighouden. De profetische waarde was in elk geval enorm!

Op een goed moment stonden we buiten op het verkeersplein en gevoed door Retromans kennis van de dienstregeling van het openbaar vervoer liet ik mij leiden welke tram- of buslijn nu het beste was om te pakken. Ik liep ietsjes op hem en de kinderen vooruit en kreeg daardoor zijn laatste suggestie niet helemaal goed mee. Mede doordat zijn advies in de herrie van het verkeer verstomde. Hij had naast de tramdienst aan de overzijde van de straat namelijk nog een alternatieve route voor ons bedacht: een buslijn, die aan deze kant van de straat ieder moment kon arriveren. Ik stak het zebrapad over toen Retroman zijn idee herhaalde. Ditmaal drong het wel tot me door en keek ik naar hem om. Ik meen dat dezelfde bus waar hij op doelde zojuist aankwam, terwijl ik nog twijfelde of we voor zijn eerste of tweede suggestie moesten gaan. Voor de bus kiezen zou hebben betekend dat we gehaast afscheid moesten nemen. Retroman moest dezelfde tram hebben om thuis te komen die hij ons in eerste instantie had geadviseerd. Dus bracht dit de optie met zich mee om nog even wat na te babbelen.
Uiteindelijk treuzelde ik te veel, waardoor de bus alweer op het punt stond om te vertrekken en we die dus miste. Wat achteraf maar goed was ook!

Onderweg in de tram hadden we afscheid genomen van Retroman en kwamen door niet voor de bus te hebben gekozen net te laat op het centraal station aan om de trein van zes uur nog te kunnen halen. Daar uiteindelijk toch aangekomen had ik met de kinderen nog wat verwarring over welke verbinding we precies moesten nemen, omdat ik uit ervaring weet dat één route over het kanaal naar het noorden in het weekend is afgesloten. Bij het plaatsje Halfweg werd er gebouwd aan een nieuw station. En om de pendelende passagiers tijdens de werkweek zoveel mogelijk te ontlasten, werden deze werkzaamheden in het weekend gepland. Ideaal voor de mensen door de week, maar uitermate irritant voor de reizigers in het weekend. Zeker wanneer dit extra reistijd oplevert via een omslachtige andere route. Zodoende waren wij in de eerste plaats ook juist via die rare route in Gohes City beland, dus leek het mij logischer om diezelfde route terug naar huis te nemen. De kinderen echter, stelde voor om toch over Haarlem terug te gaan. Het was sneller, en de werkzaamheden waren voor die zaterdag afgerond, dus dat kon inmiddels ook.
Eerder had de keuze om naar de kinderen of naar mijn eigen gevoel te luisteren nog heel wat kunnen uitmaken; hadden we namelijk toch de bus gepakt, dan hadden zij mij beslist overtuigd om de trein van zes uur te nemen. Die we in dat geval ook gehaald hadden!

Zaterdag 21 april 2012 – als gevolg van de onoplettendheid van een treinmachinist en een verouderd beveiligingssysteem, rijdt de sprinter van Gohes City naar Uitgeest even over de klok van zes frontaal in op de intercity van Den Helder naar Nijmegen. In beide treinen zitten honderden passagiers. Dat gebeurt op de Singelgrachtbrug ter hoogte van het Westerpark. Er vallen 125 gewonden, waarvan 45 ernstig. Het zou met name om botbreuken en ernstige kneuzingen gaan. Het duurt ruim drie uur voordat alle passagiers uit de twee treinen zijn bevrijd. De reddingswerkzaamheden worden bemoeilijkt doordat de brandweer lastig bij enkele coupes kan komen daar deze midden op de brug staan.
Het missen van een rood sein legt het treinverkeer in Gohes City tot in de late uurtjes volledig lam. Passagiers die over station Sloterdijk naar Haarlem of Zaandam moesten reizen zijn voor de rest van de avond aangewezen op busvervoer, taxi’s of opgepikt worden door familie of vrienden met de auto. Voor wie dat laatste geen optie is, kan worden gerekend op meer dan anderhalf uur extra reistijd.

Zondagmiddag werd ik gebeld. Ik was die arme Retroman helemaal vergeten. Doordat wij tegen de vier uur bezig zijn geweest om van Gohes City naar Beverwijk te komen, is mijn eerste prioriteit geweest dat het vriendje van onze dochter weer veilig naar huis kon en zijn ouders daarvan op de hoogte werden gehouden. De laatste restjes batterij op onze telefoons stelden ons nog maar net in staat om zijn vader op tijd te verkondigen dat wij nìet in die trein zaten.

Maar als wij toch eens wel in die bus hadden gezeten… dan had dit verhaal heel anders kunnen aflopen.

This entry was posted on Saturday, June 30th, 2012 at 17:40 and is filed under Nederlands, Retourtje naar hier en terug, Scherpe Blik. You can follow any responses to this entry through the RSS 2.0 feed. You can leave a response, or trackback from your own site.