Lekker bijdehand: terwijl de zonnestralen het gazon nog van een rijke glans voorziet alsof we ergens midden in juli zitten, komt Joaquima naar papa toe met een wasmand in haar armen. Ze onderbreekt mij in mijn bezigheden met de vaat en gebiedt mij om de deur naar de tuin open te doen. Aanvankelijk ben ik het met haar oneens om nu al de was te gaan afhalen, maar toch weet ze mij te overtuigen de tuin in te komen. Joaquima (nog geen twee) doet zelf de deur op de grote haak en trekt mij richting de droogmolen. Oké, oké, denk ik en begin langzaam met het afhalen van de net-niet-droge was. Nog geen minuut later betrekt de hemel en begint het te spetteren. Shit, denk ik, ik mag nog opschieten ook. Kleine Quima loopt tussen mijn benen door al het wasgoed aan te nemen dat ik haar aanreik en stopt het haastig in de wasmand. Plotseling schrikt ze wanneer er boven onze hoofden een luid krakend geluid te horen is. Onweer! Gauw trek ik het laatste beddengoed van de droogmolen en vouw ik hem op. Joaquima had de mand al achter haar aangesleept naar binnen toe en ziet hoe papa met de laatste was binnen rent. Ten slotte begint het echt te plensen.
Nu vraag ik je: kon Joaquima echt het weer voorspellen?