Ik ben een egoïst, maar gelukkig is er toch niemand die dat door heeft.
Een eerdere werkgever zei eens tegen mij: “Het zou jou niet misstaan als jij iets egoïstischer was.”
Dit adviseerde hij mij toen ik bij dat bedrijf weg ging – hoewel ik het er helemaal niet slecht had – en wij elkaar een laatste hand gaven.
(Magere Hein & Retroman puffen even uit)
The last man on Earth sat alone in a room. There was a knock on the door…
Fascinerend hoe slechts twee zinnen je de stuipen op het lijf kunnen jagen.
In bovenstaand voorbeeld van detective- en sciencefictionauteur Fredric Brown is het de angst voor het onbekende die de lezer doet huiveren.
Door het ontbreken van een gesloten einde wordt de lezer gedwongen een eigen invulling te geven aan het verdere verloop van deze situatie, en de kracht van de verbeelding is dikwijls sterker dan hetgeen wat de schrijver op papier had kunnen zetten.
Ik ben een groot fan van korte verhalen. Vooral in de genres horror en sciencefiction kan ik smullen van hersenspinsels die mij onderdompelen in ijzingwekkende taferelen, mij op het verkeerde been zetten en/of mij met een naargeestig gevoel achterlaten.
Recentelijk struinde ik de krochten van het internet af in mijn queeste voor gruwelgenot, en tot mijn vreugde stuitte ik op een fenomeen dat mij erg aansprak: de zogenaamde ‘two-sentence horror stories’, oftewel horrorverhalen die enkel uit twee zinnen bestaan.
Hier zijn een aantal van mijn favorieten:
My daughter won’t stop crying and screaming in the middle of the night.
I visit her grave and ask her to stop, but it doesn’t help.
As soon as she looked, the man looking in her bedroom window darted away.
Her room was on the second floor.
TIME MACHINE REACHES FUTURE!!! …nobody there…
He Even reads over my Letters to make sure i spelled everything Perfectly. although My capitalization isn’t Excellent yet.
I saw the happiest man with the biggest smile ever buying baby clothes in my shop.
A week later, the same man without the smile returned the clothes.
I crawl into bed, feel the cool touch of her fingertips against the nape of my neck, and I sigh, “not tonight, honey.”
She tiredly calls out from the bathroom in agreement.
Sleep did not come to me easily that night in the cabin in the woods, for the portraits on the wall only portrayed the deformed, the decrepit and the damned.
Sleep has never come easily to me ever again, for when I had woke I found no portraits, only windows.
Omdat WSNOI wemelt van de creatievelingen en horrorfans, leek deze ultrakorte stijl mij een amusante manier om jullie aan het schrijven te krijgen.
Dus: schroom niet om de digitale pen te hanteren en de comments-sectie te vullen met verderfelijke verzinsels!
Hier zijn alvast een paar van eigen makelij (in het Engels, omdat ik ze oorspronkelijk voor een Engelstalig publiek had geschreven):
The fortune-teller told the young man he’d live to be a hundred.
His screams echoed through the dungeon halls.
A year after his wife had passed away, Henry decided to look through their photo albums.
He regretted the fact he had so few pictures of her, so he went down to the cellar to take some new ones.
The children looked outside and saw their father standing there, smiling and waving.
Behind them, the flames grew higher and higher.
Zo, nu weten jullie ook weer hoe mijn weekendbesteding eruit ziet.
“Zuigen maar!”
Oftewel: een zeugma. Bovenstaand is namelijk een stijlfiguur, een stijlfout waarbij in dit geval een werkwoord twee woordgroepen verbindt, terwijl dat werkwoord in relatie tot de beide zinsneden verschillende functies vervult.
Het meervoud van dit stijlfiguur maakt deel uit van mijn favoriete woorden: zeugmata… of moet ik in dit geval zeggen: zuigmata?
Meer over zeugmata: http://nl.wikipedia.org/wiki/Zeugma_(stijlfiguur)
