image by chris.corwin, edited by Gsorsnoi

Het werd wel weer eens tijd dat we jullie gingen verwennen met een artikeltje in de categorie ‘Gekalibreerde gedrochten’. Het laatste artikel op de Tycoon Newspaper dateert alweer uit 2008. 6 Augustus 2008 wel te verstaan. Toen schreven we over de Megalodon. Dat artikel en degene die we je nu zullen voorzetten zijn eigenlijk zelfs al veel ouder. Ik schreef ze in 2000, toen er van een digitale versie van de Tycoon Newspaper nog lang geen spraken was. Het zijn verhalen uit de Tycoon Newspaper Archieven.

Hierbij dus het originele verhaal over de Narwal zoals ik deze toen heb geschreven.
De theorie is inmiddels wel wat achterhaald. Maar wat geeft het?
De volgende keer neemt mijn alterego Achmed Liën deze categorie voor zijn rekening. Maar voor nu, nog even mijn oude versie:

Suikerzoet Troetelbeer-gehalte.

Ja ja, geef het nou allemaal maar toe: we hebben allemaal wel eens ‘My Little Pony’ zitten kijken. Die zoetsappige tekenfilmserie met allemaal kleine eenhoorntjes en een suikerzoet Troetelbeer-gehalte. Ze hadden alle kleuren van de regenboog en de één huppelde nog irritanter vrolijk rond dan de ander.
De mannen onder ons denken misschien wel dat ze allemaal zo mannelijk zijn en vol testosteron de stoere knap kunnen uithangen. Maar diep in ieder van deze koele kikkers schuilt nog altijd dat kleine lieve onschuldige ‘My Little Pony’-hartje. Ahum, blêh!

Maar goed, het gaat mij er hier helemaal niet om of je nou een bikkel bent of een softy. Het gaat mij hier om zo’n paardje van dat gnoomformaat. Je weet wel: de eenhoorn. Zo’n lilliput poepfabriek. Zo’n dwergknol met een bovenmaatse breinaald op hun kop. Vind je het gek dat ze alleen bij vrouw

Laten we eerlijk zijn: we hebben allemaal wel eens naar ‘My Little Pony’ gekeken. Die zoetsappige tekenfilmserie met kleurrijke eenhoorntjes en een hoog Troetelbeer-gehalte. Ze hadden alle kleuren van de regenboog en de één huppelde nog vrolijker rond dan de ander. Zelfs de stoerste onder ons, die denken dat ze overlopen van testosteron, hebben diep vanbinnen dat kleine, lieve ‘My Little Pony’-hartje. Ahum, blêh!

Maar goed, het gaat hier niet om of je een bikkel bent of een softy. Het gaat om dat kleine paardje van gnoomformaat: de eenhoorn. Zo’n lilliputter-poepfabriek met een bovenmaatse breinaald op zijn kop. Vind je het gek dat ze vooral bij vrouwen in de smaak vallen? Verschrikkelijk vind ik ze. Toch… inderdaad… ook ik heb ‘My Little Pony’ wel eens gekeken.

Visuele kruising.

De eenhoorn is zo mythologisch en oud als de Bijbel. Het zou me dan ook niet verbazen dat wanneer je bij de schimmel van Sinterklaas op zijn neus tussen de grijze schimmelharen kijkt, er een litteken van die verdraaide lans te vinden is.

Kortom, die bezemsteel van dat arme beest heeft, net als Sinterklaas en de Kerstman, behoorlijk wat vragen opgeroepen. Heeft er überhaupt ooit wel eens zo’n beest bestaan? Nee, niet Sinterklaas, sufferd!

Er is een stellige theorie die geloofwaardig omschrijft hoe de eenhoorn ontstaan zou kunnen zijn. In feite zou de zogeheten ‘eenhoorn’ nog steeds kunnen bestaan. Het dier ziet er alleen niet direct uit als een paard en door de lucht vliegen kunnen ze ook niet. Zwemmen kunnen ze wel.

De eenhoorn zou namelijk worden belichaamd door een kruising tussen een paard en een narwal. Een visuele kruising wel te verstaan!

Bovenmaatse satéprikker.

Een narwal is een dier dat in de Noordelijke IJszee leeft en een behoorlijke lans op zijn kop met zich meedraagt. Even buiten het midden van de kop van de narwal groeit er een spiraalvormige tand uit. De narwal is een soort tandwalvis en heeft twee tanden. Eén tand blijft echter onderontwikkeld in zijn kaak zitten, terwijl de ander naarmate het dier ouder wordt groter en groter groeit. Deze tand kan wel 3 meter lang worden en heeft een spiraalpatroon van links naar rechts.

Deze zwaardvormige tand gebruikt hij niet zozeer als wapen, maar mogelijk als een stoottand om in de paringstijden mannetjesnarwallen mee weg te stoten van het wijfje. ‘Geef mij het vrouwtje, anders prik ik je lek’. Zo gebeurt het vaak. Het zwakkere mannetje verliest het dan en wordt uit de groep gestoten of bezwijkt aan de aangebrachte verwondingen. Het vrouwtje heeft hier allemaal weinig last van: zij heeft geen lans en hoeft ook niet te vechten.

Recent onderzoek suggereert echter dat de slagtand van de narwal een sensorische functie heeft. De tand zit vol zenuwen en kan veranderingen in de omgeving detecteren, zoals variaties in zoutgehalte. Dit kan helpen bij het opsporen van voedselbronnen en het vinden van geschikte partners.

Voorloper van Photoshop.

De voornaamste reden waarom men denkt dat de narwal voor een eenhoorn moest doorgaan, is omdat men vermoedt dat ooit een uit het water opspringende narwal in het silhouet met een paard op de voorgrond voor dit mythische dier is aangezien. In de middeleeuwen werden de slagtanden van narwallen verhandeld als eenhoornhoorns en werden ze gewaardeerd om hun vermeende magische krachten. Ze zouden bijvoorbeeld bescherming bieden tegen vergif en ziekten kunnen genezen.

Tegenwoordig kunnen we dit met Photoshop veel gemakkelijker voor elkaar spelen. Maar aangezien ze toen nog niet geloofden in Photoshop en Hans Anders pas in de twintigste eeuw werd geboren, kun je ze deze visuele verwarring moeilijk kwalijk nemen.

Kortom, de narwal, met zijn indrukwekkende slagtand, heeft door de eeuwen heen bijgedragen aan de mythes en legendes rondom de eenhoorn. Hoewel we nu weten dat deze ‘zee-eenhoorn’ geen mythisch wezen is, blijft hij fascineren en spreekt hij tot de verbeelding van velen.

This entry was posted on Saturday, January 9th, 2010 at 21:05 and is filed under Gekalibreerde Gedrochten, Nederlands, Tycoon Newspaper Archieven. You can follow any responses to this entry through the RSS 2.0 feed. You can leave a response, or trackback from your own site.