Sommige collega’s herken je aan hun teksten. Het zijn de verhalen die ze vertellen, de opmerkingen die ze maken als je binnen komt lopen op het werk of de namen die ze aan je geven. Dit soort collega’s maak je één keer mee en ze blijven je altijd bij.

Zo heb ik ook zo’n collega die prima tussen die gasten thuis hoort. Momenten zijn er genoeg dat je hem niet hoort. Want dan is hij druk bezig achter zijn monitortje met het analyseren van pipen en pidjes. Maar owee als hij z’n oren spitst op het moment dat hij collega’s hoort praten over een onderwerp waarbij hij denkt zijn bijdrage te kunnen leveren.

Dan gaat zijn mond dan open en begint hij te ratelen tot je oren er werkelijk afdonderen. Dan past er echt geen entertje meer tussen. Dan is het bla-die-bla en lijkt er geen eind aan te komen. Alle collega’s vallen stil en is deze man alleen aan het woord. Zijn stemgeluid vult rijkelijk de akoestiek van de werkvloer zodat telefoongesprekken niet meer mogelijk zijn en je beter even kunt wachten tot hij is uitgesproken.

En wachten kun je. Want bla-die-bla, het is net Truus de Mier. Maar in plaats van ‘tuut, tuut, tuut, tuut’ klinkt het bij hem meer als ‘pidderdepid’. Maar goed, om een lang verhaal kort te maken, deze man praat graag en veel. Als het niet om die gasten gaat die zo zitten te klootzakken dan gaat het wel om een stukje code waarbij X is gelijk aan Naked. Of hoe noem je het ook alweer?

Nee, duidelijk.

Een entertje hier of daar en er zijn alweer een paar regeltjes tekst gevuld en die collega van mij die ratelt wel door. Dat geneuzel allemaal. Bla-die-bla en weer begint de volgende zin in het verhaal.
Al wat je als collega kan doen is gevangen blijven in zijn blik en met lede ogen, wat zeg ik, met lede oren aanhoren wat hij ons allemaal te vertellen heeft. Pidderdepid, dat geneuzel allemaal. Dat ze het niet zus of zo. Hadden ze dat pid-segment in de pijp een beetje anders hadden gedaan. Nu ontbreekt er een stukje code en kan het programma niet vooruit. Die gasten hadden dan beter … dat geneuzel!

Maar goed, om een lang verhaal kort te maken. Hij heeft misschien nog wel iets op de plank liggen waarmee het met een beetje klootzakken hier of daar een stuk vlotter had gekund. Dan hadden die gasten er allang uitgeweest. Bla-die-bla … nee, duidelijk!

Niet om nou te gaan zitten bitneuken, maar hij zou dat in de koppeling wel anders hebben aangepakt. Een touwtje hier, een touwtje daar. Geen geneuzel, gassen met die hap.

Heerlijk zo’n collega! Geen woord tussen te krijgen. Een cabaretvoorstelling van Bert Visscher is er soms niets bij. Toch pik? Zeg nou zelf! Er is geen touw aan vast te knopen soms, maar soms is het wel gewoon vermakelijk om te aanschouwen hoeveel woorden er uit één persoontje kunnen komen die allemaal verband lijken te hebben met eenzelfde onderwerp.
Die collega van mij kan er niets aan doen, maar hij is gewoon zo. Laat hem vooral zo door klootzakken. Van je bla-die-bla. En je moet niet raar op je neus vallen wanneer je tot de conclusie moet komen dat er nog logica en verhaal in zit ook.

Maar goed, om een lang verhaal kort te maken. Hij is op vakantie …

… en wij ook!

Nee … Duidelijk!

This entry was posted on Tuesday, July 28th, 2009 at 12:31 and is filed under Duimzuigerij, Nederlands, Onbedoelde mening. You can follow any responses to this entry through the RSS 2.0 feed. You can leave a response, or trackback from your own site.