image by thehenk, edited by Gsorsnoi

Voor het vertrek naar de werkgevers heden ochtend legde mijn echtgenote Jenny mij nog een vraag over haar kleding voor. Mijn vrouw wil er graag verzorgd uitzien, zodat ieder detail, hoe minutieus ook, onverdeelde aandacht behoeft. Menig man zal deze situatie herkennen en wordt hier zelfs misschien wel dagelijks door zijn eega mee geconfronteerd. Een precaire zaak dus, waar zorgvuldig met het te geven antwoord moet worden omgesprongen. Gelukkig laat ik mij door dit soort vragen niet verrassen en ben ik altijd met mijn ongezouten mening hierop voorbereid, hetgeen door haar wordt gewaardeerd.
Er moet worden aangetekend dat mijn vrouw Filippijnse van afkomst is, inmiddels prima Nederlands spreekt, maar toch af en toe met de uitspraak van bepaalde woorden en grammatica nog wat worstelt. En ik moet haar beslist nageven, sinds ze in Nederland is, schroomt ze niet om, bij twijfel aan het juiste zins- of woordgebruik, het gewoon te proberen. Angst om iets verkeerds uit te spreken komt niet bij haar op. Deze kranige instelling rondom het taalgebruik leverde vanmorgen daarom dan ook weer een allerschattigste verspreking op.
Terwijl ik nog wat voorbereidingen trof om kort daarop onze jongste dochter uit haar bedje te halen, had Jenny zich al in haar jas gehesen om spoedig naar haar werk te vertrekken. Tas en alles was ingepakt of in gereedheid gebracht om na een zoentje elkaar een fijne dag te wensen. Het enige wat ze wel nog even wilde weten was of ze voor de dag er wel presentabel genoeg uit zag. Want tja, die zilver- met zalmkleurige instappers van Louise Vuitton… zou dat wel gaan bij die nette donkere pantalon?
“Schat,” begon ze, toen ze zelf de conclusie al had getrokken dat de schoenen vloekten, “ik denk ik heb nieuwe vrije loop-, euh… vrije-… hoe noem je dat? Vrij lopende…?”
Nog niet helemaal ingeschakeld keek ik van mijn ontbijtje en andere handelingen op en repeteerde niet-begrijpend een deel van de vraag:
“Vrije-…schoen? Huh?”
Totdat ze ten slotte zelf probeerde:
“Vrije uitloopschoenen?”
Op dat moment moesten we allebei lachen. Terwijl bij Jenny het schaamrood inmiddels op de kaken verscheen, zag ik mijn ‘kippetje’ al voor me en moest ik hierbij onwillekeurig aan gelaarsd pluimvee denken dat, bij het leiden van een gelukzalig leven, ons reeds van ons dagelijks ontbijt aan het voorzien was. Het was maar goed dat Jenny mijn scharrel niet is, anders zou je er nog andere gedachten aan kunnen linken. Gelukkig moest ze er zelf ook hard om lachen, maar drong wel bij mij aan om haar eindelijk te verlossen met de juiste term:
“Vrijetijdsschoenen zul je wel bedoelen, schat, of niet?”

Heerlijk vind ik dat soort versprekingen altijd. En, clown van het huis dat ik ben, voer ik het ongemak vaak nog even ietsjes op tot net onder de grens dat het irritant begint te worden.
Laatst moest ik ook zo lachen toen ze mij per e-mail een vraag stelde, omdat we een klusjesman in huis hadden voor een verbouwing, of we nog ergens nieuwe ‘stofzuiker tasjes’ hadden. Haha, prachtig! Om over de ‘stoelpadden’ nog maar niet te spreken. Meestal als ze dit soort fantastische uitspraken maakt, plaag ik haar dat ze weer ‘Jenny-taal’ gebruikt, waar ze dan toch vaak weer iets minder om kan lachen…