By karelriemelneel | May 28, 2013 - 6:52 pm - Posted in Duimzuigerij, Nederlands, Vacaturepagina: De Assistent Kanarievouwer

Soms hoef je als redactielid nauwelijks in de pen te klimmen om een amusant artikeltje op papier te kunnen zetten. Mensen om je heen of andere bronnen dragen in voorkomende gevallen zelf al voldoende inspiratie of leesvoer aan, dat enkel nog een beetje geredigeerd moet worden om een leesbaar geheel te vormen. Uiteraard bezondig ik mij niet te snel aan het klakkeloos ‘overnemen’ van deze informatie, met de kans dat het dan als plagiaat wordt opgevat, maar een spam-berichtje dat ik maandag(!) in mijn mailbox ontving was wel zo wonderlijk, dat ik het niet kon laten.

Over onbestaande beroepen gesproken:

Goedemiddag!

Een snelgroeiende internationale onderneming die over de hele globaal werkt is op zoek naar serieuze medewerkers, dus jou, met perfecte communicatieve vaardigheden, bekwame teamspellers, en met de competenties van een schrijvend leider.
Wij bieden u een baan aan om vanuit het uw huis met een onvolledige werkweek in de richting van een functie als een Allround Assistent Manager. Deze positie kan op het gehele territorium van Nederland worden verricht.

Onze voordelen:

  • maandelijks salaris
  • uitbetaalde bonussen
  • een werkrooster dat u aan past
  • gratis scholing
  • werkervaring is niet vereist, wel pré!
  • er zijn geen verborgen betalingen of investeringen
  • 9 tot 5 geen mentaliteit

Als u belangstelling heeft voor onze aanbieding en u wens nadere informatie over ons en over het aangeboden werk te ontvangen, verzoek ik u net een antwoord te schrijven op deze brief.

Dan ontvangt u het antwoord met 2 werkdagen.
Dank u.
Een hele fijn weekend toegewenst!

Met vriendelijke groet,

Gsorsnoi
Eerste personeelsmanager en directieleider

By gsorsnoi | May 15, 2013 - 6:54 am - Posted in Games, Nederlands, WSNOI

Ter gelegenheid van het 5-jarige jubileum van de Tycoon Newspaper starten we vandaag met een eenmalige Super Actie, een wedstrijd waarmee jij 250 sterren kunt verdienen.
Vol trots mag ik namelijk zeggen dat jaren ontwikkelwerk op WSNOI nu eindelijk z’n vruchten begint af te werpen en de site WSNOI aan populariteit begint te winnen. Steeds meer mensen melden zich erop aan en de activiteit op de site, met name op quizgebied, neemt enorm toe. Maar er valt meer te doen op deze site. Met spellen zoals Jack and the Bomb, Picture Tycoon en het galgjespel Herrezen van de Galg vallen veel sterrren te verdienen. En het is vooral voor het laatste spel waar ik extra aandacht voor wil vragen. Herrezen van de Galg is een hangman-spel waar je redelijk snel achter elkaar aan sterren kunt komen door woorden te raden. Jammergenoeg is het spel wat in vergetelheid geraakt, maar daar gaat verandering in komen:

Wie vanaf nu gerekend als eerste 100 galgjewoorden op zijn naam kan krijgen, krijgt van mij 250 sterren als beloning!

Ik wil er dus een wedstrijdje van maken, dat de eerste die 100 woorden bereikt, deze unieke beloning in ontvangst mag nemen. Want, wees wel, 250 sterren is al een KWART van wat je nodig hebt ook op WSNOI weer een level omhoog te gaan. Voel je vrij om de kans te laten liggen, maar dat zou wel eeuwig zonde zijn. Bovendien prijkt jouw naam straks in de top van de Most Wanted List!

BoB, Stoomkoker en Sandra hebben deze magische grens al gepasseerd. Maar zij vinden het niet erg dat deze kans aan hun neus voorbij gaat. Ze zijn allang blij als ze daardoor weer wat tegenstand krijgen in Herrezen van de Galg.
Let op: dus niet Traditionele Hangman gaan spelen, daar kun je geen sterren mee verdienen!

Er is geen sluitingsdatum voor deze actie. Het gaat erom wie het eerste die 100 woorden pakt!

Succes en we zien je graag aan de galg 😛

Speel het spel hier

By kornelisoflook | May 14, 2013 - 6:04 am - Posted in Eindelijk uitgeworteld, Galbakkerij, Nederlands, Redigeren en DT-filteren

Als couveusekindje ga ik door het leven als een persoon met heel wat afwijkingen. Alhoewel ik eigenlijk geen idee heb of die twee echt in verband met elkaar zouden kunnen staan, leg ik het altijd maar zo uit aan de mensen om mij heen, wanneer één van mijn afwijkingen weer eens ter sprake komt. Ik voer dan gemakkelijk mijn ‘slechte start’ op als oorzaak van zaken die bij mij net even anders zijn. Soms doe ik dat omdat het mij goed uitkomt, maar merendeels omdat het gewoon zo is of omdat ik – behoudens enkele overerfelijke bijzonderheden – geen andere verklaring vinden kan. Gemiddeld gezien mankeert mij dus meer dan menig ander. Het begint met de algemene ‘defecten’ waar iedereen wel last van zou kunnen hebben, zoals nachtblindheid, chronische verkoudheid, verminderd gehoor aan mijn rechterzijde, heftige allergie voor het vlees van olijven (godzijdank niet voor de olie), 6-teens voeten en één neusholte hebben waarvan het bot op de schedel nagenoeg dichtgegroeid is. Op een enkeling na zullen er velen met mij zijn die nu zullen roepen, ah, herkenbaar, dat heb ik inderdaad ook. Toch is er één afwijking die specifiek mij kenmerkt en waarvan ik in mij gehele iets meer dan dertig jaar nog niet één lotgenoot ben tegengekomen: ik kan helemaal geen zuur proeven.

Hè, hoe kun je nou geen zuur kunnen proeven? zul je nu misschien wel denken. Bestaat zoiets wel? Welnu, dat is precies het vraagstuk wat mij inmiddels al enige tijd bezig houdt en waar ik maar geen goed antwoord op vinden kan. Te meer, omdat ik dus nergens tegenkom dat er ook andere mensen hier last van zouden hebben. En dat terwijl dit voor mij toch echt een voldongen feit is. Zo rond googlend op het internet in mijn queeste hiervoor een verklaring of lotgenoten te vinden kom ik wel degelijk diverse hits tegen, maar geen daarvan lijkt ‘aangeboren’ als reden op te voeren voor het missen van deze smaaksensatie. Het lijkt er dus aardig op dat ik enig ben in mijn soort. Is geen zuur kunnen proeven dan echt zó zeldzaam dat die paar mensen – verondersteld dat er tenminste toch een paar net zoals ik rondlopen op deze aardkloot – nog niet eens de moeite hebben genomen op één van die honderdduizenden forums hun verhaal te doen? Hebben ze geen internet of interesseert het ze gewoon geen bal? Niet dat ikzelf toch noch toe, zo ver ben gegaan om mijn zegje daar te doen, maar ik post nu althans dit artikel. Ik krijg welhaast het gevoel dat mijn afwijking gewoon helemaal niet bestaat en dat ik het mij allemaal maar inbeeld.
“Hallo wereld?! Ben ik alleen?!”

Smaakdoofheid

Na een net iets grondigere zoektocht, kom ik dan uiteindelijk toch tot enkele resultaten die mijn remi-gevoel iets doen afnemen. Het is vooral het trefwoord ‘smaakdoofheid’ waar ik succes mee boek. Ik vond dat woord al een redelijk originele vinding van me, maar in dit geval waren er gelukkig ook al andere mensen op die creatieve samenstelling gekomen. Het leidt mij naar pagina’s waar mensen steun bij elkaar zoeken, omdat ze hun smaak kwijt zijn. Aha, denk ik dan. Ik heb ze gevonden. Maar na die posts wat beter te hebben gelezen blijkt ook hier weer dat het geen zuur kunnen proeven niet geheel het gespreksonderwerp is. Het gaat hier wel degelijk om smaakdove mensen, alleen is bij hun veelal het laten trekken van verstandskiezen of heftig roken de reden waarom ze nu geen smaak kunnen ervaren. Niet alleen zuur, maar ook de herkenning van zout, zoet en bitter blijken ze tijdelijk of in het geheel niet meer te kunnen. Uiteraard is dit heel vervelend voor hen, maar in het gros van deze gevallen keert bij hun de smaak gewoon vanzelf weer terug. Zij hebben tenminste nog kennis kunnen maken met deze smaak. Ik, in mijn geval, heb vanaf mijn geboorte nog nooit enig benul gehad wat zuur nou eigenlijk is. En alhoewel meningen hier nogal verdeeld over blijken te zijn, voor mij is dit een groot gemis. Er wordt wel eens gezegd dat zuur niet de aller fijnste smaaksensatie is, maar mag ik dat graag zelf even bepalen? Natuurlijk is iets missen dat je nooit hebt gekend een nogal zonderlinge deprivatie. Vergelijk het maar met aangeboren doofheid in tegenstelling tot gehoorverlies op latere leeftijd. Ondanks dat ik hier gelukkig (nog) niet over kan meespreken, kan ik mij levendig voorstellen dat de groep die pas later doof raken op z’n minst nu wel weten wat ze kwijt zijn. Iets wat je nooit hebt gekend, zou je ook niet kunnen missen, zeggen ze wel eens. Wel, dat mag dan misschien wel zo zijn, en ik mag beslist afkloppen dat het hier om mijn smaak gaat en niet één van mijn andere zintuigen, toch heb je het gevoel dat je met een leegte te maken hebt. Zouden mensen die vanaf hun geboorte kleurenblind zijn ook het verlangen hebben de leemte te willen opvullen?

Wat is smaak nou eigenlijk?

Smaak. Het is toch alles bij elkaar wel iets heel raars. Op je tong krioelt het werkelijk van de smaakpapillen. Het zijn zenuwuiteinden die stoffen kunnen opvangen die in ons voedsel zitten. Worden ze geprikkeld dan sturen ze signalen naar onze hersenen waar het vertaald wordt tot één van de smaken zoet, zout, bitter en als het goed is dus ook zuur. Umami hoort daar ook bij. Het is een wat minder bekende smaakwaarneming die in het begin van twintigste eeuw werd ontdekt en de ‘volheid’ of ‘hartigheid’ bepaalt.
Door het onderzoek naar mijn mankement ben ik er nu ook achter dat er collectief een foute opvatting is gaan ontstaan over hoe men denkt dat de smaak over je tong zou zijn verdeeld. Menigeen zal vol overtuiging zeggen dat je zoet proeft met het puntje van je tong, zout en zuur aan de zijkanten ervan kan worden ervaren en bitter achter op je tong ligt. Eens? Wel, dan is dat misschien wel het meest succesvolle broodje aap tot noch toe, want er klopt geen bal van en volgens mij stinken hele volksstammen daar in. Mezelf incluis. Het is een beeld wat we moeilijk kunnen loslaten en is ontstaan door een artikel dat in 1901 werd geschreven door Edwin G. Boring. Elk gebied van de tong zou gevoelig zijn voor een bepaalde primaire smaak. Een populaire gedachte, zo blijkt. Alleen heeft nader onderzoek inmiddels al enkele keren uitgewezen dat hier in het geheel geen sprake van is. De studie die Virginia Collings hier in 1974 naar heeft gedaan, is wellicht de bekendste tegenhanger van deze theorie. Zij stelt dat alle receptoren op de tong in staat zijn om alle smaken te herkennen en dat dus niet over verschillende gebiedjes is verdeeld.
Dit inzicht heeft ook mijn beeld over die zure afwijking van mij op z’n kop gezet. Het gaat er dus niet om dat ik smaakpapillen achter aan de zijkanten van mijn tong mis, nee, al mijn smaakpapillen tezamen doen het dus blijkbaar minder goed. Althans, als ik er vanuit mag gaan dat de wetenschap het nu wel bij het rechte eind heeft.

Het experiment

Evenals met kleurenblindheid kun je niet aan kinderen al in de wieg afmeten dat ze een klein gebrek hebben. Daar kom je vanzelf in de loop van je jeugd een keer achter. Alhoewel ik daar natuurlijk wel bij moet opmerken dat ze er op het consultatiebureau tegenwoordig ook erg alert op zijn. Toch hebben die artsen en verpleegkundigen, die daar werkzaam zijn, mij nooit een zuurtje in mijn mond gestoken en mij vervolgens gevraagd: “Proef je dit eigenlijk wel?”(Hier is mijn aanname dat zuurtjes ook echt zuur proeven!)
Pas in mijn puberteit, in het eerste brugjaar op de middelbare school, kwam ik erachter dat er iets bij mij afwijkend aan de hand was. Dit besef drong tot mij door tijdens een scheikunde-experiment. Klassieker had het haast niet gekund! En nee, ik ben niet in een vat vol gif gevallen waardoor mijn zintuigen zijn aangetast.
Doordat ik meningen om mij heen hoorde over hoe de smaak van voedsel werd geïnterpreteerd en geclassificeerd, had ik al lang door dat er iets niet in de haak was. Maar toen onze scheikundeleraar op die ene dag met dat proefje kwam aanzetten, was ik wel overtuigd. Het is haast jammer dat ik de naam van die knakker niet meer weet. Hij had een korte Duitse achternaam, dat herinner ik me nog wel (iets van Bohr staat mij bij). Enfin, hoe de man ook heette, hij was tijdens het begin van één van de lesuren op het idee gekomen om een kort experiment met ons te delen nog voordat hij proefwerkblaadjes bij ons kwam uitdelen. Op zijn bureau had hij een pot naast zich staan die zó groot was dat hij er met gemak een hoofd van één van zijn leerlingen op sterk water in had kunnen zetten. Het betrof een diepdonkerbruine glazen fles die bijna twee keer hoger dan breed was. Om één of andere reden heb ik het uiterlijk van die pot nooit kunnen vergeten. Het bruine glas waaruit het was geblazen was zo donkerbruin dat het haast tegen het zwarte aan zat. Achteraf vond ik de kleur wel goed gekozen, zeker gezien de inhoud. Onze scheikundeleraar had een typische manier van doen. Het was verder een aardige vent, lang, mager en sullig, maar doordat hij mij nogal emotieloos op mij overkwam liet hij in zijn aanzet naar het experiment al het theatrale achterwege en kondigde als een soort Lurch uit The Addams Family aan dat hij ons eens iets zou laten ruiken(!) Spannend! Ik mocht dan helemaal in de hoek achter in de klas hebben gezeten, toen Bohr de glazen dop losschroefde merkte ik direct aan de klasgenoten om mij heen dat er raars iets gaande was. Iedereen liet z’n pen vallen of draaide het bovenlijf haast kokhalzend achterom – oké, dat is misschien wat overdreven – en greep dadelijk naar hun neus. Het maakte reacties los zo van: “Gatver! Wàt is dàt?”
Vol verbazing, maar verder geheel nuchter keek ik om mij heen. Wat er ook was veranderd in de setting van dit lesuur, het viel mij direct op dat iedereen er last van had of door werd getroffen behalve ikzelf. Voor een moment dacht ik nog even of het er iets mee te maken kon hebben dat ik achter in de klas zat en daarom geen hinder ondervond van wat-het-ook-moge-weze dat mijn klasgenoten naar de neus liet grijpen. Echter, toen ik de klasgenoot naast mij aankeek, zag ik dat hij er ook last van had. Dus de locatie in het klaslokaal kon er niets mee te maken hebben. Het verlossende woord bereikte mij uiteindelijk toen Bohr statisch doch frivool verklaarde:
“Dit is nou mierenzuur.”
Verder beoogde hij er niets anders mee te bereiken dan ons alert aan het proefwerk te laten beginnen, dunkt mij. Maar vanaf dat moment ging er bij mij langzaam een belletje rinkelen. Op mij had dit experiment geen effect gehad. Weh?

Citroenen zijn zoet

Eenmaal overtuigd van mijn onvermogen om zuur te kunnen ruiken en dus proeven (die twee staan nou eenmaal in verband met elkaar) vielen er bij mij meerdere zaken op z’n plaats. Ineens snapte ik waarom iedereen om mij heen anders op voedsel en geuren reageerde dan ikzelf gewend was om te ervaren, alsof ik wereldvreemd was in de dagelijkse orgie van consumptie en immuun voor zure scheten. Nu begreep ik dat volkomen!
Dat was voor mij dan ook meteen een verklaring waarom ik het idee had voor gek te worden verklaard wanneer ik weer eens argeloos een citroen naar binnen werkte. Hoezo zuur, dacht ik dan, ben je niet goed geworden? Die dingen zijn hartstikke zoet joh! En mij maar aan blijven staren alsof ik een kneus was die op aandacht uit was. Eh, het spijt me zeer, maar het is toch echt zoet wat ik proef wanneer ik in zo’n geel geval bijt. Het is echt niet dat ik probeer een kunstenaar te zijn in mijn gezichtsplooien in bedwang te houden, ik proef die zure smaak gewoon niet. Toch denk ik dat ik wel weet waarom ik het als zoet ervaar en anderen bij die bewering denken dat ik een gaatje in mij kop heb; de smaak àchter het zuur is zoet. Het is hetzelfde als wanneer je de kleur geel (lees: zuur) uit de mengkleur oranje haalt. Wat je over houdt is rood (lees: zoet). Zo maak ik het dus wel vaker mee dat voor mij een geheel andere smaak de boventoon heeft in iets dat ik eet of drink dan jij dat zou proeven. Proefje doen?

Zuur pruimt

Ik kan mij werkelijk geen voorstelling maken van hoe het zou moeten zijn om zuur te kunnen proeven. Noem me maar een citroenvreter, ik vind zuur wel te pruimen. Soms hoor ik wel eens zeggen dat dit ‘gedrag’ van mij verwantschap heeft met Oost-Indisch doof zijn. Ik verklaar het als een minder bekende variant op volledige kleurenblindheid. Inmiddels ken ik een aantal mensen die daarmee geboren zijn en als je hen vraagt wat voor hun rood, groen of iedere andere gemiste kleur is, dan kunnen ze je dat niet uitleggen. Ze wijzen je kleuren aan met een omschrijving erbij waarbij je gaat denken, neem je me nou in de zeik? Zo moet je mijn afwijking ook eigenlijk zien. Alleen heb ik dat dan met de smaak zuur.

(De oorspronkelijke titel die ik overigens had bedacht voor dit artikel was ‘Zuur pruimt’)

By gsorsnoi | May 4, 2013 - 5:01 am - Posted in Algemeen, Duimzuigerij, Nederlands, WSNOI

image by Kiml, edited by Gsorsnoi

Dat wil zeggen dat de digitale versie van de dynamische krant – die al jaren het onzinnige zinnig weet te maken, inmiddels vijf jaar in z’n online variant op het web te bewonderen valt. En daar zijn we maar wat trots op! Een heuse mijlpaal.

De Tycoon Newspaper zelf bestaat natuurlijk al veel langer. Ik herinner mij nog goed hoe ik er met name bij de Moraelridder thuis reclame voor maakte, wanneer hij ons weer eens op één van zijn verjaardagsfeestjes of andere party’s uitnodigde. Mede door hem en Doubleyou werd ik op ideeën gebracht en met inspiratie gevoed die uiteindelijk de wieg vormden van mijn pseudokarakters Tinus Icket, Rina Oddel, Wilburt Eerman, Kornelis Oflook, Achmed Liën en noem ze allemaal maar op. Hoe ik mij er ooit toe heb bewogen op dit waanzinnige blad leven in te blijven blazen, zal tot het einde der tijden wel een infrastructureel vraagstuk blijven. Feit blijft wel dat het vanuit mijn astronomisch gedachtegoed oogsluitend  uit de pan heeft kunnen escaleren. Het is moeilijk om de oorkomst er precies van in te peilen, maar sedert vier mei negentien-tweeduizendenacht kun je op het internet genieten van anagrammen, rare-Rina-raadsels, onbedoelde meningen,  schreivouten, vuurspuwende zonsverduistering detectives, gevleugelde uitspraken, knappe koppen, anagrammen, contaminaties, verbale orgasmen, rijmende kunsten… (even ademhalen!) … en nog veel meer uit de duim gezogen vertelsels uit mijn diepdenkende brein waarin al mijn stemmetjes iedere dag opnieuw het gevecht weer aan gaan met de meest gruwelijke gekalibreerde gedrochten.

Bliksems, ‘t is wat!

Nou en dan durf ik daar in al mijn onkunde nog wel aan toe te voegen dat we nu niet massaal moeten gaan zitten navelstaren, maar dat het nu langzaam bij beetje wel eens tijd wordt voor een feestje. Jazeker, we zijn pas echt ‘goed busy’ wanneer we de trouwe lezers van de Tycoon Newspaper en alle andere Snooiers eens flink in het zonnetje zetten. En dan heb ik het niet over zonnetjes op wangetjes tekenen, maar door jullie te overladen met sterren en sperziebonen… ahum… zbersibarnen!

  • Iedereen die zich uiterlijk eind mei nieuw op WSNOI aanmeldt gaat een hoger startkapitaal krijgen: ZB 800 ,- + een sterrencheque van 50 sterren.
  • Iedere huidige Snooier heeft op 2 mei een extra verrassingsdoos gekregen (op de site terug te vinden via menu-optie Sterrenstatus)
  • En iedere WSNOI-gebruiker die in de maand mei levelt krijgt voor iedere keer dat hij of zij dat doet 10 gratis loten voor de WSNOI-loterij! (Voor meer informatie over levelen zie eveneens de hierboven genoemde pagina Sterrenstatus)

Daarnaast gaat er vandaag ook een nieuw anagrammenspel van start. Ik had het eerder al even aangekondigd in de nieuwsbrief, maar nu is hij er dan toch. Zullen we BoB de Winter maar alvast tot navelklopper benoemen? Dan kan hij vast juichen…!

Wat ik tot slot nog graag wil vermelden is dat het tegenwoordig op WSNOI ook mogelijk is om mijlpalen die je zelf behaalt vast te leggen in je inbox (bijvoorbeeld door het spelen van het Anagrammenspel zoals hiervoor genoemd). Hoe dat precies werkt kom je snel genoeg achter wanneer je op de site van WSNOI naar je inbox gaat en achter de gelezen en ongelezen berichten kijkt. Daar moet tegenwoordig een ‘ankertje’ verschijnen waarmee je zaken kunt vereeuwigen die voor jou memorabel zijn. Is het je bijvoorbeeld eindelijk gelukt om een andere Snooier in een zekere quizcategorie te verslaan via de uitdagingen, prima, dan kun je deze prestatie vanaf nu voorgoed vastleggen!

We zien je graag terug op de Tycoon Newspaper of WSNOI!

image by Den_Loek, edited by Gsorsnoi

Mooi, is me dat even een tijd geleden?! Wanneer hebben we ons eigenlijk voor het laatst op anagrammen gestort? Dat is toch zeker meer dan een jaar geleden. En wat blijkt, ja hoor, ik heb er de edities even op na geslagen en inderdaad, de laatste keer dat we hebben zitten navelstaren was december 2011. Geheel 2012 is de Reuze Navelpad niet aan het ontanagrammaniseren toegekomen. En ergens kunnen we dat natuurlijk wel verklaren, want tezamen met Retroman heeft hij zijn handen vol aan het verslaan van navelpadden en zombies. Bovendien is hij vooralsnog opgesloten in het toekomstig verleden, zodat hij wel even iets anders aan zijn hoofd heeft dan anagrammen opboeren.

Desondanks storten wij ons toch even op een flinke letterkeer, ofwel: anagrammen. De Reuze Navelpad heeft destijds zoveel anagrammen geproduceerd dat daar nog flink wat van op de plank liggen. Sterker nog: het is me zelfs gelukt om er een geheel thema uit samen te stellen. Dus je weet wat je te doen staat!

Probeer zoveel mogelijk bekende Nederlanders te vinden in de anagrammen uit onderstaande opgave. Tracht er tegelijkertijd ook achter te komen wat het thema is. Volgens de traditie wordt het benoemen van het thema beloond met ZB 100,-. Tip: bedenk eens welke dag het is vandaag!

Voor de overige spelregels verwijs ik je graag naar deze link. Word jij deze keer de nieuwe ‘Navelklopper’? Niet voor je beurt spreken hè?

En succes met ontanagrammaniseren! (het blijft een kutwoord)

  • Granenburg Nor (geraden door Stoomkoker)
  • Borat Batch (geraden door BoB)
  • Compileer Normen (geraden door Stoomkoker)
  • Oh Uw Fietsklem (geraden door Sandra)
  • Retehandig Flox (geraden door Sandra)
  • Hersmaden (geraden door BoB)
  • Curry Mishhal (geraden door BoB)
  • Work Sjalen (geraden door BoB)
  • Elders Je Duel (geraden door Stoomkoker)
  • Purpert Boomslangen (geraden door Stoomkoker)
  • Rem Compacter (geraden door Stoomkoker)
  • Barbi Mekt (geraden door BoB)
  • Quorn Wierf Drilbil (geraden door Sandra)
  • Oceaan Beslist (geraden door Stoomkoker)
  • Uw Juichend Bob (geraden door Stoomkoker)
  • Sakkerde Smid (geraden door Sandra)
  • Rotter Eierdansen (geraden door Sandra)
  • Kerrie Meelallen (geraden door BoB)
  • Rina A Dans Diva (geraden door BoB)
  • Herinner Je Hamams (geraden door Stoomkoker)
  • Nona Sloothaak (geraden door Sandra)
  • Boterham Pul (geraden door Stoomkoker)
  • Isaak Storno (geraden door Stoomkoker)
  • Snerk Rotsjes (geraden door Sandra)
  • Tikte Sindsdien Reet In (nog niet geraden)
  • Sacre Lyre (geraden door BoB)
  • Ardenner Motto (nog niet geraden door Stoomkoker)
  • Brits Mof (geraden door BoB)
  • Dia Rijstpak (geraden door Stoomkoker)
  • Olijke Boeman (geraden door Stoomkoker)
  • Boem Gerst (geraden door BoB)
  • Dahlia Sokjes (geraden door Sandra)
  • Hifi Organen (geraden door BoB)
  • Romeo Stads Bikers (geraden door Stoomkoker)
  • Vrek Deed Hymnen Na (geraden door Sandra)
  • Broekje Overeen (geraden door BoB)
  • Poes Kat Moos (geraden door BoB)
  • Lerares Tochtvrij (geraden door Sandra)
  • Stickie Nut (geraden door Stoomkoker)

Met vriendelijke reuzel,

Namens de Navelpad, Achmed.

PS: De ‘vreemde eend in de bijt’, zoals eerder geïntroduceerd door Retroman, houden we er in. Daarom heb ik ook deze keer een vreemde eend verstopt. Zie of je hem kunt vinden. Benoem hem expliciet als ‘vreemde eend’ en je verdient er ZB 200,- mee. Er zijn ook drie andere anagrammen die om andere redenen bijzonder zijn. Probeer er eens achter te komen waarom en leg ons eens uit waarom jij deze opvallend vindt. Ze zijn ieder ZB 150,- waard.

By tinusicket | May 3, 2013 - 4:13 am - Posted in Astronomisch gedachtegoed, Droomverhalen, Nederlands

Zolang nachtmerries en monsterverhalen bij verzinsels en fictie blijven is er niets aan de hand. Maar zodra je zo ziek bent dat je in je slaap een levendige belevenis doormaakt waarbij je die zaken niet meer van echt weet te onderscheiden, slaat de angst ook mij om het hart. In deze dagen heb ik het weer eens flink te pakken en worden de klachten die ik gewoon ben om te ervaren vergezeld van migraine en een stevige verkoudheid. Daarnaast heb ik (soms zeer heftige) darmkrampen, duizeligheid en overdreven behoefte aan slaap. Inmiddels zijn mijn dag- en nachtritme zo goed als omgedraaid. Normale dagelijkse bezigheden zijn extra inspannend voor me en ik ben ook gauw moe en kribbig. Dat laatste zijn dus de ‘normale symptomen’.
Afgelopen nacht heb ik een intense en bijzonder nare droom gehad. Geëmotioneerd werd ik ervan wakker, omdat het allemaal zo echt en dichtbij was. Ik droomde dat ik in mijn ouderlijk huis was en, zoals dat gaat in dromen waarbij allerlei zaken heel ‘logisch’ door elkaar lopen, was ik in de woonkamer aan het werk. Dat leek allemaal heel goed te gaan en ik vond het ook eigenlijk wel acceptabel dat mijn collega’s er door de woonkamer heen liepen en koffie nuttigden, totdat er ineens een stevige brand uitbrak. Iemand had het lumineuze idee opgevat om een ontelbaar aantal televisieschermen op elkaar aan te sluiten. Zoals je spiegels tot in het oneindige herhaald ziet worden wanneer je er twee tegenover elkaar opstelt, zo zag ik deze opstelling ook ongeveer voor me, maar dan in één richting schuin van mij. De woonkamer was wel iets groter dan ik gewend was, maar verder leek het in proporties gewoon te kloppen. De idioot die het in z’n kop had gehaald om die tv’s allemaal tegelijkertijd aan te zetten, had kortsluiting veroorzaakt. Direct werd er alarm geslagen. Mijn collega’s, deels van mijn vorige werkgever, elektronicazaak Expert, en deels van de iets recentere werkgever, de GGD, zorgde netjes dat de protocollen werden afgewerkt om de mensen veilig naar buiten te brengen, maar ik had zelf al gauw een beetje het idee dat ze mij aan mijn lot overlieten en ik dus voor mezelf moest zorgen. Ik zag nog hoe iemand mij op een paal wees, waar in een kantoorpand meestentijds elektriciteitskabels samenkomen om werkplekken van stroom en netwerk te voorzien. De knop voor de slow-whoop was daar aanwezig. Ik drukte erop en begon zelf ook met ontruimen. Ik griste mijn werk- en privé telefoon bij elkaar en zocht heel even naar mijn portemonnaie, die ik vervolgens maar niet kon vinden. Ik gaf mijn i-Pad een slinger naar een richting waar ik van plan was dadelijk langs weg te vluchten en bedacht mij ineens dat ik veel belangrijkere zaken aan mijn hoofd had: mijn dochter lag boven nog te slapen!
In blinde paniek stormde ik de trap op. Waar dat  normaal gezien misschien een tiental seconden in beslag zou nemen, was ik nu in een oogwenk boven en op haar kamertje. Ze lag vredig in haar wiegje te slapen in een ruimte wat in het echt de slaapkamer van mijn jongere zusje zou moeten zijn. Volstrekt onsamenhangend dus. Ondertussen nam de brand beneden toe en begon de rook zich in het huis te verzamelen. Ik probeerde nog een lichtknopje aan te knippen, om Joaquima zorgvuldiger uit haar bed te kunnen liften, maar een vonk uit het plafond herinnerde mij aan de kortsluiting. In allerijl tilde ik haar uit haar bedje en rende richting het trappengat. Helaas, daar kon ik niet meer langs naar beneden. Ik moest dus een andere vluchtroute gaan zoeken. Maar in plaats van dat de fictie hier nu een beetje mee zat, was de woning waarin ik mij bevond natuurgetrouw aan hoe mijn ouderlijk huis echt in elkaar stak: geheel volgens de constructie van een maisonette flat. Wat zoveel betekent als dat iedere woning uit twee woonlagen bestaat en dan met drie huizen op elkaar. Wij bevonden ons daarom op de vijfde en zesde verdiepingen. Nu kwam mijn volgende angst: tezamen met mijn dochtertje, die ik in haar trappelzak al huilend in mijn armen had, was ik naar de slaapkamer van mijn ouders gegaan. Daar legde ik haar op hun bed omdat ik beide handen nodig had om het kantelraam open te draaien. Ik pakte mijn meisje weer op en tuurde uit het venster naar buiten. Ik schreeuwde enkele hulpkreten, zo hard ik kon:
“Help! Red ons! Brand!”
Goddank waren onze huidige buren – dus niet die er toen naast ons woonden – die me te hulp schoten. Ze reikte al met hun armen naar boven om me te helpen, maar ik wist niet goed hoe ik ons nu in veiligheid kon brengen. De diepte waarin ik beneden op de parkeerplaats de auto’s en inmiddels ook de brandweerwagens zag staan, leek wel op de bodem van een ravijn. Met andere woorden, mijn hoogtevrees speelde op. Als via de special effects uit een slechte film, nam de afstand tussen de parkeerplaats en het venster waar wij ons bevonden toe. Het was net alsof iemand de tijd en ruimte uit elkaar trok zoals je wel ziet wanneer ze in een science-fiction film tot warp-snelheid overgaan. Ik deed het enige wat mij op dat moment het beste leek en dat was mijn dochter naar mijn buren te gooien. Het duizelde me toen ik dat deed, omdat mijn angst voor hoogtes mij het idee gaf dat ze in een spiraalworp naar beneden zeilde, maar gelukkig kwam ze goed terecht. Mijn buren keken nog even naar mij op naar boven en liepen, zonder zich nog verder om mij te bekommeren op de balustrade onder mij vandaan.
Badend in het zweet en met een keel zo droog als de Mahawi Dessert, werd ik naast mijn vrouw in bed wakker. Ik kwam meteen overeind en schoot in zittende positie naar mijn kussen. Uiteraard schrok mijn vrouw hier ook van wakker en streelde mij even half slaperig ter geruststelling. Ze wist dat ik ziek was en zo ook hoe raar ik daar soms nachtelijk op kon reageren. Bovendien was ze wel meer gekke dingen van mij gewend, zodat ze eigenlijk nergens meer van op keek met mij. Verwilderd tuurde ik voor mij uit en deed ik wat ik kon om mezelf weer tot rust te krijgen. Met één hand onder mijn deken vond ik de zachte vacht van één van onze katten die er de gewoonte van maakt om in de holte van mijn knieën te slapen en ik vond daarin wel een stukje rust. Om mezelf toch te kunnen overtuigen dat het alweer iets beter met me moest gaan, tastte ik met mijn geest mijn eigen lichaamsfuncties en mijn conditie af. In tegenstelling tot wat ik hoopte dat ik kon verwachten, was de zeurende pijn onder in mijn heup nog niet verdwenen en ging ook het ademen mij nog slecht af. Ik was suf en beroerd en zelfs een deel hoofdpijn drong zich weer even aan mij op. Verward en vervoerd met een gevoel van ongelukigzaligheid rolde ik mij weer om naar mij zij en probeerde ik in foetushouding de slaap weer te vatten. Alleen lukte mij dat nu natuurlijk niet meer. Bij het sluiten van mijn oogleden zag ik steeds opnieuw hoe ik Joaquima uit handen moest geven en hoe ikzelf omkwam in de brandende maisionette woning. Driftig poogde ik die beelden uit te wissen, maar wat ik ook deed, ik kon mij niet losrukken uit die nare belevenissen van mijn angstdroom. Ik deed daarom het enige wat ik dacht dat mij nu troost kon bieden en dat was door mij naar mijn vrouw om te draaien in de beweging om even naar beneden te kunnen gaan om te controleren hoe het nu eigenlijk wel met onze kleine baby was. Maar om dat te bereiken moest ik over haar heen kruipen om zodoende bij ons op zolder onder de dakkapel uit te komen waarin ik rechtop kon staan. Alleen voor ik die mogelijkheid bereikt had, schrikte ik terug en viel ik achterwaarts op het bed toen ik werd tegengehouden door een reusachtig monster. Terwijl mijn vrouw murmelend reageerde wat ik nou toch weer aan het doen was, moest ik de waanvoorstelling nog overwinnen van een spin van zeker anderhalve meter in doorsnede die tussen mij en het trappengat de weg naar beneden blokkeerde. De laatste keer dat ik er één van die omvang had gezien was toen ik Stephen King’s The Mist had gezien. Nee, ik was beslist nog niet genezen… en wakker? Ik zou het bij God niet weten.

Verstuurd vanaf mijn i-Navelpad