image by Gsorsnoi 

Geslis van duizend slangen is hoorbaar. Misschien zijn het er iets minder. Het kondigde aan dat we weer een bezoeker hadden. Het is vast weer zo´n sterveling die een straf uitgedeeld heeft gekregen die hoger is uitgevallen dat hij met zijn leven kan betalen. Of zou het toch een krijger zijn die hier als held zijn graf komt vinden?
Wie het ook moge zijn, we zullen er dadelijk achter komen. Maar een lang leven is hem niet beschoren.

Het schijnsel aan de zuilen van de galerij flikkert gelig op door de gloed van het lavabad dat hier om de hoek ligt. De wanden van de grot en de beelden ontnemen mij echter het zicht. Het is lava. Dat weet ik zeker. Ik ben zo ver gekomen dat ik dat nog heb gezien. Je hoort het zelfs knetteren. Warm krijg ik het er alleen niet meer van. Nooit meer. Mijn lichaam is kil.
Oh, kon het mij maar ontdooien.

Schaduwen hebben moeite om door het felle schijnsel te prikken. Een ijle walm van gloeiend hete lucht trekt door de ruimte. Het kondigt de dood aan. De dood van een angstige dappere krijger. Het geslis zwelt aan. Het doet denken aan het geratel van een ratelslang.
Zij nadert.

Stel je dit voor: deze man zoekt naarstig beschutting langs beelden, rotsen en zuilen en pist in zijn tuniek van angst. Hij draait zich om en laat zich langs een zuil op zijn knieën zakken en doet zijn uiterste best stil te janken. Maar hij kan daar niet blijven zitten. Het is de dood of de gladiolen. Hij zal het gevecht aan moeten en heft zijn zwaard. Bibberend van angst zoekt hij een volgende plaats om te schuilen en uit te kijken naar de vijand van wie hij niet wil dat zij hem ziet. Niemand wil dat.

De spanning is zo onmetelijk hoog dat hij bij het leunen aan een arm van een standbeeld diens ledenmaat afbreekt. De arm klettert op de ruwe ondergrond en spat in gruis uiteen. “Oh nee!” klinkt het jammerlijk en hij heeft zichzelf veraden. Een korte stilte volgt. Daarna kun je de dreiging bijna horen.
De sterveling realiseert zich zijn fatale fout en schrikt opnieuw wanneer hij in de angstige ogen kijkt van de eigenaar van de arm. Lang kan hij zich niet schuldig voelen over de gemaakte schade.

Daar komt ze. Zij is de lelijkste schoonheid die je ooit hebt gezien. Het slechtste vrouwelijke kwaad. En net als het voor jouw je laatste keer had geweest, maakt ook deze man dezelfde fout … hij kijkt de dood in ogen en versteent.
Maar nee! En ik kijk het slachtoffer in de ogen. Oh wat een gruwelijk drama is dit. Van iedereen die hier nog had kunnen komen om ten prooi te vallen aan deze gorgon is het hij die zich net als ik heeft laten verstenen:
Mijn broertje.

Haar gele bloeddoorlopen ogen staren hem nog aan. Een gevaarlijk permanentje beweegt kronkelig op het hoofd. Haar scherpe bronzen nagels steekt ze in de lucht. Trots op haar nieuwe victorie. Twee stekelige vleugels ontnemen mij even het zicht. Dan wanneer zij zich naar mij omkeert trakteert Medusa ons op een bloedstollend gelach.