Bestaat uit: “Denken” & “PrakTiseren” danwel “PrakKiseren”

Uitgesproken door: Goofy

Datum: Donald Duck nr.19 – 2009

Ook dit ontgaat mij……misschien wel te gevolge van gebrek aan ruimte in mijn denkraampje….. http://www.nu.nl/internet/1913860/negenjarige-schrijft-iphone-applicatie.html Welke zwakzinnige wil er nu verfvingeren op een telefoon ?

Is dit nieuws?

Je kan dat ding toch ook in een pot verf laten zakken……..en zo zijn er nog veel meer dingen, zoals het kijken naar een film op dit postzegel-beeldscherm of uh internetten met zo’n postzegel. Ik ga stoppen, anders maak ik mij nog kwaad ook: Ga een wijf vingeren, stelletje idioten !

Used by: http://www.snorgtees.com

This is one of those t-shirt adds that makes me smile. I used to know a lot of these t-shirt quotes before. They are much likely to find at fanclubs, fairs, black markets, etc. This site has lots of them, since it’s their core business for what I know.

Uitgesproken door: citaat uit de Spits

Datum: Dinsdag 7 april 2009

Wat doe je als je een dag lang in grote geboortestad van Hans Christian Andersen een vakantiedag hebt besteed en je tegen de avond pas realiseert dat je nog geen overnachting hebt geregeld? In van die kleine plaatsjes zoals Aabenraa en Rodekro is dat allemaal geen probleem omdat ze daar omkomen in de jeugdherbergen. Zelfs het dorp Billund waaraan heen Deense Legoland is gevestigd krioelt van de zogeheten ‘Vandrerhjemmen’. Ook overnachten bij particulieren is zeker aan de kustplaatjes orde van de dag.

Reizende met de auto van een vriend van mij zijn we in Hans’ geboorteplaats Odense opzoek gegaan naar een overnachting. Maar nergens zei het ‘Zimmer frei’ of zoals de Deense variant luidt: ‘Værelse’. Al gauw hielden we het die avond binnen Odense voor gezien en beproefden we ons geluk buiten de stad in de hoop dat er in de wat minder bekende gehuchten wat gemakkelijker aan een kamer te komen was. Voor wie ooit op hetzelfde idee komt: de eerste 40 kilometer onder Odense kun je lang zoeken. Tot en met Årslev vonden wie die dag in elk geval zeker niets. De spreekwoordelijke speld uit de hooiberg heb je dan sneller gevonden.

Het liep al tegen de nachtelijke uren, zodat we ons genoodzaakt zagen een geïmproviseerde oplossing te zoeken. Nou die kwam er!
We reden de flauwe heuvels door de landen in en vonden er een zo’n gigantische eenzame Vestas windmolen. Om te voorkomen van het land geschoten te worden, parkeerden we de auto op een beschut landweggetje en klapten de banken naar achter recht onder de windmolen. En slapen heen!

Mijn beeld van Denemarken is hiermee voorgoed verandert in het beeld van in de lucht grijpende windmolens met op de achtergrond de muziek van Vangelis: ‘Conquest of Paraside’.

Toeval bestaat niet.

Gemeten op inwoneraantal en de hoeveelheid buitensteden die ze bezit is Manila een wereldstad zoals New York. Meer buitensteden samen vormen samen Metro Manila.
Tijdens een vakantie was ik in één van de buitensteden: Quezon City. Zeg maar aan de rand van een inmense mierenhoop. Er is dus al flink wat observatie nodig om je eigen gezin terug te vinden in de mensenmassa als je samen van het metrostation naar het grote winkelcentrum Megamall loopt. Laat staan dat je ze daarbinnen nog terugvindt.

Zo hebben we een voorstelling van de hoeveelheid Filippijnen die dagelijks de vierkante meters van deze wereldstad bewandelen. Op een goede dag besluit ik het openbaar vervoer te nemen. Mij door de mensen heen wurmend slaag ik erin in een Jeepney te stappen.
Een Jeepney is het best te omschrijven als een uitgebouwde jeep waarin achterin de passagierszitplaatsen worden voorgesteld door twee tegenoverelkaar opgestelde banken in de lengte van het voertuig zoals de tribuneopstelling van een klein voetbalstadion. Daar houdt meteen alle vergelijking met voetbalstadion op. Want eenmaal met je derriere op zo’n bankje past er geen mosquito meer tussen je eigen knieën en die van de passagiers naast en tegenover je.
Nog een aardig detail: elke Jeepney is versierd met stickers, toeters, bellen en heel wat meer fraais. Ook heeft elke Jeepney minimaal één rozenkransje aan de achteruitkijkspiegel hangen.

Omdat de Filippijnen toeristisch weinig bekend is, realiseert bijna niemand het zich, maar in Manilla rijden er gemiddeld meer Jeepney’s dan er gele taxi’s in New York rijden.

Ik bevond mij in één van die honderduizenden Jeepney’s in een totaal afgelegen wijk in een buitenstad. De lege plek op de bank voor mij werd snel gevuld door een jongeman en zijn vriendin. Op het moment dat ik opkeek om te zien wie ik voor mij had, kon mijn mond niet meer verder open.

Dit kon niet waar zijn! Deze jongeman droeg het shirt wat ik ken van het sporttenue van het voortgezet onderwijs waar ik mijn Havo had gehaald. Een shirt waar er naar alle waarschijnlijkheid maar een paar honderd van zijn gemaakt evenredig aan het aantal scholieren die destijds zo’n shirt droegen.
Meer uit brandende nieuwsgierigheid dan uit de beleefdheid hem te verklaren waarom ik hem zo aangaapte, vroeg ik hem in het Nederlands waar hij dat shirt vandaan had.
Hij scheen niets te begrijpen van mijn vraag. Uit irritatie licht de jongeman in het engels toe dat hij uit Canada komt en geen idee heeft waar ik het over heb. Hij gaf mij en verklaring waar ik van achterover had gevallen als de constructie van de Jeepney me niet had beschermd.

Na de verklaring van de Canadees kwam ik erachter dat hij een paar jaar geleden in Nederland was geweest. Logerend bij een vriend had hij een paar keer meegetraind met een korfbalwedstrijd in de sporthal van mijn oude school. Om daar per abuis in plaats van zijn eigen shirt een achtergelaten schoolshirt mee te nemen uit de kleedkamer!

Hoe groot is de kans …

1. … dat de Canadees een vriend heeft wonen in dezelfde plaats waar ik op school heb gezeten?
2. … dat deze Canadees korfbal meetraint met die vriend in de sporthal van mijn oude school?
3. … dat hij zijn shirt vergeet?
4. … dat hij een vervangend shirt vind van mijn oude school?
5. … dat hij dit shirt past?
6. … dat hij in een weinig toeristisch land als de Filippijnen op vakantie gaat?
7. … dat hij daar in dezelfde periode op vakantie is als ik?
8. … dat hij in dezelfde buitenwijk verblijft als ik, of daar in elk geval iets te zoeken heeft?
9. … dat hij in die wijk uit een mierennest van Jeepney’s toevallig dezelfde Jeepney pak als ik?- en dan de nog onwaarschijnlijkste van allen:
10. … dat hij uitgerekend op dat moment dat tshirt aan heeft!!!

Als je hier een waarschijnlijkheidsformule op los laat, dan denk ik dat de kans dat je morgen 20 miljoen wint groter is.

Natuurlijk heb ik de Canadees geprobeerd uit te leggen dat hij dit shirt uit mijn oude school had. Alleen te concluderen uit het ongemakkelijke vervolg van die rit ben ik ervan overtuigd dat hij hier geen woord van had gelooft…

Nog niet zo bijster lang geleden was ik weer eens een paar dagen achtereen op station Utrecht. Mijn reisdoel was studie en ik had een overstaptijd van ruim 10 minuten. Wie weleens op station Utrecht en Hoog Catharijne is geweest heeft waarschijnlijk een levende voorstelling bij wat ik ga vertellen. Ook zul je begrijpen waarom uitstappen op één van de hogere perronnummers en binnen 5 minuten overstappen op een buslijn die helemaal achterop het busseneiland ligt, praktisch geen haalbare kaart is.
Dit overkwam mij natuurlijk ook, zodat je vanzelf elke dag weer tot de conclusie komt: hoe ga ik vandaag mijn tijd weer vullen?
– Buiten wachten op de bus is geen pretje. Valt af.
– Een beetje shoppen in de winkels is één of twee dagen leuk. Valt bij de derde dag ook af.
Dan maar een beetje rondwandelen of het achterste leerlaten op één van de schaarse lege bankjes om een gratis dagblad open te vouwen.

Toch komt er van het tot mij nemen van de inhoud van zo’n dagblad in mijn geval maar weinig. Ik concentreer mij liever op de serene rust van de stationsbevolking. Met die smalle billen van mij heb ik een flink idee hoe een knakworst zich op brood moet voelen. Ineens dringt het allemaal tot mij door.
Wat kan het soms een genot zijn om te zien hoe mensen zich bewegen door zo’n constructie als het centraal station van Utrecht. Golvend zie je de mensenmassa’s aan je voorbij stromen alsof je tuurt naar open zee. Zoals ik ook zo kan genieten van het geluid van een windmolen of het tikken van de regen van Rob de Nijs, zo geniet ik ook hiervan.
De overstaptijd mag wat mij betreft nog wel even duren. Wat een verscheidenheid aan mensen loopt er dagelijks aan je voorbij. Normaal sta je er niet bij stil, omdat wij erom bekend staan zo met onszelf bezig te zijn.
Maar vind je het dan niet knap hoe die jongedame met haar koffers aan één hand al rennende al dat patat in dat volle bakje weet te balanceren zonder er ook maar één te verliezen?  En die oudere dame daar die erbij staat alsof ze wacht op haar reisgenootje om eens fijn naar Keukenhof te gaan.  Ze ademt deze valse ‘rust’ op eenzelfde manier in als ik dat nu doe. Verderop een jonge knul van een jaar of 7: hij heeft de grootste moeite de hand van zijn moeder vast te houden terwijl zij zich de Albert Heijn in wurmt. En dan die kuddes van mensen die de roltrap bijna doen bezwijken van het gewicht bij iedere 3 seconden nadat er een trein is gearriveerd.

Wat ik ook zo prachtig vind is dat het allemaal lijkt alsof het afgesproken werk is. Is het jou nooit opgevallen hoe achterlijk druk het is op zo’n (rol)trap als jij daar naar beneden wil om je trein te halen? Waarom? Waarom is het uitgerekend op dat moment zo druk op de trap?

Ik sta op en probeer geen brokken te maken zodra ik mij in de stroming voeg om mij langzaam te laten meeslepen van hier naar daar.

We blijven even in de uitspraken. Sommige mensen zijn werkelijk fotogeil. Maar een vriend van mij die slaat er wel erg in door. Wil je een foto van hem maken dan grapt hij rustig “Hé, hé, kijk uit! Dat kost je wel 5 euro per pixel!”

Deze fotogenieke narcist verdient daarom een ‘voordelig’ plekje tussen onze gevleugelde uitspraken.

Uitgesproken door: Caramello

Bestaat uit: “Het irriteert me” & “Ik erger me aan”

Uitgesproken door: Gsorsnoi

Datum: Maandag 23 maart 2009

Uitgerekend IK moet de fout maken deze uitspraak te doen. In gesprek met mijn collega’s over taalmisbruik zeg ik – hij die altijd op de loer ligt op jacht naar een contaminatie  – “Ik irriteer me” !!!

Daar IRRITEER IK MIJ nou aan.

“Onkunde wil niet zeggen dat ik dom ben. Ik ben verstandig gehandicapt.”

Uitgesproken door: Zbersibarn

Datum: 26 maart 2009