Geachte niet nader te noemen koffiemaatschappij en tevens uitvinder van het coffee pad apparaat,
Hiermee dien ik een klacht in jegens het onverantwoordelijk omgaan met acties koppelen aan uw product. Uw productactie heeft in mijn huishouden geleid tot een levensgevaarlijke situatie.

In mijn wekelijkse boodschappenronde liep ik deze morgen langs de schappen in een supermarkt. Aangetrokken door de geur van theebladeren en koffiebonen liep ik mijn neus achterna en kreeg ik spontaan zin een in een bakje pleur. Zodoende leidde mijn trouwe neus naar uw koffieproducten. U had mij natuurlijk zien aankomen en hoopte al dat ik met zoveel mogelijk coffee pads de supermarkt weer zou verlaten. Hiertoe had uw marketing afdeling een plan bedacht door een prijs te koppelen aan een 48 pads verpakking. De winnaar kan een flinke som geld of één van uw koffieproducten winnen. De val was gezet. Nederlander dat ik ben viel ik als een blok voor deze actie. Armen vol coffee pads belandden in mijn karretje.
Thuisgekomen wist ik niet hoe snel ik mijn boodschappentassen moest uitpakken om uw actieverpakking uit mijn tas te scheuren en zelf in actie te komen. Het koffie-pat-ta-pa-raat [ spaans accentje ]  kwam tevoorschijn. Pak open. Pad eruit. Klep open. Pad erin. Maar nu nog dat actiestickertje! Volgens uw instructie moest ik een zwart stickertje onder een beschermd daar over heen geplakte sticker lospeuteren. Met enige moeite slaagde ik daarin. Vervolgens moest ik dit zwarte stickertje opplakken aan de onderkant van mijn koffiekopje. Ik pakte een kopje, draaide deze om en plakte het stickertje zoals u mij had geïnstrueerd. Het enige wat er nog moest gebeuren was dat ik koffie in het kopje moest laten lopen zodat de hitte van de koffie door het kopje naar de sticker zou vloeien om ten slotte de kreet te laten verschijnen in het hittegevoelige actiestickertje. Om dit te laten gebeuren plaatste ik ongeduldig het kopje onder het coffee pad apparaat en drukte ik op het knopje voor 1 kopje.
Wachten, wachten, wachten tot het laatste kostbare druppeltje vocht eindelijk in mijn koffie was gedoken was het moment daar dat ik erachter zou komen of ik iets gewonnen zou hebben. Hiertoe pakte ik het oortje van mijn kopje vast en draaide het kopje om boven mijn hoofd…
Gillend boven de sirenes uit kermde ik van de pijn in mijn tocht naar Beverwijk. De ambulancebroeders arriveerden met watjes in hun oren bij het brandwondencentrum.
“Deze dame heeft zich verbrand aan een actieverpakking,” informeerden zij de specialist. Hun taak zat erop. De hele dag waren zij al in de weer om roddeltantes als ik heen en weer te rijden tussen huis en ziekenhuis. De dienst was ten einde. Tijd voor een bakje koffie.
Nu mijn klacht: ontslagen uit het ziekenhuis kwam ik thuis met een vuurrood gezicht vol met blaren. De inhoud van mijn kopje koffie had inmiddels mijn hele keukenvloer besmeurd. Het kopje zelf had de val op mijn betegelde keukenvloer helaas niet overleefd, zodat ik het stickertje los tussen de ravage aantrof met de volgende boodschap: “Jammer, geen prijs. Maar ik ga meer genieten van kleine dingen zoals de laatste druppel.”
Dit was voor mij inderdaad de ‘laatste druppel’!! Al die moeite … en GEEN PRIJS!

Met ontstemde groet,

Rina Oddel

– gebaseerd op een (net) niet waargebeurd verhaal –

This entry was posted on Tuesday, July 1st, 2008 at 18:19 and is filed under Redigeren en DT-filteren, Scherpe Blik. You can follow any responses to this entry through the RSS 2.0 feed. You can leave a response, or trackback from your own site.