Dit verhaaltje is geïnspireerd op een miniatuur-schrijfwedstrijd waar ik  graag aan mee had willen doen, maar ik mee ben afgehaakt toen ik er achter kwam dat je daar alleen aan mee kon doen als je in België woont. 
Dus besloot ik het aanvankelijk 33 woorden tellende verhaaltje te plaatsen op het schrijfplatform Webtales. Die zet leverde zoveel leuke reacties op én de aansporing om er een vervolg op te schrijven dat dit mij deed besluiten de “33 woorden thriller” inderdaad om te zetten naar een minithriller van 33 x 33 woorden. Een verhaaltje dus van in totaal 1098 woorden opgedeeld in 33 mini “hoofdstukjes”. 

Het resultaat lees je hier:

Morgen is haar begrafenis. Ik draai me weer om naar mijn telefoon op mijn nachtkastje, zoekend naar afleiding. Achter mij is het bed leeg.
Dan ineens in Whatsapp: “Chantal is aan het typen…”

‘Mopje, hoe laat kom je ons morgen ophalen?’ staat er te lezen.
Een moment later: ‘Eindelijk klimmen. Onze meisjes zullen het wel spannend vinden.’
Wat is dit voor zieke grap? Wie typt dit?

Het bloed stijgt naar mijn hoofd. Op mijn rug: koude rillingen. Dit kan onmogelijk Chantal zijn! Maar… haar telefoon? In een flits denk ik terug aan dat moment: de dag van de moord.

Met mijn duim scroll ik met kloppend hart terug in de chat: “Vandaag” staat er te lezen, in het blauwgrijs, midden bovenin. Met allemaal appjes van de dag ervoor. Zaterdag werd ze vermoord.

‘Laat je het even weten?’ typt ze, of wie dit ook is. ‘Ik zie dat je online bent. Ik wil zo slapen.’
Mijn duim hangt aarzelend boven het scherm… zou ik wel reageren?

‘Oh, nog even over donderdag… ik app je nog of ik dan bij jou ben. Daantje is dan misschien toch bij haar vader.’
Word ik nou gek? Dit typte ze toen ook.
‘Schat?’

In plaats van te reageren druk ik op de “Home”-knop en staar zonder iets te registreren naar alle appjes op mijn telefoonscherm. Maar dan ineens valt mijn oog op de kalender: “Vr 10”.

Dit bestaat niet, overtuig ik mijzelf. Ik klik meteen naar Instellingen en zoek onder Algemeen naar Datum en tijd. 10 juli 2020. Mijn telefoon is bijna een week terug in de tijd gezet!

Een Whatsapp-notificatie, bovenin het scherm: een GIF-je. Ik open het. Het witte poesje van de Aristocats met de tekst: “Good night & Sweet dreams”.
‘Ik sluit mijn ogen…’
Dit is Chantal… zonder twijfel.

Vandaag gaan we naar het klimpark. Of toch naar haar begrafenis? Ik heb geen oog dicht gedaan. In de overtuiging dat ik dit moet hebben gedroomd open ik mijn telefoon: Zaterdag 11 juli.

Gekleed in alleen een boxer spurt ik naar de slaapkamer van Floortje en Anna. Leeg. De vloer glimt nog van het dweilen en het LOL-speelgoed is opgeruimd, zoals ik gisterenavond nog had gedaan.

Dan móet het vandaag wel donderdag zijn. De kids zijn bij Jacqueline. Hoe kan ik ze anders meenemen en Chantal en Daantje ophalen? We ontmoeten elkaar straks op Westerveld bij de plechtigheid. Toch?

Ping! klinkt het in mijn slaapkamer.
Chantal: ‘Is 09:00 uur te doen voor jou?’
Mijn hoofd draait overuren. Ik zie haar nog liggen, na ons uitje, een waaier van bloedspetters over haar voordeur.

Chris kon het niet verkroppen. Op Instagram had hij onze foto’s gezien. Het drama voltrok zich in de Ruyterstraat.
‘Als ík haar niet kan krijgen, dan niemand niet…’
Tweede knal.
Chris viel neer. 

De beelden van die dag, de angst in de ogen van onze kinderen, ze flitsten de hele week al aan me voorbij. Als de dag van gisteren. Of stond dit vandaag te gebeuren?

Mijn telefoon gaat.
Het is Jacqueline.
Bevend neem ik op.
‘Hallo?’ spreek ik als eerst.
‘Jeroen? Wat klink jij verbaasd? Is alles wel goed?’
Ik weet geen woord meer uit te brengen.

‘Ik wilde je alleen vragen of jij die kast vanavond nog komt ophalen? Bel ik ongelegen?’
Na een hoorbare ademteug antwoord ik: ‘Nee hoor. Vanavond is wel goed.’
Direct daarna hang ik op.

Nu zelfs Jacqueline van afgelopen zaterdag mij belt, weet ik het zeker: of ik ben gek geworden of mijn telefoon heeft contact gemaakt met een andere dimensie. De dimensie waarin Chantal nog leeft.

Ik wacht geen seconde langer en open de chat met Chantal.
‘Hey mop,’ typ ik, ‘09:00 uur moet lukken. Laten we toch die overnachting er maar wel bij doen. Lukt jou dat nog?’

Vol spanning houd ik de chat open. Eerder had ik het wat overdreven gevonden om dan ook nog te blijven overnachten na ons bezoek aan het klimpark, maar de huidige omstandigheden veranderen dat.

Wat als enkele seconden voelt lijkt ineens een eeuwigheid te duren, maar dan komt ze online.
‘Oh echt? Ben je daar wel zeker van? Je bent echt het allerliefste vriendje die er is!’

Werkelijk de meest bizarre dag van mijn leven kruipt voorbij. De rouwstoet, huilende vrienden en familieleden, onze huilende kinderen, de plechtigheid, een zee van bloemen. En dan eindelijk, na de condoleance: haar appje.

Het valt niet te bevatten. Het voelt bijna alsof we Chantal met telefoon en al in de grond hebben laten zakken. Zand en bloemen er bovenop en dan nóg vastgeplakt aan haar telefoon.

Hier zijn de foto’s, mop – dat was de laatste app die ik zaterdag, vergezeld van de foto’s van onze durfals, van haar kreeg; onze drie dappere grietjes in klimparcours en van de zipline.

Mijn handen trillen heviger dan ooit. Rick, mijn broer, kijkt mij afkeurend aan en vraagt zich ongetwijfeld af hoe ik op een dag als deze met mijn hoofd bij mijn telefoon kan zijn.

‘Echt, Jeroen?’ spreekt hij mij toe, zoals alleen grote broers dat doen, ‘Kun je nu niet eens voor één keer niet op je telefoon zitten?’ En hij rukt mijn mobieltje uit mijn handen.

‘Nee!’ schreeuw ik hem toe.
Daarna, de hele aula: één oorverdovende stilte. Alle ogen zijn op mij gericht. Bijna hyperventilerend kijk ik mijn broer strak en bijna smekend aan. Hij heeft geen idee.

‘Rick, dit zal je niet geloven, maar…’
Mijn ogen worden naar het schermpje van mijn mobieltje getrokken wanneer in Whatsapp na iets wat op foto’s lijkt ineens verschijnt: ‘Chantal is aan het typen…’

Dan kijkt mijn broer mij verwijtend aan en wil hij iets gaan zeggen, maar het lijkt wel alsof de woorden uit de lucht worden geplukt voor ze mij bereiken. De aula wordt zwart.

En dan, alsof ik veel te lang onder water ben geweest, duw ik, snakkend naar adem, verwoed van mij af wat er bovenop mij blijkt te liggen. Waar ben ik? Is dit satijn?

‘Jeroen. Mop. Je laat me schrikken,’ klinkt ineens een vertrouwde stem. Is dit wie ik denk dat dit is?
‘Chantal?’ vraag ik vanonder de dekens, paniekerig en met veel intonatie, ‘Ben jij het?’

‘Natuurlijk, wie had je dan gedacht?’ Ik zie het haar zeggen, het moment dat ik het satijn van mij af weet te werpen. Vol ongeloof en totale verwarring kijk ik onze hotelkamer rond.

Compleet verbouwereerd kijk ik mijn vriendin aan en ontdek ik in het verlengde van mijn blikveld de bedjes van onze kinderen. Op Chantals schoot verschijnt ineens een tekstje: ‘Chris is aan het typen…’

De Tycoon Newspaper is aan een nieuwe reeks artikelen begonnen: portretten van haar verslaggevers. In deze serie belichten we de achtergronden van de fictieve personages die op WSNOI en vooral de Tycoon Newspaper al meer dan eens van zich hebben laten horen, maar waarvan het wel eens prettig is om er ook een gezicht bij te zien. Daar deze personen natuurlijk niet echt bestaan en dientengevolge er geen beeldmateriaal van hen te schieten valt, is gebruik gemaakt van foto’s van figuren waarop zij gebaseerd zijn (hiernaar refereert ‘modelpersoon’ hieronder). Al deze portretten zijn in feite groeiartikelen, want zodra een personage zich verder ontwikkelt op deze site, is het ook wenselijk dat dit artikel daarop bijgewerkt wordt. Zo is het voor mezelf ook te gebruiken als handvat om niet per ongeluk van het bedoelde personage af te wijken. We leiden deze artikelen even kort in met een beknopte personalia waarna we dieper inzoomen op hun oorsprong en hun betekenis voor WSNOI en de TN.

Personalia: Johannes IJzerdraat

Functie: Eigenaar dakdekkersbedrijf Lekt ’t een beetje.
Andere namen: Nog geen.
Oorsprong naam: Johannes’ naam volgt, in tegenstelling tot de meeste andere TN- en WSNOI-figuren niet het patroon van  “eerste letter voornaam + achternaam volgen samen een nieuw woord” of is een anagram van zijn beroep. Toch staat Johannes’ achternaam niet helemaal los van zijn functie; ijzerdraad maakt immers een vast onderdeel uit van het instrumentarium van een dakdekker. Johannes’ voornaam is direct afgeleid van de voornaam van mijn vader (en is tevens mijn tweede doopnaam!). Mijn vader, die zelf dakdekker is, heet namelijk John.
Modelpersoon: Ben Kingsley
Eerste oer-artikel: Geen
Eerste online-artikel: VZD (10): De rotte appel – deel 1 
Uitspraken:
“Zo doen wij dat hier. Is goed voor je weerstand,” lichtte Johannes toe toen Abdel hem vertelde dat hij geen lepeltjes voor de koffie kon vinden. Vervolgens trok de eigenaar van Lekt ’t een beetje demonstratief een schroevendraaier uit één van zijn vele broekzakken en liet deze met de achterkant in zijn koffiebekertje dalen.

Wie is de eigenaar van Lekt ’t een beetje?

Met deze vraag, zoals in het interactieve detectivespel de VZD het gebruik was, begon het idee om meer over de dakdekker te schrijven die we nu kennen als Johannes IJzerdraat. Alhoewel Johannes zelf slechts in twee alinea’s voorkomt in deze tweedelige VZD, heeft de beste man toch best wat indruk achtergelaten op mijzelf en op de lezers. Zijn naam wordt later in VZD (10): De rotte appel – deel 1 en daarna in Aantekeningen in de Zaak Roerling nog wel een keer aangehaald, maar daar blijft het daarna ook wel bij.
De reden waarom Johannes meteen zo’n indruk heeft achtergelaten is natuurlijk omdat ik voor zijn personage vooral inspiratie heb gevonden in mijn eigen vader, die we op zichzelf al een heel kleurrijk figuur mogen noemen. Dat hij dan toch niet wordt genoemd als zijn modelpersoon kom ik later even op terug.
De associatie met een echte dakdekker en hoe zo’n bestaan eruit ziet wordt meteen uit de doeken gedaan zodra ik – met het beeld van mijn vader in dat beroep in mijn achterhoofd – in VZD (10): De rotte appel – deel 1 begin te beschrijven hoe een dakdekker erbij zit. Letterlijk zit in dit geval, want Johannes IJzerdraat wordt voor een eerste verhoor door inspecteur Abdel naar de keet geroepen waar ze op klapstoeltjes plaatsnemen. We leren Johannes kennen als een hardwerkende vakman bij wie je zijn verrichte arbeid terugziet in zijn huid, houding en doen en laten. Zo worden de nog net niet slagaderlijke uitschieters met Stanleymessen in zijn gekloofde huid beschreven alsook het teer dat in de loop der jaren zijn pigment een beetje heeft overgenomen. Ook worden we even getrakteerd op de mengeling van zweet en eveneens teer die er uit Johannes’ lichtbruine coltrui opstijgt. Mijn vader draagt zo’n trui weleens om hem te beschermen tegen de kou op het dak, maar door de intensieve arbeid gaat het er allemaal niet frisser op ruiken natuurlijk. De kromgegroeide rug komt nog net niet in de tekst terug, maar het beeld van een klimgeit die zijn dagen gebogen op de daken doorbrengt is gauw geschetst. Het enige wat echt nog in de tekst ontbreekt en typisch een uitspraak van mijn vader zou kunnen zijn, is: “Hé gadver, dakgruis in m’n bek,” om vervolgens als een doorgewinterde tabakspruimspuger de bende uit zijn mond weg te kwatten.
De hele beschrijving van Johannes (en daarmee natuurlijk ook mijn vader) wordt er niet minder flatteus op wanneer ik zijn gelaat begint te beschrijven:
‘(…) Johannes’ voorkomen werd gekenmerkt door een flinke haviksneus die pontificaal en ietwat scheef in zijn eigen absurde glorie pronkte tussen zijn blauwe kijkers. Een borstelig stel wenkbrauwen daarboven vormde de laatste grens van beharing in het aangezicht en reikte daarbij naar een zee van kaalhoofdigheid die pas weer eindigde zodra het nekhaar aan de horizon verscheen. Als een Franse Rivièra omarmde de rest van zijn hoofdhaar zijn schedel waarbij zijn gehoororganen er als grote zeildoeken bol leken te staan van de zeewind. Johannes kneusde de binnenzijde van zijn hand zo mogelijk nog meer toen hij ermee langs zijn ongeschoren kin wreef.
(…)’
Sorry paps! 😀
En zo komen we toch wel tot een vrij complete beschrijving van ‘Mijnheer IJzerdraat’, zoals Abdel hem aanvankelijk in VZD (10): De rotte appel – deel 1 aanspreekt.
“Johannes asjeblieft,” antwoordt hij dan.
Elkaar tutoyeren is namelijk een gebruik wat we veel terugzien in het dakdekkersbestaan. De oer-Hollandse uitdrukking: ‘Doe maar normaal dan doe je al gek genoeg’ typeert ook deze man.

Salmay, Dolmay, Adomay of toch maar Kingsley?

Wie in de begin jaren ’70 voor de tv heeft gezet en de NOS op had staan kon er haast niet omheen. Ik heb het natuurlijk over de Engelse tv-kinderserie Catweazle die twee seizoenen lang werd uitgezonden in 1970 en 1971. Het personage, gespeeld door Geoffrey Bayldon, die evenals de naam van de serie tot Catweazle werd gedoopt, is onlosmakelijk verbonden aan mijn vader. Hij is dan gelukkig wel niet zo incapabel, maar excentriek en (door zijn werk) niet zo heel welriekend als de  aandoenlijke tovenaar Catweazle kun je mijn vader wel noemen.
Dus ligt het dan niet voor de hand om Catweazle als modelpersonage voor Johannes IJzerdraat te kiezen? En waarom überhaupt niet gewoon mijn vader?
Wel, ondanks de gelijkenissen die er tussen deze personen en personages bestaat, vond ik het zelf niet zo gepast om de pasfoto van mijn vader hier tussen al mijn TN-portretten te hangen. Ik geloof dat hij daar zelf ook niet zo op zit te wachten. En wat Catweazle betreft: ik keek zelf vroeger toch vooral naar andere kindertelevisie, dus de échte Catweazle-beleving heb ik ondanks de imitaties van
mijn vader nooit echt zo meegekregen. Dus je mag met uitgestrekte vingers naar lichtbronnen gebaren terwijl je een lichtknopje beroert tot je een ons weegt, maar dat maakt van mijn Johannes IJzerdraat nog geen Catweazle.
Heel anders geldt dit voor Ben Kingsley. De Britse acteur die er een imposante filmografie op nahoudt, maar toch vooral wereldberoemd is geworden door zijn vertolking als Mahatma Gandhi, vind ik vele malen beter passend bij het beeld dat ik van zowel mijn vader als Johannes IJzerdraat heb. Vooral uiterlijk dan! De twee zouden dubbelgangers van elkaar kunnen spelen. Ben ken ik vooral van zijn “recentere” klassiekers zoals Schindler’s List (Itzhak Stern), Prince of Persia: The Sands of Time (Nazim) en Hugo (Georges Méliès), maar dat is echt nog maar een fractie van alle fantastische rollen die hij gespeeld heeft. Ik ben al jaren fan van deze acteur en hoop wat dat betreft dat hij nog lang onder ons blijft om nieuwe rollen te blijven spelen, maar de beste man is op het moment van schrijven ook al 77, dus er zal helaas een moment komen dat ik Sir Ben ook zal moeten missen. Dus ik geloof dat ik hem maar snel moet boeken als Johannes IJzerdaat in de nieuwe speelfilm “Lekt ’t een beetje – capriolen op het dak”.
Hoewel… zou hij het dak nog wel op durven?

Overige kenmerken van Johannes IJzerdraat:

• Droeg een maatje 43 bouwschoenen van het merk Timberlands tijdens zijn eerste ontmoeting met Koen Voet en Abdel Dezertecon Kretonshos in VZD (10): De rotte appel – deel 1.
• Grof uitziende kale dunne man met een verweerd uiterlijk door zijn jarenlange inspanningen in de dakbranch. Stinkt naar zweet en teer.
• Roert zijn koffie met de achterkant van een schroevendraaier. Is goed voor de weerstand meent hij.
• Wilde tijdens de eerste ondervraging in VZD (10): De rotte appel – deel 1 eigenlijk zo snel mogelijk zijn ‘jongens’ zien. De anders zo hardvochtige werkdrijver schoot vol bij de confrontatie van het slechte nieuws en ging een lang gesprek in.
• Krijgt nog geld van enkele ‘grote jongens’ waar hij zaken mee doet…

Verhaallijn(en)

Nieuw bij de portretten is dit onderdeel ‘Verhaallijn(en)’. Ik gebruik het voor mezelf om wat aantekeningen kwijt te kunnen om een startpunt te hebben waar ik met het TN/WSNOI-karakter naar toe wil. Als je helemaal nog geen idee wilt hebben wat ik voor deze figuren in petto heb en dat liever gewoon gaandeweg in het boek leest, dan adviseer ik je deze tekst over te slaan. Het kan plotspoilers bevatten.

Met Johannes IJzerdraat heb ik nog geen concrete andere verhaallijn(en) voor ogen, maar Johannes leent zich wel uitstekend voor een cameo in verhalen en/of artikelen die ik nog zal schrijven.

TN-artikelen waar Johannes IJzerdraat in voorkomt:

• VZD (10): De rotte appel – deel 1
• Aantekeningen in de zaak Roerling

STEM OP HET VOLGENDE PORTRET!

Even als met het voorgaande ‘Een portret van…’ trakteer ik jullie wederom op de mogelijkheid om jullie zelf over het volgende portret te laten beslissen.

Voor de volgende editie kunnen jullie bepalen over wie ik een portret zal schrijven. Je mag stemmen op de volgende personages:

1. Charlene Latan
2. Ko Mentator
3. Nikki Nancy Werth

Het stemmen werkt zo:

• Jouw absolute voorkeur geef je 5 punten.
• Hij of zij waar je ook tevreden mee bent 3 punten.
• Wie nog wel even kan wachten geef je 1 punt.
• Jouw stem telt alleen indien je een totaal van 9 punten hebt uitgedeeld.
• Je kunt stemmen tot precies 1 maand na het verschijnen van dit portret (12-04-2021 is dus de laatste stemmogelijkheid)

Let op met op wie je stemt want:

• Na de volgende twee portretten kun je in elk geval weer op het personage stemmen die als tweede eindigt. Lees: het eerstvolgende en daarop volgende portret wordt dit personage niet als keuze aangeboden.
• Het personage met de minste stemmen komt op z’n vroegste over drie portretten pas terug.
• Op wie je stemt kan ook invloed hebben op de sterren die je kunt verdienen met de actie hieronder.

Je kunt met het stemmen zelf niets winnen.

RAAD HET MODELPERSOON EN WIN STERREN!

Ook nieuw vanaf het komende portret is het winnen van sterren door te gokken wie ik als modelpersoon voor mijn personages hanteer. Kijk op de pagina met redactieleden om te ontdekken hoeveel sterren je per personage kunt verdienen en geef hieronder bij de commentaren door wie jij denkt wie de modelpersonen zijn. Vermeld dus bij iedere stem wie het modelpersoon van jouw keuze is. Let op: per karakter mag je maar één keer gokken.

EXTRA: Is jouw 5 punten-stem het eerstvolgende portret én je hebt het modelpersoon correct geraden? Dan verdien je een extra cheque van 500 sterren!