Lieve oma,
Bij onderwerpen als vlierbessen, een kommetje crueslï, spelen met bambino en natuurlijk het spoorhuis en de spoorrails voor uw huis, denken de meesten van ons dikwijls direct aan u. Nostalgie voert ook mijn herinneringen terug naar de vele gesprekken die ik tijdens mijn schooltijd samen met u onder het genot van een bakje koffie heb doorgebracht. Iedereen die het voorrecht heeft gehad een oma als u te kennen zal zich zulke momenten bijblijven en zal deze koesteren.
Ik heb u echter ook gekend als een vriendin, zoals wij samen over van alles konden praten en als een mooi persoon die ons veel wijze raad en kennis heeft bijgebracht. Wij hadden veel met elkaar gemeen; behalve onze horoscoop (beide weegschalen) en het bekend zijn als trage eters, scheelden we met 9 dagen verschil exact 50 jaar met elkaar én kent men ons ook als twee ‘Stille Willy’s. In uw geval gaat dit laatste letterlijk op.
“Weet jij hoe oma heet?” vroeg u laatst aan uw achterkleinkind Joaquima, toen wij bij u op bezoek waren in de Moerberg. En toen Joaquima aangaf dat ze dat niet wist zei u:
“Mijn naam is Willemien. Ik ben de oma van jouw papa.”
Hierop volgde onvermijdelijk dat we Joaquima moesten uitleggen dat u haar overgrootmoeder bent.
Wij zaten toen met u in de achtertuin van de Moerberg, helemaal achteraan, waar een paar jeugdige voetballers nog even voorbij liepen en u vriendelijk gedag zeiden. We genoten van het lentezonnetje en spraken, zoals we dat eigenlijk altijd zo samen deden, over vroeger. U vertelde Quima over mijn opa, over wie en hoe hij was en u nam ons mee in uw vertelling over de duinen. U vertelde over uw twee echtgenoten en over deze streek en terwijl u daar zo over aan het praten was, deed Joaquima wat kleine meisjes op die leeftijd nu eenmaal doen; ze liep van ons weg naar het grasveld op de plaats bij de Moerberg, waar paardenbloemen en madeliefjes welig tierden. Ze knielden tussen de bloempjes en bleef daar tijdens ons gesprek even door opgenomen.
Zodra ze terugkwam liet ze ons zien welke bloemen zij de mooisten vond. Trots hield ze een paar madeliefjes en paardenbloemen naar u op en gaf ze één van de paardenbloemen die anders was dan de anderen aan u, omdat deze vol stond met zaadjes en vruchtpluis. Maar de bloem die ze zelf het meest bijzonder vond hield ze nog wat besluiteloos in haar andere hand.
“Dat is een pinksterbloem,” verklaarde u met uw warme zachte stem, en u reikte er met uw eigen hand naar. “Ze staat voor wijsheid en is een erg eigenwijze bloem.”
Hiermee refereerde u uiteraard naar de bijzondere periode waarin de Pinksterbloem bloeit, dat is namelijk al vóór Pinksteren zelf. Maar de onbewuste verwijzing naar uzelf en uw nageslacht ontging mij niet. En alsof u de symboliek extra kracht wilde bijzetten, hield u de paardenbloem met zaden voor uw mond omhoog…
… en blies.
Zo was het precies alsof u uw wijsheid en uw eigenzinnigheid op ons overbracht.
Voorgedragen op dinsdag 8 november tijdens de crematieplechtigheid van wijlen mijn grootmoeder Willemien van der Zee, vredig ingeslapen op 85 jarige leeftijd met Allerzielen 2016.
