De Reuze Navelpad begon langzaam weer wat te slinken en had duidelijk nog honger na zijn ‘maaltijd’ die hij had genoten bij Aukje van Ginneken. Wat Achmed niet wist is dat het voedselprobleem van de pad spoedig zou worden opgelost.

Met het zakhorloge in zijn ene hand en de pols van zijn nieuwe bruine vriend in de ander trad hij met grote schreden door de straten van één van de buitenwijken van Gohes City. Wellicht dat zijn collega reporters hem hulp konden bieden. Sinds de samenwerking met zijn collega´s van de Tycoon Newspaper die rond de eeuwwisseling werd opgericht, is hij velen ervan als zijn vrienden gaan beschouwen. Met de ene collega is de samenwerking en dus het contact wat hechter, maar daarom de toegankelijkheid van de andere collega´s niet slechter.

“Zeg mij eens Reuze Navelpad…” Achmed hield zijn blik strak op zijn doel gericht. De kleiner wordende pad kon hem maar met moeite in deze pas bijhouden. “Waarom is het dat jij zo’n moeite hebt om namen te onthouden? Normale zinnen spreken gaat je immers goed af.”
Die vraag was er eindelijk uit. Het zat hem al langer dwars dat namen onthouden voor de pad onmogelijk bleek. Dus waarom kon hij wel vloeiend Nederlands spreken? Of beter nog: hoe kon het dat de pad sprak?
“Het is meneer de graaf die mij zo gemaakt heeft …” volgde het antwoord al rap. Achmed zou hebben gedacht dat dit het antwoord was waar hij het mee moest doen, omdat de pad niets meer zei. De reden voor die stilte werd echter veroorzaakt door het feit dat de pad zo buiten adem was van het volgen van de pas, dat spreken hem nu ook moeilijk afging.

Achmed glimlachte en trok de geslonken Reuze Navelpad aan zijn spillenbeentje op en plaatste hem op zijn schouder. Een kort moment keken de twee naar elkaar, lachten en realiseerden zich dat ze een maatje in elkaar hadden gevonden. Achmed had de pad geadopteerd zonder een minuut te twijfelen. Hij zag ook zo bleek en op sterven na dood, dat het zijn hart had gebroken als hij hem weg had gestuurd.
Maar het bleef wel jammer van die lasagne die niet binnen wilde blijven. Toch zijn dat van die herinneringen die je altijd bij zullen blijven. Nu wist hij wel beter en dat hem voeden met normaal mensen voedsel natuurlijk wel een beetje raar was.
Hoe raar is het eigenlijk dat een pad kan praten?

Reuze Navelpad vervolgde zijn uitleg: “Meneer de graaf moet zoiets met opzet gedaan hebben lijkt mij. Zoals gezegd is al wat ik weet, niet veel, behalve dat ik geboren ben dankzij een naamgever. Geketend hebben ze hem aan een schuinsgeplaatste operatietafel naast mijn glazen bol geplaatst.”
Dit leek aanvankelijk een meer gedetailleerde versie van het eerder vertelde verhaal, maar er kwam nog meer.
“Via draden en andere soorten connectoren stond deze naamgever met mij in verbinding. Ze hebben hem …”
Gesnik volgde. De pad had het duidelijk moeilijk met dit stuk, maar zette graag door.
“… ze hebben hem zijn intelligentie en levenssappen ontrokken om zo aan mij het leven te schenken.”

“Wat?” door Achmed’s verbazing stuiterde de pad bijna van zijn schouder. “Dat is verschrikkelijk! Maar hij leeft wel nog steeds. Dat heb je me toch verteld?” Achmed wilde zeker zijn dat hij het allemaal nog begreep.
“Ja, hij leeft nog. Dat noodlot hebben ze hem kunnen besparen. Maar veel is er niet van hem over.” Een traan moest worden weggeslikt. Een andere biggelde over zijn bleke wangetjes toen de pad naar Achmed opkeek. “Mijn naamgever leeft … hoop ik.”
Nu moest Achmed het weten. “Dus was is zijn naam dan?”

Nog altijd onderweg naar het huis van één van Achmed’s vrienden bleven het nu wel lang stil op zijn schouder. De pad keek met een blik op de hemel en leek ermee te willen uitdrukken dat iemand anders hem dat antwoord maar moest geven.
Toen het verlossende woord: “Ik weet het niet” waar Achmed nog niets mee opschoot.
“Met moed in mij dwong ik mijzelf het vermogen om namen en andere referenties te onthouden door ze te coderen in anagrammen. Meneer de Graaf merkte dat het overpompen van leven en intelligentie van mijn naamgever resulteerde tot mijn vermogen om te kunnen spreken. Blijkbaar zag hij daarin een bedreiging en heeft zo via zijn genetische trucjes besloten mijn korte termijn geheugen automatische te laten wissen iedere maal wanneer ik een nieuwe naam of ander belangrijk gegeven probeer op te slaan. Dat is wanneer ik mijn vermogen tot razendsnel anagrammen maken aanspreek, zodat ik het niet werkelijk kwijt kan raken.
Meneer de Graaf is dit gelukkig nog niet te weten gekomen.”

Het was duidelijk dat de Reuze Navelpad zich emotioneel sterk verbonden voelde met zijn naamgever. Eens te meer realiseerde Achmed zich hoe belangrijk het voor de pad moest zijn om die naamgever te kunnen bevrijden en de duivelse plannen van de graaf te bestrijden.

“Net zoals met mensen als Arabisch Timmer Rugje, John Revu Goreng Bangerd, Onheuser Grijslachen en Navel Saddam moet het voor ons ook niet moeilijk zijn ook zijn naam te ontanagrammaniseren. Het zal ons alleen een hoop moed kosten, om hem te verlossen.”
Met zijn tong likte hij een traan van zijn bovenlip en keek vastberaden en verbitterd voor zich bij de woorden:
“Het moet gewoon!”

Vorig hoofdstuk: De roemslurpers
Volgend hoofdstuk: Het vindingrijk

This entry was posted on Wednesday, June 30th, 2010 at 13:00 and is filed under Astronomisch gedachtegoed, Duimzuigerij, Galbakkerij, Navelpad Mysterie, Nederlands, Reuze Navelpad. You can follow any responses to this entry through the RSS 2.0 feed. You can leave a response, or trackback from your own site.