By wilburteerman | August 26, 2011 - 11:40 am - Posted in Alweerwolven, Duimzuigerij, Gevleugelde Uitspraken, Nederlands, Verbaal Genot

Voordat ik aan dit artikel begon, zat ik me even af te vragen welke titel ik hieraan zou geven. De volgende variaties kwamen in mij op:

“Het weer is spetterend vandaag”, “Het is weer spetterend vandaag”, “Het is vandaag spetterend weer”, “Vandaag is het spetterend weer”, “Vandaag is het weer spetterend”, “Weer is het vandaag spetterend”, “Weer spetterend is het vandaag”, “Spetterend weer is het vandaag” of toch “Spetterend is het vandaag weer”.

Maar hoe ik het ook schrijven zou, de conclusie die je eruit kunt trekken blijft hetzelfde. Al zou ik er wel aan toe willen voegen “…zolang je maar binnen blijft.” Want ofschoon de eendjes vrolijk geëlektrocuteerd op het water van de Haarlemse grachten drijven en iedere sensatiebeluste medewerker vol ontzag tegen het raamwerk zit geplakt, braakt de hemel haar wonderschone krachten uit over ons pittoreske Nederlandje. Mobiele netwerken dreigen ontregeld te raken, dus je hoeft niet bang te zijn dat je overspoelt wordt met telefoontjes. Lekker rustig. De boom in mijn tuin, die ons al een tijdje een doorn in het oog is, krijgt vandaag misschien wel weer een nieuwe kans om door een bliksemschicht in tweeën gespleten te worden waardoor het boven op de in onze straat geparkeerde auto’s dondert en er weer wat parkeerproblemen mee oplost. Tuinders die nog vol stress waren van dat het weerbarstige weer van het afgelopen jaar, zullen nu rustig kunnen slapen: de laatste hoop op een beetje succesvolle oogst wordt vanmiddag genadeloos weggespoeld. Vervelend, en het zal een flinke duit gaan kosten, maar zo zijn ze in elk geval van de zekerheid verzekerd dat het dit jaar gewoon niet anders is.

Mensen, wat heb ik vandaag zin in deze dag!

By wilburteerman | August 21, 2011 - 5:29 pm - Posted in Alweerwolven, Nederlands

image by snowpeak, edited by Gsorsnoi

Een weerman voorziet ons van weersverwachtingen. Abuis wordt er wel eens gesproken over ‘weersvoorspellingen’. Maar die bestaan natuurlijk niet. Want een meteoroloog kan op basis van wat rekenmodellen en historische gegevens wel een verwachting uitspreken van hoe het weerbeeld er de komende dagen uit zal gaan zien – simpelweg omdat het weer zich in de afgelopen honderd jaar ook zo gedroeg onder gelijke omstandigheden – maar garanderen kan hij dit nooit. Of toch?

Pestbuien hebben we allemaal wel eens. Dat is niets nieuws en vermijden kun je het soms even moeizaam als het tegengaan van opkomend slecht weer. Gewoon niet dus. Op hete zomerdagen als deze heb ik daar ook wel eens last van. Zeker wanneer er verderop vanuit het westen een depressie opkomst is. Dat woord ‘depressie’ is echt niet uit de lucht komen vallen. Laat ik je dat verzekeren! Het is tekenend voor hoe ik mij dan voel en het uit zich dan in destructiviteit en humeurigheid, vaak het eerste als gevolg van het tweede. De hoofdpijn krijg ik er dan gratis bij en ik voel hoe de druk dan op mijn gestel toeneemt. Het hoge- en het lagedrukgebied komen boven ons continent in aanvaring en blijken geen goed woord voor het gedrag van elkander over te hebben. Donkere wolken pakken zich al boven mijn hoofd samen terwijl de elementen nog kilometers van mij verwijderd met elkaar in de clinch liggen. Mijn kop doet pijn en voel me zwaar ellendig. Ik raak snel geïrriteerd en foeter naar mijn kroost om de meest onbenullige dingetjes. Nee, wanneer er onweer in de lucht is, ben ik niet te genieten. En of dat komt door het vreemde samenspel van de luchtdrukken of door de broeierigheid die dit om ons heen teweegbrengt, ik weet het niet exact. Wat ik wel weet is dat wanneer er een depressie in aantocht is waarbij een hoop gedonder komt kijken en lichtflitsen bijna hoorbaar zijn, ik een pestbui heb. Ja, ik kan de onweer voorspellen. En ben altijd weer blij wanneer die onweer losbarst, hier of tien kilometer verderop, want dan ben ik het tenminste weer kwijt.

Dus je weet het nu: ben ik zwaar chagrijnig verwacht dan maar vast dat er kutweer op komst is!

By wilburteerman | December 20, 2010 - 2:18 pm - Posted in Alweerwolven, Nederlands, Scherpe Blik

image by Kevin Saff, edited by Gsorsnoi

Kerst 2010 dreigt opnieuw een witte te worden. Zo was ik deze maandagochtend moedig door de sneeuw gemarcheerd als een erg verdwaalde kangoeroe om bij de bushalte te geraken. Zo moet het er voor omstanders in elk geval uit hebben gezien terwijl ik door de 25 tot 30 centimeter dikke lagen witte troep sprong om het ene been voor de andere te kunnen zetten. Vrijdagochtend had ik ontdekt dat het slechts 45 minuten kost om bij een bushalte in een sneeuwpop te veranderen. Dus ik was gewaarschuwd op wat komen ging. Maar hoe dik ik mij ook kleed, mijn trage bloedsomloop doet de winterkwalen de kop toch wel opsteken.

Ik woon tussen twee bushaltes in. Dus alsof het ook echt iets uitmaakte, had ik vandaag voor de verandering maar eens de andere bushalte gekozen. Het kon er zelfs alleen op uitlopen dat de bus later zou arriveren, omdat deze halte één minuut verder ligt op de route van mijn buslijn dan de andere. Daar had ik  werkelijk niet verder naast kunnen zitten, zo ontdekte ik later.

Aangekomen bij het bushokje moest ik mij nog in evenwicht herstellen van de stoeprand die mijn teen had ontmoet en ik onmogelijk gezien kon hebben. Al had ik vast kunnen gokken waar deze ongeveer moest hebben gelegen. Het fietspad had zich door de sneeuw met het trottoir vermengd.
“Ah 07:22, dat is het nu exact. Ik zal hem wel gemist hebben.” dacht ik hardop. Ik keek om mij heen en overtuigde mij er opnieuw van hoeveel sneeuw er lag. Dus ik herstelde mijn gedachten en ging er al vanuit dat de ‘bus van 22’ vier stoplichten terug nog bezig was met een slipcursus voor gevorderden.

Om mij er van te vergewissen dat hij er misschien niet toch al aan kwam, stapte ik terug in de richting van de straat en lette er ditmaal beter op dat ik de stoeprand niet opnieuw een trap verkocht. Gelukkig voor mij tenen bleef de onzalige ontmoeting uit, maar moest ik toch nog uitkijken dat ik mijn enkel niet verzwikte. De met voetpadtegels geplaveide wachtstrip lag aan de andere kant van het fietspad zodat ik geen andere keuze had.

Het sneeuwdek bovenop het afgesneden stoepje lag er zo onaangetast bij als de roomlaag op de cappuccino zonder cacaoversiering. Je moet toch wat bedenken als je ‘maagdelijk wit’ zo’n afgelikte term vindt. Hetgeen mij voor een raadsel stelde waar ik nu nog mee bezig ben om het antwoord op te vinden: “Hoe kan dit sneeuwpak voor de bushalte sinds afgelopen vrijdag nog niet zijn belopen?”
Dat moet er toch ergens op duiden dat er sinds die bewuste dag nog geen mens is geweest die het heeft aangedurfd om een paar minuten van zijn of haar tijd op te offeren om op de bus te wachten. Het winterweer is heftig hier in de laatste dagen van het veel te rappe 2010, maar ruim 72 uur sinds dat winterweer vrijdag begon moet er toch wel iemand zijn geweest die van deze normaal zo drukke busverbinding gebruik heeft willen maken?

Ik zou ze krijgen ook. Mijn grote rechterteen gonsde nog van een eerdere aanvaring terwijl ik mijn bescheiden maat 41 krachtig in het witte pak plantte. De linker volgde en al spoedig kon je mij zo trots als een klein kind zien banjeren door de sneeuw. Kleinkrijgen zou ik het. Mijn zuinige 64 kilo was het zachte sneeuw te zwaar. Gevoel van macht stroomde er door mijn aderen en vooral in mijn vuisten bij het genadeloos vertrappen van die witte bende, maar hoog boven mij lachten de weergoden in hun vuisten hoe nietig ik er uitzag op dat spierwitte tapijt.

Na slechts vier keer tien meter heen en weer geijsbeerd te hebben … miste ik toch nog bijna mijn bus.

By wilburteerman | December 1, 2010 - 1:47 pm - Posted in Alweerwolven, Nederlands, Retourtje naar hier en terug

image by Spoyt, edited by Gsorsnoi

Zachte witte wazige sporen blijven er achter mij plakken op de weinige overgebleven onbedekte plekken van het fietspad. Zigzaggend vecht ik tegen de striemende wind. Mijn wereld beleef ik door het brievenbusvenster dat gecreëerd wordt door mijn sjaal en capuchon.  Pluisjes van die sjaal blokkeren deels mijn zicht. De stof ervan dat over mijn neus kleeft is nat van mijn warme adem.  Het kleine deel van het blootgestelde gelaat trotseert de gevoelstemperatuur van min 15 graden Celsius. Nog een paar kilometers en ik ben er.

Op een open plek tussen de weilanden fiets ik trager dan ik onder normale omstandigheden rennen kan. Sneeuwen doet het niet, maar waaien des te harder. Rechts van mij zie ik hoe een brandweerwagen tussen twee knotwilgen ruimte vindt om een ongelukkige bestuurster van een stationwagen uit haar benarde positie te bevrijden. Zij moet in een slip van de weg zijn geraakt en heeft aan den lijve moeten ondervinden hoeveel kouder het slootwater is bij deze ijzige temperaturen.

Het schimmige waas dat Andy Warhol had aangebracht op zijn roze portret van onze koningin Beatrix lijkt hij ook over het asfalt te hebben laten vallen. Een koud schilderij met een zuinig lachje grijnst mij van onder toe en daagt mij uit in balans te blijven. De elementen spelen een spelletje met me, maar ik laat mij niet kisten.

“Walking in the air …” pingelt Peter Auty in mijn hoofd. Ik fiets een sneeuwman voorbij die vanuit een voortuin vriendelijk naar me zwaait. Weinig fietsende avonturiers, durf ik te wedden, hebben zich vandaag dapper genoeg gevonden om de strijd met deze winterse elementen aan te gaan zodat ik met mijn blik gefixeerd op de weg mezelf denkbeeldig een schouderklopje geef. Bikkel als je bent, ben je ook dwaas om jezelf zo te tarten en dadelijk na acht kilometer met een bevroren kaak op je werk te arriveren.

Rood zijn de vlekken die ik zie als ik door de schuifdeuren mijn werk binnen stap. Het is een overblijfsel op mijn netvlies van de sneeuw waar ik continu in heb zitten turen. Mijn ogen moeten zich aanpassen aan andere indrukken dan wit. Even later werp ik één dubbele handschoen uit en probeer met mijn vrije hand de pijnlijke rechterhand te verlossen van de andere. Ik groet mijn collega’s en informeer de dichtstbijzijnde:
“Drie paar sokken is dus niet genoeg.”

By wilburteerman | October 28, 2010 - 7:24 am - Posted in Alweerwolven, Duimzuigerij, Nederlands

Morgen belooft een natte en regenachtige dag te gaan worden waarbij er bovendien een hoop neerslag in de vorm van regendruppels uit de lucht dreigt te gaan vallen. Liefhebbers van grote fietstochten zien hun sportprogramma voor deze week daarom al snel in het water vallen.

En veel water zal er vallen. In hoeveelheden zoals bij watervallen bevochtigt het luchtruim ons Nederlandje danig.
Was je daarom morgen juist van plan om eens lekker van Heumen naar Moordrecht te fietsen dan raad ik je aan de volgende route aan te houden om tussen de buien door te kunnen blijven fietsen zonder jezelf in een regenpak te hoeven hijsen:

Vertrek vanuit Heumen langs de Looistraat en de Westkanaaldijk naar Weezenhof. Trek door het golfpark van Wijchen naar het centraal station van Wijchen en fiets langs het Hemense bos naar de voetveer van Batenbrug zodat je in Oss uitkomt. Doorsteek daarbij het dorpje Dennenburg om de regenspatjes in Haren te kunnen vermijden en begeef je naar Rosmalen.
Vanuit Oss naar Rosmalen zal nog niet meevallen. Maar een goede route om in het achterhoofd te houden is er eentje via Nuland door de Hei en Wei. Een uitje in Het Vinkel en De Eikenburg lukt ook prima. Maar blijft daar nou niet te lang plakken, oké?
Eenmaal in Rosmalen laat je Den Bosch links liggen en steekt door naar Bruchem in het noorden. Op de kaart lukt dat links laten liggen prima. Dat wil zeggen: als je de kaart tenminste niet ondersteboven houdt.
De Veerweg langs Alem biedt hierbij de mooiste oversteek om van Noord-Brabant aan Gelderland te geraken. Hier in Bruchem had het prachtig geweest om via Dordrecht in Moordrecht uit te komen, maar een stormfront uit het westen steekt hier een stokje voor en ongetwijfeld ook een stuk of wat omgewaaide bomen.
Keer hier daarom zo snel mogelijk om en fiets verder noordelijk door Zaltbommel en steek iets westelijk over met de veer van Varik. Hierdoor ben je in no-time in Tiel en is het vast een dode waard om via IJzendoorn en Ochten in Andelst uit te komen.
Aan de skyline van Lingewaard zien we nu toch weer wat koude spetters verschijnen, zodat we genoodzaakt zijn om ons naar het warmere Heteren te begeven. Fiets nu naar Ede, maar vermijd daarbij wel het plaatsje Bennekom. Anders heb je dadelijk nog steeds natte sokken.
Veenendaal is nu niet ver meer en is dan ook meteen de volgende bestemming. Het stort boven Maarn (dat is tenminste wat er op mijn kaartje staat), dus zoeken we droge voeten op de Utrechtse Heuvelrug.
Vanuit Driebergen komen we in Bunnik terecht, maar niet nog niet in U.
Utrecht zullen we namelijk omheen moeten fietsen om uit te puffen in Montfoort. Want omfietsen via golfpark de Biltse Duinen en Gieltjesdorp valt nog niet mee!

Nu is het alleen nog een kwestie van via Gouda tussen de plassen door te fietsen. En voilá we zijn zonder een regenpak nodig te hebben gehad droog en wel in Moordrecht uit gekomen.

Ik had je natuurlijk via het droge Schuilenburg in Dordrecht een kortere route kunnen aanbieden. Maar dan had het toch pijpenstelen geregend in Papendrecht!

By Peter Visser | September 16, 2010 - 12:12 pm - Posted in Alweerwolven, Nederlands, Onbedoelde mening, Scherpe Blik

Hedenochtend al rijdend richting arbeidsplaats, via de radio gehoord, het volgende citaat:

“Maar dàt kun je nooit van te voren voorspellen!”

Je begrijpt, van het één op het andere moment, complete verwarring in mijn automobiel.
Ik kon mij daar niets bij voorstellen en onmiddellijk de vragen gesteld:

Kun je iets van te voren voorspellen?
En als dat kan, wat dan en hoe moet ik mij dat voorstellen?

Of nog simpeler:
Kun je überhaupt iets voorspellen?
Ik kan mij er niets bij voorstellen, je kunt hoogstens je verwachting uitspreken…

Maar je begrijpt, radio is eenrichtingsvekeer, dus antwoord bleef uit.

Nog effe wat:
Achterstellen bestaat maar bestaat er zoiets als achterspellen?

…Dit voorspelt weer weinig goeds…

By wilburteerman | May 4, 2010 - 9:10 am - Posted in Alweerwolven, Duimzuigerij, Nederlands

image by Sarah G, edited by Gsorsnoi 

Ik zei het toch?

Het belooft een hele warme zomer te worden dit jaar.

Dat zou je misschien nog niet zo zeggen als je nu naar buiten kijkt, maar de weersverwachtingen op lange termijn zijn enorm!
Hoge temperaturen dus. Temperaturen waarbij praktisch niet te werken valt. Dus wanneer je dacht naar de bouwmarkt te kunnen gaan en deze zomer aan die verbouwing in huis te beginnen, dan zou ik zeggen begin er maar niet aan.
Dat zeg ik: begin er maar niet aan.

Aan het einde van een halve klusdag zul je bij me komen en zul je klagen dat het zweet staat tot plekken die ik niet wil weten.
Dat zeg ik: plekken die ik dus niet wil weten.
Ach, laat ook maar.

Wordt het heet?

Wat heet! Over temperaturen valt niets te klagen. Behalve het zweet in diverse bilnaden, transpiratievlekken van je oksels tot je grote tenen en roodverkleuringen op je huid waar een kreeft die witheet is niets bij is.
Nu heb ik het toch gezegd.

Een berg was.

Toch zal er deze zomer ook een hele berg neerslag vallen. Zoveel neerslag dat je er onder bedolven raakt. Bergen neerslag zal uit de lucht komen vallen. Kost niets en wast een beetje. Maar van een beetje nattigheid zullen we niet dood gaan, toch?
Dat dacht je maar!
Was het maar een beetje nattigheid. En zelfs van nattigheid kunnen mensen ten onder gaan. Is het niet door een dijkbreuk, dan wel door een schipbreuk. Vraag dat Noach maar.

Nee, het type neerslag waar ik het hier over heb, is een heuse bikini-regen. Bikini’s die uit de lucht zullen donderen tot er bergen van op straat zullen liggen. En wat zal dat een was opleveren zeg!
In het WSNOI Traditionele Hangmanspel is er namelijk een punt bereikt waardoor er spoedig vele deelnemers lintjes zullen krijgen voor het bewaken van hun bikini’s.  Iets wat al gebeurt bij het tien keer bewaken van één specifieke woord die zij eerder op naam hebben gespeeld.
Ik heb het dus niet over fraai versierde strings, maar over lintjes die uitgereikt worden bij het behalen van zekere prestaties. Ah men! Hoe kun je dit nou niet dubbelzinnig opvatten? Ik ruik nu al nattigheid.
Weer die neerslag hè?

String kwijt?

Hoe dat zit met het toekennen van lintjes voor het bewaken van jouw bikini kun je het beste hier even checken.

Nou vraag ik je!
Krijg jij het al warm van het idee dat er mensen rondlopen zonder bikini’s? We weten namelijk wel zeker dat niet iedereen er in slaagt zijn of haar bikini te kunnen bewaken. Reden genoeg dus om even te spieken in de hangman.

Wat we in elk geval zeker zullen weten is dat het er best heet aan toe zal gaan …
Speel het Traditionele Hangmanspel.
Zonder meer, de  grappigste en meest uitgebreide versie van Galgje.

By wilburteerman | February 22, 2009 - 9:14 pm - Posted in Alweerwolven, Nederlands, Scherpe Blik


Raadsel:

In een regenachtige week treffen we een drietal survivaldeelnemers aan in Noorwegen. Alle drie dragen ze een eigen rugzak. Het is al laat, zodat ze besluiten op een open plek in het bos de nacht door te brengen. Na veel geploeter is er een tentje opgezet waar de mannen binnen kruipen om daar de luiken te sluiten.
Op deze hoogte van het noordelijk halfrond trekt het paarsblauwe kleed slechts twee uur lang over de hemelboog en maakt al gauw weer plaats voor de lichtblauwe variant. ‘s Ochtends vroeg prikt de zon al door het tentje en wekt de vakantiegangers.

Er staat een 42 kilometer lange wandeltocht over het Geirangerfjord op het programma, zodat het drietal vlug de tent opbreekt en snel vertrekt. Tijd en ruimte voor het verzamelen en opslaan van souvenirs is er niet. Ook wordt er geen rugzak met andere spullen ingepakt dan deze de avond ervoor werd uitgepakt.
Toch loopt één van de drie survivaldeelnemers met 3,5 kilo last meer in de rugzak de zware wandeltocht van deze dag tegemoet. Zijn handen zijn koud en de pijn drijft erdoor als tandartsboren. Rara, hoe kan dat?

By wilburteerman | May 4, 2008 - 10:43 am - Posted in Alweerwolven, Tycoon Newspaper Archieven

De ijskappen zullen gaan smelten en iedereen zal in een kajak naar zijn of haar werken moeten. Geheel de wereld? Nee, een kleine nederzetting in Gallië blijft moedig weerstand bieden aan de overweldigers en maken het leven van de kajakkers uit de omgeving er bepaald niet gemakkelijker op. Opklaringen kunnen we voorlopig dus wel op onze buik schrijven. Naar verwachting zullen maandag alle niet-morgen-mensen hevige depressies ondervinden.