By gsorsnoi | October 16, 2011 - 1:29 pm - Posted in Duimzuigerij, Nederlands, Onbedoelde mening, Scherpe Blik

image by D-drik, edited by Gsorsnoi

Zelf had ik er nog geen idee van, maar ik stond op het punt mijn eerste carrièremove te maken. Onze projectmanager zou over een maand of wat op mij toe komen stappen en mij vragen of hij mij even apart kon spreken. De buitengewone interesse die ik in het softwarepakket had getoond was mijn meerdere niet onopgemerkt gebleven, zodat ik de opgezogen kennis mocht gaan overbrengen op de artsen en de verpleegkundigen waarvoor wij waren aangenomen om papieren dossiers over te kloppen in een computersysteem. Een blik typgeiten was opengetrokken.
Op de Nieuwe Achtergracht in Amsterdam werden wij welkom geheten door Hester en Huub en even aan elkaar voorgesteld. De meeste datatypisten konden de locatie goed per fiets of tram bereiken. Voor mij zag het er naar uit dat ik voorlopig mijn fiets wel even vanuit IJmuiden op die draagvleugelboot moest hijsen. Het laatste stukje fietste ik dan via het Waterlooplein naar de GGD.
Romeo was één van die jonge gasten waarmee ik samen aan dit geestdodende werkje werd gezet. Vanaf het eerste ogenblik wist ik dat ik het goed met deze Italiaans-Indonesische jonge gast zou kunnen vinden. We ontdekten al snel dat we een hoop gemeenschappelijke interesses hadden en daarbij, bleek hij erg benaderbaar en gevoed met een gezonde dosis humor. Net als ikzelf is hij gek op videogames en slappe woordgrappen. Ook voor suffe spelletjes die de sleur uit het eentonige werk haalden, was je bij hem aan het juiste adres. Tezamen met o.a. Suzanne, Janine, Walter en Melihat bedachten we allerlei prachtige quizjes voor elkaar en wisten we keer op keer in deze weinig inspirerende werkomgeving wel weer wat te vinden dat ons moraal hoog kon houden. In de pauze trokken we erop uit en wandelden we wat in de buurt of bezochten wij het poolcentrum. Voor het hanteren van de keu hoefden wij niet ver. Deze plek voor ontspanning lag op een ideale afstand van nog geen vijftig meter van de ingang van het pompeuze hoofdkantoor van de GGD. We kochten er een soort tien rittenkaart en konden er daardoor steeds voordelig terecht om elkanders kunnen op de proef te stellen.

Dàt deel van mijn carrière heb ik toen echt als een toptijd ervaren. De werksfeer was er fantastisch en ik maakte een hoop nieuwe vrienden. Je ging haast voor je plezier naar je werk. En nee, dat was natuurlijk niet omdat je zo graag informatie uit dossiers overnam, je keek er gewoon naar uit om die heerlijke slappe humor met elkaar te kunnen delen en te praten over van alles en nog wat.

Toch was er naast al die heerlijke onzinnigheid ook nog iets wat mij destijds een geweldig nieuw inzicht op het leven heeft gegeven. Waar ik wat meer de neuroot en controlfreak ben, hangt Romeo veel meer in het andere uiterste. En dat merk je echt aan alles. Hij zit altijd veel meer ontspannen in zijn bureaustoel, beweegt zich veel gemakkelijker dan anderen en hij heeft een manier van praten waar je zelf ook gewoon rustig van wordt. Er straalt een positiviteit van die kerel af, jongen dat is niet normaal. Zo relaxt als hij met de dingen in het leven omgaat, doet mij bijna groen worden van jaloezie. Het is een levensstijl dat je op één of andere manier in je bloed moet zitten of je moet er gewoon helemaal voor open staan. Het arsenaal typische Romeo-uitspraken die hij te pas en te onpas bezigt dragen ook veel bij aan die ontspannen manier waarop hij blijkbaar tegen het leven aan kijkt. “Wauwers!”, “Karbonade!”, “Asjemenou?”, “Alles kits?”, “Alrighty then!” zijn slechts een paar van die prachtige onliners die hij vaker gebruikt dan ik denk dat hij zelf door heeft. Als je er even voor gaat zitten en je gaat al die prachtige uitspraken tijdens een verjaardagsfeestje zitten turven, dan kom je aan het einde van de avond inkt in je pen te kort.

Wat ik ook van hem heb geleerd, en hem er nog tot op de dag van vandaag dankbaar voor ben, is de manier waarop je het beste vocht kunt consumeren. Iedereen kent die kartonnen printpapierdeksels wel die een tweede leven krijgen wanneer er geen made-in-China-dienbladen meer voorhanden zijn. Wel, daar wij duidelijk een kantoorbaan genoten, wisten wij ook steeds onze handen op die dingen leggen. In Word creëerden wij een rastertje met onze namen erop en schreven er de voorkeuren bij van wat eenieders gewenste bestelling zou zijn bij het koffieapparaat. Vervolgens printten we die uit en legden het A4-papiertje in de deksel. Dit is ongetwijfeld een fenomeen wat op meerdere kantoren  in het land wordt gehanteerd. Zo maak je een gepersonaliseerd dienblad. Bij de ene naam staat er koffie, de ander heeft liever chocolademelk en weer een ander kiest voor thee.
Maar  juist voor die keren dan we wel onze handen op een degelijk dienblad wisten te leggen, was dit hele ordersysteem naar de gallemiezen. En zo was je genoodzaakt een ander hulpmiddel te bedenken als je voor de hele toko koffie wilde gaan halen. Want het risico bestellingen te vergeten of door elkaar te halen, wilde je gewoon niet op je geweten hebben. Dus wat doe je dan: je schrijft de bestelling gewoon even als een geheugensteuntje op een kladpapiertje en dan nog het liefste in afkortingen.

Nu moet je van de GGD weten dat dit een organisatie is waar praten in afkortingen de normaalste zaak van de wereld is. ‘JGZ’ staat voor jeugdgezondheidszorg, ‘OKC’ staat voor ouderkindcentrum en Romeo Mazzei bestelde standaard ‘2HW’. Twee-ha-wattes?
Twee heet water. Want al de toevoegingen die er zitten in koffie, chocomelk of andere troep doen je lichaam alleen maar dichtslibben. Dus als je met je dienblaadje bij onze levensgenieter Romeo aankwam, dan kon je er eigenlijk al vanuit gaan dat je ‘2HW’ op je papiertje kon noteren. Vervolgens zette je even later twee bekertjes heet water bij hem neer waarop hij die liet afkoelen tot een drinkbare temperatuur. Warm water zuivert het lichaam. En ik ben er haast zeker van, dat die onvergiftigde vorm van vochtconsumptie Romeo heeft gemaakt tot wat hij is.

Nu bijna tien jaar later zit ik hier op het altijd drukke stadhuisplein in Utrecht. Te midden van tientallen andere mensen leg ik dadelijk dit kladblok terzijde en denk nog even niet aan het digitaal verwerken van dit schrijfsel. Op deze ongewoon warme herfstdag kijk ik naar de stralende hemel en geniet van het leven, mijn handen warmend aan een lauw wordend bakje echte thee.

This entry was posted on Sunday, October 16th, 2011 at 13:29 and is filed under Duimzuigerij, Nederlands, Onbedoelde mening, Scherpe Blik. You can follow any responses to this entry through the RSS 2.0 feed. You can leave a response, or trackback from your own site.

7 Comments

  1. October 16, 2011 @ 13:51


    Mooi verhaaltje over levenslessen! Die vriendschap tussen Romeo en jou straalt er helemaal vanaf. Het komt mij voor dat iedereen in zijn of haar leven behoefte heeft aan het ontmoeten van zo’n kleurrijk persoon. En die Lenny Keylard uit dit artikeltje is duidelijk de protagonist die het moet afrekenen met die kant aan jouw karakter waar jij blijkbaar wat minder trots op bent.

    Wees er maar zuinig op! 😉

    Posted by Stoomkoker
  2. October 16, 2011 @ 20:27


    Op de meeting kwam Romeo ook zeker zo over 🙂

    Lijkt me geweldig om een kantoorbaan met een groep leuke collega’s te hebben. Zonder zo’n groep is echter geen enkele kantoorbaan leuk, denk ik.

    Nooit geweten dat warm water goed voor je is. Wel dat je beter thee kunt drinken dan koffie of chocomel.

    Posted by Zombie
  3. October 16, 2011 @ 21:08


    Ik had nog niet zo lang geleden ook zo’n fijne collega! Helaas koos hij ervoor om zich ergens anders te gaan ontplooien 🙁
    Gelukkig hebben we toch nog regelmatig contact…

    Posted by BoB de Winter
  4. October 16, 2011 @ 22:44


    Wat een enige lifestory. Romeo zal zich wel vereerd voelen als hij dit terugleest.
    En nee, dat van die 2HW wist ik idd ook niet. Kost het niet juist meer energie om warm water in het lichaam op te nemen? Dat dacht ik tenminste.

    Valt me trouwens op dat je nu al twee portretten hebt geschreven deze maand. Kornelis Oflook zou toch de volgende zijn? 😀

    Posted by Sandra
  5. October 17, 2011 @ 15:36


    Ha, wat een heerlijk stukje GGD-nostalgie is dit! Echt een leuk artikel Gsorreke, en wat een boel lovende woorden over ondergetekende zeg! Ik moet ervan blozen!

    Het was inderdaad een ontzettend leuke tijd en ik denk regelmatig nog terug aan de grappige, gezellige, flauwe en knotsgekke momenten die wij daar beleefd hebben. Enkele hoogtepunten:

    – Lange gesprekken over videogames (vooral Doom)
    – Talloze flauwe woordgrappen (hoe flauwer hoe beter)
    – Het dagelijkse ‘raad de artiest’-radiospelletje
    – Pauze-pool-partijtjes (Gsor, kun je je nog herinneren dat we tegen een extreem fanatieke vent hadden gespeeld die luisterde naar de naam Fredo? Het duurde niet lang eer jij z’n naam had omgedoopt tot Frodo)
    – De immer groeiende lijst van afkortingen (a.k.a. afko’s)

    Tegenwoordig drink ik trouwens geen ‘pure’ HW-tjes meer. Het begon een beetje saai te worden, dus nu dunk ik dikwijls een zakje kruidenthee (Zonnatura of Celestial Seasonings) in mijn kartonnen kelk.
    Nee, je zult me nooit op de vroege ochtend strak van de caffeïne over de werkvloer zien rondstuiteren. Ik kom hier voor mijn rust! 😉

    Posted by Retroman
  6. October 17, 2011 @ 16:00


    ‘Gsorreke’, die hadden we volgens mij nog niet gehad. Wat jullie ook van Retroman en mij moeten weten, is dat praktisch elk e-mailtje dat wij naar elkaar sturen steeds een andere creatieve aanhef kent. Een paar voorbeelden van Retromans zijde:
    – Hey Paulcatraz!
    – Hé Paddenballenstuiteraar!
    – Hoi Pauloentje!
    – Hey ouwe snooiert!
    – Hey Snorremolinos!
    – Het ziet er weer netjes uit, Gsnorpski!
    – Holadiejee,
    – Hé kerel!
    – Ahoy maatje! Alles kits?

    Na dit knip en plak werk uit oud e-mailverkeer kan ik er ook nog wel een paar typische Romeaanse uitspraken tegenaan knallen die nog ongenoemd zijn gebleven:

    – Unfortunately peanutbutter! (helaas pindakaas, maar dan anders)
    – Hadouken! (deze quote van Street Fighter wordt op willekeurige momenten uitgeschreeuwd ter ontlading van frustraties en dergelijke)
    – Indeedly doodly!
    – Woah amai zeg! (uitgesproken met een zware Samson-stem)
    – Sapperdeflap!

    Allemaal afkomstig van dezelfde Retrorakker! 😛

    Posted by Gsorsnoi
  7. October 17, 2011 @ 16:56


    Heh heh heh…De leukste alternatieve naam die ik voor jou had verzonnen vond ik zelf ‘Paultergeist’, maar ik kan me goed voorstellen dat jij die mening niet deelt 😉

    Posted by Retroman

Leave a Comment

Please note: Comment moderation is enabled and may delay your comment. There is no need to resubmit your comment.