image by Ton Haex, edited by Gsorsnoi

Onder normale omstandigheden zou de Reuze Navelpad zich helemaal hebben laten gaan en Retroman hebben ontdaan van zijn essentiële levenssappen. De roem, bestaande uit behaalde successen in het leven hoe klein of groot ook, was het voedsel dat deze extreme paddensoort in leven hield. Al deze sappen zou hij hebben ontrokken van zijn gastheer door zich te laten versmelten met diens ingewanden. Dat wil zeggen, als de pad zich volledig had laten gaan. Tot nu toe was hij nooit zo diep gegaan om echt alle beschikbaar roem tot zich te nemen. Alleen bij de politicus Alexander Pechthold, die de Navelpad zich alleen herinnert als Explodeer Lacht Dan, had hij zich helemaal opengesteld om tot het laatste beetje roem te reiken. Hij had geprobeerd om de opdracht die hij van Graaf Schaurig had gekregen eindelijk eens compleet te voltooien. Der Witregels, de andere politicus die we kennen als Geert Wilders, had hem daartoe gemotiveerd. De pad was destijds in tweestrijd geraakt: moest hij zijn opdrachtgever gehoorzamen en alle bekende Nederlanders tot zombies keren of had hij de keuze om van het slechte pad af te stappen? De innerlijke strijd met Geert Wilders was zo heftig en zo duister geweest dat hij even had gedacht dat alle mensen diep van binnen zo slecht waren. Daarom had hij, nadat hij het gevecht met hem had verloren, besloten van Alexander Pechthold zijn eerste succesvolle opdracht te maken. Maar dat besluit had  juist averechts uitgepakt; hij had de politicus binnenste buiten gekeerd in een slechte slurping. De Reuze Navelpad had blijkbaar een veel te goed hart van zijn naamgever meegekregen wat maakte dat hij zich niet tot die ultieme wandaad kon zetten. En zo geschiedde het dat Retroman maar over het zakhorloge hoefde te beginnen om hem aan zijn missie te herinneren. Een slurping plegen bij zijn nieuwe vriend had toch nooit een succesvolle kunnen zijn, hoeveel honger hij ook had. Daar was de pad te zachtaardig voor en zijn prooi een veel te goed persoon.

Desondanks was hij zijn lijf binnengedrongen en had er zich een weg gevonden die hij anders ook had gezocht. Ditmaal had hij echter op tijd bij zichzelf de knop omgezet om een nieuwe gave te kunnen aanspreken. De pad was namelijk in staat emotionele banden te leggen met mensen die hem dierbaar waren. Mensen of andere schepselen die hij wel mocht kon hij in verbinding brengen met zijn eigen wezentje. Zo kon hij met ze communiceren en energieoverdrachten plaats laten vinden. De pad wist wat dat betreft zelf nog maar half waar hij allemaal wel niet toe in staat was.

Retroman was dat op een goed moment ook door aan het krijgen. Hij lag nog gebroken onder het puin van de dozen met Aziatische producten toen hij zich begon te realiseren dat hij de strijd met zijn ongewenste gast niet per definitie aan het verliezen was. Hij had zich al schrap gezet op het onvermijdelijke en had in gedachte vast dat filmrolletje van zijn leven erbij gepakt dat normaal aan een mens voorbij trekt als hij sterft. Maar doodgaan deed hij niet. Het ziekmakende gevoel van misselijkheid in zijn buik nam even snel af als dat het was komen opduiken en verdween daarna compleet. In plaats daarvan nam zelfs zijn eigen honger naar voedsel af. Nieuwe energie vond zich een weg door zijn ledenmaten en een gezonde blos kwam terug waar het zijn aangezicht eerder had verlaten.

Gevoelens en persoonlijkheden begonnen zich te mengen. De Reuze Navelpad had zich aan zijn onwaarschijnlijke gastheer overgegeven. Andersom idem dito. Levenssappen voegden zich juist samen. Energiestromen bewogen door elkaar heen en ook herinneringen vloeiden in elkaar over totdat er een gezamenlijk geheugen ontstond. Retroman zag hoe de Reuze Navelpad wakker was geworden op een operatietafel en te horen had gekregen dat zijn herinneringen aan zijn geboorte en zijn naamgever waren gewist. Deels, wisten hij en de pad, want de pad was niet alles kwijt. Retroman herbeleefde zijn avonturen, zag hoe hij door  het land trok en slachtoffers maakte alleen maar omdat die gruwelijke Graaf Schaurig hem dat had opgedragen. Ecuador Walm, Zede Harnas, Ren Periscoop, Hens Durfal, Daphne Vlovuren, Hoede Goyer en Yen van Snurkvang zouden normaal gesproken slechts een verzameling zinloze brei van woorden zijn geweest. Nu snapte hij dat het anagrammen van bekende Nederlanders waren. Het was de pad onmogelijk gemaakt om de werkelijke namen te onthouden. Dat zou hem alleen lukken als hij voldoende tijd met deze mensen had doorgebracht om ze beter te leren kennen en hun namen te repeteren. Daarom kon hij Retroman’s naam wel onthouden.
“Onwaarschijnlijk…” had Retroman gezegd.
“Wat?” reageerde de pad vanuit Retroman’s buik.
“Nou, dat jij Achmed en Theo kent natuurlijk. Bedenk nou zelf: hoe groot acht jij de mogelijkheid dat twee willekeurige individuen uit een onmetelijk grote stad als Gohes City dezelfde mensen kennen?”
“Dat klinkt inderdaad wel erg onwerkelijk,” moest de pad toegeven.
Nu beide herinneringen aan elkaar bloot lagen had Retroman gezien hoe de pad via Achmed Liën met Theo Nologie in contact was gekomen, hoe hij het zakhorloge had meegebracht en door de botsing met het andere zakhorloge naar zijn tijd was geslingerd. Hij spoelde de herinneringen van voor naar achteren nog eens een keer af en kwam ook zichzelf tegen. Het was heel onwerkelijk om te zien hoe hij daar in zijn ninjapak tussen de operatietafels was verschenen en de pad de opdracht had gegeven met het zakhorloge te vluchten. Waarom zou hij dat hebben gedaan? En bovenal: hoe kwam het dat hij zich vanuit het niets in en tijd had gemanifesteerd waar hij doel noch locatie van kende? Verklaarde dit soms ook waarom de pad juist naar hem hier in de toekomst was geflitst? De Reuze Navelpad kon zijn vraag nu horen zonder dat Retroman hem de vraag hoefde voor te leggen. Ziel en zaligheid werden nu automatisch aan elkaar blootgelegd.
“Ik denk dat jij de enige persoon voor mij was in de toekomst die ik ook uit mijn eigen tijd kende. Natuurlijk wist ik niet dat Retroman de persoon achter de man in het ninjapak was, maar blijkbaar lopen er hier in deze tijd niet zoveel mensen meer rond, laat staan eentje in een ninjapak. Zo moet mijn emotionele kracht de magie achter het zakhorloge hebben aangestuurd om mij uitgerekend daar in het riool af te zetten waar ik jou heb ontmoet.”
“Holadiejee man. Dat is erg freaky allemaal!” reageerde Retroman bijna guitig verbaasd.
De pad viel stil. Wat was dit nu toch weer voor een reactie? ‘Holadiejee’, ‘freaky’? Dit moest hij even verwerken. Inmiddels was hij zo aan de stoere taal van deze ninjaman gewend geraakt dat het amicale gepraat waar hij nu mee op de proppen kwam hem totaal niet leek te passen. Maar na een duik in zijn herinneringen ontdekte hij dat Retroman in het dagelijks leven juist een joviale kerel was die het leven eigenlijk niet al te serieus nam. De quasi kloeke strijder was achter zijn ninjamasker een bijzonder ontspannen jonge kerel. Zijn inhammen waren feitelijk het enige bewijs dat hij de magische grens van dertig alweer een tijdje was gepasseerd, maar zijn geest en manier waarop hij zich bewoog waren nog ergens blijven steken rond zijn twintigste levensjaar. ‘Volwassen worden’ waren twee woorden die hij nog nooit in die combinatie in zijn mond moest hebben gehad.

Dezelfde duik in zijn verleden zorgde er ook voor dat de Reuze Navelpad te weten kwam hoe hij zo alleen op de wereld was geraakt. Het rustige leventje dat Retroman had doorgemaakt werd door de paddeninvasie volkomen uit haar verband gerukt. Van de één op de andere dag moest hij zijn huis verlaten en had er vaarwel gezegd aan het computerspel dat hij aan het ontwikkelen was.
“Dus dat rare ninjapak van jou is eigenlijk niet meer dan een carnavalspak dat je toevallig uit de kast had getrokken?”
“Ho ho!” kwam Retroman in protest. “Je had het nog slechter kunnen treffen. Wees blij dat ik geen piratenkostuum gekozen had. Dan had ik er hier nu bij gelopen als Jack Sparrow.”
De Reuze Navelpad had natuurlijk geen idee wie dat was en veranderde snel van onderwerp toen ook hij wat filmpjes van een onbekend verleden aan het afspoelen was. Daar had hij ineens een ontdekking gedaan waar de pad even van terugschrok.
“Mijn hemel!” sprak hij zacht.
“Wat is het?” zei Retroman en tuurde over de rand van het pand om zich in een nieuw avontuur te storten.
“Jij hebt Graaf Schaurig ontmoet!”

Wordt vervolgd.

Vorige hoofdstuk: De hinderlaag
Volgende hoofdstuk: Het laatste nieuws