Daar zijn we dit jaar achter gekomen nu de Kerstdagen weer achter ons liggen. Want ook dit jaar was dat kutbeest weer op zijn pootjes geklommen. Driekwart jaar lag dat geruisloos ergens op de loer in afwachting tot het seizoen weer begon. Als een demon rees hij dan op uit zijn as en had het bloed van zijn vacht gelikt om weer in de stemming te komen. De hangoortjes werden nog even gewassen en het pluizige dier zag er weer angstaanjagend knuffelbaar uit.

Hup hup een hok ik, even wat snuffelgeluidjes oefenen en de wereld in staren met bruine kraaloogjes  die het IQ van een wortel  uitstralen. Nog even controleerde het witte mormel of zijn pluizenbol van achteren wel aan de juiste aaibaarheidsfactor voldeed om over het resultaat een tevreden glimlach op te zetten.

Maandag 6 december 2010 schoof Richard ’s ochtends al vroeg zijn ontbijtje op de salontafel. De hele nacht had hij wakker gelegen omdat hij dat Sinterklaasnummer van die Piet die ging fietsen niet uit zijn hoofd kreeg.  “… Toen klapte zijn band …” Vrouwlief lag op haar beurt natuurlijk wakker van hem. Niet alleen omdat hij zo broeierig lag te woelen, maar vooral omdat ze niet kon slapen van het geneurie dat hij maar niet kon onderdrukken.  Pepernotenkoorts noemen ze dat.
Gekneusd van de gebroken nachtrust bracht hij beverig zijn cafeïnevrije koffie naar zijn mond en vloekte direct zodra hij bemerkte dat de vloeistof nog te heet was. Het kostbare vocht morste daarbij half over zijn ontbijt en ook zijn schone broek bleef niet ongeschonden. Gefrustreerd van hoe zijn dag reeds begon vreesde hij al wat er nog komen zou. Zijn vrees was niet ongegrond zo bleek. Richard had een schone broek aangetrokken en dacht wat afleiding te kunnen zoeken door even naar het nieuws te gaan luisteren op de radio. Pech voor hem, want hij hoorde nog net de laatste kilometers in de file-informatie opgelezen worden en concludeerde daaruit dat het nieuws al voorbij was.
“Hoeveel erger kon de maandagmorgen beginnen?” vroeg hij zich hardop af. En het antwoord kwam van het eerste kerstnummer dat werd ingezet:
“Het was kerstochtend 1961, ik weet het nog zo goed …”

Rode kraaloogjes glinsterden verderop in een fietsenschuurtje. Volgend jaar wordt Flappie 50.