By tinusicket | October 30, 2009 - 2:09 pm - Posted in Mabuhay, Nederlands, Retourtje naar hier en terug

Laten we eens een lekker diepzinnig Filippijns onderwerp aankaarten: utang na loob.

Door sommige mensen wel eens te kort door de bocht vertaald als wederkerigheid /reciprociteit. Of: als jij iets voor mij doet, dan verwacht ik dat jij ook iets terug doet voor mij.

Utang na loob, wat letterlijk vertaald “iemands binnenste schuld” betekent, is een typisch Filippijnse gewoonte en weegt een stukje zwaarder dan de korte vertaling van hiervoor. Niet voor niets wordt het Filippijnse woord ‘loob’, wat ‘binnen’ betekent, gebruikt om aan te duiden hoe diep te schuld zit. In een zwaarder verband getild zou ‘je ziel verkopen’ op hetzelfde neerkomen.
‘Utang’ betekent ‘schuld’.

Filippijnse mensen voelen de schuld die ze bij een ander maken als een hele zware zaak. Heb jij een Filippijnse familie geholpen door kosteloos een dak bij ze te repareren, dan kun je erop rekenen dat ze jou ook nog eens uit de brand zullen helpen. Dat moet. Zo voelen ze dat. Door deze familie te hebben geholpen met hun dak, hebben zij eigenlijk een stukje van hun ‘binnenste’ aan jou verkocht. Zelfs als er geen echt geld bij gemoeid gaat, hebben ze toch zojuist een opstaande rekening bij jou gecreëerd. Een rekening die ze graag vereffend willen hebben.

Voor wat hoort wat.

Al moeten ze iets van zichzelf weggeven wat ze zelf eigenlijk niet kunnen missen, ze zullen je ermee terug willen betalen. Deze wederdienst geldt voor hun als een plicht.

Bij het redden van iemands leven, het helpen aan een baan of het geven van leven (geboorte) ontstaan grote ‘schulden’. De schuldenaar kan zich hierdoor een leven lang verplicht voelen zich in dienst te stellen van de gunsten van de schuldeiser.

In de jaren 90′ is deze extreme vorm van wederkerigheid een heel stuk minder geworden in de Filippijnse cultuur. Maar het blijft heel normaal dat wanneer jij een ogenschijnlijke onschuldige gunst aan hen verleent er altijd wel een minstens zo gelijkwaardige gunst of gift aan je wordt teruggegeven.

By tinusicket | - 1:23 pm - Posted in Contaminaties, Nederlands, Verbaal Genot

Bestaat uit: “Geen hout snijden” & “Kant noch wal raken”

Uitgesproken door: Gsorsnoi

Datum: Vrijdag 11 april 2008

By tinusicket | October 29, 2009 - 2:58 pm - Posted in Nederlands, Retourtje naar hier en terug

Wat ze zeggen over Singapore is zeker waar: “Singapore is a fine city, they have fines for everything”.

Je merkt het als je deze stad bezoekt en ziet hoe belachelijk gehoorzaam mensen er allerlei regeltjes opvolgen zoals je mensen nog nergens hebt zien doen.

Haal het bijvoorbeeld niet in je hoofd om pas aan de overkant van een zebrapad aan te komen als de ‘Green man’ al rood wordt.
Een ‘publieke kerstversieringmedewerker’ (néé, geen onbestaand beroep) heeft mij (ongevraagd) aangesproken en mij het verhaal verteld van de ‘Green man’. Eigenlijk heeft hij mij dus uitgelegd hoe een stoplicht werkt. Maar iemand publiekelijk aanspreken zonder toestemming vooraf, mag dus eigenlijk ook niet. Had ik daar een punt van gemaakt, dan had ik hem kunnen laten bekeuren.

Agenten lopen er merendeels rond in burgerkleding. Dus je bent echt snel de sigaar … en al gauw 500 SGD (Singapore Dollar) lichter. Omgerekend komt dit ruwweg neer op 250 euro voor een ogenschijnlijk kleine overtreding.
Voor de koers: http://nl.wikipedia.org/wiki/Bestand:SGD-EUR_1999-.svg
Die bekeuringen zijn écht niet misselijk!

Een klein overzicht van de overtredingen met de bekendste boetes:

  • S$ 50 voor het oversteken naast het zebrapad.
  • S$ 500 voor het roken in publieke gebouwen.
  • S$ 500 voor het skateboarden in het algemeen.
  • S$ 1000 voor het bevuilen van de straat.
  • S$ 1000 voor importeren, verkopen of nuttigen van kauwgum.
    Je mag kauwgum wel privé bezitten.
  • S$ 2000 voor mensen aanstaren. Gericht aanspreken mag wel, maar je gesprekspartner moet hier wel van gediend zijn. Anders kan hij/zij jou alsnog aanklagen.
  • S$ 5000 voor het dansen in het openbaar.
  • S$ 5000 voor vandalisme.
  • S$ 5000 voor publiekelijk flirten.
  • S$ 10.000 voor het voeren van apen!
    Ik ben dus sinds mijn bezoek aan Singapore ook enorm afgevallen.

Daarbij gebeurt het ook zelden dat je je er met een waarschuwing vanaf kunt maken.
Door deze absurde hoge boetes voor deze soms wel erg absurde overtredingen is Singapore wel abnormaal veilig te noemen. De criminaliteit is bijzonder laag!

Ook de luchtvervuiling in Singapore is verbazend laag. Natuurlijk helpt het dat Singapore beschikt over vele CO2 reducerende regenbomen. Deze bomen kom je zoveel tegen dat de CO2 de kans niet eens krijgt om de lucht te verontreinigen. Maar natuurlijk is het verbod om de straat te vervuilen ook een grote bescherming van ons ter dood veroordeelde klimaat.

Singapore is in het kort: een fijne stad met een enorme architectonische beauty-overkill. Het is wel echt een stad die je gezien moet hebben. Kom je er toevallig in de buurt, of heb je er een lange overstaptijd, dan is het doodzonde als je niet even van Singapore proeft.
Pas alleen goed op jezelf en doe netjes wat er van je verlangd wordt.

Volg je er braaf de regeltjes, dan houd je er gegarandeerd een prachtig bezoek aan over.

Tip: Voor Transit passagiers die er tussen de 5 en 24 uur moeten doorbrengen is het GRATIS om gebruik te maken van de Shuttlebus Roundtrip. Singapore heeft dit mogelijk gemaakt om hun utopische stad te promoten zodat toeristen er nog eens terug komen voor meer.

By moraalridder | October 23, 2009 - 11:30 am - Posted in Contaminaties, Nederlands, Verbaal Genot

Bestaat uit: “Aan de slag gaan” & “Aan het werk gaan”

Uitgesproken door: Moraalridder

Datum: Donderdag 29 mei 2008

By tinusicket | October 21, 2009 - 10:22 am - Posted in Gevleugelde Uitspraken, Nederlands, Verbaal Genot

Uitgesproken door: De screensaver van BoB

Datum: elke werkdag

By moraalridder | October 18, 2009 - 11:35 pm - Posted in Contaminaties, Nederlands, Verbaal Genot

Bestaat uit: “Er naast zitten” & “Het mis hebben”

Uitgesproken door: De Moraelridder

Datum: Donderdag 29 mei 2008

By tinusicket | October 13, 2009 - 1:30 pm - Posted in Duimzuigerij, Galbakkerij, Kakfietsen, Nederlands, Onbedoelde mening

Zo’n tien jaar geleden zwaait er in een witgoedwinkel een vrouw naar mij. Ze stond even daarvoor nog voorover gebogen over haar bril te gluren naar de prijskaartjes van de strijkijzer. Dit is echter niet het type aandacht van een vrouw waar je als jonge vent op zit te wachten. Wat was ik? 17 of 18 jaar. Deze vrouw zou je elke leeftijd kunnen geven die hoger is dan een jaar of 40. Voor dit verhaal maakt de precieze leeftijd niet uit.

Ze zwaaide met de attitude van: “Hey ventje! Ja jij daar. Kom deze mevrouw eens even helpen. Want als je mij niet helpt dan heb je geen eten vanavond. Je baas betaalt je vast net genoeg om jezelf mee te onderhouden is het niet. Daarbij, je zou het als een eer moeten beschouwen om mij te helpen. Wat denk je wel? Hoi! Komt er nog wat van?”

Ik sta achter de toonbank. Links van mij op 11 uur strekt zich een stelling uit met een verzameling kleine huishoudelijke apparaten. Rechts van mij op 1 uur de wasmachines. De collega (de dertig gepasseerd) links naast mij gniffelt. Hij herkent zichzelf in mij toen hij nog een jong verkopertje was. De vrouw kijkt mij ongeduldig aan terwijl ik 2 seconden neem om te accepteren dat het weer zover is.
Gedwee kom ik achter de toonbank vandaan en ga haar helpen.
De klant is koning.

De vrouw straalt in het mij aan zien lopen al de air uit van: “Ja, ja. En jij zal mij wel even vertellen hoe ik een strijkbout moet gebruiken. Alsof je er zelf eentje hebt of er überhaupt eentje kan betalen. Laat staan dat je weet hoe zo’n ding werkt.”
Zo loop ik op haar toe met in gedachten: “Mens, waarom wuif je uitgerekend naar mij? Als je me toch al veroordeeld hebt dat ik totaal niets van strijkbouten weet.”

Ze kijkt me onderzoekend en bij voorbaat quasi beledigd aan en stelt mij een vraag. Dit heeft ze voorbereid. Om mij te toetsen heeft ze een onderdeel van de strijkbout uitgezocht waarvan ze kan vermoeden dat ik het vast niet zal kennen: die sleufjes aan de onderkant.

Mijn kans: “Ah, u bedoelt de preparende stoomkanalen, waarmee het stoom uit de strijkzool de stof met stoom kan voorbewerken? Daar bespaart u met het strijken een hoop tijd mee. De stoom krijgt zo eerder kans om de kreukels te verdrijven.” Dat mens weet zelf niet eens wat ze aan me vraagt. En als het er op neerkomt kan ik nog beter overweg met een strijkbout dan zij zelf.
Dat heb ik haar maar niet verteld.
Duidelijk geschrokken van mijn antwoord knikte ze en probeerde ze te vluchten uit deze situatie die meer voor haar als een vernedering voldoende dan voor mij had gehoeven. Je wilde toch iets weten? Ik heb je antwoord gegeven! Dat je niet verwachtte dat ik er überhaupt antwoord op had is niet mijn probleem. Ik ben uit een goede schoot opgevoed in deze witgoedwinkel. Je kunt mij praktisch alles vragen.

Sorry, ik gunde haar niet een antwoord zoals: “Oh het spijt me mevrouw. Dat weet ik niet. Ik zal even mijn baas erbij vragen”. Daar zou ze van genoten hebben.

Is mijn standpunt duidelijk? Ik walg van dit soort mensen! Bah!
Ga maar lekker terug in je ivoren torentje… Omhooggevallen mus.
 

By achmedlien | October 12, 2009 - 12:21 pm - Posted in Gevleugelde Uitspraken, Nederlands, Verbaal Genot

Zojuist is geheel onwetenschappelijk bewezen dat een korte kreet uit een tune van een cartoon voldoende is om de hele dag met die tune in je hoofd te blijven zitten. Vandaag mocht ik een e-mailtje van Retroman ontvangen waarin de titel van dit artikel de eerste tekst was in het e-mailtje. Hij vond het ook nog nodig om na die tekst even tussen haakjes toe te lichten waar hij die tekst vandaan had gehaald.

Retroman: je had me de toelichting kunnen besparen. Na die kwoot was het leed al geschied!

Wie met ‘Bliksems, ‘t is wat’ toch niet voldoende herinnering kan terughalen naar de goeie ouwe tijd van Mevrouw Baktaart, Van Stoetenwolf en Turbo McKwek willen we je heus nog wel even een opfrisser geven:

Het leven is een wervelstorm, hier in Duckstad.
Auto’s, lasers, vliegmachines, bliksems, ‘t is wat
Dappere helden,
trekken te velde in
DuckTales (oehoe).

Iedere keer beleef je meer in DuckTales.
Alles wat je droomt gebeurt in DuckTales.

Soms word je in het nauw gedreven.
Moet je rennen voor je leven.

Hou je dan maar stevig vast aan DuckTales.
Je hoort en ziet van alles in die DuckTales.
Stort je in het avontuur met DuckTales.
Ja elke week geniet je weer van DuckTales
(oehoe).

Met dank aan de mailwisseling met Retroman en de songtekst van http://www.songteksten.nl.

Oehoe!

By karelriemelneel | October 9, 2009 - 11:43 am - Posted in Gevleugelde Uitspraken, Nederlands, Verbaal Genot

Uitgesproken door: een functionele programmeur

Datum: Donderdag 00000000000008 september 00000000002009

By karelriemelneel | October 8, 2009 - 12:02 pm - Posted in Duimzuigerij, Nederlands, Redigeren en DT-filteren, Retourtje naar hier en terug

Katten eten van tafel en van je bordje als het kon.
Katten krabben aan je bank en verharen tegen je schone pantalon.

Katten miauwen je wakker en gapen in je gezicht
Ja juist als ze hebben gegeten is de walm aan jou gericht.

Katten lopen voor je voeten, maar hinder mag het niet heten.
Ze poepen in je tuin, maar verder zijn het scheten.

Onze oudste poes er ook zo één. Op die eetgewoontes na voldoet ze prima aan dit profiel. Ze is een lief oud beestje, maar begint duidelijk wat kuren te krijgen. Ze melkt de oren van je kop en waggelt onhandig op alle plaatsen waar jij zelf ook net wilt lopen. Niet dat ze daar nou zoveel aan kan doen. Ze is een beetje simpel en toch een lieve oen. Huiskatten zijn nou eenmaal niet gebouwd om je te helpen met de afwas of het invullen van je belastingformulieren. Dan is een hond handiger en hulpvaardiger en brengt je in elk geval een krant. Zolang hij er maar niet op heeft lopen kwijlen of aan stukken heeft gerukt nadat deze op de deurmat is geland.

Je hebt katten en je hebt poezen zoals die oudste van ons. Ze is een angsthaas eerste klas en verstandig allerminst. Als er buiten een storm opsteekt zoals ze die weleens hebben in Amerika of in de Filippijnen, dan staat juist zij  te melken voor de deur dat ze naar buiten wilt. Heb je net je was klaargelegd om de volgende morgen te gaan strijken, dan kan het bovenste wasgoed weer opnieuw in de was. Tja, dat is dan toch echt je eigen schuld geweest. Had je het maar moeten afdekken. Dan had het nu niet zo onder de haren gezeten. En wanneer je dacht dat je haar mee uit de woonkamer hebt genomen om af te sluiten en te gaan slapen, dan vind je haar juist de volgende ochtend hongerig aan woonkamerzijde van je woonkamerdeur. Zucht, en zo hebben we er nog twee!

Een poes geleden, toen we pas in ons nieuwe huis zijn komen wonen,  maakte zij het opnieuw te gek. Wij hadden nog amper onze dozen uitgepakt en dan ken je het wel, de katten verkenden hun nieuwe buurt. Ze hadden de tuin en daarmee de verkregen vrijheid ontdekt. En geef ze eens ongelijk! Wij als mensen wandelden natuurlijk even vrolijk en verkennend door deze onbekende wijk. Maar zie die katten dan maar weer er eens binnen te krijgen.

Op één ochtend trof ik het gelukkig en had ik ze binnen zonder al te veel oponthoud. Alleen kan ik je wel vertellen dat dit wel tot de uitzonderingen behoort. Want op een dag dat ze net goed en wel een beetje gesnuffeld had aan de tuin en eens had bekeken wat dat nou is zo’n ’schutting’, besloot ze op avontuur te gaan. Zondagmiddag was ze weg, de hort op, de wijde wereld in. In eerste instantie merk je daar niet zoveel van, omdat je nou eenmaal met je eigen bezigheden zoet bent en de aandacht voor een kat in zo’n nieuw optrekje al gauw vergeet. Op een goed moment viel de avond en het werd het plotseling rap donker. Het was nog volop zomer, dus wanneer dat paarszwarte gordijn over de wereld wordt getrokken is het al echt heel laat. En onze poes? Die was wieberen!

Geen grote ramp. Dit gebeurde al eens eerder en na een dag was ze gewoon weer thuis gekomen. Dan zou ze ’s ochtends rond een uur of half vier onder het raam van onze dochter staan miauwen en met enig gemopper werd ze dan binnen gelaten. Dus besloten we dit eens af te wachten.

Eén dag later.
We wachtten nog steeds.

Twee dagen later.
We begonnen ons ongerust te maken en liepen overdag eens door de buurt om haar te zoeken. Veel gezoek, geen poes.

Drie dagen later.
De zorgen begonnen te groeien. Eet ze wel goed? Is ze nog in de buurt? Is ze naar ons oude huis terug gelopen? Weet ze dit huis nog wel te vinden? Zit ze bij iemand binnen? Is ze onder een auto terecht gekomen?

De donderdag na de verdwijning.
Op dit moment zijn we de Nederlandse Databank Gezelschapdieren gaan bellen, hebben de dierenarts ingelicht en hebben posters in de buurt opgehangen. Je hoopt toch dat er dan mensen zijn die je poes toevallig ergens hebben gezien en er melding van maken waar ze is. Of misschien hebben ze haar wel binnen gelaten en wachten zij tot de eigenaar zich meldt. Maar nee hoor, niemand die er reageerde op de posters die wij voor haar hadden opgeplakt.

Vrijdagochtend 03:30.
Miauwend stond ze aan de deur.

Nu vraag ik je: zou ze soms de posters hebben gelezen???

[Update 30/08: artikel verbeterd, herschreven.]