By kornelisoflook | February 24, 2009 - 10:11 pm - Posted in Galbakkerij, Nederlands, Vacaturepagina: De Assistent Kanarievouwer

Bedrijfsnaam:
Smells Funny

Locatie/Standplaats:
Smokey Mountains

Salaris:
Geen probleem, verzekering wordt lastig omdat deze vaak moeilijk doen.

Bedrijfscultuur:
Sinds 1 juli 2008 is het verboden om te roken in o.a. de horeca. Met de krediet crisis er bovenop is het niet meer te harden in de sigaretten industrie. Iets wat ook op gaat voor onze branch. Ons personeel is weggelopen, omdat we onze werknemers graag van een rookvrije werkplek wilde voorzien. Dit is ze blijkbaar in het verkeerde keelgat geschoten.
Smells Funny kun je nu van kilometers afstand ruiken en zien (rookontwikkeling boven de ranch). Tussen de bergen van de Smokey Mountains ligt deze muffe asbakfokkerij gesitueerd waar roken niet mag maar moet. Het is een must om als een Marlboro Man met een sigaret in je gaffel aan de arbeid te staan.

Functieomschrijving:
Je werkt in een ranch waar je wilde asbakken fokt die je nicotine laat grazen in de Smokey Mountains. Je drijft de asbakken op je camel. Je houdt de groep zo ongezond mogelijk door ze van jongs af aan te laten meeroken. Natuurlijk deel je ze onderwijl stiekem een peuk uit. Tevens leer je ze rochelen en doe je ze voor hoe ze zwarte of groene pitten kunnen uitspuwen. Een volgroeide asbak herken je aan de littekens van uitgedrukte peuken in het volgestapelde bakje. Zijn de kinderen eenmaal groot dan kunnen ze op transport worden gezet naar de caféhouders die zich al dan niet aan het rookverbod houden.

Functie-eisen:
Je bent in het bezit van een diploma cirkels blazen d.m.v. een sigarettenwolk.
Je meurt een uur in de wind naar nicotinelucht. Het is een pre als je goed kunt rochelen, hoesten en proesten.

Dienstverband:
Levenslang.

Solliciteren:
Interesse in deze functie? Reageer direct en stuur je motivatie inclusief CV naar werving@wsnoi.com of kijk op onze website: http://wsnoi.com/tn/

By wilburteerman | February 22, 2009 - 9:14 pm - Posted in Alweerwolven, Nederlands, Scherpe Blik


Raadsel:

In een regenachtige week treffen we een drietal survivaldeelnemers aan in Noorwegen. Alle drie dragen ze een eigen rugzak. Het is al laat, zodat ze besluiten op een open plek in het bos de nacht door te brengen. Na veel geploeter is er een tentje opgezet waar de mannen binnen kruipen om daar de luiken te sluiten.
Op deze hoogte van het noordelijk halfrond trekt het paarsblauwe kleed slechts twee uur lang over de hemelboog en maakt al gauw weer plaats voor de lichtblauwe variant. ‘s Ochtends vroeg prikt de zon al door het tentje en wekt de vakantiegangers.

Er staat een 42 kilometer lange wandeltocht over het Geirangerfjord op het programma, zodat het drietal vlug de tent opbreekt en snel vertrekt. Tijd en ruimte voor het verzamelen en opslaan van souvenirs is er niet. Ook wordt er geen rugzak met andere spullen ingepakt dan deze de avond ervoor werd uitgepakt.
Toch loopt één van de drie survivaldeelnemers met 3,5 kilo last meer in de rugzak de zware wandeltocht van deze dag tegemoet. Zijn handen zijn koud en de pijn drijft erdoor als tandartsboren. Rara, hoe kan dat?

By gsorsnoi | February 17, 2009 - 9:51 pm - Posted in Gevleugelde Uitspraken, Nederlands

Uitgesproken door: Guido

Datum: Woensdag 11 februari 2009

Uitgerekend hij is degene geweest die deze uitspraak heeft gedaan. Waar kennen we Guido ook al weer van?
Doet de Beowulf van de keuken bij iemand een belletje rinkelen?! Jawel, Guido is de man van de keukenlijken. Mij verbaast het dan ook niets dat hij een ratje toe eet.

 Iemand het staartje?

By gsorsnoi | February 14, 2009 - 10:06 pm - Posted in Astronomisch gedachtegoed, Scherpe Blik


“Jij trekt ze aan” was wat mijn collega Jeroen ooit zei toen ik nog bij die witgoedzaak werkte. Ik dreig hem er gelijk in te moeten geven. Waarom weet ik ook niet. Er zijn van die rare types die altijd mij moesten hebben als het om contact gaat. Zodra ze contact met je hebben dan ben je van hun en is de enige uitweg grof te zijn om aan ze te ontsnappen. Jammer genoeg voor mij ben ik eerder het geduldige type dat tot het uiterste beleefd probeert te blijven.
Ik dacht er weer even verlost van te zijn tot er vandaag bij de bushalte eentje voor me opdook. Eerder op het station had ik dit zonderlinge type al gespot. Ik was binnen aan het wachten opdat de bus zou komen omdat het buiten zo koud was. Vanaf die positie kon ik goed zien hoe of de bus eraan zou komen. En daar was het dat ik voor het eerst deze alternatieveling met zijn hoge Victoriaanse hoed binnen zag lopen. Hij valt onder de categorie typetjes waar je gewoon niet overheen kàn kijken. Goed, ik had de man gespot en wist genoeg. Mijden! Alcohol rook ik nog niet, maar ik wist zeker dat zo gauw ik binnen de straal van 10 meter om hem zo stappen, ik een gordijn van dranklucht zou binnenwandelen.  In dit laatste had ik mij toch echt vergist. Dat gaf hem toch een pluspunt.

De bus zou over 3 minuten arriveren, ik had mij reeds naar de bushalte verplaatst. En ik bleek daarin niet de enige. Nog maar een minuut voordat de bus hier zou zijn, schoot hij mij aan. Hij noemde mij bij mijn naam zo van ‘Hé gabber, da’s een tijd geleden’.  Moet je je dat eens voorstellen?! Iemand die je totaal niet kent, die je aanspreekt en dan ook nog eens een type die je het laatst zou verwachten achter een kassa vragend of je nog zegeltjes wilt.
Maar hoe benauwend dat ook door iedereen kan worden ervaren, er schoot mij nog iets extra raars door me heen: het overkomt mij nóóit dat ik een gezicht niet herken. Het wil niet zeggen dat als wij elkaar na jaren weer eens ontmoeten, dat ik je dan direct bij je naam noemen kan. Maar een gezicht vergeet ik gewoon nooit. Hier klopte per definitie dus al iets niet. En ik was daarom echt bang. Echt bang. Want hoe kent hij mij dan bij naam? Voor- en achternaam hè! 

Wat bleek, ik had net een cursus week achter de rug en had daarbij een tasje gekregen zodat ik er mijn cursusmap in kon opbergen. Ik ben niet het type dat mijn naam op mijn tas schrijft, maar achterop de tas stond wel mijn naam op een kaartje gedrukt, zodat het opleidingsinstituut wist aan welk persoon zij deze tas moesten overhandigen.

En de zonderlinge man? Zij het in het begin enigszins ongemakkelijk, ik heb er de helft van de busreis naar huis een prettig gesprek mee gevoerd over van alles en nog wat. Maar Uri’s gezicht … die zal ik nooit meer vergeten!

By gsorsnoi | February 12, 2009 - 10:57 pm - Posted in Rijmende kunsten

Alleen jij kan mij vertellen
Hoe of de zon zal schijnen
Hoe koeien met hun bellen
Achter heuvels zullen verdwijnen

Hoe bijtjes zullen zoemen
Hoe regen de dans zal doen
En mij kan jij vertellen
Hoe lang ik wachten zal op je zoen

Door heuvels en door dalen
Luister ik graag naar jou
Dat ik nergens in zal storten
Omdat ik blind op jou vertrouw

Alleen jij kan mij vertellen
Wanneer ik dromen kan
Hoe of wij zullen vertrekken
Waar onze reis eindigen zal

By Peter Visser | February 7, 2009 - 4:40 pm - Posted in Astronomisch gedachtegoed, Nederlands, Onbedoelde mening, Scherpe Blik

Lang hebben we er over na moeten denken voor we besloten dit artikel te willen plaatsen. En lang is het. Dat gegeven op zich is op een weblog al dodelijk. Echter, deze fijne collega heeft het er in onze optiek tot gepresteerd een dusdanig kunstwerk te kunnen schrijven over een totaal onbegrijpelijke materie dat we hem als gast auteur een kans gunnen. Voor de leesbaarheid volgt hier eerst deel 1. Eerlijk is eerlijk, het is werkelijk subliem als je zo kunt schrijven! Chapeau!
Lees en vooral huivert!
Ter illustratie het volgende waar gebeurde verhaal:Als iemand een lichamelijk ongemak oploopt ergens in den lande, is het voor medische hulpverleners bijzonder handig om op elektronische wijze de medische doopceel te kunnen lichten van het slachtoffer. Dit om te voorkomen, dat wanneer medicatie moet worden toegediend, zich complicaties kunnen voordoen, door het niet kennen van voorgenoemde doopceel. Met daarmee als mogelijk resultaat, het rochelend ter aarde storten van de patiënt.
Welnu daar is van overheidswege over nagedacht en een richtlijn voor
opgesteld: Het EPD. Ofwel het Electronisch Patienten Dossier. En dit alles wordt ondersteund met een berichtensoort HL7 in het formaat XML:
      Voor hen die dit begrijpen ….geen verder uitleg
      Voor hen die niet begrijpen…..laat maar
      Voor hen die het een beetje begrijpen….ook een soort EDI.
Dit HL7 is redelijk geïntegreerd in de medische wereld waar het op informatie-uitwisseling aankomt tussen diverse componenten in deze wereld.

Voor dit soort berichten heeft zich een aantal enthousiastelingen georganiseerd en sterk gemaakt in de vorm van een stichting. Deze stichting heeft gemeend om een themamiddag te moeten organiseren betreffende HL7.
In of-all-places: EDE.

———Tot zover de inleiding———-
Als redelijk onbevangen automatiseerder in het medische circuit, natuurlijk een uitgelezen kans voor mij dit vak-jargon eigen te worden.
Welnu, ondergetekende heeft acte-de-presence gegeven en één en ander is uitgelopen op een zgn. bad trip.
De trip is gemaakt met een collega, die zich al geruime tijd in dat vakgebied begeeft, en dit gegeven is in het verdere verloop van het verhaal niet onbelangrijk.

De reis, 111 kilometers groot, zou zich normaal gesproken in ruim 5 kwartier kunnen voltrekken. Maar de AORTA van Nederland, te weten de A2, was dusdanig bezet dat de reis dus ruim 2 uur in beslag nam. (Velen met U staat in de bijbel, waarvan acte).
Ik had hier achteraf gezien al nattigheid moeten voelen.

Het gebouw waar het samenzijn moest worden gevierd, deed het ergste vermoeden. Ondanks onze moeizame heenreis en ontstane vertraging had het festijn nog geen aanvang genomen.
Doch bij ons binnenkomen werd eenieder direct gemaand zich onverwijld richting feestzaal te begeven, en feest werd het!
Maar halsstarrig als wij als duo waren, lieten wij ons eerst nog een kopje koffie inschenken, met de gedachte “lul maar, eerst koffie en dan de rest, wij komen wel”.
Er werd ons tevens een koekje aangeboden, welke wij gretig tot ons namen.
En niet 1, maar volgens een goed Zaans gebruik, gewoon 2.
Dit nu was waarschijnlijk een cruciale fout!
Tot op dit moment verdenk ik deze koekjes als bron van de zware middag.
(paddo’s ?)
Enfin koffie op, de zaal in, het feest kon beginnen. Kom maar op met die hap!

De hele zaak werd voorgezeten door een vrouw, op zich wel stoer natuurlijk.
Maar bij nadere bestudering was ik van de sekse niet geheel overtuigd.
Cup 0,5 A, hoofd als vrouw, brede torso, maar toch weer een dikke vrouwelijke kont. Tja, kon alle kanten op. Ik had de hele middag de tijd om dat te bestuderen.

Spreker 1 begon over modellering, een niet te volgen verhaal, maar op dat moment nog geen paniek er zou immers nog veel theorie volgen.
De eerste wegtrekkers dienden zich aan, doch door een redelijk gecamoufleerde plek was dit nog goed te verbergen.
Onderweg met spreker 2, kreeg ik het koud. Met nog steeds de geruststellende gedachte dat er nog 4 sprekers zouden volgen.
Maar koud bleef het en dientengevolge was een wegzakker nog redelijk te onderdrukken.
Bij spreker 3 sloegen de veronderstelde paddo’s in volle hevigheid toe. Ze hadden iemand bereid gevonden om over het transporteren van gegevens een zegje te doen.
Deze man, volledig overtuigd van eigen kunnen wist, van een zelfs voor leken te volgen verhaal iets te maken, waarmee eenieder die het hoort een status van volledige desoriëntatie bereikt.
Deze trol leek te zijn ontsnapt uit een verhaal van Ollie B. Bommel, waartegen Tom Poes de wapenen moest opnemen, om toch voor een goede afloop te zorgen.
Een angstig en bevreemdend effect maakte zich van mij meester, maar koud bleef het. Wat weer een vervelend effect had op de blaas.

Wordt vervolgd in Een onbegrijpelijk HL7 avontuur (2)